2010. Kanaaleilanden-Noord Bretagne
Zaterdag 17 juli. Den Osse-Roompotsluis.
De voorraad is op peil en we zijn er klaar voor.
Het poeiert flink in Zeeland en we kunnen alleen maar hopen dat de wind morgen minder is.
De voorspelling is zonnig weer, met Z-Zw 3-4, dus heel redelijk.
Dat we aan de wind moeten zeilen is duidelijk.
De dag is grijs met een regenbui begonnen en het blaast Z-ZW 5-6.
Om 14.00 uur nemen we afscheid van de buren en gaan de trossen los.
Het schiet niet op.
De sluis bij Bruinisse houdt ons 5 kwartier op en de Zeelandbrug opent niet om 17.10, waardoor we nog een half uur langer moeten wachten.
Het waait nog steeds hard en gezien het feit dat we pas rond 22.30 uur gesluisd kunnen worden, besluiten we om alvast bij de Roompotsluis te gaan liggen.
De steiger is echter bezet door passanten. Jammer.
We varen terug naar Roompot Marina voor een plekje in de haven.
We vinden een prima plaats en ik maak de maaltijd klaar. Inmiddels is het 21.00 uur.
Na een glaasje en al die frisse zeeuwse lucht komt de man met de hamer vroeg langs.
Het was een lange dag.
Zondag 18 juli. Roompotsluis - Ramsgate.
Om 4.00 uur worden we spontaan wakker. Het begint al een beetje licht te worden.
Hilco vaart rustig weg en ik doe de voorbereidingen met potten thee en boterhammen. Na mijn oproep horen we dat de doorvaarhoogte 20.80 meter is, dus die is geen problemen m.b.t. onze masthoogte.
Om 5.00 uur openen de sluisdeuren zich en ligt de wereld van het water voor ons.
We hebben er zin in.
Helaas voor mij poeiert het nog steeds Bf 5 en begin ik al snel katterig te worden.
Mijn eerste (en meestal laatste) dag zeeziekte dient zich helaas aan.
De zon schijnt, Hilco voelt zich kiplekker en zeilt dat het een lieve lust is.
Het ene appeltje dat ik eet geef ik na een paar uur weer terug aan de zee.
Verder gaat alles perfect, want het is gewoon prachtig zeilweer.
Ruim 75% van de tocht is bezeild, zij het met wat extra mijlen omdat Hilco een wat zuidelijkere koers gaat varen voor een betere zeilvoering.
Als mijn maag wat kalmeert, weet ik dat Ramsgate en de kust in zicht zijn.
De marina blijkt bomvol te liggen. Via een piepkleine doorgang wurmen we ons naar binnen en meren als 4e boot af aan een druk ponton waar heel vele andere zeiljachten liggen.
Oventje aan en maaltijd erin. Het smaakt me nog niet echt maar ik haal de schade nog wel in.
Het was een zeil-kotsdag.
Maandag 19 juli. Ramsgate - Eastbourne.
Rond 9.30 uur weggevaren. Het is zacht en zonnig en de motor moet constant aan.
Niets aan te doen, zo komen we er ook.
Zeilen doe je in Zeeland.... en op zee is er meestal teveel of te weinig wind, dat weten we al lang.
De zon schijnt volop en onze boeken in de E-reader hebben twee gretige lezers gevonden.
Tirza van Arnon Grunberg is uit en De vierde Soera van Bob Mendes blijkt erg spannend.
Na een easy dag varen we om 17.30 uur de sluis bij Eastbourne binnen en tanken 200 liter diesel.
Zo, we kunnen weer even vooruit met de brandstof.
We kunnen het niet laten en gaan heerlijk Indiaas eten in Restaurant Ganges.
Onze koppies beginnen al vakantietrekjes te vertonen.
Het was een rustige dag.
Dinsdag 20 juli. Eastbourne - Wight - Cowes.
Zacht weer en mistig. Met 3 andere boten worden we gesluisd en varen om 7.00 uur naar buiten.
De passage bij Beachy Head is vlekkeloos en de zee is vlak.
Omdat het wat mistig blijft zetten we zo nu en dan de radar bij. Alweer kunnen we lezen.
Om 14.00 uur zien we Wight in de verte liggen en om 16.15 uur varen we de rivier de Medina op, waaraan Cowes ligt.
Cowes midden in de Solent is het zeilparadijs van de Engelsen.
Helaas zijn er weer zeilraces, nu voor de klassieke jachten en liggen de eerste drie marina's bomvol.
Aan de overkant bij marina East Cowes is plaats genoeg en meren we af.
Straks gaan we met de chain ferry naar de overkant om wat te eten en rond te kijken in Cowes.
Rammelend komt de boot aanvaren, die aan kettingen en via tandwielen heen en weert vaart.
We zijn best moe (of lui ?) en eten een lekker zeebaarsje en zeebrasem bij Tonino in Cowes.
Al die buitenlucht hakt erin bij ons stadsies.
De ferry komt aanvaren als we teruglopen en zet ons weer keurig aan de overkant af, waar na een fikse wandeling Pietertje 2 sereen ligt te wachten.
Het was een zeilparadijsdag.
Woensdag 21 juli. Cowes - Yarmouth.
We doen het rustig aan vandaag en besluiten wat te gaan zeilen op de Solent en daarna Yarmouth aan te lopen,
Het is prachtig zonnig en er staat een lekker windje.
Oppassen hier, voor je het weet ben je de Needles voorbij en op weg naar de Kanaaleilanden.
Om 14.30 uur meren we af in het prachtige haventje van Yarmouth, waar je alleen met de watertaxi of met je eigen bijboot naar de kant kunt. Genieten hier, zo lekker stil, na alle drukte op de rivier Medina.
Na de maaltijd aan boord zakken we onderuit in het avondzonnetje.
We besluiten om morgen nog een dag te blijven.
Het was een onthaastdag.
Donderdag 22 juli. Yarmouth.
Uitgeslapen, wasje hangt schoon aan de zeerailing en gelezen.
Als dat geen vakantie is !
Aartslui worden we.
Hilco heeft de bijboot opgepompt en het buitenboordmotortje bevestigd.
Langzaam tuffen we de haven uit, de rivier Yar op. Het is hier prachtig.
Mooie afgekalfde grillige oevers met een wonderlijke plantengroei door de getijden en velden vol paarse bloemen.
Er is verder niemand te zien.
Terug aan boord besluiten we straks in Yarmouth te gaan eten
De generator en de watermaker doen hun werk voor het eerst deze vakantie.
Om 19.00 uur komen we terecht bij "Forresters of Yarmouth".
Zeilers opgelet ....hier moet je zijn !
We zijn gewoon onze neus nagelopen en als het naar fish, chips en oud frituurvet rook hard doorgelopen.
Forresters of Yarmouth is gevestigd in een oude botenloods en liefdevol gerestaureerd. Een prachtige hoge ruimte, geen oubollig gedoe, goeie muziek, hele aardige mensen, maar vooral ook heerlijk vers en gezond eten.
De risotto met asperges is perfekt, de sirloin steak is echt rear en van de grootte van het dessert Baileys bread and butter pudding val je bijna uit je zeilschoenen.
Alles is echt heerlijk en voor het drie gangen Early Bird Menu betaal je 14,50 Pond.
Ook a la carte hebben ze heerlijke dingen.
Hier kan geen barmeal tegenop.
John en Amanda, de eigenaren, zijn bijzonder aardig en je wordt gewoon verwend.
Forresters of Yarmouth kan je vinden in Highstreet en vantevoren bekijken op: www.forrestersbistro.co.uk
Het was Baileys bread and butter pudding day.
Vrijdag 23 juli. Yarmouth - Alderney.
Om 7.30 uur varen we weg, richting Kanaaleilanden. Heerlijk was het hier.
Zacht, zonnig en wederom weinig wind . Het wordt geheid weer motoren.
Uiteraard zeilen we veel liever, maar hebben we geen keus als we ergens willen komen.
Het is rustig op zee en pas zo'n 15 mijl voor Alderney komt er wat beroepsscheepvaart om ons heen.
Om 16.30 uur pik ik een mooring op in de baai van Alderney en liggen we prinsheerlijk te deinen in de prachtige baai.
De dinghy gaat overboord en we gaan naar de wal om inkopen te doen.
De voorraad begint wat gaten te vertonen en daar hou ik niet zo van.
Heerlijk veel vers fruit, sla, groenten en een scharrelkipje vinden na terugkomst hun plaats in Pietertje 2.
De kip gaat in de oven en met een grote salade is het genieten in onze driesterren kuip, waar we een prachtige volle maan zien opkomen die een deel van de baai goud kleurt.
Lang zitten kletsen over de dingen die ons bezighouden.
Het was een dag met een perfekte scharrelkip.
Zaterdag 24 juli Alderney - Guernsey.
Zacht, beetje mistig en bewolkt. We moeten zowaar een trui aan, omdat het wat fris is vandaag.
We kunnen pas vanaf 10.30 uur weg, omdat we in de Race van Alderney nu eenmaal stroom mee moeten hebben, om deze goed door te komen.
Na een laat ontbijtje lossen we de mooring en vertrekken.
Het is prima weer voor deze route en de Race van Alderney toont in bescheiden mate de lelijke trekjes waar ze
zo berucht om is onder slechte weersomstandigheden.
Soms een glad oppervlak, soms rare stroomnaden, soms gemene kolkjes en hier en daar piekt er een Eddykuifje om de hoek. We klokken maximaal 10.5 knopen.
De in eerste instantie wat dreigende luchten van vanochtend zijn verdwenen en Hilco verlegd de route om wat langer te kunnen zeilen.
Anders komen we te vroeg aan bij Beaucette Marina op Guernsey.
Beaucette, daar hebben we zin in.
Het piepkleine haventje waar je alleen met hoog water in kunt, via een rotswand waarvan je de opening in eerste instantie niet kunt vinden.
Beaucette, waar de havenmeester soms in zijn bijboot meevaart en je een kontje geeft als je de haakse bocht bij de ingang niet snel genoeg neemt en je de rotswanden op je af ziet komen.
Ondanks dat Hilco de tocht met 2 uur zeilen heeft uitgebreid, komen we iets te vroeg aan en moeten we een van de gele boeitjes op zee oppikken, voordat we naar binnen kunnen.
Er liggen nog twee andere boten te wachten. Na 20 minuten is het zo ver en mogen we - een voor een - naar binnen.
In eerste instantie aan het visitors ponton, maar als ik later de havenmeester Dawn aanspreek krijgen we een mooie box.
Het is hier prachtig, achter de met dynamiet opgeblazen rotswand waardoor deze natuurlijke en minimaal 18 meter diepe havenkom is gevormd. De rotsen zijn volledig begroeid met voornamelijk vetplanten en het voelt of je in een soort zeetuin ligt afgemeerd.
Heerlijk rustig; we hebben geen zin in de drukte van St.Peter Port.
Het restaurant boven bij de haven is gesloten, maar gelukkig is de voorraad meer dan toereikend om een lekkere maaltijd klaar te maken.
Hilco heeft ineens zin om een dag extra te blijven en een auto te huren, wat hij binnen 30 minuten heeft geregeld.
Morgen staat een zilvergrijze KA ter beschikking om het eiland te verkennen.
Het was een dag met het eerste Franse woordje.
Zondag 25 juli Guernsey.
Het vakantiegevoel slaat steeds meer tentakels uit.
Hoe vroeg we ook naar bed gaan, we slapen gewoon heerlijk lang in deze doodstille zeetuin.
Pas tegen 12.00 uur stappen we in de KA en rijden richting St. Peter Port. We vinden het erg rustig daar en vermoeden dat de crisis daar debet aan is.
Veel eethuisjes zijn dicht en alle winkels eveneens. Dat is niet wat wij er ons van herinneren, ook niet op zondag.
Dawn de havenmeester heeft ons wat goeie eetadressen aan de hand gedaan, waar onder een in St. Martin.
Mijn hemel wat zijn die wegen hier angstaanjagend smal en dat links rijden is bijna griezelig met al die rotsmuurtjes langs de wegen; het gaat soms maar net goed.
Na een wirwar van wegjes en wat zoekwerk vinden we "La Bardarie" in St. Martin. Volgens een van de engelse topkoks heeft hij daar de lekkerste verse lobster ooit gegeten. Nu, zondagmiddag, is er echter sunday roast, zo blijkt.
We zien dit al jaren op reklameborden staan, maar hebben ons er nog nooit aan gewaagd. Nu dus wel.
Er zitten allemaal keurige Engelsen binnen, sommige in kostuum en met prachtige rieten zomerhoeden. Genieten !.
De sunday roast is in buffetvorm, waarbij de roast de hoofdmaaltijd vormt.
De voorafjes zijn via selfservice (voornamelijk vis) en daarna spoed je je naar de kok voor de roast naar keuze.
Grote stukken gebraad, waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Trouwens veel dikke Engelsen in deze omgeving.
Erbij een Yorkshire pudding (soort broodje in bloempotvorm) en groenten etc. naar keuze.
Smakelijk maar wel heel erg vlezig voor ons.
Meringue van de chef en een kopje espresso toe.
Tot onze verrassing ontmoeten we een van de bestuursleden van Manchester United, die we 7 jaar geleden in Beaucette hebben ontmoet. We hebben toen een erg leuk gesprek gehad met hem en zijn vrouw en waren zeer verbaasd toe hij vertelde dat hij naar alle thuiswedstrijden ging met een helicopter.
Hij woont nog steeds in St. Martin en nodige Hilco toen uit om, als hij zin en tijd had, eens naar zijn huis te kijken.
Daar kon wel het een en ander aan gebeuren en volgens hem was er plenty werk voor architekten op Guernsey.
7 jaar later is hij 2 stents en 4 strokes verder, maar gaat het nu weer prima met hem.
Leuk bijgepraat en hartelijk afscheid genomen. Bijzonder aardige mensen.
Ben benieuwd of die KA nog vooruit te branden is met ons erin. Vanavond alleen groene sla vermoed ik zo.
Volledig tevreden rijden we terug en dalen weer af naar Pietertje 2.
Het verval is hier heel erg groot en bij laag water voel je je kuiten behoorlijk voor je onderaan de supersteile steigers bent gearriveerd.
We relaxen en ik tik het reisverslag van de afgelopen week in een Wordprogramma.
Rechtstreeks werken in de website lukt niet, omdat internet hier enorm traag is en je er constant wordt uitgegooid.
BT-Open biedt ook niet veel soelaas, ondanks dat we daarvoor betaald hebben.
Als we een betere connectie hebben, zetten we alles direkt in de website of we duiken een keer een internetcafe in.
Het was sunday roast dag.
Maandag 26 juli. Guernsey - Saint Malo.
Om 6.30 uur zijn we klaarwakker. Dat is meestal het geval als we een lange zeiltocht voor de boeg hebben.
Een half uur later varen we weg onder een stralend zonnige hemel.
Buiten klotst het flink en het eerste uur hebben we heel veel stroom tegen en staat de motor vol bij.
Net voorbij Guernsey kunnen de zeilen uit en zeilen we heerlijk verder, uur na uur, op weg naar Bretagne.
Dat is toch veel fijner dan die knorrende motor op de achtergrond.
Alles gaat voorspoedig, maar na een paar uur verdwijnt helaas de zon en wordt het mistig; de truien moeten aan.
Tegen 17.00 uur komt het vaste land van Noord Bretagne in zicht.
We hebben even getwijfeld of we via de Scilly eilanden naar La Rochelle in Zuid Bretagne zouden gaan.
Echter de berichten over stormschade in veel havens van Zuid Bretagne, ná de zware storm van februari, hielden ons tegen.
Veel locals daar hebben hun boten moeten verplaatsen naar andere havens, omdat er complete steigers vernield zijn en nog steeds niet zijn hersteld. Men verwacht tot in de herfst hiermee bezig te zijn.
Vandaar..... Saint Malo.
Feitelijk Saint Servain waar Port des Bas-Sablons aan stuurboord van Saint Malo ligt.
Je hebt daar geen lawaai van verkeer en touristen en het ligt aan een oer-zandbaaitje, waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan.
Inmiddels is het echt fris, iets wat we niet hadden verwacht hier.
De aanloop naar Saint Malo is erg onrustig qua zee.
Even wennen, al die rotsen om je boot, daar wil je niet op vastlopen.
Er staat inmiddels 6.2 meter water boven de sill, dus we kunnen zonder problemen Port des Bas-Sablons binnenvaren.
In de haven zijn nog twee boxen vrij aan het uiteinde van de steiger, die er niet al te comfortabel uitzien en in een zware deining liggen.
Eenmaal afgemeerd bljkt het mee te vallen; het is inmiddels 18.30 uur "onze tijd".
Na een biertje en nootje gaan we naar de wal. Mooie muziek van Marco Bianchi staat aan.
Totaal andere sfeer dan Engeland of de Engelse eilanden, maar het bevalt ons prima.
Het was een dag met een Frans einde.
Dinsdag 27 juli. Saint Malo
Stikmistig, nat en koud. Dat valt tegen. De misthoorn van de ferry naar Weymouth en Poole toetert flink bij vertrek.
Hilco haalt een heerlijk vers frans stokbroodje.
Het weer schijnt vanmiddag op te knappen; de barometer stijgt flink en staat inmiddels 1019.
Tegen 12.00 uur wandelen we naar het oude Saint Malo, sinds de middeleeuwen een bekende handelsstad.
Imponerende stadswallen (Ville Intra Muros) vanwaar je prachtig zicht hebt op de stad en de zee.
In 1944 is Saint Malo enorm gebombardeerd, maar gelukkig weer prachtig herbouwd.
Het blijft een indrukwekkend bolwerk..
Het is een drukte van belang en na wat zoekwerk vinden we Le Bistrot de Jean, waar we jaren geleden zo geweldig hebben gegeten.
Buiten, op een smal hoog trottor staan een paar tafeltjes, waar je maar net kunt aanschuiven, tenzij je zo'n fragiele Francaise bent...maar ja !
Jean staat nog steeds in de keuken en tovert prachtige verse makreeltjes "a tiede" en daarna een delicaat visschoteltje op tafel.
Met een flesje witte wijn in de kuiten, moeten we straks de lange weg naar Saint Servain teruglopen en ook boodschappen doen. Dat gaat nog leuk worden.
Als we op het gemak terugwandelen komt de zon flink door en begint Bretagne te lijken op dat van de ansichtkaarten.
De steiger gaat enorm steil naar beneden vanwege het lage water.
Alle boten liggen keurig in het kommetje achter de sill en niemand kan nu weg, ook de ferry niet.
Terug op de boot lukt het nog steeds niet om een goeie internetverbinding te krijgen.
Het was een dag met monsieur Jean.
Woensdag 28 juli Saint Malo
We besluiten nog een dag te blijven.
Aan het eind van de dag gaat het BF 5 blazen en het tij loopt voor onze volgende bestemmming niet erg gunstig.
We denken aan Dahouet of Binic, waar je heel goed moet plannen om niet te vroeg of te laat aan te komen.
Beide plaatsen vallen droog en zijn alleen maar in relatief korte tijd aan te lopen.
Vanaf - 2 uur voor hoog tij en enkele minuten na hoog tij lukt dit en daarna gaan de havens weer op slot.
Aangezien we in Saint Malo pas aan het begin van de middag weg kunnen en de wind tegen staat, is de tijd die rest aan de krappe kant.
Morgen draait de wind en hebben we qua getijde ook wat meer tijd om in Binic te komen.
Heerlijk..... we genieten enorm van deze door de natuur afgedwongen rustdagen.
Het is weer fris vandaag en er staat een koud windje 4-5.
Straks rond 21.00 uur gaan we een hapje eten aan de wal
Het was een luie leesdag.
Donderdag 29 juli Saint Malo - Binic
Prachtig weer; eindelijk is de kou weer uit de lucht.
We ontbijten lekker in het zonnetje en hebben zin een een zeiltocht.
Binic schijnt een van de mooiste stadjes te zijn aan de Noord Bretonse kust.
We zijn er nog nooit geweest, dus dat is altijd leuk.
Vanavond tegen 20.00 uur hopen we binnen te kunnen lopen, omdat rond die tijd het lock met hoog tij opent.
Het wordt een heerlijke zeiltocht, eerst een flinke slag naar buiten en daarna relatief dicht onder de kust zeilend en dat alles met volop zon.
We hebben de stroom zó vol mee, dat Hilco na een paar uur de zeilvoering meer dan halveert om niet te vroeg aan te komen,
Met zo'n twee knopen snelheid tekenen tegen 19.00 de contouren van Binic zich af.
Via de boeitjes en goed op de dieptemeter lettend vaart Hilco langzaam naar de kant, tot ca. 3 meter diepte; verder durven we niet met die afschrikwekkende rotsen om ons heen en onder de boot.
Ik tref alvast voorbereidingen voor de maaltijd en Hilco vaart rondjes.
Nog enkele boten arriveren en inderdaad, even na 20.00 uur opent het lock en zwaait de vaste brug open.
Via een smalle doorgang met hoge muren schuiven we naar binnen en de havenmeester die bovenaan staat roept dat box B-12 voor ons vrij is.
Als Hilco deze aanvaart schreeuwt iemand "attention" en heeft Hilco gelukkig door dat daarmee de flinke stroom in deze haven bedoeld wordt.
Met een flinke dot gas extra lukt het afmeren prima, zonder de boot van de buurman te raken.
Die stroom hier kan je boot zodanig van koers doen veranderen dat je ongewild dwars voor de box ligt, wat we om ons heen ook zien gebeuren.
We liggen geweldig en ik sta zingend de avondmaaltijd af te maken, die we met smaak in de late avondzon verorberen.
Wat is het heerlijk rustig hier, ondanks dat je midden in Binic ligt.
Binic, in een prachtige baai, heel erg rustig en groen....wat wil een mens nog meer.
We lezen nog wat en tollen ons bed in.
Het was een dag zonder wensen.
Vrijdag 30 juli. Binic.
Het is een zonnige dag en we verkennen Binic.
Het stadje heeft een prachtig autovrij centrum met veel leuke eethuisjes, winkeltjes en een enkele galerie.
Ik ontdek dat "ons Margot" uit den Osse haar culinaire vleugels heeft uitgeslagen.
Het restaurantje " A la Table de Margot" is in een oud pandje uit 1697 gevestigd en heeft een toque (koksmuts) in de Gaultmillau van 2010 gekregen. Dat staat meestal voor innovatief koken, wat ons wel aanspreekt.
Verder zijn hier prachtige wandelpaden langs de hoge rotsen van de baai, die uitnodigen tot lange wandelingen.
Uiteraard ook straatmuzikanten die bij Frankrijk en zeker bij de Bretonse kust horen.
Je ziet hier nog oude instrumenten, zoals kleine draaiorgeltjes op de buik en de Bretonse liederen zijn nog niet vergeten.
Ondanks dat alles is het er heerlijk relaxed en heeft niemand haast.
In Frankrijk lijkt de tijd soms stil te staan.
We genieten en lunchen met een gezonde salade en een lekker stokbroodje in de kuip, waarna we lezend onderuit zakken in het heerlijke zonnetje.
's Avonds kunnen we om 21.00 uur terecht bij "A la Table de Margot" en eten er werkelijk heerlijk.
De foie gras ( sorry hoor ! ) is perfect en de mousse van bietjes is prachtige roze en wonderlijk perfekt van smaak.
De St. Pierre vis die op een soort plakje ontbijtkoek ligt combineert daar geweldig mee.
Dat zou ik nooit bedacht hebben, spannend en lekker. De koksmuts in de Gaultmillau is echt verdiend.
Meer dan tevreden lopen we terug naar Pietertje 2.
Het was een culinair dagje.
Zaterdag 31 juli. Binic
Binic ligt aan de Cotes d' Armor.
Wie denkt dat dit te maken heeft met de amoureuze escapades van de Franse man, vergist zich.
Armorica = Bretagne en een Armoricain een inwoner van Bretagne
Helaas is het een grijze dag, die met een miezerbuitje begint; het is aan de frisse kant.
Als het weer opknapt maken we een geweldige strandwandeling door de baai van Binci, die inmiddels helemaal drooggevallen is.
Het strand ligt op sommige plekken vol met lichtgevende groene algen, die vol fosfor blijken te zitten.
Als je deze algen (zeesla) met grote hoeveelheden stuk zou trappen, komt er een reukloos gif vrij, waar je in het ergste geval zelfs bewusteloos van kunt raken, lezen we.
Op sommige plekken is er drijfzand onder de algen, dus is het daar opletten geblazen.
De kleur groen is zo intens, dat ik die zeker ga gebruiken in mijn atelier.
Ongelofelijk, al die grote rotsen waar we overheen zijn gezeild toen we Binic aanliepen.
Ze zitten helemaal vol met mosselschelpen en oesters, alhoewel de laatste allemaal opengekapt en verorberd zijn.
Mooi hoe de zee al die prachtige schaaldieren produceert; we moeten daar echt zuinig op zijn.
Binic is en blijft een paradijsje, zowel bij eb als bij vloed.
Het verval van het water zal zo'n 10 meter zijn en dat was vanmorgen heel goed te zien toen de zee bij laag tij met enorme kracht de baai uitgutste en er honderden bootjes op het droge lagen.
Na het zand uit de schoenen geklopt te hebben wandelen we weer terug.
Het was een dag vol prachtige groene algen
Zondag 1 augustus Binic - Lézardrieux
Het is heerlijk weer als we wakker worden.
De temperatuur is niet echt hoog, maar dat hoort wel een beetje bij deze kust en doet aan Ierland denken. Tot een uur of elf is het soms wat grijzig en bewolkt en daarna breekt de zon door.
Het lock opent op verzoek vanaf 10.00 tot 11.20 uur, dus hebben we alle tijd om rustig te vertrekken.
Saint Quay-Portrieux laten we liggen omdat we dit niet zo'n leuke haven vinden en Paimpol varen we ook voorbij.
Paimpol is heel bijzonder, maar de aanloop is op dit moment wat lastig qua getijde; misschien iets voor op de terugweg ?
Na 3 heerlijke dagen Binic, hebben we zin in Iles de Brehat en gaan we richting Lézardrieux.
Hilco mag van de havenmeester de heksleutel van de haven van Binic op de catamaran die aan onze steiger ligt deponeren.
Omhooggooien bij het uitvaren is geen optie.
Uitgezwaaid door de havenmeesters die hoog boven ons uittorenen varen we de baai uit.
De zeilen gaan uit en met halve wind is het genieten geblazen. Het grootste deel zeilen we onder de kust, maar als het niet meer goed bezeild is, maakt Hilco een slag naar buiten. Zeilen......dat zullen we !
Dat lukt trouwens beter dan de eerste week van onze vakantie, waar de motor steeds moest worden bijgezet.
Mooi is het hier.
Om 14.00 uur komt de monding van de rivier de Trieux in zicht, aan het einde Lézardrieux ligt.
De Trieux is enorm breed, met zowel aan de oevers als in de rivier zelf enorme rotspartijen.
Je moet de vuurtorentjes, boeien en kardinalen hier goed in de gaten houden.
De laatste keer dat we hier waren, is 9 jaar geleden met de Victoire en het is hier nog steeds prachtig.
De rivier is op sommige plekken flink bokkig met onverwachte rare stroomnaden.
Stromen kan het hier, soms vaar je ongewild met 4 knopen extra stroom op de kont dwars op de de haven af.
Dat was onze eerste keer het geval en we schrokken ons rot
Iedereen helpt dan de arriverende boten met het afmeren, anders knal je op de steigers.
Nu is het tij een stuk rustiger.
Ruim een half uur later komt Lézardrieux in zicht en via de verrekijker zien we dat er een box vrij is.
10 minuten later zijn we om 15.15 uur afgemeerd aan het korte steigertje en liggen we in de Trieux te deinen.
We smullen van wat fransje kaasjes en een lekker glas wijn
Het is zondag en de winkels zijn dicht. Vanavond gaan we voor een pannetje mosselen naar de wal.
Het was een rotsige dag.
Maandag 2 augustus. Lézardrieux - Trequier.
Grijs, nat en heel erg fris. Het luik blijft dicht en de E-readers bewijzen hun superdienst weer eens.
Dit is een geweldige uitvinding voor fervente lezers aan boord.
Het is nu 11.30 en de lucht klaart op. We hebben geen plannen voor vandaag, dat wil zeggen vakantieplannen.
We zien wel !
Dus....om 14.00 uur als de zon vol doorkomt gaan de trossen los, richting Trequier, dat aan het einde van de lange rivier de Treguier ligt. De afstand is ruim 20 mijl, dus dat stelt niets voor.
In de rivier hijsen we de zeilen en zeilen rustig naar buiten, volop genietend.
Ook op zee is alles bezeild en soms staat de stroom vol mee.
Even goed zoeken en nog beter opletten om de smalle doorgang tussen de rotsen aan het begin van de Trequier te vinden (daar staat maar ca. 4 meter water), ondanks dat de rivier hier een paar mijl breed is.
De schipper stuurt er feilloos naar toe. De natuur is overweldigend mooi.
Minder rotsachtig langs de oevers, maar prachtig glooiende groene heuvels, veel bomen en her en der een huisje.
Hier is het goed toeven. Leven als God in Frankrijk bestaat echt !
Soms voert de route heel dicht langs de oevers, die bijna tropisch aandoen met hun overhangende begroeide rotsen.
We kunnen praktisch de hele rivier afzeilen en het is geweldig.
Even later zien we in de kerktoren van Trequier in de verte en komt via een aantal groene boeitjes de haven in beeld.
Die boeitjes moet je heel goed volgen, want ze beboeien een enorm rotsplateau onder water, dat net voor de ingang naar de steigers ligt
De havenmeester komt aangevaren en als ik aangeef dat we graag een plek met de kop op de wind willen hebben, roept hij dat steiger C nog plaats heeft. Om 18.15 liggen we piekfijn afgemeerd.
We zijn het grondig eens, dat dit een van de mooiste rivieren is die we kennen in Frankrijk en we blijven hier zeker een paar dagen liggen.
Redelijk vroeg wandelen we naar het restaurantje Le Ponton in de haven, waar we een heerlijk en eerlijk Bretons menu voorgeschoteld krijgen. Vis en nog eens vis. Lekker !
Het was een dag als God in Frankrijk.
Dinsdag 3 augustus. Trequier
Prachtig weer. Ondanks dat het er hier soms wat bewolkt uitziet is de temperatuur heerlijk.
Geen zonnebrandmiddel nodig, niet te warm en niet te koud, een lekker zeilwindje en gewoon in je shirtje naar buiten.
Die hoge temparaturen in het zuiden en vaak teveel of te weinig wind spreken ons toch minder aan.
Zelfs in Ierland en Schotland, waar we het soms echt koud hadden, hebben we enorm genoten.
Het stadje Trequier is een pareltje met een heel oud historisch centrum en een prachtige kathedraal, waar in de tombe Saint Yves, de patroonheilige van de advocaten ligt.
We wandelen kilometers door het stadje en genieten van alle pandjes, vakwerkhuizen en stille middeleeuwse straatjes.
In een kleine winkeltje met o.a. bibliofiele uitgaven, komen we een reliëf van Dubuffet tegen en een mooie kleine sculptuur van Calder, van wiens werk ik altijd geniet.
Het plezier waarmee die reusachtige man met z'n grote handen de beweeglijke en kleurrijke sculpturen heeft gemaakt spat ervan af.
De periode waarin hij met zijn minisculpturen circusvoorstellingen gaf voor vrienden, had ik heel graag meegemaakt.
Zoveel humor zie je niet vaak bij beeldend kunstenaars
Ook enkele mooie stukken van de Dogon uit Mali en intrigerende maskers uit Ghana.
Genieten, al die mooie dingen om naar te kijken.
De espresso voor de kathedraal is lekker. Terug op de boot besluiten we inkopen te gaan doen in de grote supermarkt van Trequier. Het blijkt een wederom een wandeling van een paar kilometer, maar dat is goed voor onze conditie, die met al dat geluier weinig progressie vertoond.
's Avonds bakt de kok van Le Ponton onze faux fillets lekker bruin.
Morgen zullen we hier nog een dag blijven. De voorspelling is Bf 6-7 en dat zien we niet zo zitten, tenzij we met de wind op de kont nu al terug willen richting Kanaaleilanden. Nee dus.
Niet erg, er is weekmarkt en morgenavond zijn er concerten op het plein voor de kathedraal.
Het was een dag met een Calder.
Woensdag 4 augustus. Trequier.
Het is zacht weer als we in de kuip ons yoghurtje verorberen; van de voorspelde storm is nog niets te merken.
Wel daalt de barometer erbarmelijk. Dat er iets op komst is, is wel duidelijk.
Vannacht - na van een raar geluid bij de steiger wakker te zijn geworden - hebben we de boot met een extra landvast belegd en heeft Hilco de roerstand veranderd.
Doordat het roer dwars stond, drukte de stroom als het eb werd de boot steeds verder van de steiger.
Tegen de middag gaan we naar de markt, die vanaf de haven tot midden in het historische centrum is opgebouwd.
Wonderlijke jurkjes verkopen ze nog steeds hier, of de hippietijd nog heerst.
We eten een hartige galette en gaan vervolgens terug naar de boot, omdat de miezer nu echt regen gaat worden.
Hoogstwaarschijnlijk hebben we vanmiddag een internetverbinding via de laptop en kunnen we kijken of er nog wat dringende zaken zijn, waarop we moeten reageren.
Via Netabord en de laptop lukt het Hilco een verbinding tot stand te brengen.
Het heeft ons deze vakantie vele uren gekost, maar via de boordcomputer lukt het niet en konden we dus ook de zakenmails niet lezen
Erg handig als onze italiaanse producenten in augustus met vakantie zijn. Enfin, we zullen zien.
Hilco is er doodziek van, omdat hij dacht een goed systeem te hebben en dit zakelijk belangrijk is.
We hebben er vanaf het begin gezeur mee.
Maar....we laten de vakantiepret er niet door bederven.
Na de markt nog wat rondgesnuffeld in Trequier.
Het waait inmiddels flink, zelfs hier aan het einde van de rivier, dus op zee staat de voorspelde BF 6 - 7 er zeker.
Er komen flinke, maar kortdurende regenbuien over, waaruit maar weer blijkt dat het hier niet voor niets zo groen is.
Mooi blijft het.
Het was een dag met een internetverbinding.
Don. 5 augustus. Trequier - Perros Guirec en retour Trequier.
Fris en helder weer; de wind lijkt wat afgenomen.
Om 10.30 vertrekken we richting Perros Guirec. Het lock open heel kort tegen 15.00 uur.
Na een mijl op de Trequier te hebben gemotord is alles tot net voor Perros Guirec bezeild.
Het is hard werken op zee, aan de wind met een vette BF 5 op de kop. Flinke golven en stukken met ondieptes waar je goed moet opletten,
Rond 14.00 uur gaan we even aan een mooring in de baai, omdat we wat te vroeg zijn aangekomen. Het is verdacht stil in de baai, vinden we.
Tegen 15,00 uur varen we langzaam naar het lock, wat potdicht blijkt te zitten. Ook in de haven is geen enkele aktiviteit te bekennen.
Ik probeer via de marifoon en de telefoon de havenmeester op te roepen...maar no way.
Hilco vaart wat heen en weer bij de ingang, waar maar net 2.5 meter water staat en aan de sill te zien lijkt de waterstand al weer te zakken.
Er komt een klein bootje aangevaren, waarvan de schipper ons toeroept dat het lock vandaag niet opent, morgen pas weer.
Wat blijkt.... het is vandaag laag-laag water spring en het tij is deze keer zo laag dat het lock niet open kan, omdat de haven dan een soort van leegloopt en haar minimale waterstand niet houdt.
Je hebt wel eens van die dagen !
Als klap op de vuurpijl krijg ik een flinke steek van een guêpe (wesp) in mijn hals, die flink opspeelt.
Dat was lang geleden, maar het zijn hier óók vervelende rotzakken, maar dan Franse.
Ploumanach valt af, omdat we te weinig tijd hebben om dit qua getijde nog te halen.
We moeten dus minstens weer 20 mijl terug, óf naar Iles de Brehat om te ankeren, óf weer naar Trequier.
Het wordt Trequier, omdat de wind te hard blaast om een rustige nacht op eigen anker bij Iles de Brehat te kunnen hebben.
Na ruim 40 mijl meren we om 17.15 uur weer af in Trequier.
Het was een "zo zo" dag met extra zeemijlen én een wesp.
Vrijdag 6 augustus. Trequier - Paimpol
Grijzig, heel zacht en er staat een klein windje.
We vertrekken om 10.45 uur.
Deze vakantie hebben we eens een keer geluk met de getijden qua vertrek. Niet om 4.00 of 5.00 uur je bed uit...heerlijk !
Tussen de rotsen van Point de la Gaine en Les Heaux kiezen we het zeegat.
Idioot, het water is hier mijlen breed en we kunnen alleen maar tussen twee boeien waar maar zo'n 5 meter water staat wegkomen.
Gelukkig vinden we het nu wat minder angstaanjagend dan de eerste keer.
Even de motor bij omdat de wind achterstaat, maar daarna heerlijk zeilen.
Rare stroming hier; we gaan veel te hard en klokken ruim 9 knopen.
Straks komen we alsnog op het verkeerde moment bij Paimpol aan, waar bij eb nog maar een klein geultje water staat en de boeitjes op het droge liggen.
Hilco doekt het grootzeil op en reeft de genua.
Toch nog bijna 6 knopen snelheid, dat wordt lastig straks en we arriveren zeker te vroeg.
Eenmaal van zee hebben we in de baai eerst nog ruim water.
Als de waterstand rond de 4 meter wordt "sluipt" Pietertje 2 langzaam het geultje in kijkt Hilco hoe ver we kunnen komen zonder dat de boot vastloopt; spannend en een beetje eng.
Hilco let vooral op alle krommingen van het geultje op de kaart en iets minder op de dieptemeter... dat doe ik wel ! Dat is een afwijking van me, moet ik bekennen.
Eén kritiek ondiep punt onderweg en daarna staat er weer net 3 meter water onder de kiel .
Het lock komt in zicht, maar de lichten staan op rood.
Wél wordt er gesluisd vanuit de haven, dus we kunnen er straks in en dat is gunstig.
Net voor de haven loopt Pietertje 2 aan stuurboord zachtjes vast in de mud, maar lukt het Hilco weer haar vrij te varen.
Vervolgens kunnen we naar binnen; na enkele meters lopen we weer vast....gelukkig weer in de mud.
We zijn niet de enige boot die vastloopt.
Drie uitvarende boten liggen her en der dwars in de haven te wachten op 10 cm meer water om naar buiten te kunnen.
Het ziet er wat chaotisch uit, maar dit is blijkbaar normaal hier.
De langsvarende havenmeester meldt laconiek dat we maar even moeten wachten op wat meer water, maar waarschijnlijk net aan het vlakbij gelegen ponton kunnen afmeren.
Wél moeten we naar Basin nr. 2, dat leuk midden in Paimpol ligt. Helemaal niet erg dus.
Even later liggen we afgemeerd aan het ponton en maak ik lekkere boterhammetjes klaar als late lunch.
Na een klein kwartier meldt de havenmeester zich.
Er is een box vrij - zij het met een korte steiger van ruim 6 meter - en we varen Basin 2 binnen.
Veel gepeuter met een dubbele spring, maar uiteindelijk liggen we er perfekt bij.
In het hart van het stadje Paimpol en midden in dit geweldige haventje.
Wat wil een mens nog meer. Nou....drank dus en we genieten van een lekker glas wijn.
Tegen 20.00 uur gaan we naar de wal op zoek naar een hapje eten.
Echt alles zit vol. De fransen eten nog steeds veel buiten de deur, wat begrijpelijk is.
Als je hier inkopen doet om uitgebreid te koken, zijn de kosten bijna even hoog.
Voor je laten koken is dan een leuk alternatief vinden we.
We vinden uiteindelijk een restaurantje waar de sfeer niet echt hartelijk is, maar het eten simpel en goed.
Het was een dag met veel ondiep vaarwater.
Zaterdag 7 augustus. Paimpol
Heerlijk rustig geslapen vannacht; geen geklots op de kont door het gesloten karakter van dit haventje.
Het heeft geregend en het is wat bewolkt. De barometer klimt maar langzaam uit het dal en staat 1016.9.
Het hogedrukgebiedje dat al dagen niet echt wil doorzetten komt langzaam deze kant op. Maakt ons verder niet uit, we genieten toch wel.
Na het ontbijtje krijgt Hilco een poetsaanval en verdwijnt voor een tijdje naar het dek.
Ik lees lekker verder in "De laatste keer" van Kristien Hemmerechts. Net in begonnen, dus weet ik nog niet wat ik er van moet vinden.
's Middags Paimpol verkend, dat is lang geleden.
De hele baai staat - op een heel klein geultje na - helemaal droog. Als je het zo ziet is het een wonder dat we hier überhaupt zijn aangekomen.
Geweldige schipper heb ik eigenlijk !
Als het tij hoog is lopen we naar het sluisje om het gewriemel van de in en uitgaande boten te bekijken.
Ik vraag me af of mensen die niet varen enig idee hebben van hoe vrij je je op een boot kunt voelen.
Op zee heb je alle ruimte voor je gedachten, om te lezen of om domweg voor je uit te staren.
Zo nu en dan zijn de omstandigheden qua zeilomgeving of qua weer zodanig, dat het ook niet aan de nodige spanning ontbreekt.
Aan boord is je prive onderkomen, met de muziek en de boeken die je zelf hebt uitgekozen. Je bent snel gewend aan de relatief kleine ruimtes die heel praktisch zijn.
De havens en haventjes liggen vaak in de mooiste baaien en bij de leukste stadjes van het vasteland of de eilanden.
Het is er meestal heerlijk rustig, omdat bootmensen - vooral zeilers - blijkbaar types zijn die niet van lawaai houden.
Als je geluk hebt zijn er altijd wel leuke musea of is er mooie architectuur te bekijken.
Als je nog meer geluk hebt kom je musea voor moderne kunst tegen, maar helaas meestal alleen in de grotere steden.
De vis is vers, de lucht gezond en als je dan ook nog een aardige man of vrouw aan boord hebt....wat wil een mens nog meer ?
Eigenlijk alleen maar niet teveel wind en geen regen.
Bescheiden lijstje toch ?
Het blijft wat fris vandaag, maar we willen toch 's avonds graag buiten eten.
Na wat zoekwerk vinden we een heerlijk terras, eten een pannetje mosselen en een heerlijk zoet flensje toe. Getver...wat is vakantie houden toch zwaar.
Morgen blijven we in Paimpol.
Het is Fête du Coco (wat dat dan ook zijn mag), met Bretonse traditities, muziek en hapjes.
Het was een Paimpolaise dag.
Zondag 8 augustus. Paimpol
Een aarzelend begin van de dag qua weer, maar om 11.00 uur breekt de zon vol door.
Paimpol heeft een heel oude visserijhistorie.
Om economsche redenen voeren deze Bretonse vissers de twee vorige eeuwen in het voorjaar naar IJsland en kwamen pas tegen de herfst weer terug met schepen vol gezouten vis. Barre omstandigheden uiteraard en gezinnen die het thuis alleen moesten zien te rooien.
Dit heeft voor mijn gevoel de mensen hier een beetje getekend. Ze zijn wat ontoegankelijker en meer gestresst dan de Bretonners langs andere delen van deze kust.
Wellicht komt het alleen door het meer toeristische karakter van dit stadje.
Je zal maar zo'n zooitje ongeregeld te eten en te drinken moeten geven.
Aan het begin van de middag komt het Fête du Coco op gang.
We horen oude Bretonse liederen en er komt een springprocessie langs.
Volwassen Paimpolaisers in traditionele kostuums die drie stappen vooruit springen en een terug en dat alles op het ritme van de muziek.
Er zijn twee met tuinboongroen opgetuigde boerenwagens, waarop een jongetje in een oude kostuum met een hoedje op zit.
Het beeld en de muziek roepen herinneringen op aan de Amish gemeenschap uit de film Witness.
De hele processie heeft te maken met de oude gildes van de stad, die de visserij, de worstmakers, de brouwers, de artisjokken en god mag weten wat nog meer vertegenwoordigen.
Maar, het wordt met verve en veel vaandels gebracht.
De oorsprong van het Fête du Coco komt voort uit het feit, dat men in 2000 een "bekroonde witte boon" had in Paimpol en de gildes die boon wilde gaan promoten.
Je ziet ook allerlei potjes met witte bonenprutjes, die je als een soort tapenade kunt gebruiken.
De processie loopt/springt die dag twee keer een rondje om de haven van Paimpol.
Op het pleintje staan kramen waar je van alles kunt proeven en kopen.
Lekker oubollig allemaal, maar wel leuk.
's Avonds hebben we gereserveerd in het restaurantje "La Vieille Cour", dat ook in 2010 een toque in de Gaultmillau heeft gekregen. Het valt zwaar tegen.
De bazin is gestresst en de regels wie wat moet doen in het restaurant zijn zo strikt, dat niemand zijn werk goed doet.
We moeten lang wachten voor we kunnen bestellen. Het eten is matig en veel is vooraf klaargemaakt.
Dat zie je en dat proef je.
Afrukken, die koksmuts !
Als we teruglopen naar Pietertje 2 is de rust in Paimpol weer terug en het Fête du Coco afgelopen.
Het was een dag met een muts zonder kok.
Maandag 9 augustus. Paimpol - Kanaaleilanden.
Om 8.15 vertrekken we. Het heeft vannacht gemiezerd en het is stikmistig buiten. Daar hadden we even niet op gerekend.
Ik word wat nerveus als in denk aan het lastig te vinden geultje met de kleine boeitjes.
Als we in het sluisje zijn afgemeerd zegt de Engelsman van de zeilboot aan stuurboord, dat wij maar als eerste naar buiten varen, dan kan hij ons via de AIS volgen.
De Franse zeilers vinden dat ook, dus zit er niets anders op. Gelukkig staat er wel wat meer water dan toen we aankwamen.
Stapvoets varen we naar buiten, met niet meer dan 10 meter zicht. Je kunt nu alleen maar via de geul je weg vinden, die is nauwkeuriger dan de boeien.
Maar ja...als je die ook niet ziet is het toch een vreemde gewaarwording.
Als de rattenvanger van Hamelen vaart Hilco voorop en pas als we de boeitjes passeren zien we ze daadwerkelijk liggen.
Alleen de eerste boot achter ons zien we soms heel vaag in de mist
Gelukkig gaat het goed, maar we zijn blij als we uit de geul zijn en er ruimer water staat.
Bijna op zee breekt de zon door aan een strak blauwe hemel.
Hilco twijfelt tussen Yersey en Guernsey.
Ik opteer voor het laatste, omdat we als we vandaar vertrekken meer tijd hebben om in één tij Cherbourg aan te lopen.
Ik heb de problemen van vorige jaar bij Cap de La Hague nog te vers in mijn geheugen en mijn maag roert zich al bij het idee alleen.
We zijn het eens, dus de route wordt aangepast.
Het is warm en de korte broeken en petjes komen tevoorschijn.
De wind staat gunstig en we zeilen relaxed naar de Kanaaleilanden, wat de meest logische tussenstap is voor het vervolg van onze reis.
Om 17.45 uur meren we af aan het wachtponton bij Sint Peter Port. Het water staat nog te laag.
Even tegen 19.00 uur kunnen we over de sill de haven in en wijst de havenmeester ons een plaats aan aan het langsponton, naast een Franse zeilboot.
Ik kook lekker in mijn eigen kombuis en we kunnen qua temperatuur nog heerlijk buiten eten.
Het was een dag met een foggy start en een zonnig einde
Dinsdag 10 augustus. Guernsey - Sint Peter Port.
De voorspelling van gisteren komt uit. Regen, bewolking en aan het einde van de middag gaat het waarschijnlijk flink waaien.
We hadden er al op gerekend en blijven gewoon lekker nog een dagje liggen.
De voorspelling voor morgen is grijs weer, maar wel met minder wind.
We doen uitgebreid boodschappen bij Marks en Spencer en ik maak een heerlijke lunch klaar.
We luieren en lezen aan boord en aan het einde van de middag belegd een ruige Belgische zeiler zijn schip aan ons.
Alles is chaos, het afmeren, de lijnen en zijn bemanning.
Het water staat maar een halve meter onder de kade, als we 's avonds een hapje eten in Sint Peter Port.
Het is 4 dagen voor springtij, dus tegen die tijd zal het water wel over de kade spoelen.
Het regent en het is grijs; zo moet het er hier er ook vaak 's winters uitzien en dat is toch veel minder leuk.
Na een gepocheerd eitje met spinazie - lekker en voldoende na al dat franse geschrans - wandelen we terug.
"De Belgen" klossen die avond regelmatig over ons schip naar de wal en dat gaat tot ver na middernacht door.
Ik vraag me af wat er zich zo laat nog allemaal afspeelt in Sint Peter Port, daar hebben wij blijkbaar geen weet van.
Verder ligt iedereen in de haven al op een oor,
Het was miezerig dagje.
Woensdag 11 augustus Guernsey - Saint-Vaast La-Hougue
De wekker loopt om 6.00 uur af, maar als we naar buiten kijken is de sill nog gesloten. We duiken dus nog een uurtje onder de wol.
Tegen 7.00 uur begint het te rumoeren in de haven en varen er al wat kleine bootjes naar buiten.
Wij volgen om 7.30 uur. Het is nog wat fris, maar stralend zonnig. Dat is een verrassing na gisteren, omdat de voorspellingen anders waren.
De stroom staat al mee en die hebben we nodig om (alweer) de Race van Alderney goed door te komen.
Even na 9.30 passeren we Alderney en klokken een record speed van 15.2 knopen in de Race.
Als het zo doorgaat planeren we Frankrijk nog binnen !
En het gaat inderdaad maar door; tot voorbij Cap de La Hague hebben we de stroom vol mee.
Gezien de 20 knopen wind die er staat tuitelt het ruim een uur lang flink bij de Kaap, maar het is goed te doen.
De stralende zon en de blauwe lucht helpen mee en ik lig niet groen in het vooronder te kotsen zoals vorig jaar.
We vorderen zo snel dat we niet Cherbourg willen aandoen, maar verder willen gaan naar Saint Vaast La-Hougue.
We hebben niet zoveel met Cherbourg en vinden de haven niet echt leuk.
Voorbij Cherbourg kentert het tij en krijgen we een aantal uren de stroom vol tegen.
Met 7 knopen stroom tegen hebben we soms maar een snelheid van 1.5 knoop, maar dat mag de pret niet deren.
We zeilen ons suf met een lekker windje, maar schieten alleen niet erg op.
De Race van Barfleur laat gemene golfjes zien en het grote baken op de rots staat bijna twee uur lang op ons netvlies, voordat we het kunnen passeren.
Daarna neemt de stroom wat af en vorderen we goed.
Onze watermaker ontzilt en filtert onderweg het zeewater en na en paar uur is de zoetwatertank weer helemaal vol, met lekker drinkbaar water.
Geweldig systeem !
We weten dat we niet voor ca 22.30 uur naar binnen kunnen, maar het is prima weer om te ankeren bij Ile de Tatihu, in de baai van Saint -Vaast.
Om 17.10 uur laten we het anker zakken. Er staat zo'n 3.50 meter water onder de kiel, dat vervolgens nog afneemt tot 2.60 meter.
Na een borreluurtje duik ik in de kombuis en grill de lekkere Engelse lamscoteletjes.
Het is fris, maar we eten nog lekker buiten en genieten van de omgeving en muziek van Chet Baker.
Het water stijgt als het begint te schemeren.
Als het donker is zie ik dat een boot zich klaarmaakt om naar binnen te varen; het lijkt erop dat de paar andere boten in de baai zullen blijven liggen.
We varen langzaam in het donker richting haven, maar mijn verrekijker laat niet zien of het water boven de sill al hoog genoeg is voor onze 2 meter kiel.
Vorig jaar hebben we in Engeland iemand met zijn boot op zo'n sill zien hangen en dat voorbeeld willen we niet volgen.
Op het allerlaatst en net voor de sill, ziet Hilco dat de waterstand net voldoende is.
De haven is flink bezet en pas als we helemaal naar het eind van steiger C varen blijkt er nog een plaats vrij.
Rare zijstroom hier die de boot wegdrukt, maar even laten liggen we piekfijn afgemeerd én aan walstroom die werkt
Heerlijk om hier weer te zijn.
Het is doodstil als de schipper genietend aan zijn glas Schotse Mortlach whiskey zit en ik een gezond sapje neem (dat komt ook voor ).
Het was een supersnelle zeildag.
Donderdag 12 augustus. Saint Vaast-La-Hougue
Stralend zonnig, een blauwe lucht en dat in combinatie met dit heerlijke stadje. We hebben geen wensen.
Hilco gaat naar de bakker en ik draai een wasje. Het leven is simpel en goed.
Als lunch heb ik een heerlijk omeletje met verse geitenkaas gemaakt en aan de wal staat een man voor het raam prachtig te zingen.
Je hebt soms van die dagen.
Ik zet een CD van Anouar Brahem op en we zijn domweg gelukkig in Saint- Vaast-La-Hougue.
Ergens in de middag klinkt er meerstemmige zang vanaf de kade. Het blijkt een optreden van een Frans chantykoor te zijn.
Stoere Bretonse mannen in wit-blauw gestreepte shirtjes, die hun sterke biceps laten zien.
Ze zingen leuk en worden begeleid door een klein orkestje.
Er zijn een paar goeie solisten bij en het publiek geniet volop in de zon onder een strakblauwe lucht.
Hilco komt terug van zijn wandeling en heeft een mooie calvados gescoord.
's Avonds superlekkere oesters gegeten en een mooi gebakken tongetje.
De oesters spoelen hier bijna vanuit de enorme oesterpercelen in de baai op je bordje. Verser kan echt niet.
Als de zon ondergaat en het wat fris wordt schuiven we de luiken dicht en genieten na van deze dag.
Het was een domweg gelukkige dag.
Vrijdag 13 augustus. Saint Vaast-La-Hougue
Wolkjes en een beetje fris. De weervoorspelling voor de komende dagen is redelijk.
De wind gaat voor een dag of 3-4 naar Noord / Noord-Oost en het patroon van de al weken lang waaiende West / Zuid-Westen wind wordt doorbroken.
BF 4-5 wordt voorspeld. Wel heel veel kans op regen, wat minder leuk is.
Gisteren hebben we besloten hier tot en met zaterdag te blijven.
We lezen de eerste berichtjes van vrienden en familie in het gastenboek op de website.
We vinden het altijd heel leuk om reactie te krijgen en te horen hoe het gaat aan de andere kant van de Noordzee !
Lynda en Alex gaan naar Corsica en stuurden een sms-je of we niet een beetje kunnen doorvaren, zodat we elkaar in Bonifacio kunnen ontmoeten.
Zou leuk zijn, maar is alleen een beetje erg ver weg.
Prachtig eiland Corsica, waar we ooit gekampeerd hebben.
Ik herinner me Bonifacio als een mooi stadje bovenaan de rotsen aan zee.
Vanmiddag hebben we het plan om tussen de drooggevallen oesterbanken naar Ile de Tatihu te wandelen. Er is een soort pad dat je vanaf de kant ziet lopen.
Flinke wandeling en ik moet nog even nadenken over het schoeisel dat we aan zullen doen.
Geen idee of het een heel erg blubberige route is.
Ile de Tatihu is uitgesteld tot morgen.
Het is te laat eb vandaag en we hebben geen zin om in de schemering of in het donker terug te lopen..
De planning is morgen; er vaart ook een bootje naar toe en dan kan je lopend terug of zo. Dat zoeken we uit.
's Avonds bezoeken we het prachtige kleine kapelletje aan de andere kant van Saint Vaast.
Het is er adembenemend sereen en wordt nog steeds aktief gebruikt om de op zee verdronkenen te herdenken.
Op de plaquettes zien we dat er ook dit jaar weer twee mannen, waarschijnlijk vissers, zijn verdronken.
Een kind heeft een simpel bootje getekend en de naam van een van de slachtoffers met hanepoten erin gekleurd.
We zijn er stil van.
De zee geeft en de zee neemt, al eeuwen.
We branden een kaarsje voor de overledenen, de zeevarenden en voor onszelf.
Onze vriend Rien Vroegindeweij heeft een prachtig gedicht gemaakt over een soortgelijk kapelletje in Frankrijk,
dat we hierbij - met zijn toestemming uiteraard - plaatsen.
Varengeville sur Mer
Zonder God zou de wereld er een stuk grauwer uitzien,
want ter ere van wie anders zou op de punt van een krijtrots
het kerkje zijn gebouwd met uitzicht op de oceaan
die binnen op de beschimmelde muren schemert
over de slecht geschilderde heiligen, over het stripverhaal
van Zijn Zoon, visser en verlosser van de dood, in glas in lood.
Rien Vroegindeweij
Voor andere dichtbundels, zie o.a. " Deze middag is een eeuwig heden" en "Gemengde berichten".
Persoonlijk vind ik " Later wordt alles echter ", met een keuze uit de gedichten van 1978-2009 een hele bijzondere bundel, die vergezeld is van een dvd met de documentaire "Gaandeweg" over het leven van Rien Vroegindeweij.
Kopen, lezen en kijken !
Het was een tot nadenken stemmende dag.
Zaterdag 14 augustus. Saint - Vaast-La Hougue
Pikzwarte schepen met zure appelen in de lucht laten hun regenbuien los. Ook vannacht heeft het geregend.
We hopen dat het straks wat opknapt en we naar de mooie weekmarkt kunnen zonder kletsnat te worden.
Dag lieve vrienden in de PP.
We missen jullie aan de koffietafel vanmorgen een beetje, maar voor je het weet schuiven we weer aan.
Rita, we hebben nieuws over jouw naam.
Behalve de Heilige Rita, bestond er ook nog een andere Rita met een totaal ander wereldbeeld......maar dat vertellen we je nog !
En dan nu een kopje thee.
Pas in de loop van de middag klaart het wat op en gaan we naar Magasin Gosselin om boodschappen te doen.
Gosselin is niet zo maar een winkel.
Het is een soort walhalla voor lekkerbekken, dat zich uitstrekt tot in de krochten van de kelders, waar de meest lekkere wijnen, calvados en andere heerlijke flessen liggen opgeslagen.
Het lijkt in eerste instantie een kleine winkel, maar via allerlei smalle paden en kleine zijbeuken in het pand kom je van alles tegen
In het ene deel ruik je de fantastische rauwmelkse kaasjes, ze verkopenen er de lekkerste koekjes en hebben mooie azijn- en oliesoorten.
Ook kom je heel veel soorten zout tegen.
Vorig jaar heb ik pikzwart zout gekocht, dat eruit ziet als steenkool, maar heel zacht van smaak is.
Een krop sla is er ook te vinden.
Feitelijk kan je er uren ronddwalen zonder je te vervelen en er zijn zoveel sluiproutes en donkere hoekjes, dat je er een leuk boek over zou kunnen schrijven, met Johannes van Dam als culikiller in de hoofdrol.
Op de terugweg komen we langs een tearoom waar in de etalage foto's van een restaurantje met een prachtige binnenplaats staan.
Aangezien de lucht weer pikzwart wordt, besluiten we ons bezoek aan Ile de Tatihu definitief uit te stellen en voor vanavond een tafeltjes te reserveren in het restaurant.
Restaurant "Les Fuchsias" aan de Rue Marechal-Foch 20, naast het postkantoortje.
We schuiven om 21.00 uur aan
Het bestaat sinds 1856 en er hoort een hotel bij met 26 kamers. Bij de kok die de scepter voert kan je kooklessen volgen.
Mooie ambiance en heerlijk eten.
Voor iedereen die wat heeft te vieren, goed te maken of nog een relatie op moet bouwen...een aanrader !
Voor de nieuwsgierigen: www.france-fuchsias.com.
Sorry voor de zeilers en lezers die niet van lekker eten houden, maar Frankrijk is meer dan eens een feestje voor ons lekkerbekken.
Het was een Gosselin- Les Fuchsias dag.
Zondag 15 augustus. Saint-Vaast-La -Hougue - Honfleur.
Om 9.00 uur stapt de schipper met een warm vers brood binnen en kondigt aan, dat we zodra het lock opent verder gaan. Dat is rond 12.15 uur.
Voor morgen is BF 7 met uitschieters naar windkracht 8 voorspeld, wat zou betekenen dat we dan niet wegkomen.
Genoeg geluierd.
Het is grijs met een vette miezer en er staat een dikke BF 4.
Voor het eerste deze vakantie gaan de laarzen en de zeilpakken aan.
Exact om 12.15 uur varen we naar buiten en de baai ziet er belabberd, nat en grijs uit. Gelukkig is het niet echt koud.
Na 10 minuten zijn de zeilen gehesen en begint Hilco onder zijn capuchon te glunderen.
Het moet gezegd, we zeilen heerlijk met BF 5 halve wind en flink stroom mee.
Ik voel me ook kiplekker en gaandeweg stopt de regen.
Helaas draait de wind niet naar de voorspelde NNO, maar blijft meer NO staan, waardoor we stevig aan de wind moeten zeilen, ik me wat katterig begin te voelen en in het vooronder verdwijn.
Ondanks dat er inmiddels een flauw zonnetje staat, neemt de wind niet af.
Aan het begin van de avond zijn we de enorme Seine baai overgestoken en draaien we de rivier de Seine op.
Er liggen zeker 15 coasters voor anker om in Le Havre te laden danwel te lossen.
Imponerend al die grote schepen, maar vergeleken bij Rotterdam is het hier veel kleinschaliger.
Op de rivier wordt mijn maag wat rustiger en kom ik weer naar buiten.
De stroom begint inmiddels flink tegen te staan en we hebben nog een enorm lange rivier voor de boeg.
Dat wordt een latertje !
Drie uur later, tegen 22.00 uur naderen we de sluis die drie keer rood aangeeft.
Het is inmiddels al donker, waaraan je merkt dat de zomer vordert.
Ik roep de sluiswachter via de marifoon op om ons aan te melden en krijg als antwoord dat ze over 10 minuten zullen openen.
Na enige tijd springen de lichten op 3 x groen, gaan weer uit, vervolgens weer aan en komt er een rood licht bij.
We denken dat er iemand in de sluis ligt maar zien niets gebeuren, ook niet via de verrekijker.
Na nog een oproep van mijn kant wordt gezegd dat we binnen kunnen varen.
Wat blijkt.
Doordat het pikdonker is met alleen een hele felle lamp bovenin de sluis zelf, heb je totaal geen idee van diepte.
De sluisdeuren die we zien zijn de achterste deuren en de sluis staat gewoon wagenwijd open.
Ik herinner me ineens dat Hilco dat ook vertelde over de Roompotsluis, toe hij 's nachts terugkwam van zijn soloreis naar Pinn Mill.
In het pikdonker varen we de oude sluis in, waarvan de deuren en de muren bezaaid zijn met dikke zeepokken.
We zijn de enige boot.
De deuren sluiten langzaam, waarna het water de sluis ingiert om 5 meter hoger te stoppen en wij boven de kade kunnen uitkijken.
Overal donker en geen bootje te zien als we de sluis uitvaren.
We weten dat de brug naar het Vieux Bassin van Paimpol vanaf 19.30 niet meer opent en we in de Avant Port een plek moeten vinden om te overnachten.
In de Avant Port zien we nog twee groene boeitjes aan stuurboord, geen enkele mast en weten dus dat we nog verder naar binnen moeten varen.
Pas in de tweede voorhaven komt aan het eind aan stuurboordkant het wachtponton in zich.
Rustig varen en goed kijken is de enige oplossing.
Er liggen drie boten met niemand aan boord en er is geen plek meer vrij.
De schipper vaart keurig langszij en ik jump met de landvasten aan boord van een van de zeilboten, waaraan we na 5 minuten keurig zijn belegd.
Het is 22.45 uur, zacht en geen wind, als ik een quiche in de oven opwarm, die we in het pikkedonker met een glaasje wijn verorberen.
In de verte klinkt een accordeondeuntje en pinkelen de lichtjes van het centrum van Honfleur, dat vlakbij om de hoek ligt. Prachtige sfeer.
We hebben een mooi uitzicht op de buitenhaven en liggen, als er veel wind komt komt, hier als een huis.
Het was een dag met een rare sluiservaring.
Maandag 16 augustus. Honfleur
Het is stralend zonnig met een blauwe lucht. Het waait ongetwijfeld op zee, want zelfs hier achter de sluis deint de boot en wappert onze vlag behoorlijk.
We vinden dit zo'n heerlijke rustige plek, dat we besluiten om in de Avant Port te blijven liggen.
Honfleur is leuk, maar omdat je met je boot midden in het stadje met alle terrassen rondom ligt, kijken de touristen je bijna uit de kuip.
Alle muzakjes die je om toerbeurt bij de vele terrasje hoort, heb je na een paar uur ook wel gehad.
In 5 minuten lopen we naar het centrum, dus ook dat is geen probleem.
Het is opvallend rustig in het Vieux Bassin, zo blijkt.
Er liggen welgeteld 3 buitenlandse zeilboten en er zijn zelfs nog steigers vrij van enkele locals.
Toen we hier 9 jaar geleden waren lag de binnenhaven en de de buitenhaven vol en werd er bijna gevochten om een plaatsje in het Vieux Basin..
Nu niets van dit alles, nog steeds de economische crisis ? Ook de Fransen lijken zich amper te verplaatsen.
De vorige keer dat we hier lagen is een apart verhaal.
Aan het begin van de rivier de Seine voer een Engels zeilbootje, waarvan de schipper naar ons zwaaide...dacht ik en attendeerde Hilco daarop.
Jezus, nee joh, het is een noodoproep was zijn antwoord.
Als iemand met gespreide armen naar je aan het wapperen is, is er stront aan de knikker.
Het is een "pan-pan" sein, een noodoproep en uiteraard negeer je dat als medezeiler niet.
Wij hebben toen vaart geminderd en gingen langszij varen.
De schipper vertelde motorpech te hebben en had het knap benauwd op de Seine, die bekend is om de sterke stroming.
Nadat we een lijn hadden uitgegooid hebben we de zeilboot op sleeptouw genomen.
Voor ons de eerste keer, dus heel erg spannend en niet echt leuk.
Hilco kreeg de zenuwen omdat we de laatste sluisopening van het tij moesten halen voordat het laag water werd en we met ons sleepje nóg langzamer gingen dan gepland.
Al mijn oproepen in m'n beste Frans aan de sluiswachter hadden geen resultaat, dus voeren we op de sluis af, die gelukkig nog openstond.
Net voor de sluis hebben we de Engelse zeilboot langszij genomen en zijn we gedubbeld de sluis ingevaren, met veel stootwillen tussen beide boten in.
Pas toen had men door wat er aan de hand was en boden de vissersboten die al in de sluis waren afgemeerd ons extra lijnen aan, om beide boten goed te beleggen, in de sluis waar hevig gespuid werd.
Kijk.... daar krijg je de schijt dus van !
De havenmeester riep ons op dat we - bij wijze van uitzondering - het Vieux Bassin in mochten en vertelde dat het brugje naar het Vieux Bassin speciaal voor ons zou worden geopend, omdat we geen kant op konden.
Met de Engelse boot langszij konden we maar net de nauwe brugdoorgang passeren en stond het publiek aan de kade voor ons te applaudiseren.
Kijk... pas later vind je dat leuk !
Wij waren blij dat we de onfortuinlijke schipper heelhuids hadden afgeleverd, maar de adrenaline gutste net zo hard door onze aderen als in de sluis van Honfleur.
Leuke bijkomstigheid was, dat het Engelse echtpaar prima jobs had.
Mevrouw "zat in de champagne" en haar man was manager bij een heel bijzondere Schotse whiskeyproducent, waarvan de whiskey gebrouwen werd met een watertje van een of andere bron in de Schotse Hooglanden.
Helaas ben ik de naam van het whiskeymerk nu kwijt.
Toen we eenmaal veilig lagen afgemeerd midden in Honfleur, kwam de beste fles champagne uit hun vooronder die we ooit hebben gedronken.
Elk nadeel heb z'n voordeel, zullen we maar zeggen.
We wandelen en kijken rond in het mooie Honfleur, dat een bron van inspiratie voor veel kunstenaars is geweest.
Bij toeval lopen we tegen het huis aan waar de schilder Johan Barthold Jongkind jaren heeft gewoond en het huis van Erik Satie, de componist.
Bijna buren, alleen een generatie verschil.
's Avonds aan boord gekookt en o.a de boudin (bloedworst) uit Saint Vaast gebakken.
Ik ben er niet zo dol op, maar Hilco had behoefte aan jeugdherinneringen.
Ik moet zeggen dat het eigenlijk best lekker is en heb wat appel en pruimen op het laatst meegebakken voor het zoet/zuurtje in de saus.
Het was een dag zonder 'pan-pan".
Dinsdag 17 augustus. Honfleur
De dag begint grijs en we hebben alletwee een spannend boek in de E-reader te pakken.
Hilco verteld dat zijn boek over de Faroeereilanden in de vorige eeuw gaat.
De eilanden werden volledig gedomineerd, vooral door de Noren, die met hun walvisvangst de hele ecologie van de kust in die periode om zeep hebben geholpen.
Alles ging dood, inclusief de vis in de rivieren en het stonk er verschrikkelijk.
De eilandbewoners zaten volledig onder de knoet van de Noren en mochten maar tot 3 mijl buiten het eiland vissen.
Ze mochten alleen maar vis, schapenwol en dolfijn verhandelen en moesten dat wat ze daarnaast zelf nodig hadden, tegen gigantische prijzen van de Noren kopen.
Die dolfijnen, daar ben ik van onder de indruk, omdat ik niet wist dat die ooit gevist, gebruikt of gegeten werden.
Het zijn zulke geweldige dieren als ze naast je boot opduiken en een tijdje rondom de boot spelen.
Het bleek bij de Faroeers maar om drie dagen dolfijnvangst te gaan, d.w.z. als de dolfijnen op trek waren en de eilanden passeerden.
Ze werden dan massaal de baai en gedreven en afgeslacht.
Voor de walvisvangst hadden de Faroeers geen boten die groot genoeg waren en ze hadden er ook niets over te zeggen vanwege de Noren.
Er valt een spat regen.
Straks gaan we weer eens naar de capitainerie, die gisteren óf gesloten was, óf waarvan de havenmeester op het ponton was volgens het briefje op de deur.
We zagen niemand en konden ons havengeld niet betalen. Misschien dat het nu lukt.
Het was een dag met het eerste aan boord gewaaide herfstblad.
Woensdag 18 augustus. Honfleur
Gisterenavond besloten er nog een dag aan te plakken.
Vandaag gaan we voor de drie K's. Kunst en Kathedralen en Kijken.
In Honfleur zit een aantal heel behoorlijke galeries en een paar hebben echt interessant werk in stock.
We genieten en hebben ons eigen kijkfeestje.
We eten een heerlijke spaghetti Frutti di Mare bij "Il Parasole" vlakbij de haven, een aanrader.
's Middags bezoeken we het museum van Eugene Boudin, een van de bekendste pre-impressionisten van Honfleur, die hier jaren heeft geleefd en het Honfleurse leven in al haar facetten heeft vastgelegd.
Mooi klein werk van Claude Monet en Gustave Courbet.
Op de terugweg is er iemand op het kerkorgel in de prachtige houten Kathedraal St. Catherine aan het spelen.
Mooi orgel, iets mindere organist, maar toch genieten.
's Avond belanden we weer in "Il Parasole"; voor weinig geld koken ze hier heerlijk echt Italiaans voedsel.
Als we teruglopen zien we een Belgische zeilboot aan Pietertje 2 beleggen.
We melden gelijk dat we morgenochtend om 8.30 uur zullen vertrekken, maar dat is geen probleem en ze zullen hier rekening mee houden.
Het was een dag met drie K's
Donderdag 19 augustus. Honfleur - Fecamp
Om 8.00 uur treffen we de voorbereidingen, maar moeten uiteindelijk de Belgen naast ons uit hun kooi kloppen om op tijd de sluis, die even voor 9.00 uur opent, te kunnen halen.
Het is zacht weer en de zon komt al door.
Helaas is er erg weinig wind, zelfs minder dan voorspeld en moet de motor bijgezet.
Als we eenmaal de rivier af en de Seine baai uit zijn, varen we op ons gemak onder de kust richting Fecamp.
Om 14.30 uur zijn we afgemeerd.
Ze zijn in Fecamp alle vingersteigers aan het weghalen.
Dit vanwege de zeilwedstrijden die begin september worden georganiseerd voor grote catamarans, die flinke ligplaatsen nodig hebben.
Na onze lunch in de kuip doen we een doezeldutje.
's Avond een pannetje mosselen gegeten, bij de broers met de boksersneuzen uit het gedichtje "Kusthoppen" in Zilt Leed en Groene Griebels. Ze bestaan echt.
Het is inmiddels knap fris buiten.
Doordat de wind flink blaast en dwars op de steiger staat piept en knarst alles flink.
We hebben hier ooit vier dagen verwaaid gelegen met storm en herinneren ons het helse lawaai van destijds nog heel goed.
Het was een dag met twee boksersneuzen.
Vrijdag 20 augustus. Fecamp - Dieppe.
Stralend zonnig weer. Zo willen we het hebben.
Het geknars van steigers en schurende stootwillen zijn we zat en we willen doorreizen.
Op de een of andere manier waait het vaak in de laatste week van augustus heel hard en we hebben geen zin in oponthoud op de terugreis.
Om 7.30 uur varen we naar buiten en de truien gaan al snel uit.
Om 11.50 uur zijn we afgemeerd in de Port Jehan Ango en maak ik een uitgebreide lunch klaar voor aan boord.
Het is zo warm in het zonnetje, dat we de bimini opzetten.
Aan het eind van de middag de prachtige grote, maar sobere kathedraal bezocht waaraan men ergens in het jaar 1100 is gaan bouwen. In de tweede wereldoorlog is bijna al het beroemde glas in lood van de ramen gesneuveld.
Om Dieppe is altijd gevochten, o.a. in de twaalfde eeuw door de Engelsen en de Nederlanders.
Whistler en Oscar Wilde hebben hier gewoond en gewerkt.
's Avond lekker gegeten in het restaurantje Le Port.
De eigenaresse is inmiddels een oude dame geworden; we hebben haar minstens 5 jaar niet gezien.
Ze heeft de stem van een heksje en haar rug is wat krommer, maar ze runt de tent nog steeds met strakke hand en het eten dat uit de keuken komt is lekker.
Wij denken dat ze ver in de zeventig is. Chapeau !
Wanneer we op de bank liggen te luieren begint het om ons een te knallen.
Vlakbij is blijkbaar vuurwerk, maar we zien er niets van.....raar.
We schuiven de luiken dicht en duiken in de kooi.
Het was een dag met een bijdehand heksje.
Zaterdag 21 augustus Dieppe - Boulogne.
We vertrekken even na 7.00 uur en de zon komt aarzelend door.
De wind staat achter en blaast tussen BF 3 en 5.
Wind achter is nooit echt fijn, omdat de giek met het grootzeil dan een eigen leven leiden.
Hilco blokkeert het geklapper met een bulletalie en dat werkt perfekt.
Het is mooi weer en de E-readers komen goed van pas.
Ik lees momenteeL ' Ontsnapt" van Carolyn Jessop.
Een bizar boek, dat veel inzicht geeft in het leven van de sektarische beweging FLDS van de mormonen, waar polygamie extreme vormen heeft aangenomen.
Zelf is ze geboren uit de 6e generatie van polygamisten, maar haar eigen vader heeft maar twee vrouwen.
Op haar achttiende wordt ze uitgehuwelijkt aan een man van vijftig die bestuurlijk veel aanzien heeft in de FLDS en is ze, na de aankondiging van haar vader wie haar aanstaande man gaat worden, binnen 48 uur getrouwd.
Ze is op dat moment de vierde vrouw van haar echtgenoot en hem totale gehoorzaamheid verschuldigd.
Met de andere "zustervrouwen" is er een moeizame relatie.
Tucht, slaag en gekonkel alom, omdat de vrouwen - hoe vreemd ook - vechten om de aandacht van de echtgenoot.
Carolyn is slim en heeft als een van de weinige vrouwen binnen de FLDS een goede opleiding gehad en wil alleen maar verder studeren.
Uiteindelijk krijgt ze toch acht kinderen, omdat kinderen de enige zekerheid zijn voor wat respect en veiligheid binnen de FLDS.
Bijna alle vrouwen, mits vruchtbaar uiteraard, krijgen tussen de acht en twaalf kinderen.
Veel kinderen zijn ook nodig omdat de familie van de man te zijner tijd is uitverkoren, om "Het Koninkrijk" te vormen, met de echtgenoot als God en heerser van dat alles.
Ongehoorzame vrouwen of vrouwen die door hun eigen man niet meer zo geschikt worden geacht binnen zijn familie, worden zonder pardon doorgeschoven naar andere mannen.
Als het Carolyn Jessop uiteindelijk lukt om te vluchten met al haar kinderen, heeft haar man inmiddels acht echtgenotes en bijna negentig kinderen.
Vanuit de FLDS wordt ze op allerlei manieren gestalkt en steeds weer opgespoord, maar uiteindelijk lukt het haar via een aantal geruchtmakende rechtzaken de FLDS en haar echtgenoot van zich af te houden.
Een onthutsend boek en onvoorstelbaar dat dit soort Talibanpraktijken nog geen 10 jaar geleden plaatsvonden in Amerika en de FLDS nog steeds bestaat.
Dan is mijn eigen master and commander toch wel een lieverd !
Tegen de middag betrekt het behoorlijk en lijkt het of er een ommezwaai van het weer zit aan te komen.
Het tij kentert als we de ingang van Boulogne aanvaren en dat resulteert in hoog opspattende golven bij de kade van de vuurtoren aan stuurboord.
Pas in de baai doeken we de zeilen op en tuffen we verder naar binnen.
Nog steeds ziet Boulogne er vervallen uit, met leegstaande panden langs de kade en veel meeuwen en ander gevogelte in en op de panden
Alles zit hier dik onder de vogelstront. Gelukkig stinkt het niet al te erg vandaag, dus dat valt mee.
We zijn tegen 15.30 uur afgemeerd, doen boodschappen en hebben een leuk gesprek met de buurman van de zeilboot naast ons.
Het was een klotsreis op de kont van Pietertje 2
Zondag 22 augustus. Boulogne - Oostende
Om 7.30 zeilen we de baai uit. met zwaar bewolkt weer. Niet koud.
De wind is goed te doen, maar staat nog steeds achter, wat jammer is.
We passeren om 10.30 uur Calais, waar de uitvarende ferries niet voor oponthoud zorgen.
We hebben er flink de vaart in.
Het grootzeil staat vast met een bulletalie en de genua is uitgeboomd.
Om 14.00 uur passeren we de haven van Duinkerken en besluiten we door te gaan.
De barometer is ver gezakt en dat ziet er niet goed uit.
Om 16.00 uur begint het te regenen en lopen we Oostende aan, waar we om 16.30 uur zijn afgemeerd.
Gezellige buren, met twee grote pubers die dolblij zijn een Pizzahut te hebben gevonden, waar ze zich te buiten willen gaan voor ze zich in "het nachtleven" van Oostende storten.
Wij eten heerlijk Italiaans in Restaurant Marina, waarvan de eigenaar zich midden in het restaurant suf klopt aan een prachtige zabaglione onder het zingen van O Sole Mio.
We willen morgen door, want er komt heel veel wind aan.
De voorspelling is windkracht 5 met uitschieters naar 6 - 7.
Dat is meer dan genoeg, maar we willen het toch proberen.
Het was een dag met een Italiaanse bariton.
Maandag 23 augustus Oostende - Wemeldinge.
Alle verstagingen tinkelen in de haven als we wakker worden. We treffen snel de voorbereidingen en varen naar buiten.
Weg wezen voordat het fout gaat en we hier een paar dagen verwaaid liggen.
De eerste twee mijl is er niets aan de hand; er staat ruim 25 knopen wind achter, dus dat is goed te doen.
Totdat er een enorme paarszwarte bui boven Oostende aangroeit, ons in no-time inhaalt en de storm losbarst.
Het is echt niet normaal en het strookt al helemaal niet met de voorspellingen van vanmorgen, die nog hetzelfde als gisteren zouden moeten zijn.
We hebben permanent tussen de BF 7 -8 en Pietertje 2 knokt zich door de golven voorbij Blankenberge en Zeebrugge.
De golven zijn grijs/groen en rollen met grote witte kuiven vol zand op ons af, waardoor ze als beton aanvoelen.
Inmiddels staat het derde rif in het grootzeil en nog een flinke lap voorzeil.
Als we een piek van 50 knopen op de windmeter zien verschijnen weten we het zeker !
We besluiten om de Westerschelde aan te lopen en op de rivier te besluiten waar we naar toe gaan.
De Roompot was gepland, maar om met deze wind de zandbanken over te gaan is bijna niet te doen.
Gelukkig heb ik deze keer totaal geen last van zeeziekte.
Na veel gedoe, waarbij de stuurautomaat het regelmatig niet houdt, zeilen we uiteindelijk nog steeds zwaar gereefd de Westerschelde op.
Die gaat tekeer, maar is een watje vergeleken bij de zee en we vervolgen onze reis met alleen het voorzeil uit.
We kunnen eindelijk ontspannen.
De stroom staat vol mee (we klokken 9 knopen) en besluiten via het kanaal van Hansweert naar de Oosterschelde te gaan.
Om 16.00 uur schuiven we aan in de beroepssluis van Hansweert, waar we achter twee grote binnenvaartschepen liggen.
Eenmaal uit de sluis draait de spoorbrug binnen 10 minuten en varen we 20 minuten rondjes voordat de tweede brug
voor ons open gaat.
We zijn lang niet in Wemeldinge geweest en ik bel de havenmeester of hij misschien nog een plekje in de binnenhaven achter het brugje heeft.
Als hij hoort dat we van zee komen, zegt hij een mooie rustige plek voor ons te hebben en ons te zullen helpen met afmeren, omdat er zo'n rare wind staat.
Na het voetgangersbrugje, wat uiteraard net draait als wij aan komen varen, staat Gerard de havenmeester klaar om een lijntje aan te pakken.
Wat een luxe na zo'n bewogen dag.
Heel erg aardig en we liggen inderdaad heerlijk rustig afgemeerd in Wemeldinge.
Op aanraden van Gerard bellen we Bobby's Restaurant in de Dorpsstraat, waar ze volgens hem lekker koken en waar het altijd druk is.
Ontspannen lopen we door Wemeldinge en vinden in het prachtige Dorpsstraatje het eethuis van Bobby.
Het moet gezegd, het eten is echt heerlijk en we hebben het vreselijk naar ons zin.
Wat zijn we blij dat we niet naar de Roompot zijn doorgezeild.
Veilig en zonder brokken weer op binnenwater, meer kan je niet wensen.
Het venijn zat wéér in de staart deze zomer.
Op de terugweg bewonderen we in de haven een wonderlijk Engels zeilbootje van zo'n 7 meter.
Het is, zo blijkt, van een Engelse gepensioneerde solozeiler.
Roger nodigt ons uit voor een glaasje aan boord en legt alles wat bijzonder is aan dit bootje piekfijn uit.
Hij is een intelligente romanticus, die aarzelend meldt dat zijn vrouw niet meer mee wil omdat ze het te spartaans vindt.
Gelijk heeft ze !
Het klinkt vast verwend, maar een ingewikkelde zeilvoering, een stahoogte van 1.60 en om te slapen één smalle kooi en een nog smallere hondenkooi ís gewoon spartaans.
Je loopt altijd gebogen in dit wonderlijke scheepje, maar hij is er dol op. Aandoenlijk !
Ik snap niet dat veel mannen volgens mij niet begrijpen, dat hun partners langer en met veel plezier zullen meezeilen als er wat meer comfort aan boord is.
Als hun vrouwen zonder al teveel kracht een genua kunnen hanteren, zonder als een idioot aan de lieren te moeten draaien en het uiteindelijk toch niet lukt.... waardoor de schipper weer humeurig wordt omdat hij snelheid verliest.
Als hun man hen niet meer wijsmaakt dat windkracht 7 op zee echt wél leuk is om te zeilen.
Mannen hebben blijkbaar een andere drive als het om zeilen gaat en wij vrouwen zijn wellicht meer globetrutters dan globetrotters
Van die dingen ..... !
Roger komt ook nog even bij ons aan boord voor een glaasje en uiteraard gaat het gesprek over het wel een wee van bootjes en zeiltjes.
Het was een stormy weather dag.
Dinsdag 24 augustus Wemeldinge - den Osse.
We worden om 9.00 uur wakker, het zonnetje schijn en de wind is goed afgenomen.
Dat lijkt mee te vallen, want de voorspelling is nog steeds BF 7 voor het hele kustdistrict.
Eenmaal op het Brabants vaarwater neemt de wind ineens toe en staat er toch weer BF 6-7.
In het Keten hebben we de wind achter en zeilen we alleen op het voorzeil richting Bruinisse.
Even afmeren voordat de sluis van Bru draait en vervolgens de Grevelingen op.
De wind staat pal tegen en er komen bakken zout water over.
We motoren.
Hilco heeft geen zin in kletsnatte zoute zeilen, die hebben we gisteren al genoeg gehad.
Ik heb Mirjam, een van onze havenmeesters inmiddels gesproken.
Onze box is vrij en we kunnen op onze eigen plek afmeren. Geweldig !
Het aanvaren van onze box is een ander verhaal.
Onze nieuwe buurman heeft zijn schip erg ruim belegd en de wind staat hard en beroerd ten opzichte van de steiger.
Na een tweede aanvaarpoging passen we er maar net tussen en staat Clarissa, onze buurvrouw, met een lijn klaar.
Eenmaal afgemeerd en meer dan uitgewaaid, stappen we op de steiger en worden hartelijk met zoenen ontvangen.
Uitgebreid boodschappen gedaan in Zierikzee.
Die afstand met een auto stelt echt niets voor.
Alleen lijken de wegen erg smal, na alle ruimte op het water. Het is even wennen aan de drukte.
Er is nog van alles te doen aan de boot en de paar dagen die "over zijn" hebben we nodig, voordat we volgende week weer aan het werk gaan.
We hebben genoten van de zee, de leuke Engelsen, de prachtige Bretonse kust, het heerlijke Franse eten, van elkaar en van nog veel meer.
Het was de dag van het veilig thuiskomen in den Osse.
website maken