2025 . De trossen zijn los.

Een mooie avond in Roompot Marina.

Gisteren uit den Osse vertrokken met goed weer en een een stevig windje.

Na een super rustige nacht in Roompot Marina zijn we er klaar voor en we hebben er zin in !

Het is zonnig, nog wat fris en er staat heel weinig wind.

We kunnen qua waterstand pas rond 11.00 uur worden gesluisd.

Een telefoontje met de sluiswachter bevestigd dit, de sluis staat al open en we meren voor de brug af.

Even na 11.15 zijn we geschut en ligt de Noordzee voor ons open.

Trossen los en weg zijn we.

Traag maar gestaag varen we, grotendeels op de motor,  richting Blankenberge.

Zomer !

In de aanloop naar Blankenberge zien we dat er nog hard wordt gewerkt aan de dijk langs het kanaal.

Om 16.15 uur meren we af aan een kopsteiger, een handje geholpen en hartelijk welkom geheten

door Wim, de altijd opgewekte en vriendelijke havenmeester van Blankenberge.

Een leuk weerzien !

Wat luieren, nemen een biertje, simpel gekookt en vroeg naar de kooi om morgen weer fit verder te gaan.

Het was een dag met weinig wind.

De bootlift van Duinkerken.

Zomer, dat is het.

We halen nog wat boodschappen en varen om 10.00 uur weg, uitgezwaaid door Wim.

Om 11.30 zijn we Oostende voorbij en bij Nieuwpoort komt een RIB met 4 douaniers langszij varen.

Die hadden we al gesignaleerd toen ze van het moederschip wegvoeren.

Ze cirkelen wat om ons heen, maar als we naar ze zwaaien gaan er 4 handen omhoog en varen ze weg.

Goedgekeurd en dat is fijn , want het is een heel gedoe zo’n ploegje mannen aan boord die bootpapieren, paspoort en logboek willen inzien.

Ook al heb je niets op je kerfstok, je wordt er toch wat nerveus van. 

Tussen Nieuwpoort een Duinkerken ontdekken we een voor ons heel nieuw en enorm groot perceel  voor hangcultuur mosselen.

Ik lees dat het de bedoeling is dat ze in 2025 zo’n 100 ton  mosselen uit deze “zeeboerderij” hopen te gaan oogsten.

Vanaf nu krijg je dus Belgische mosselen bij je Belgische frietjes !

De zee is en blijft erg rustig; om 14.30 zijn we bij de haveningang van Duinkerken.

We besluiten om te tanken voor we afmeren en hebben daar achteraf spijt van.

De dieselpomp werkt tergend langzaam en het duurt 45 minuten voor we 100 liter hebben getankt.

Opgeven leek geen optie, alsof je hoopt dat de diesel door een wonder ineens sneller gaat stromen.

Maar goed, bij 100 liter waren we het echt zat.

Afgemeerd aan de passantensteiger genieten we van een biertje en horen via de VHF dat er een

reddingsboot met vluchtelingen op weg is naar Duinkerken.

Later horen we van kennissen die hier met hun boot liggen, hoe tragisch het eruit zag.

Zeker 30 mensen  zitten en liggen opgepropt in de SAR (Search and Rescue) boot

Sommige zijn doodziek, jongeren, oudere vrouwen, kinderen en ook een baby.

Aan de reddingsboot hangen een paar opblaasbare  kruisvormige “drijvers”’ waar ze zich aan zouden kunnen vastklampen als hun bootje het niet zou redden met zoveel mensen aan boord.

Op weg naar “geluk”, een beter leven, vaak afkomstig uit landen met een slecht economisch en politiek klimaat en geweld, uitgebuit door mensenhandelaren.

Dan kom je aan in een land waar je wortels niet liggen en ben je er niet welkom.

Zo ingewikkeld, voor veel partijen,  maar ook zo treurig.

Het was een dag met veel kanten.

Een klein deel van het enorme perceel hangcultuur mosselen tussen Nieuwpoort en Duinkerken.

Een wat onrustige nacht achter de rug, nadat om 00.30 uur een boot aan ons afmeerde met 5 jongeren aan boord.

Op zich helemaal niet erg, maar daarna gingen ze zeker nog anderhalf uur een aantal keren, een voor een en met tussenpozen, naar de wal.

Ik heb geen idee wat er in Duinkerken op woensdagnacht te beleven is, maar het is vast erg spannend.

Alleen het geklos over ons dek was wat minder.

Toen ik vanmorgen hun duffe koppies zag toen wij weg moesten en zij hun boot moesten verleggen, dacht ik stiekem “eigen schuld”,  maar realiseerde me dat onze hoofden er waarschijnlijk ook niet echt fris uitzagen.

8.30 varen we weg, het is zonnig en helder.

Bij Calais  is er niets aan de hand waar we voor moeten uitwijken of vaart verminderen

De passage van Cap Gris Nez is kalm en we klokken met de volle stroom mee max. 9.7 knopen.

Mooi om na de kaap het prachtige dorpje Ambleteuse aan de kust te zien liggen.

De rode daken, de witte huizen en prachtige hoge goudgele zanderige duinen.

Om 14.15 meren we af in Boulogne aan een perfecte vingersteiger.

Naar de wal voor een Frans vlag (de oude is zoek) en eten voor vanavond.

Ik heb geen zin om te koken.

Voel me gelukkig stukken beter, nadat ik vorige week door een idioot hard rijdende fietser op zo’n groene elektrische huurfiets  van de fiets ben gereden.

De zeelucht is goed voor m’n gekneusde ribbenkast en longen. 

Ik heb het de eerste dagen heel rustig aangedaan aan boord en dat heeft gewerkt, met dank aan de schipper !

We scoren een vlag en twee heerlijke pizza’s bij een nog niet door ons ontdekte bakker achter het havenkantoor.

Prachtig brood, mooie taarten, gebakjes, delicatessen en lekkere pizzas. 

Sophie Lebreuilly, créatrice de gourmandises. Absoluut een bezoek waard !

De Franse bezoekersvlag wappert  boven ons hoofd en we hebben het naar ons zin, met twee knapperige pizza’s en een lekker glas rosé voor onze neus.

Het was een dag met een créatrice de gourmandises.

De fascinerende onderwaterwereld in Boulogne sur Mer bij laag water.

Wat eerder dan we gisteren planden  varen we weg.

Het gaat een warme dag worden met weinig wind, dus er zit niets anders op dan te motoren, willen we ergens komen !

8.25 uur zijn we buitengaats en hebben voorlopig nog 2 uur stroom tegen.

Alle tijd dus om het zeilblog bij te werken.

Ik hik daar altijd even tegenaan, maar kan het uiteindelijk toch niet laten.

Vanaf 13.00 uur kunnen we een paar uur zeilen, daarna valt de wind helaas weer helemaal weg.

We zijn bijna bij de ingang naar Dieppe als de wind ineens doorzet naar een BF5, maar we laten de opgedoekte zeilen lekker zitten.

Bij de ingang staan de havenlichten op  3 x rood , maar valt er niets te zien van binnenkomende of uitgaande schepen.

Na een half uur verschijnt er een pilotboot bij de ingang en 10 minuten later komt  een groot schip met een wonderlijke vracht naar buiten.

Weer een kwartier zonder enige activiteit,  maar wel 3 x  rood en een knobbelige zee.

Het volgende grote schip dient zich aan en neemt een bijna haakse bocht naar buiten,  waar iedereen van schrikt en Hilco even in zijn achteruit vaart.

Er dobberen flink wat zeil- en vissersboten rond,  in afwachting van groen licht, maar eerst komt ook nog "de grote ferry" naar buiten.

Al met al  dobberen we met z’n allen anderhalf uur voor de ingang voor we naar binnen kunnen varen.

Vermoeiend !

Pas om 18.15 zijn we afgemeerd aan een korte vingersteiger, opgefrist, schone kleding aan, borstel door (mijn) haar en even naar de wal voor een maaltijd.

We zitten wat glazig maar zeer tevreden naar elkaar en naar de omgeving te kijken, de fish en chips zijn lekker en ergens zingt het woord “onthaasten” rond.

Bekaf lopen we naar Pietertje2 die sereen ligt te wachten en sluiten de luiken, waarna onze ogen dichtvallen.

Het was dobberdag

Uitzicht op Pietertje 2 in Dieppe, het derde schip van achteren,

We liggen nog heerlijk op een oor, als er even na 8.00 uur iemand met een harde klap tegen de kont van Pietertje 2 vaart.

Daar gaat ons onthaastingsplan !

Hilco staat in no time buiten.

De sterke stroming bij de wisseling van de getijden is verraderlijk en zet je schip, als je niet oplet, opzij en tegen andere boten aan. Ook een tweede boot wordt aangevaren.

De schadeplek valt mee, maar is er helaas wel. Alles gaat gelukkig in orde komen !

Al met al zijn we redelijk vroeg klaarwakker en besluiten vandaag niet te vertrekken, gewoon te moe na 4 dagen heel veel motoren.

Zeilen is veel meer ontspannend, natuurlijker en fijner voor je lichaam en voor je hoofd.

Dieppe is gezellig, een mooie stad, er is best veel te zien en veel pannetjes mosselen worden op de kade verorberd.

Wij doen daar vandaag ook aan mee.

Zojuist een Noor helpen afmeren met een flink schip zonder boegschroef, waardoor hij niet  goed kon indraaien met die lastige zijstroom.

Iedereen spong bij en het was zo gepiept.

Hilco leest net dat de zeilboot van een vriend door een groep van 8 orka’s met een enorm kabaal is aangevallen.

Bij de aanval is het roer van het windvaansysteem vernield en ook het grote roer liep flinke schade op. De aanval duurde ongeveer een half uur.

Het was zwaar sturen met een ontzette stuurkoning, maar na 9 uur handmatig sturen met een BF 6-7 pal op de kop heeft Bart Gibraltar kunnen bereiken. 

De bemanning is veilig en met Bart gaat het gelukkig (!) goed begrepen wij, maar er is wel veel schade aan het schip die niet even snel gerepareerd kan worden.

Jakkes, gisteren onderweg dacht ik even een orka rugvin te zien maar het was een raar hoog spits tonnetje dat heel snel dreef.

Heb toen gelijk gecheckt wat wordt geadviseerd om te doen en wat vooral niet te doen als er orka’s  in de buurt van je schip komen.

Hoop niet dat het ons ooit overkomt !

Het was een dag met een klap op de kont.

De brug gaat net dicht voor onze neus, dus 15 minuten dobberen.

We vertrekken met prachtig weer en een lekker windje. Er is een hele warme dag voorspeld.

Om 7.50 zijn we buitengaats en kunnen we zowaar direct zeilen.

Als het meezit hebben we genoeg wind tot vanmiddag, maar wat blijkt….het wordt een fantastische zeildag !

Een vlakke zee en afwisselende een BF 3-4-5.  Wat wil een mens nog meer;

De stroom staat bijna de hele route mee en het is genieten.

Een paar keer valt de wind helemaal weg en rollen we de zeilen even in.

Wat een feest, zeilen langs een prachtige kustlijn. 

We hebben geen last van de hitte en vorderen snel.

Saint Valery-en-Caux ligt ook lekker in de zon te bakken en om 13.00 uur zijn we Etretat voorbij, 

In de baai  van Le Havre  en  Deauville staat een kleine BF 5, waardoor we  bijna te vroeg in Deauville aankomen.

Rustig de boot voorbereid en met voldoende water in de geul varen we naar binnen.

Het is bloedheet, 33 graden en helaas draait de brug naar de binnenhaven net voor onze neus dicht.

Na een kwartier dobberen is het leed gedaan en meren we om 18.00 uur af, na een prachtige en snelle zeiltocht.

We krijgen een 15 meter ligplaats aan de langssteiger van een inwoner van Deauville, die zelf met z’n boot een paar dagen weg is.

Super plek en niemand mag aan ons afmeren.

Ik zet een lasagne in de oven, we nemen een koude douche en vallen om van moeheid en de warmte.

Deze hitte is echt niet goed voor een mens, ook al is het  inmiddels afgekoeld van 33 naar 27 graden.

Het was een geweldige zeildag

Nee zeggen tegen die heerlijke noga valt niet mee.

Beetje fris en zonnig met een wolkje.

Dat is fijn na de warmte  van gisteren.

Rustig aan is ons motto ...  voor zo lang het duurt !

We lopen op ons gemak naar de zondagmarkt van Trouville sur Mer, dat aan de andere kant van de rivier ligt

Prachtig, al dat mooie fruit, de groenten en de verse vis, schaal en de schelpdieren die hier aan land worden gebracht.

En ja, ik heb watertandend een plak van die geweldige noga kunnen weerstaan, toevallig !

Na een salade is het relaxen aan boord en hebben we verder geen plannen.

Het was een nogaloze dag.

Het strand van Trouville.

Het blijft maar zomeren en dat is heerlijk

We relaxen  en maken een wandeling naar de andere haven van Deauville die aan het strand grenst.

Niet voor de eerste keer is de ingang weer dichtgeslibd en je kunt er niet meer terecht als passant.

Voor sommige booteigenaren met een vaste ligplaats daar is dit een groot probleem, want ze kunnen er niet in of uit en verkassen naar andere havens.

Kleinere bootjes met minder diepgang liggen er nog wel.

Het was een zomerdag.

in het geultje bij Deauville.

Wolkje, zonnetje, prima voor ons humeur.

We kijken wat rond, gaan naar de markt, komen thuis met superverse tongetjes en heerlijke kaasjes, lezen een boek en vinden Deauville nog steeds geweldig..

Even met het bootje naar de overkant geweest en een strandwandeling bij Trouville gemaakt.

Het was een mooie dinsdag.

Foto tentoonstelling "Kid jockeys.". Na de race worden de paarden in zee gedreven om de spieren te ontspannen.

De lucht ziet er dreigend uit en het is wat benauwd.

Er zijn zwaren onweersbuien met regen en hagel voorspeld, ook voor deze regio, de Calvados

We hebben een vaag plan om vandaag verder te gaan en Hilco gaat het havengeld betalen.

Terug op de boot stelt hij dat we niet wijs zijn om te vertrekken als we het zo goed naar onze zin hebben.

En zo is dat, aldus besloten.

We luieren, zo nu en dan sprikkelt het een beetje en we gaan als de zon weer schijnt op zoek naar een restaurantje voor de lunch.

Onderweg bekijken we de bijzondere fototentoonstelling met prachtige zwart-wit foto's van jonge jockeys van Sumbawa, een van de Sunda eilanden van Indonesië.

Mooi werk van de fotograaf Alain Schroeder

We komen uiteindelijk terecht bij Le Drakkar, een chique wat formeel restaurant met een prachtige kaart een mooie wijnen.

Een mooie plek om een feest te vieren, dus vieren we het leven buiten op het terras.

De meest perfecte Ceasar salade ooit gegeten en de wijn is heerlijk.

Een leuk gesprek met het echtpaar naast ons gehad.

Hij is een Fransman, zij een Amerikaanse en ze wonen al 23 jaar in Californië.

Ze zijn destijds getrouwd in Saint Malo, wat hun volgende bestemming is.

Ze maken de reis om herinneringen op te halen en hij zegt desgevraagd nog steeds het lekkere Franse eten te missen.

Leuke mensen !

Het was geen vertrekdag.

Zomaar een leuke bloemenwinkel in Trouville.

Zacht weer, weinig wind.

Gezellige gesprekken met Hollandse zeilers op de steiger en voor je het weet is de dag voorbij.

Het was een fijne maar weinig te melden dag.

Late maaltijd in de baai van Ile Tatihou

De luchten zijn spectaculair bewolkt en het is zacht weer als we via de brug die 11.00 uur opent wegvaren.

Wat een leuke tijd hebben we hier weer gehad.

Er staat een  BF 4 West en ruim een uur kunnen we heerlijk zeilen.

Daarna valt afwisselend de wind weg en trekt weer wat aan, maar de motor moet regelmatig worden bijgezet.

We rekenen op zo’n  10 uur op zee.

De sluis van Saint Vaast opent  om 22.15 uur,  dus dat moeten we ruimschoots  kunnen halen.

Voor Courseulle-sur-Mer zijn ze nog steeds bezig met de aanleg van een windmolenpark.

Er moeten 64 windturbines komen in een gebied van 10 km, maar het vordert niet echt snel, zo lijkt het.

Van 4 van de 64 turbines staat het onderste deel zonder pilaar nu zichtbaar boven water.

De oplevering en exploitatie is voorzien in 2027 dus dat is best snel.

Hilco zegt dat ze beter een volledig geautomatiseerd schip van van Oord uit Nederland hadden kunnen inhuren.

Dat installeert de fundering, de pilaar, de generator, de molen en de wieken.

Ik weet daar niets vanaf, maar het klinkt goed.

Gestaag varen we door en onderweg sprinten 3 mollige dolfijnen aan Pietertje 2 voorbij.

Helaas geen foto, want ze jagen en zijn snel uit het zicht.

Een uur voor aankomst in de baai sta ik een gemengde salade voor te bereiden, maar na een kwartier onder zeegang verse erwtjes te hebben staan doppen besluit ik om de volgende keer een eenvoudige salade te maken.

Straks voor anker alleen nog een moot kabeljauw in de pan.

Tegen 20.00 uur is de baai in zicht.

Er staat een stevig windje en ruim een halfuur later laten we het anker zakken en liggen we muurvast te dobberen in het late avondlicht.

De lucht kleurt prachtig en het uitzicht op Ile Tatihou is mooi.

Kabeljauw in de pan en daar zitten we dan, genietend van de maaltijd en het uitzicht.

De paar redelijk hard langsvarende vissers maken het ons qua golven gelukkig niet al te moeilijk.

Ik kan nog net even afwassen voor Hilco de motor start en we in de richting van de sluis tuffen. 

Het is nog niet echt donker en dat is fijn.
We vinden een mooie box. met natuurlijk een klamp te weinig, maar liggen er uiteindelijk prima bij zonder dat de stroom de neus van Pietertje 2  tegen de steiger duwt.
Hè hè, het was toch een lange dag.
Na een laat kopje koffie en even Netfixen sluiten we de luiken en slaat de slaap toe.

Het was een dag met een maaltijd in een baaitje.

De droogvallende haveningang van Saint Vaast.

Er wordt van alles opgebouwd op de kade als we wakker worden en we vrezen dat het vandaag met de rust is gedaan..

We begrijpen dat er vanmiddag marathonlopers worden onthaald en de microfoons op de wal  worden al flink getest.

De zaterdagmarkt is er gelukkig ook en een tas met vers fruit, groenten, rauwmelkse kaasjes en een mooi stukje biovlees verdwijnt in het vooronder..

Het is gezellig druk op de markt en van heinde en ver komen mensen hun inkopen doen, bij de vele lokale boeren die mooie producten aanbieden.

We moeten wennen aan het slentertempo in de drukte, maar goed… het is vakantie !

Het is bewolkt, maar heel zacht weer.

Zo’n 21 graden met weinig wind en prima weer voor een lunch aan boord.

We zien dat onze vrienden Carla en Jeroen van Cherbourg zijn vertrokken en op weg zijn naar Saint Vaast,

Keurig op tijd voor de laatste sluisopening varen ze binnen.

Leuk en heel gezellig om ze weer te zien en de verhalen te horen van hun reis, o.a. naar Guernsey.

De tijd vliegt voorbij, ook al is de herrie van het onthaal op de kade soms niet te harden.

Als we teruglopen blijkt het water in de baai extreem laag te staan en liggen de uitgebreide oestervelden volledig bloot.

Wat is het toch een mooi en wonderlijk landschap hier.

Terug aan boord is de rust weer neergedaald in Saint Vaast.

Het was een dag met Carla en Jeroen.

Bij La Marina in Saint Vaast La Hougue

Het is bewolkt en zo’n 20 graden als we wakker worden.

Wij voelen ons prima bij deze temperatuur, ook omdat er weinig wind staat en het dus niet koud is.

Op weg naar de bakker voor een broodje en als we mensen bij de oesterbar zien zitten rond koffietijd kunnen we het niet laten.

De eerste oesters van Saint Vaast gaan in de tas, met wat grote garnalen en een  potje rillettes van zeebaars.

Weinig werk aan de lunch voor vandaag, alleen de wijn nog even koud zetten.

Na de middag dendert er ineens een helikopter over de boot richting baai, de boot van de reddingsdienst was al uitgevaren.

Er zijn reddingsoefeningen en het is knap om te zien hoe er “slachtoffers” van boten in de heli worden gehesen, die overigens kaarsrecht boven de boot blijft hangen totdat het slachtoffer naar binnen is gehaald.

Het is nu rustig weer, maar als het stormt komt daar veel vaardigheid bij kijken, vandaar de oefeningen waarschijnlijk.

We keutelen de middag door en weten nog niet wat de rest van de dag brengt.

Het was oesterdag

Een zonnige maandagochtend in Saint Vaast.

Wat een dag, helder, stralend zonnig en een klein windje.

Vandaag vertrekken we naar Cherbourg. De sluis opent rond 14.00 uur en dan zijn weg weg.

Onder koffietijd nemen we afscheid van Carla en Jeroen die hier nog een paar dagen blijven liggen.

Meer dan genoeg te zien en te doen, dus dat gaat vast leuk worden !

Tot onze verrassingen ontdekken we ze bij de havenuitgang op de kade en worden enthousiast uitgezwaaid,

Echt heel leuk om ze in Saint Vaast tegen te komen, we hebben altijd veel plezier !

Eenmaal uit de baai kunnen we direct zeilen en de stroom begint al flink mee te lopen.

Het is heerlijk op zee, niet te warm en de soms wat dwarrelende wind deert ons niet.

Om 15.45 zijn we voor Barfleur waar de Phare de Gatteville dominant in zee staat, als waarschuwing voor de zeelieden dat het hier ook kan spoken.

Later horen we van Carla en Jeroen dat ze naar Barfleur zijn gefietst en dat het een heel leuk dorpje is.

Onze zeiltocht verloopt heel voorspoedig met 1,5 - 2 knopen stroom mee.

Het windje 4 wordt even een 5 en dat  helpt ook.

In de baai bereiden we de boot voor met stootwillen en landvasten en om 17.45 zijn we afgemeerd in Cherbourg, waar volop lege boxen zijn.

Een mooie lange vingersteiger, met voldoende klampen, wat wil een mens nog meer.

Het was een koele dag op zee.

Uitgezwaaid in Saint Vaast door en met foto van Carla en Jeroen,

Ik ben niet fit, dus blijven we wat langer hier.

Ik schijn een voorliefde voor dit soort akkefietjes in Cherbourg te hebben, heel erg raar.

Hilco zorgt heel goed voor me en dat is fijn.

Hopelijk kunnen we morgen verder.

Het waren zo zo dagen.

Zonsopgang in de baai van Cherbourg.

We gaan weer verder. 

Om 6.00 uur zeilen we de baai uit, met een mooi windje 4 uit het noorden.

We zien de zon prachtig opkomen en het lijkt een mooie dag te gaan worden.

Tot onze verbazing staat de stroom al flink mee, dus we kunnen over zo'n 2 uur in de Race van Alderney zijn en dat is een prima tijdstip.

De zee is veel knobbeliger dan verwacht na de harde wind van de afgelopen dagen, het is even wennen.

Het stroomt  flink mee, 10, 10.7, 11.4, 12 en met 12.4 knopen zijn we uiteindelijk rond 8.00 uur Cap La Hague voorbij en zien we Alderney liggen.

Het is lang geleden dat we daar voor anker lagen.

Ik herinner me de keer dat we 's nachts van veel kabaal wakker werden.

We ontdekten dat er een zeilboot perse wilde afmeren aan een andere boot die, net als wij, 's avonds al voor anker lag.

De schipper van die boot wilde dat niet en er werd geruzied, de pikhaken kwamen te voorschijn en er ontstond een bijna middeleeuws gevecht.

Ik kreeg de neiging heel hard "enteren" te schreeuwen naar dat schimmige gevecht in het donker.

Enfin de waterpolitie van Alderney was er al snel bij; hoe ze het hebben opgelost weten we niet, maar de rust was weer terug in de baai.

Dat het niet altijd goed werkt weten wij, met herinneringen aan Iles de Glénan waar we midden in de nacht met drie boten (twee van vrienden) aan elkaar gekoppeld door de Glénans dreven omdat het anker was losgekomen.

Je krijgt er wel veel adrenaline van, de motor starten, anker ophalen, je boot  loskoppelen en alsnog een goede ankerplek voor je boot vinden.

In de Glénans lagen ook andere boten,  waarvan een van de schippers gelukkig wakker werd van mijn attention geroep in het pikkedonker en Pietertje 2 nog net kon afduwen,  waarbij hij zachtjes bonsoir madame in mijn oor fluisterde. 

Wat je al niet mee kan maken in een baaitje !

Vandaag niets van dat alles en na veel geklots arriveren we bij St. Peter Port, waar we nog even moeten afmeren aan een groot en hoog jacht dat geen stootwillen heeft hangen en waarvan de eigenaren pas naar buiten komen als ze van de havenmeester horen dat hij dat wil.

Niet aardig !

Als we met voldoende hoog water naar binnen mogen, is er even verwarring bij de havenmeester over onze plek.

De schipper van de eerste plek vertrekt pas vanavond roept hij, het grote hoge jacht past niet in de box (is te breed) en ineens krijgen wij die te smalle fijne box waar we al eens eerder lagen. 

Eind goed al goed, we zijn er dik tevreden mee.

Het was een dag met herinneringen.

Twee van de vier zwembaden in open zee.

Het is een prachtige dag als we wakker worden.

Zonnig, wolkje hier, wolkje daar en een lekker  windje.

We moeten er maar van genieten, want de wind gaat aantrekken in het weekend en er is regen voorspeld.

We vermoeden dat we het weekend hier blijven en maandag, misschien zelfs pas  dinsdag weer verder gaan.

De wind  is te overzien zijn, maar golfhoogtes van ruim 2 meter zijn absoluut niet fijn.

Op naar Marks & Spencer voor de voorraad.    

Veel mensen zitten al aan grote pullen bier, ook al is het is nog maar 11.00 uur.

Dat is een groot verschil met Frankrijk.

Natuurlijk houden de fransen ook van hun wijn en een biertje, maar praktisch altijd gebruiken ze er een maaltijd bij.

Maar goed, wij zijn ook hongerig en besluiten voor een lunch in het Boat House op de kade.

Na afloop weet ik het zeker, wij eten voorlopig lekker en gezond aan boord.

Van de klassieke fish en chips is de binnenkant van de te dikke korst nog rauw een daardoor niet te eten.

De vis is matig, maar de frietjes zijn goed.

Met een opgeblazen gevoel en 40 pond armer lopen we naar de boot.

Wat raar toch, dat slecht voedsel direct invloed heeft op hoe je je fysiek voelt.

Jammer, maar niet getreurd, want het is een prachtige dag.

We maken een wandeling naar de mooie zwembaden in zee, die door hun aanleg en de eb en vloed beweging verschillende niveaus hebben.

Er is een Gentlemen’s pool, een Horseshoe pool, een  Ladies pool en een Children’s pool.

De Horseshoe pool dankt zijn naam aan de vorm van het zwembad vermoed ik.

Aangelegd in 1844 was het het eerste zwembad in zee, dat zwemmers via traptreden toegang gaf tot open water.

De Gentlemen’s en de Ladies pool dateren van 1870 en de Children’s pool volgde 20 jaar later.

Natuurlijk mag je ze allemaal gebruiken, maar de namen zijn een soort veiligheidsindicatie voor de bezoekers.

Ze liggen er prachtig bij, echt een feest om te zien met uitzicht op Havelet Bay en in de verte de eilanden Herm en Sark.

Wat een mooie ontwerpen van zolang geleden.

Het zeewater is nog ijskoud, maar we hebben toch spijt dat we geen zwemkleding bij ons hebben.

Onder het genot van een Guernsey ijsje raken we op  het terras met uitzicht in gesprek met twee chique Italiaanse heren.

Een vraagt aan mij of het ijsje lekker is; als ik zeg dat het echt heel lekker is kijkt hij treurig op en zegt dat hij het helaas niet meer mag vanwege zijn diabetes.

Na een buon pomeriggio stappen we op en genieten even later na op de boot.

Het was een gevarieerde pooldag.

Havelet bay, met Castle Cornet op de achtegrond.

Het is grijs en het waait stevig.

Morgen zijn de winkels dicht dus we doen nog even de boodschappen voor het gaat miezeren.

Het lukt nog net om buiten in de kuip te eten en we zijn gelukkig aan boord als een Engelsman niet al te best in z'n achteruit de box naast ons wil aanvaren.

Ik kan hem nog net afduwen en de havenmeester komt aanracen in zijn dinghy om hem met een extra duwtje de goeie kant op te krijgen. Pfft.

De kuiptent staat net als het begint te regenen.

Gisteren mooie foto's van Havelet Bay gemaakt.

Toen wij voor het eerst met onze Dehler Brightside naar Guernsey zeilden was dat een enorme ervaring en we verheugden ons er erg op om aan de wal St. Peter Port te gaan verkennen.

Die blijdschap was snel over toen de havenmeester naar ons toe kwam varen en meldde dat zowel de haven als het wachtponton vol lagen.

We moesten gaan ankeren in Havelet bay.

En daar gingen we, met weinig ankerervaring en zeker niet in vreemde baaien.

We vonden geen goede ankerplek en meerden uiteindelijk af aan een geel boeitje, in de hoop dat de eigenaar 's nachts niet terug zou komen.

Het werd een hele onrustige nacht, met een flinke swell in de baai en zingende lijnen in de mast.

Chagrijnig, een beetje hongerig en misselijk vanwege de swell, was het plezier ver te zoeken en konden we niet slapen.

's Morgens bij het eerste daglicht zaten we aan dek, omdat de havenmeester ons zou komen ophalen als er plaats was in de haven.

Gelukkig kwam het allemaal goed maar dit gedichtje uit Zilt Leed en Groene Griebels heeft voor een deel ook met deze ervaring te maken.

Ik ben het zat,

na al die mijlen

Ik wil nu naar de wal

en stoppen met het zeilen.

En ik wil kreeften en Chablis.

Voor mijn part alleen frieten.

Mijn leuke jurkje wil ik aan

Kortom.... ik wil genieten

Maar och het noodlot slaat weer toe.

Hij gaat voor visser spelen.

De paravaan gaat uit,

het worden weer makrelen.

Nu niets van dit alles.

We relaxen, zullen niet verhongeren, hebben voldoende boeken aan boord en er is een prima WiFi verbinding,  dus....

Het was een bootdag.

Het schooonschrapen van de sill.

De dag begint grijs en fris maar al snel komt er een aarzelend zonnetje door,

Het waait stevig, zoals voorspeld.

Gisteren is een van de havenmensen begonnen met het schoonschrapen van de sill.

Dat kan hooguit 30 minuten als de sill droog staat en het water nog net niet te hard weer naar binnen stroomt.

We hebben dit nog nooit gezien.

Er ligt een dikke laag vastzittend wier op de sill en die moet worden verwijderd.

Hij lukte niet binnen het tij van gisteren en vandaag wordt de klus afgemaakt.

Gelukkig staat hij stevig, want het ziet er best gevaarlijk uit en het is  hard doorwerken.

Als zijn laarzen bijna vollopen schuifelt hij naar de kant, stapt in zijn dinghy en vaart terug naar kantoor.

Ik las trouwens laatst dat het woord dinghy afkomstig is uit het Hindi.

Britse zeelieden zagen aan het eind van de 18e eeuw kleine roeibootjes, dingis genaamd, die op grote schepen werden vervoerd.

Ze namen het woord mee naar huis, waarbij ze de spelling enigszins aanpasten.

Verder weinig opzienbarends gedaan, maar wel genoten,

Het was een dag met uitzicht op mollige kuiten.

Een winderig dag in Sint Peter Port.

Het waait flink,  dus maandag wasdag.

Die hangt al vroeg te wapperen en is in een paar uur droog.

De baai ziet er grijs en woelig uit en we hopen dat de golfhoogte  morgen een stuk minder is dan die van de afgelopen dagen.

Vannacht gaat de wind liggen, dus we gaan het zien.

We wandelen nog even door de smalle straatje van St. Peter Port, halen een paar boodschappen, lunchen in de kuip en gaan in de ruststand.

Het was een winderige dag.

Rotsen, rotsen en nog eens rotsen, vlak voor Paimpol.

Om 7.00 uur varen we weg, met 3 meter water boven de sill.

Eerder hoeven we niet weg, willen we niet te vroeg aankomen bij Paimpol met een te lage waterstand.

Het is zonnig en de wind is aardig gekalmeerd naar een NW 4.

Wel is de golfhoogte nog zo’n 1.3 meter.

Gelukkig staat hier een lange deining, waardoor het niet echt hakken wordt maar deinen doet het,  met hoge lastige dwarsgolven.

Ik ben blij met mijn zeeziektepilletje en verdwijn een uurtje naar de bank.

Het is niet koud en al zeilend vorderen we mijl na mijl en dat is top.

We dubben of we even bij Ile de Bréhat voor anker zullen gaan, want we zijn toch iets te vroeg voor de ingang van de baai naar Paimpol met de imposante rotsen

Hilco zeilt er zo dicht als mogelijk langs en het is wonderschoon, met veel zon en een strakblauwe lucht,

We halen het grootzeil binnen, maar ook op alleen de fok gaan we toch nog te snel.

Hup, ook de fok  ingedraaid en langzaam op de motor varen we de baai in.

Volgens Hilco moet het kunnen en het klopt.

Voor de sluis heerst een “gezellige” franse chaos en er liggen zo’n 6 boten te wachten die waarschijnlijk in de buurt voor anker lagen.

Ogenschijnlijk ongecontroleerd varen ze naar binnen en meren af. 

Onze voorganger vordert erg langzaam en ligt letterlijk ineens dwars voor ons en rukt z’n boot naar de muur.

Met wat snelle ingrepen krijgen we Pietertje 2 ook belegd, waarbij beide schepen elkaar bijna raken.

In de waakstand hou ik de boel in de gaten en ontdek dat na 10 minuten en met wat geschreeuw en geroep ook de andere boten zijn belegd.

Soms is het weer even wennen in la douce France.

Een kwartier later zijn we gesluisd en om 17.00 uur afgemeerd in een prachtige box met uitzicht op het sluisje, na begroet te zijn door de altijd aardige havenmeester(s) hier.

We zijn gewoon moe en na een wandelingetje op de kade komen we er achter helemaal geen zin in een restaurantje te hebben.

Met de restanten wordt het een soort koud buffet, in alle rust van onze eigen Pietertje 2.

Het was een dag met dwarsliggers.

Ons vaarwater van gisteren met de boeitjes op het droge.

Zo, de wereld ziet er anders uit na een nacht slaap.

Er zijn vanochtend vroeg diverse boten vertrokken, maar we hebben er niets van gemerkt.

De zon staat hoog, de lucht is blauw en we gaan voor een slow start met een fruitontbijtje,

Wat echt heel bijzonder is, is dat er hier een perfecte viswinkel, een top bakker, een bio slager en ook nog een supermarkt is.

We zijn door de versvoorraad heen, dus die komen allemaal prima van pas.

Na de boodschappen maken we een lange wandeling, o.a. naar de baai die helemaal droog staat.

Het blijft fascinerend mooi, die eeuwige getijdenbeweging die het landschap vorm geeft en ook voor de biodiversiteit zo bepalend is.

Het voelt nog steeds bijzonder dat we gisteren via  die nu drooggevallen baai naar binnen zijn gevaren.

Soms moet ik gewoon even zuchten van al dat moois.

Verder geen plannen, we zien wel.

Het was een dag met een zuchtje.

Wandeling in een baai zonder water.

Het is mistig als we wakker worden en de wereld ziet er mysterieus en sereen uit.

Sommige boten dobberen al voor het sluisje om te vertrekken en de zon tovert flarden mist op het water.

Het gaat weer een prachtige zomerdag worden.

Wij blijven nog een paar dagen in Paimpol.

Het is te leuk om nu al door te reizen en ook heerlijk rustig,  omdat de vakanties in Frankrijk nog niet begonnen zijn.

Tot nu toe is overal volop plaats in de havens en liggen we steeds in een prima box en niet gedubbeld.

We wandelen langs het strand van de drooggevallen baai en in het natuurlijke zwembadje in zee zwemmen wat jongeren.

Het is een relaxed en leuk familiestrand zolang het eb is, met een ongelofelijk mooi uitzicht op de omgeving, waar straks de boten weer varen,

We navelstaren, lezen, eten lekker aan boord en hebben vakantie.

Het was een dag met een weids uitzicht.

Conditietraning met mooi uitzicht.

Zomer, zomer en nog eens zomer.

We zien al dagen geen wolkje aan de lucht, je zou er bijna aan wennen!

Na de koffie nemen we de wandelroute via het strand in de baai, daarna is het een flink stuk stijgen en dalen totdat we bijna aan het einde omhoog  klauteren en het dorpje Kérity beneden zien liggen.

Daar staat een gotische abdij uit de 13e eeuw, de abdij van Beauport.

De abdij had een dubbele functie.

Het was een onderkomen voor pelgrims, maar ook een maritiem handelscentrum.

De abdij werd destijds bewoond door kloosterlingen van de Premonstratenzer orde en kreeg veel schenkingen in de vorm van rechten en privileges.

Mede dankzij de overzeese handel vergaarde de abdij veel rijkdom, maar werd als gevolg van de Franse Revolutie verlaten.

Na al het geklauter zijn we zo moe, dat we het bezoek uitstellen tot morgen of overmorgen en Kérity letterlijk links laten liggen.

Het is warm op het laatste stuk naar Paimpol en we strijken neer bij Le Neptune voor een biertje en een pannetje mosselen met groene kerrie, dat nog even lekker blijkt te smaken als een paar jaar geleden.

Nou, als die wandeling niet goed voor onze conditie is en we ons pannetje mosselen niet hebben verdiend, dan weten we het ook niet meer.

Het was mosseldag.

Hilco en het baken bij de haveningang van Paimpol

We vervelen ons niet en het weer is nog steeds prachtig.

Niets van belang ondernomen tot nu toe en we houden vakantie.

Op de wal is het nog heel rustig en er is nog niets te merken van de voorbereidingen voor a.s.  maandag.

Quatorze juillet, de nationale feestdag van Frankrijk, waarbij de bestorming  van de Bastille wordt herdacht en de Franse Revolutie begon.

Vaak zijn er allerlei evenementen en er is altijd mooi vuurwerk dat op het water wordt afgestoken.

We hebben de feestdag hier eerder een keer meegemaakt, feestelijk,  kleinschalig en passend bij Paimpol.

We gaan het zien.

Het was wederom een zonnige dag.

"Window to a new horizon", onderdeel van een tentoonstelling in 2023 in Chieti, Italië.

We zijn en blijven nog even  in Paimpol.

Het weer is goed en het is leuk om hier Quatorze Juillet te vieren.

Vanwege de voorspelde wind voor a.s. dinsdag blijven veel zeilers in Paimpol liggen totdat de wind weer is gekalmeerd.

In de volgende haven van onze bestemming is het om dezelfde reden heel druk en we willen daar niet gedubbeld aan de buitensteigers liggen met harde wind.

De omgeving hier is inspirerend en de zee is überhaupt met een soort van regelmaat op de een of andere manier in mijn werk aanwezig.

Daar is geen ontkomen aan en het is zoiets als je moeten voegen naar de beweging van eb en vloed.

Het was een dag met een herinnering aan Chieti.

Vuurwerk in Paimpol.

Nationale feestdag.

Het is ’s morgens flink grijs.

Als we na de koffie boodschappen gaan doen,  is dat niet het beste moment en barst er een regenbui los.

Kletsnat arriveren wij bij de bakker en staan we buiten in de rij,  zo druk is het.

De meeste winkels zijn tot 12.30 open.

In het supermarktje hangt een brief dat er vandaag geen alcohol zal worden verkocht.

Gelukkig breekt de zon door want het zou toch jammer zijn als het nu juist op Quatorze Juillet regent.

Op de wal wordt de feesttent opgebouwd en worden allerlei kraampjes neergezet.

De muziekinstallatie wordt getest en het geluidsniveau van de bassen doet vermoeden dat het een kort nachtje gaat worden.

Het feest begint om 17.00 uur en duur tot 2.00 uur vannacht.

Als we aan het heerlijke in ons oventje gebraden coqueletje zitten horen we de eerste doedelzak op de kade.

Bretonser kan het niet en de kade loopt langzaam vol met publiek.

Er volgt een zangeres die we na anderhalf uur niet meer kunnen aanhoren en ik schiet in de lach als Hilco opmerkt “je zal maar zo’n schoonmoeder hebben die zo door zanikt”.

Na een lang pauze en nog een bandje wordt het donker en lopen de kades en alles rond het sluisje helemaal vol met publiek.

Vuurwerk !

Het barst lost met veel gejuich, ahs en ohs en het is mooi, met prachtige weerspiegelingen in het water.

Als de laatste vuurpijl uitdooft applaudisseert iedereen en neemt de muziek het over.

Goed, het was niet echt slecht maar wel oorverdovend.

De bootluiken stond te trillen van de herrie en de spannende Netflix serie met oordoppen verloor het van de beats.

Maar “de jonkies” genoten volop en stonden twee uur met de armen omhoog te dansen op de puls en het ritme van de muziek.

Dat is ook leuk !

Het was een dag met veel ritme.

Wilde planten en op de achtergrond het mooie baaitje van Kérity.

De dag begint wat grijs en we twijfelen een beetje hoe we verder zullen gaan.

We willen voldoende ruimte inbouwen voor wat “pauzedagen” onderweg.

Dit weekend gaat het serieus flink waaien en als we een paar dagen niet verder kunnen vanwege de wind, komen we misschien in de problemen bij Cherbourg, onze noodzakelijke tussenstop.

De marina is vanaf de 24e ruim een week gesloten  wegens de organisatie en de bezoekers van de Rolex Fastnet Race.

Er is een record aantal deelnemers uit 19 landen met als verste deelnemer een jacht uit Australië.

De race start in Cowes en gaat via de Fastnet Rock in Ierland naar de eindbestemming Cherbourg .

Die totale afstand is ca. 695 zeemijlen en trekt zowel de elite van professionele zeilers als amateurteams aan.

De Fastnet Race wordt sinds 1925 georganiseerd.

Het is dus dit jaar een jubileumeditie en er komen enorm veel jachten, in alle soorten en maten naar Cherbourg.

We zullen eens goed over de routeplanning nadenken tijdens onze wandeling.

Het werd een wandeling met een afzwaaier naar een restaurantje waar we een heerlijke risotto met coquilles en chorizo aten.

Het was een dag met brainwaves.

Mooie sfeer en wonderlijk licht in de baai van Paimpol, als in een oud schilderijtje.

We zijn onrustig, want we vertrekken zo dadelijk.

Het is grijs en het sprikkelt, maar we willen verder.

Boodschappen gedaan voor twee dagen, zodat we als het slecht weer is gemakkelijk aan boord kunnen blijven.

Guernsey,  een eerste stap op de terugweg.

Het besluit voelt goed en dan moet je het gewoon doen.

We zijn om 9.45 gesluisd en motoren op ons gemak de baai uit.

Het is grijs, maar met die zachte sepia kleuren in de lucht lijkt de baai een oud schilderijtje.

Mooi !

Helaas geen afscheid kunnen nemen van onze gezellige buren Janette en Rob die de wal op waren,

“Kenavo” zullen we maar zeggen, tot ziens op de Grevelingen. Het was leuk om naast jullie te liggen !

Net buiten de baai hijsen we de zeilen en dat blijft zo, bijna 50 mijl lang tot net voor Guernsey.

Het grootste deel van de reis staat er een flinke BF 6 met zo nu en dan uitschieters, dat is duidelijk meer dan was voorspeld.

Maar… we zeilen heerlijk met veel stroom mee.

Gemiddeld 7.4 knopen en maximaal 12.2 knopen.

Wel met de fok en het grootzeil gereefd, dat geeft veel meer rust.

Om 16.30 meren  we af aan het  wachtponton en gaan er twee pasteitjes en een hachis parmentier in de oven (van de slager uit Paimpol).

Aardige buren uit Cardiff, aan wie we zijn afgemeerd.

Zij willen morgen naar Dartmouth zeilen en we spreken af om morgen op dezelfde tijd te vertrekken.

Wij - en ook zij - kijken bedenkelijk naar de lucht, want de mist wordt steeds dikker en de brulboei staat naargeestig te loeien bij de ingang van de baai.

Het ziet er niet echt geweldig uit.

Ik las net iets over een brulboei, dat ik niet wist.

Een brulboei is een ton op zee die het geluid maakt van een laag gestemde hoorn.

De bedoeling is dat de brulboei ook 's nachts en tijdens mist  herkenbaar is en het geluid wijst op gevaar in de directe omgeving, zoals rotsen ondieptes etc.

Het is een drijvende klokvormige constructie waarvan de onderrand zich in het water bevindt

Boven in de klok bevindt zich een fluit.

Door de deining stijgt en daalt het water, waarbij lucht door de fluit wordt geperst.

In de praktijk is er altijd deining, zodat de brulboei altijd werkt.

Dat zou niet het geval zijn als de wind door de fluit blies

Er bestaan ook belboeien, waarin een bel is opgehangen.

De geluiden van zowel een brulboei als een belboei kom je altijd wel een keer tegen tijdens een zeilreis.

Fijn klinken doet het niet en je wordt er erg alert van.

Het was een dag met een oud schilderijtje.

45 graden slagzij van de Roustel, na een aanvaring in 2022.

Al vroeg wakker staren we naar de dikke mist die er op het water en in de heuvels hangt.

De brulboei laat zijn misthoorn horen, maar we laten ons er niet door weerhouden.

Onze buren uit Cardiff twijfelen wat ze gaan doen.

De Belgische boot die gisterenavond laat aan ons afmeerde lost de landvasten, zodat wij kunnen vertrekken,

Ze gaan misschien naar Sark maar dan moet de mist wel optrekken, dus geen Sark vermoeden we.

Uitgezwaaid door de Belgen en de Engelsen tuffen we de mist in.

Ruimschoots op tijd op straks met stroom mee de Race van Alderney in te gaan.

Er staat te weinig wind, zo'n Bf 2-3 dus er zit niet anders op dan de motor bij te zetten.

In de mist ziet het baken Roustel er nog naargeestiger uit dan bij helder weer.

Het baken is in maart 2022  aangevaren door een vrachtschip, waarbij  de basis volledig van de rots is gerukt  en het licht en de apparatuur onherstelbaar zijn beschadigd.

Tot nu toe is geen herstel mogelijk geweest en het baken heeft inmiddels een slagzij van 45 graden ontwikkeld.

Al meer dan 100 jaar staat er een baken op dit rif en het is een belangrijk navigatiesein voor de scheepvaart

De scheepvaart wordt geadviseerd minimaal 50 meter afstand te houden, aangezien het baken instabiel is geworden.

Uiteraard doen we dat.

Onderweg trekt de mist heel erg langzaam weg en wordt het zicht beter.

Boven Alderney hang wel een dikke mistbank, maar in de Race van Alderney is het helder en piept de zon tevoorschijn.

Gelukkig, alles loopt goed en met max. 13 knopen zijn we er doorheen.

Cap La Hague was onzichtbaar,  maar ook daar lost de mist ineens op.

De zon is terug, dat hebben we graag en we laten de Kanaaleilanden achter ons op weg naar Cherbourg. 

Ook kunnen we weer zeilen met net wat meer wind.

De stroom staat nog vol mee en voor we het weten zijn we om 14.15 afgemeerd in een ruime box op een prima plek.

We hebben ruim 45 mijl gezeild, maar slechts 34,5 mijl door het water... zoveel stroom hadden we mee !

Nog steeds is het opvallend hoeveel lege boxen er nog zijn, ondanks dat het al half juli is.

Een biertje een nootje en vroeg gekookt aan boord omdat we trek hebben.

Het was een dag met een zonnig einde.

Een bijna geschilderde lucht achter ons, gisteren toen we net Cap La Hague waren gepasseerd in dichte mist.

De dag start grijs, het is tamelijk mistig en er staat weinig wind.

We kunnen vanaf 14.00 uur Saint Vaast aanlopen, dus we hebben geen haast.

De afstand is ca. 23 mijl.

Om 10.30 uur varen we in potdichte mist de baai uit.

Hilco kiest er bewust voor om niet via het rotsachtige vaarwater onder de kust te gaan varen.

Vaak liggen er vissers in kleine bootjes,  ook zonder AIS en al zie je ze waarschijnlijk op de radar,  je wil daar niet plotseling zigzaggend voor moeten uitwijken.

Het blijft mistig en er staat amper wind, de hele route.

Niks van de mooie kustlijn te zien en er zijn weinig zeiljachten onderweg.

Het is benauwd en je voelt dat er ander weer aan komt.

Barfleur ligt ook in de mist, maar als we omkijken ontdekken we dat het toch helderder gaat worden,

Om 14.15 zijn we voor de sluis die net voor het eerst draait.

En jawel, al hangen er mistige rolwolken boven de baai, de zon schijnt en er is volop zicht.

We zien die ene perfecte box op een prima plaats en zijn in no time afgemeerd.

Zie zo, we liggen hier prima  als de wind, de regen en het onweer  in Saint Vaast arriveren.

We relaxen wat en eten buiten op het terras bij La Marina een superverse dorade en een lekker ijsje toe.

Het was een mistige dag.

De lekkere kaasjes van "onze boerin".

Allemachtig,  wat heeft het geregend vannacht.

Echt de hele nacht en met onweersbuien tussendoor.

Gelukkig hield de wind zich koest en hebben we prima  geslapen.

Als we aan de koffie zitten breekt de zon door en gaan we snel op pad voor de boodschappen op de zaterdagmarkt.

Onze boerin met de lekker kaasjes staat er gelukkig weer en verder kopen we van alles om tot na het weekend lekker aan boord klaar te kunnen maken.

We lezen en maken her en der een praatje met medezeilers.

Met deze relaxte vorm van reizen is je boot gewoon je huis en doe je veel dezelfde dingen als thuis. Van boodschappen doen tot wasjes draaien, tot poetsen en niet te vergeten alles wat met techniek en veiligheid te maken heeft goed in de gaten houden en herstellen als dat nodig is  (de schipper).

Uiteraard haal je veel plezier en andere emoties uit het zeilen zelf en je ziet regelmatig leuke of bijzondere dingen, varierend van dolfijnen tot bakens met een bijzondere geschiedenis. 

En ja, natuurlijk is niet alles leuk.

Maar bovenal "zeilen is vrijheid".

Als het leuk is blijf je liggen, is het niet leuk  dan gooi je de trossen los en ga je op weg naar een andere bestemming. 

Wat wil een mens nog meer ?

Nou, geen windkracht boven 6 Beaufort en óók geen Beaufort 1-2, weinig regen, een lekker zonnetje en niet te warm.

Ach, dromen kan nooit kwaad.

Het was een dag met veel regen in de nacht.

Mooi, die kleurrijke visnetten op de kade.

Na een nacht met veel regen en wind, komt aan het eind van de ochtend de zon door.

Heel fel en met prachtige wolkenpartijen.

We gaan even naar de wal en weten het zeker, vandaag is het niet fijn op zee,  zeker als de buien zich ineens weer in rap tempo aandienen.

De hele dag is er felle zon afgewisseld met buien, waarbij je de luiken en de ritsen van de kuiptent weer graag dicht doet.

Het is wat benauwd met al dat vocht in de lucht.

In de boot hebben we gelukkig nergens last van.

Het was een winderige buiendag.

Saint Vaast in het zonnetje.

Bewolkt, nog wat winderig en zo nu en dan een enkel miserebuitje.

We brengen het grootste deel van de dag in de vakantiestand door en kijken uit naar de dag van morgen.

Het ziet er naar dat we dan met een  lekker windje verder kunnen.

Het was navelstaardag

Heel veel kalfjes die rond de boot racen.

Om 9.15 gooien we de trossen los en varen de baai uit.

Er schijnt een lekker zonnetje en het is niet koud.

Op het gemak zeilen we op de fok weg, want we moeten vooral vanavond niet te vroeg aankomen want dan kunnen we niet binnen bij Deauville.

Heerlijk, we zijn weer op het water en we zeilen, daar hebben we zin in.

Ineens een grote plons  en er komt een  flinke dolfijn langszij  en nog een en nog een…. en nog véél meer !

We zijn in omringd door een school dolfijnen en het kolkt letterlijk rond de boot.

Ze hebben zin om te spelen en springen en dartelen langszij en onder de boot door.

Er zijn heel veel kalfjes die wedstrijdjes racen en het is een fantastisch schouwspel.

Ook de volwassenen  doen mee en springen soms,  al kantelend,  zeker een meter boven het water.

Blijkbaar valt onze boot in de smaak,  want meer dan een halfuur zijn ze super actief bezig rond Pietertje 2.

We kijken onze ogen uit.

Wat zijn het toch bijzondere dieren en wat krijg je daar toch gelukkige vibes van.

Ineens zijn ze weg.

Onze dag kan niet meer stuk en het is ook nog steeds het bezeild.

Om 18.00 uur komt Le Havre in de verte in beeld en gaan we vertragen.

We zijn te vroeg, denken we.

Achteraf was dat niet zo, omdat we per abuis naar de openingstijden van de andere haven van Deauville hebben gekeken en de sluis daar later open ging vanwege het probleem met het dichtslibben van de ingang.

Maar goed, met ruim voldoende water in het geultje varen we naar Deauville.

Het blijkt erg druk te zijn en de havenmeesters wijzen ons een plek aan vóór de brug, maar eerst moeten ze nog een boot uit Saint Malo verleggen op wiens plek wij dan mogen afmeren.

Ze rennen heen en weer, bevestigen extra klampen, verplaatsen de andere boot  en het lukt ze om de klus in een kwartier te klaren terwijl wij dobberend liggen te wachten.

Daar liggen we dan, afgemeerd rond 20.00 uur,  met uitzicht op de mooie groene heuvels die je aan de andere kant van de brug niet ziet vanwege de bebouwing rond de havenkom

Hilco maakt zich zorgen om de stalen damwand achter ons ponton en wat dat met de anodes en de schroef  kan doen, maar voor nu is het even niet anders.

Met uitzicht op een mooie avondzon boven de baai  eten we in de kuip en zijn verbaasd hoe rustig het is aan deze steiger voor de locals, waarvan de toegang is afgesloten met een code.

Helemaal onverwachts wandelen Boukje en Bert nog even langs bovenaan de kade.

Hun boot hadden we al zien liggen.

Ze vertrekken morgen vroeg en we kletsen kort even bij voordat we de luiken sluiten, want het is een frisse avond.

Het was een dag met een school dolfijnen.

Uitzicht op een van de prachtige torens vanaf de andere kant van de brug.

Hilco is even naar de havenmeester en heeft om een box gevraagd.

Die krijgen we zowaar, maar wel in het havendeel vóór de brug.

Binnen in de havenkom is het erg druk, met name vanwege  pre-boekingen door enkele groepen zeilers.

Alle boten liggen daar op dit moment gedubbeld aan de  bezoekerssteiger.

Jammer, maar niet erg vinden we, dus we varen er direct naar toe.

Aan een beetje korte vingersteiger liggen we er uiteindelijk prima bij en niemand die aan ons afmeert.

Weg van de stalen damwand en met ruim uitzicht aan alle kanten en op de prachtige torens van de ingang.

Het was een normale dag.

Een mooie avond vanuit de kuip.

Een zonnig begin van de dag, dat ziet er altijd fijn uit.

Gisteren besloten om nog even hier te blijven, voordat we verder terugreizen.

Na de koffie naar de markt voor verse vis en groenten en fruit.

Wandelingetje hier, even rondkijken daar.

Echt spannend is allemaal niet (gelukkig).

Straks de mooie verse tongetjes even bakken, salade erbij en fruit toe.

Het lijkt een mooie maar frisse avond te worden.

Het was opnieuw een normale dag.

Zon, kalme zee, hoedje en boek onderweg.

Het heeft iets gemiezerd vannacht, het is grijs en nog wat fris.

Om 9.30 varen we weg met ruim water in het geultje.

Eenmaal buiten staat er een stevige BF 4 pal tegen en loopt de stroom in de baai  nog niet mee.

Gelukkig hebben we nog een aardige tijd stroom mee, maar de wind gaat in de middag afnemen.

Het wordt dus een dag motoren.

Etretat ligt er zoals altijd indrukwekkend bij.

Om 14.30 zijn we bij Fecamp en besluiten we om door te gaan.

De stroom staat inmiddels tegen, maar de zon begint volop door te breken.

Morgenochtend is er kans op miezerbuien en Dieppe is toch veel leuker.

De boeken komen te voorschijn en we vorderen redelijk goed met een wind die is afgenomen naar BF 2 en langs een mooie kust.

Hilco leest een thriller van Hanne-Vibeke Holst en ik Het Smelt van Lize Spit, wat een bijzondere schrijfster !

De zee is kalm, de zon schijnt en de boeken zijn goed, het kan veel slechter.

Rond 19.30 zijn we bij Dieppe.

De havenmeester wijst ons eerst een plek aan, maar als we op zijn verzoek omgedraaid zijn blijkt die plek toch niet vrij te zijn.

Vervolgens wordt er druk getelefoneerd en varen we wat verder de haven in.

We zien de Flair en Pollux liggen en er wordt druk geroepen dat er een plek aan bakboord vrij is.

Als we keurig zijn afgemeerd is de havenmeester inmiddels op het ponton gearriveerd en moeten we daar weg.

De eigenaar komt morgenochtend vroeg terug.

We krijgen een rotplek aan een stalen kopsteiger met een gemeen puntig uitsteeksel en maar één klamp op een ongeschikte plek.

Na veel gedoe is Pietertje 2 afgemeerd, met bijna alle stootwillen langs de stalen rand om schade te voorkomen.

Zelfs de havenmeester staat wat beteuterd te kijken; hij vindt het ook geen geweldige plek.

Nu maar hopen dat er vannacht niet teveel grote vissersboten naar buiten varen, want dan golft het hier behoorlijk aan de kopsteigers.

Een beetje chagrijnig en moe besluiten we een hapje te gaan eten.

Ik heb  echt geen zin meer om nog te koken, grom, grom, grom.

Na een half kreeftje en een flesje Sancerre, toe maar ! voelen we ons een stuk beter.

Gelukkig staat er weinig wind vannacht en we dalen af naar Pietertje 2, sluiten de luiken en zijn thuis.

Het was een dag met miscommunicatie.

Altijd een feestje om naar te kijken.

Zo, we liggen er beter bij !

Er zijn een paar boxen vrijgekomen  en we varen Pietertje 2 nog voor de koffie gelijk naar de overkant.

Een normale vingersteiger, geen schade opgelopen en zowaar een hele rustige nacht achter de rug omdat er geen vissersboten vertrokken zijn.

Die boten zijn fors hier en ze varen vaak midden in de nacht met veel motorgeronk en groot licht weg.

Je wordt er altijd wakker van.

Het is lekker weer en we doen de boodschappen op de markt en gaan het havengeld alvast betalen.

Het is gezellig druk in Dieppe

Dag koffieclub, we missen jullie !

De dag vliegt om en er is een frisse wind gearriveerd.

We gaan maar eens puzzelen hoe we terug zullen gaan en hebben best zin in een weekje Zeeland.

Tot nu toe zijn we daar door omstandigheden dit voorjaar niet aan toe gekomen.

Moest even denken aan het bekende gedicht "herinnering aan Holland" van Hendrik Marsman.

Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan de einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Het was een denkend aan Zeeland dag.

Laag water in Dieppe.

Het miezert een beetje als we waker worden.

Volgens de buienradar komt er aan het begin van de middag nog wat regen en blijft het daarna droog.

Om de dag te breken lunchen we “buiten de deur” en verder niets.

Tijd om verder te gaan voor we ons gaan vervelen met al die vrije tijd !

De meeuwengevechten geven wat afleiding, want ze zijn erg bezitterig met betrekking tot  hun visplekken, maar worden soms met ware duikvluchten door concurrenten verjaagd.

In de buurt van Paimpol scheerde er een paar keer een klein groep Jan van Genten over het water.

Wat een  indrukwekkend witte vogels waren dat, met mooie zwarte vleugelpunten.

Er schijnt een kolonie met 11.500 broedparen bij de Archipel Les Sept-Iles in Bretagne te zijn.

Het is de enige broedplaats van deze vogels in Frankrijk.

Het broedpaar legt meestal slechts één  ei per broedseizoen en vaak in hetzelfde nest dat ze al jaren gebruiken.

Beide ouders houden het ei tussen de zwemvliezen van hun poten, die in de broedtijd beter zijn doorbloed en dus warmer zijn.

Na ongeveer drie maanden komt het ei uit.

De jongen zijn dan nog helemaal bruin en krijgen pas na 5 jaar het volwassen verenkleed.

Wij zullen het vandaag met meeuwen moeten doen !

Het was een dag met grote getijdenverschillen.

En het terrras bij de haven bij hoogwater.

Zo hoog hebben wij het waterniveau hier nog nooit gezien.