Zomer 2015

Een avondzon om van te dromen.

Na twee dagen van boodschappen doen, alles een plek geven,  dingen vergeten zijn en weer terug moeten naar Rotterdam, lieve vrienden gedag zeggen, moe zijn maar toch meeneuriën met de liedjes van Blof en Blaudzun bij Concert at Sea die luid en duidelijk te horen zijn in de haven, is het zo ver.

8.30 starten we de motor en varen de box uit.  

Paniek !  

Hilco kan niet schakelen en alleen maar achteruit varen.  Met een sprintje naar de achterkant  kan ik  Pietertje 2 maar net afduwen van de Pegasus en het lukt Hilco om met  de boegschroef  de andere boten aan de steiger achter ons te ontwijken. 

We hebben nog wat voortgang,  dus razendsnel heb ik de landvasten belegd en halen we nog net de langssteiger aan de overkant van de haveningang. 

Een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen, maar achteruitvarend je zeiltrip beginnen is niet echt een fijn plan.

Ik stuur een mailtje naar van Swaay die om 10.30 - op zondagochtend -  gelijk terugbelt.  Chapeau !!

Hij geeft wat tips om te checken wat er precies aan de hand en - wat we al dachten klopt -  de schakelkabel is gebroken.

Hilco koppelt deze los en half in de motorkamer oefenen we, door de kabel handmatig in de motorkamer  te bedienen, of we vandaag toch naar  de werf  kunnen varen. Het lukt ! 

Na een kopje koffie met Hans en Manja vertrekken  we.

Opgelucht… het lijkt mee te vallen en van Swaay kan ons morgen al helpen.

Het is even lastig om zonder motor af te meren, maar aan het eind van de middag liggen we in Bruinisse.

Als we in de kuip zitten te eten verrast een wonderbaarlijk mooie avondzon de maaltijd en zet alle masten in een prachtig licht.  Mooi mooi mooi.

Het was onze eerste vakantiedag.

De Oosterschelde... altijd mooi.

Om 10.00 uur stapt een zeer vakkundige monteur aan boord.

Besloten is om gelijk met de schakelkabel óók de gaskabel te vervangen. Geadviseerd wordt om dit eens in de 5 jaar te doen, horen we; wij zijn nu 8 jaar verder.

In ieder geval zijn we heel erg blij dat het probleem zich nu heeft voorgedaan en niet op volle zee,  een vreemde haven of in slecht weer.

Twee uur later is de klus geklaard en even  later varen we opgelucht richting sluis.  Die is  bijna een uur gestremd, omdat de brug niet meer dicht wil; om 14.30 uur zijn we op de Oosterschelde.

We meren even af in Zierikzee voor de laatste boodschappen en tuffen daarna op ons gemak naar de Roompot.

Lekker gekookt en vroeg naar bed.

Het was een dag met twee nieuwe kabels.

Passage Zeebrugge.

Om 7.00 uur uit de veren en  om 7.45 uur zijn we gesluisd. 

De Noordzee ligt voor ons en het is prachtig weer met weinig wind.

Tegen 10.00 uur zijn we kop van Walcheren voorbij , passeren we  Zeebrugge en om 14.00 uur hebben we de torens van Oostende in beeld.

Uitsluitend motoren, het is niet anders, maar even voor Duinkerken zeilen we een half uur op het mooie windje uit het Oosten.  Luieren geblazen dus.  

Voor mij een lekkere rustige start zonder zeeziek te zijn, dat bevalt me wel.

Even na 17.00 uur zijn we afgemeerd aan de passantensteiger en melden ons in het havenkantoor. 

Na een biertje aan boord eten we aan de wal. Matig, maar de wijn is lekker.

Koffie met koekje en boek aan boord.  Hilco maakt prachtige foto's.

Het was een dag met een Frans vlagje in de top.

Het water dendert in de sluis van Eastbourne.

Om 6.30 varen we een beetje suffig naar buiten. 

Matig geslapen met zure oprispingen van het eten.

Prachtig weer en een heerlijk windje, alweer uit het Oosten. Wat wil een mens nog meer !

Na ruim anderhalf uur zeilen neemt de wind  helaas af en moet de motor bij.   

Bij Calais is het verdacht stil en we komen niet één ferry tegen. 

Heel raar….. stakingen wellicht ?

Cap Gris- Nez is om 9.00 uur gepasseerd en de prachtige White Cliffs of Dover komen in beeld.  

De zee is kalm, de wind is kalm en wij zijn kalm. Het zicht is niet optimaal.

Na Dungeness schiet het al aardig op en om 18.00 uur kunnen we direct bij Eastbourne worden gesluisd. 

Het blijft fascinerend hoeveel water hier in de sluis naar binnen dendert.  

Met een volle tank diesel vinden we de ons toegewezen box.

Het plan was om aan de wal te eten, maar na een veel te warm blond biertje van bijna 5 pond geven we het op en laten het bier en het eten voor wat het is. 

De Asda  om de hoek biedt uitkomst, dus gewoon boodschappen gedaan.

De Wifi ontvangst is zeer matig tot helemaal niet, dus geen zin om aan het logboek te beginnen.

Benauwd weer vandaag met een zeer  hoge vochtigheidsgraad.

Het was een dag waarbij het warme bier in de fles bleef.

Queen Elizabeth II is ook onderweg.

Grijzig weer met buien en een knarsende stootwil. Van echt uitslapen komt het niet.

Naast ons liggen Finnen die op de terugweg vanuit de Caribbean zijn.

Na 50 jaar zeilen hebben ze het wel gehad en zijn  ze met hun boot op weg naar de makelaar in Monnickendam.  

Aardig mensen, met grappige hoofden waar je zo zo'n vierkante muts op kunt zetten zonder dat het vreemd staat.

Als we tegen 12.00 uur in de sluis liggen (eerder gaat de stroom niet meelopen) begint het te miezeren, maar koud is het niet.

Beachy Head wordt gevolgd door de prachtige krijtrotsen van de Seven Sisters en we schieten lekker op naar de Looe… op de motor,  dat wel.

Het eiland Wight komt in zicht en het is een prachtige avond.

Onderweg komen we de imposante Queen Elizabeth II tegen.

We komen op ons besluit om Portsmouth aan te doen terug en gaan nog even  door richting Cowes.

Daar liggen de eerste peperdure en enorme jachten gereed voor de befaamde Cowes wedstrijden en poetst het personeel zich drie slagen in de rondte.

Lekker rustig liggen we om 21.00 uur afgemeerd aan een steiger in de Medina.

Ik heb onderweg al staan te koken, dus het is gelijk genieten in de avondzon.

Mooie relaxte sfeer hier.

Tot nu toe hebben we alle avonden buiten kunnen eten. 

Het was een dag met de gisteren vergeten Engelse vlag eindelijk in de mast.

De nacht valt in de baai van Weymouth.

Mooi weer, prachtig zonnig, maar nog een beetje fris.

Even voor 10.00 uur varen we de ingang van de Medina uit. 

De stroom staat nog flink tegen, maar het is heerlijk op het water.

Het kleine NE2 windje staat achter, dus boomt Hilco de spie uit, dat scheelt weer een halve knoop snelheid.

Even vóór de Needles tussen Fort Victoria en Hurst Castle steken we naar de kust. 

We hebben geen haast. 

De komende dagen wordt veel wind voor de Scillies voorspeld, alhoewel de Gribb files daarvan nog niets laten zien.

Even aankijken maar.

De bulletalie doet zijn werk ook prima, geen last van klapperende zeilen.

Tegen 18.00 uur liggen we afgemeerd in Weymouth

Tussen de andere boten met de neus naar voren frommelen we ons er tussen.

Heerlijk gekookt, met dank aan het Asda lamsvlees,  eten we in de kuip.

Het is echt vrijdagavond in Weymouth, dat betekent veel aangeschoten Engelsen en blikjes bier op de kademuren.

Het ziet er niet echt appetijtelijk uit.

Als het een beetje begint te onweren gaat Hilco er nog even met de camera op uit, maar is binnen het kwartier en in de stromende regen terug.

Het was een dag met bier,  buiken en tattoos.

Het nachtleven in Weymouth begint.

We weten het zeker….een rustdag.

Er wordt een stevige WZW 5-6 voorspeld en we hebben geen zin om Portland Bill

met die condities te passeren. 

Kunnen we best, maar gewoon geen zin in.

Tijd om uit te rusten,

Het waren relaxte dagen qua wind, maar ook lange dagen waarbij  "wij stadsies"  nog moeten wennen aan al die frisse gezonde zeelucht.

We slapen uit,  ik draai een wasje en we lunchen met de befaamde fish and chips van Weymouth.  

Eigenlijk eten we alleen de vis, want die vette slappe friet met azijn  is gewoon goor.

Het is heerlijk zonnig met een stevige wind. Ideaal voor een wandeling.

We lopen naar Fort  North en door het grote oude prachtige park dat langs zee ligt.

Mooie oude bomen en heel veel staat in bloei.

Mensen luieren en picknicken in het gras….. en het is zomer. 

Heerlijk, na al die kou, wind en regen van de afgelopen periode.

Voor 3 dagen boodschappen gedaan, dus we kunnen verder als we zin hebben.

Voor vanavond staat geroosterde kip, courgette en gebakken aardappeltjes op het menu, meloen met Parmaham vooraf.

Hilco start de watermaker op, wat een heel gedoe is. 

Tijdens dT proces rolt een afdichtingsknop in de bilge. 

Kortom matten opzij,   luiken  eruit en zoeken maar.  Niet te vinden. 

Als ik na een  half uur aan de slag ga, voel ik ineens ver weg een soort afvoerputje waar ik maar net bij kan.  Hiep hiep.. de knop is terecht en wij blij.

De opstartprocedure van de watermaker moet opnieuw voor de controle op anti-vries in het systeem,  maar alles werkt. 

Vanaf nu kunnen we voor langere tijd geheel self- supporting voor anker, als er geen haven is of omdat we dat gewoon fijn vinden.

Een wonder… zeewater in no-time omgetoverd in zoet en prima drinkwater, 60 liter per uur.

Gewoon douchen, koken en drinkwater volop.

Het was de dag van de vondst van het afvoerputje.

Een ruige zee en er komen bakken zout water over.

Als het goed is gaat morgen om 13.00 uur Engelse tijd het tij meelopen om  de kaap van Portland Bill met stroom mee te passeren.

De windvoorspelling is niet echt geweldig. ZW-5-6  maar dat moet te doen zijn, als we maar voordat de wind draait  Portland Bill voorbij zijn.

Gisteren kwamen twee boten  terug omdat het te ruig was rond de kaap.

Om 12.30 uur varen we weg. langs de grote oude Marinebasis van Weymouth, waar nog maar weinig te zien is.  

Er liggen welgeteld drie schepen bij het fort.

Ook Engeland heeft duidelijk bezuinigd op de kosten van Defensie.

Het is heerlijk weer en dicht onder de kust passeren we zonder problemen Portland Bill en torent de witte vuurtoren met rode band boven ons uit op de rotsen.

Zo, die hebben we gehad.

Om de hoek staat echter een behoorlijke zee, die steeds onrustiger wordt.

We zien een boot teruggaan, maar zo erg vinden wij dit niet.

Licht groenig verdwijn ik in het vooronder om erger te voorkomen.

De wind trekt aan naar BF 6  maar de zon schijn, dat scheelt in de beleving, zelfs als je kotsmisselijk bent.

Bakken zout water dalen neer op Pietertje 2, maar de nooit zeezieke schipper kwijt zich als vanouds van zijn taak.  

Dansend op de golven ploeteren we voort.

Hilco besluit na een heel ruig stuk zee om dichter onder de kust bij Brixham te gaan varen, de motor wordt bijgezet.

Een geweldig besluit, de zee is veel rustiger en ik kom opgelucht weer bovendeks.

We bellen Darthaven Marina en ze hebben nog één box aan de A-steiger.  

Die is dus voor ons als het de komende dagen BF 6-7 gaat waaien. Super !

Bij de ondergaande zon varen we tussen de heuvels van Dartmouhth binnen en zijn om 21.00 uur afgemeerd.

Ik sla aan het koken (bieflapje, groene asperges met parmezaan uit de oven en een stamppotje rucola) . 

Als ik daar 3 uur geleden alleen maar aan dacht werd ik al beroerd.

De schipper spuit het zout van de boot en heeft het erg naar zijn zin.

Het was een dag met  een groen tintje

Het waterniveau van de stoomtrein wordt bijgevuld.

Heerlijk uitgeslapen en uitgebreid aan de koffie.

Na al die jaren kunnen we de toeristische lokroep van de stoomtrein in de heuvels niet weerstaan.

We maken een ritje van Dartmouth naar het eindpunt in Paighton, tijdsduur 45 minuten.

Het uitzicht is veelal beperkt en maar op een paar plaatsen echt mooi. 

De trein is de enige overgeblevene in zijn soort in Engeland en ruim 90 jaar oud.

In Paighton ligt een hoop steenkolen en wordt het waterniveau via een grote watertank weer op peil gebracht.

Bijzonder om dat te zien.

Dat gehakkeplof  van de stoomtrein in combinatie met de blazende stoomstoten is heel bijzonder en roept absoluut een gevoel van reizen op.

Na een wandeling langs het strand en naar het piepkleine droogvallende haventje van Paighton houden we het voor gezien en pakken we om 16.15 uur de laatste trein terug.

De hamburger en het biertje in "The talk of thé Town" smaken redelijk en voorlopig hebben we absoluut geen trek.

Genoeg bleke benen en toeristische attracties gezien…..lekker naar de boot.

Morgen zet de wind door naar BF 7  en staat tegen is de voorspelling, dus liggen we hier nog wel een dag.

Het was een toeristische dag.

De Souvereign Church van Dartmouth.

Vannacht zijn er een paar flinke buien met regen en windstoten overgekomen.

Onder een fleecedeken klink dat allemaal niet zo erg, dus heerlijk geslapen.

De barometer is behoorlijk gedaald.

Inmiddels, koffietijd, schijnt de zon weer en meuten wij wat aan boord.

Geen haast en geen plannen.

Even na de middag met het pontje naar de overkant, rondgekeken en de prachtige Souvereig'n Church bezocht.

Die ligt midden in Datrmouth  met alle graven erom heen.

Heel bijzonder en  een prachtige sfeer voor sinistere films.

Mooi interieur met bijzonder houtsnijwerk uit 1480 en twee geweldige oude orgels.

Aan boord gekookt.

De wind blaast fors en op zee moet je nu niet zijn. Gelukkig volop zon !

Het was een dag met geesten en grafzerken.

De rivier Dart.

Het is frissig, maar droog.

De windvoorspelling is vanaf morgen wat beter en dan gaan we door.

Wel is de temperatuur  wat lager dan de afgelopen dagen, maar over gebrek aan zon hebben we niet te klagen.

Op een enkele regenbui na is het prima, zij het verwaaid, weer.

Vandaag in Dartmouth The Flavel bezoch, hét culturele gebouw van de stad, waar muziek, dans en filmvoorstellingen worden gegeven

.

Vanavond is live to screen vanuit het Royal Opera House La Bohéme te zien.... en te horen natuurlijk.  

De uitzending komt via satellieten  binnen; daar schijnt internationaal veel gebruik van te worden gemaakt.

De manager van The Flavel toont ons trots de filmzaal en legt uit hoe het werkt.

Vorige jaar hebben ze voor het eerst aan fondsenwerving gedaan en daarmee The Flavel naar een  hoger plan getild.

Leuk, die enthousiaste verhalen ! 

Ook in Engeland is de kunst het eerst aan de beurt bij de bezuinigingen horen we.

Voor 3 dagen vers voedsel ingekocht, dus alleen nog checken hoe laat we moeten vertrekken en de route in de kaart zetten.

Het was een kalme dag.

'S morgens vroeg om 6 uur in de baai van Falmouth

6.30 opgestaan.

Met de Fransen, van de boot die voor reparatie op de wal lag en die  gisteren laat  via de kraan aan de dwarsssteiger achter ons is getakeld, hebben we afgesproken dat we om 7.00 uur willen vertrekken

Zijn moeten even ruimte maken, omdat we niet voldoende  achteruit kunnen steken om weg te komen in dit smalle stuk van de Dart.

Gezamenlijk besloten om dan maar allemaal om 7.00 uur te vertrekken.  

Nog niemand gezien, maar 15 minuten later komt de 5-koppige bemanning aan dek.  Merci en bonjour…. en weg is iedereen !

Ook Bob uit Colijnsplaat die we in Weymouth hebben ontmoet vertrekt richting Plymouth,   dat wij deze keer laten liggen.

Het is een prachtige zonnige dag, klein windje, maar  de stroom loopt mee. De eerste uren staat de motor bij, maar  's middags middag kunnen we zeilen.

Plymouth gepasseerd,  Mooi zonnig en een beetje fris,

Even na 17.00 uur komt de baai van Falmouth in zicht.

Na twee ankerpogingen (de eerste keer liggen we net op de 2 meter lijn en dat is niet fijn met onze kieldiepte en de tweede keer liggen we net daar waar we niet mogen liggen)  liggen we dan toch ankervast in de mooie baai.

Geen zin om de bijboot  op te pompen of aan de wal te gaan eten.

Lekker en gezond gekookt, meer heerlijk vlees van de bioslager uit Dartmouth.  

Het blijft een raar fenomeen dat Engelsen zo slecht koken, terwijl je hier zo goed kunt inkopen. Maar ja.

De luikjes van de boot gaan dicht en onze luikjes sluiten ook na een uurtje lezen.  

Wonderlijk mooi boek  "De baadster"  van Maria Barnas,  in een dag al zeilend gelezen.

Geen wifi hier.

Het was onze eerste ankerdag.

Passage Lizard Point met mooie kuiven op de golven.

Voor de zekerheid willen we toch nog even diesel tanken..

Om 8.00 uur Engelse tijd zien we iemand bij het pompstation lopen;  er ligt al een klein motorbootje te wachten, dus we moeten nog even geduld hebben voor we het anker kunnen lichten en er naar toe varen.

Een half uur later  zijn we weg met een volle tank,  volop zon en een prachtig windje uit het Zuid Oosten. Zeilen !

Lizard Point voorbij, met mooie witte kuiven op de golven.

De zee is behoorlijk knobbelig, maar het is heerlijk zeilen.

Om 12.30 met nog 15 mijl voor de boeg komen we erachter,  dat we waarschijnlijk  Penzance niet zullen halen en de getijdehaven net voor onze neus  10 uur lang dicht zal gaan.  Vanaf 2 uur voor tot  1uur na laag water is de haven maar open.

Met nog ruim 5 mijl te gaan roepen we via de marifoon de haven op en melden  dat we er met een half uur zijn … en of we dan nog binnen kunnen,

Wat een opluchting als de havenmeester zegt dat hij op ons zal wachten !  

Newlyn was het  alternatief geweest, maar met de voorspelde 5-6 lig je veel beter beschermd  in Penzance en met de trein daar kun je alle kanten op. 

Met de gashendel flink open varen we Penzance binnen; niemand te zien, dus even zoeken naar een plekje in deze kleine haven.

Zodra we binnen zijn sluiten de havendeuren achter ons, wat aardig en wat een geluksvogels zijn we !

Uiteindelijk liggen we afgemeerd aan twee grote beroepsboten en een zeilschip; achter ons zicht op een enorm schip in aanbouw, waaraan een ouwe barrel van begin vorige eeuw ligt afgemeerd.  

Voorop de barrel prijkt trots een boegbeeld; een prachtige dame met één blote borst… dat wel.

Een wonderlijke allegaartje boten ligt hier, sommige staan echt op instorten en niets is luxe,  maar dat spreekt ons juist aan.

Het bevoorraadingsschip voor de Scilly eilanden wordt hier geladen en vertrekt vannacht met hoog water. 

Het is zo enorm,  dat je je afvraagt hoe het  tussen de smalle muren van de haveningang  naar buiten manoeuvreert.  Ben benieuwd of we nog wakker zijn als het vertrekt.

We wandelen wat rond en eten paella met een glas sangria in het strandtentje naast het bijzondere zwembad dat hier in zee licht.  

Dat wordt dit jaar gerestaureerd, wat  10  maanden gaat duren.  

Goed dat ze dit niet verloren laten gaan; het is een van de mooiste "zee zwembaden" die we kennen en het is prachtig om te zien hoe  dit op de getijden functioneert.

Terug aan boord de lastige taak weer een boek uit te zoeken.

Uiteraard geen WiFi  hier, maar dat is wel lekker rustig.

Het was onze bijna bij Land's  End dag.

De barrel met het boegbeeld.

Prachtig weer, maar de barometer loopt wat terug.  Meer wind en regen komt deze kant op. 

Ook vanuit Frankrijk komt een depressie met veel onweer opzetten. Hopelijk valt het mee.

Hilco krijgt ineens de geest en wil het dek in de Semco zetten.  Uiteraard wil ik helpen, maar de kwasten zijn we vergeten te kopen.

Ik duik nog een paar handschoenen op en hij gaat aan de slag, met een doekje … Ik dus niet.

Calvinistisch als ik ben doe ik allerlei andere dingen en kook een heerlijke pasta  aglio & olio voor tussen de middag.

12.30 open de haven het lock en komt er een Iers zeilschip binnen dat aan ons afmeert. 

Die zijn 2 dagen geleden uit Cardiff vertrokken. Hij is Iers, zij komt van Wales.

We bezoeken de Penzance Gallery waar een groepsexpositie is;  6 studiegenoten uit verschillende disciplines met als passie kunst.

Mooie schilderijen van Joo Reed. Een van de exposanten is een Nederlandse, die medicijnen heeft gestudeerd en in Cornwall werkt.

Daarnaast heeft de groep een symposium georganiseerd, met lezingen over o.a.  de kennis van Freud, afnemend feminisme en radicale publiciteit.

Desgevraagd zeg ik  grijnzend dat wij dit vandaag liever overslaan.

Het is nu 16.00 uur geweest, de boodschappen zijn binnen en Hilco is goddank bijna klaar.

Ziet er wel piekfijn uit,  ons Pietertje 2 , met zo'n spic en span teakdek !

Voor vanavond niets gepland.

Heel misschien kunnen we straks bij The Dolphin  ons blog  weer uploaden, daar schijnt Wifi te zijn,

Maar het frituurvet ruikt buiten al zo slecht, dat wij eigenlijk niet naar binnen willen.

Het was Semcodag voor de schipper.

Mount Michael.

Het regent dat het giet,  rare zin eigenlijk !  Maar nat is het.  

Misschien met de trein naar St. Ives als het opklaart, ander heel veel ledigheid vandaag.

In een kroeg vlakbij is een sunday roast vanaf 12.00 uur.  

Dat zou - weliswaar een calorierijke -  invulling van  een regenachtige zondagmiddag kunnen zijn.

Gewoon lekker dronken worden met de Engelsen,  met  van die grote glazen lauwe donkerbruine Ales ,  zonder schuim uiteraard.

Jammer dat ik geen high heels aan boord heb om daarna heel stylish naar de boot terug te zwalken.

Enfin, het werd gewoon een lekkere maaltijd aan boord en na de wijn met warme sokken en een boek  " Todo modo"  van Leonordo Sciascia op de bank.

Een prima goed onderbouwde mystieke thriller over de samenhang tussen katholicisme en de maffia, zonder dat de  twee moorden in het boek  worden opgelost. 

Einde verhaal, terwijl je er als lezer er nog niet klaar mee bent. Lastig.

Het was een dag met een open einde.

St Ives

Grijs en fris, we blijven nog maar even hier,

Soms staat Mount Michael zowaar even in het zonnetje

Morgen schijnt een hele natte dag te worden. Daarna knapt het " waarschijnlijk" op.

Overigens  hebben we het prima naar onze zin !

Everybody spread the word.

Were gonna have a celebration.

All across the world

In every nation.

It's time for the good times.

Forget the bad times, ohyeah.

One day to come together.

To release the pressure.

We need a holiday.

Madonna

Het was een dag met een liedje.

Het Tate Museum in St. Ives.

Welcome to the lovely sunny coast of South England,  wenst  iemand van de Fisheries Patrol Boat waar we aan liggen afgemeerd ons toe.

Cheers mate !

Welgemutst stappen we onder de paraplu in een flinke motregen naar de trein, richting Saint Ives.

Het moet gezegd, we zitten een beetje in de val. 

Geen havens meer voor de Scillies en het niet  goede weerbericht schuift door t/m donderdag, met op donderdag 37-38 knopen wind voorspeld.

Daar is de prachtige archipel absoluut ongeschikt voor.

Als je op eigen anker ligt en er komt zoveel wind aan,   dan adviseren ze je  dringend om uit veiligheidsoverwegingen  naar veiligere oorden te varen.

Het spookt dan tussen al die rotsen en de ontelbare eilandjes

Vanaf zaterdag is er een week prima weer op komst. Zeggen ze !!!!

We nemen ons voor niet humeurig te worden.

De temperatuur is goed en de kust hier is prachtig. Van alles te zien en te doen.

Saint Ives dus.

Waar vanouds veel nationale en internationale  kunstenaars hebben gewoond,  met prachtige zandstranden, veel galeries en natuurlijk Tate Saint Ives.

We stappen in de bus, want die staat klaar voor vertrek en de trein niet.

Een mooi landschap in wolken motregen gehuld, maar… zo nu en dan piept een flauw zonnetje tevoorschijn !

Eenmaal aangekomen vinden we het nog steeds  een prachtig plaats. Ik zou er zo een paar maanden kunnen werken met dat mooie licht.

Bij Tate kom ik er achter dat in de tentoonstelling Images Moving Out Onto Space, werk van Bridget Riley is te zien.

Een van mijn favoriete inmiddels overleden schilders, die haar tijd ver vooruit was. 

Daar knapt een mens van op !

Het blijkt  een prachtige tentoonstelling,  met  ook mooi werk van Dan Flavin, Liliane Lijn en Bryan Winter.

Met de combiticket bezoeken we daarna het Barbara Hepworth Museum met de beeldentuin.

Nog steeds heel sterk haar beelden en ongelofelijk hoe hard en fysiek zij moet hebben gewerkt aan de vaak enorme beelden. Indrukwekkend !

Leuk om te zien hoe zij en Naum Gabo,  die ook in Saint Ives heeft gewoond, elkaar qua werk hebben beïnvloed.

We eten een pizza aan het strand,  naast de lifeboat die trailerbaar klaar staat en pakken de bus terug.

Het is nu 21.00 uur en we hebben zojuist besloten om morgenochtend vroeg naar het Zuiden te zeilen.

Hier liggen we nog 4 dagen vast en moeten we  hopen dat de betere weerberichten uitkomen.

Eigenlijk hebben we helemaal geen zin meer  in 37-38 knopen wind !

Rond 4.00 uur opent het lock en gaan  we richting Camaret.  

We lopen dan waarschijnlijk  aan het einde van de week de depressie met veel wind mis.

Mijn maag begint een beetje te knijpen bij dit besluit, maar ik ben er toch vóór.

Wellicht dat we de Scillies op de terugweg aandoen….. zo de wind waait !

Het was een dag vol kunst en een gewijzigd zeilplan.

Heel veel mist onderweg, soms breekt de zon even door.

Om  4.00 uur loopt de wekker af, gelijktijdig met het geluid van de zoemende zich openende havendeuren.

Even later varen we weg, een pot verse thee paraat.

Het laatste havengeld hebben we gisterenavond laat met een afscheidsbriefje in de bus van het havenkantoor gestopt.

De havenmeester heeft het blijkbaar gevonden en staat boven aan de kade, roept of we nog een bonnetje willen. Nee dus.

Na zijn goede reis wens varen we in het pikdonker naar buiten. Even wennen !

Warm aangekleed; het is vochtig en mistig,  met heel weinig wind.

De eerste strepen daglicht komen om 5.30 uur aan de hemel en om 6.00 plonst het ineens om de boot.

In de grijzige sliertjes licht duikt een dolfijnenfamilie op.

Eén volwassen dolfijn en twee jonkies golven langs de boot. 

De jonkies springen prachtige hoge bogen en komen los van het wateroppervlak. Salto's vitale ….nog nooit zo gezien !

Verrukt en ineens klaarwakker genieten we van dit bezoek.  Zo snel als ze er waren zijn ze ook weer weg.

Mist, mist, mist en nog eens mist. Vermoeiend.

Ondanks de radar blijf je turen of er niet ineens een verdwaalde visser of zeilboot je pad kruist,

In de shippinglane is het nog steeds mistig.Niet superdruk, maar druk genoeg om goed op te letten met  die grote snelle beroepsboten om ons heen.

Even voor Chenal du Four horen we een vuurpijl knallen, maar zien we de lichtbol niet. 

De PANPAN-oproep die we via de marifoon ontvangen wijst uit dat het een boot met motorpech betreft, de aangegeven positie is ver bij ons uit de buurt, dus we kunnen niets doen.

In dikke mist varen we door en het water van het  hier ineens ondiepe  Chenal du Four sleurt ons met een maximum van 10.5 knopen naar onze bestemming.

Van meer dan 150 meter diep naar 26 meter diep doet rare dingen met de stroming,

Ik sta te koken, maar als het te erg begint te klotsen en te wiebelen gaan de pannen voor 10 minuten van het vuur.

Tot aan Camaret blijft de mist hangen.

De zon doet een paar  pogingen om door te breken, wat prachtige monochrome plaatjes oplevert voor de camera.

Pas als we in de baai zijn is de mist ineens weg.

Druk in de haven ! We tanken 100 liter diesel en besluiten een mooring  op te pikken; er zijn er nog een paar vrij.

Lekker rustig en door de deining in slaap worden gewiegd is een prima alternatief.

Om 21.00 zitten we lekker in de kuip te eten, het is erg zacht en het voelt of ons besluit om naar het Zuiden te zeilen een goed besluit is geweest.

Na een warme douche (oh wat  heerlijk ! )  en een halfslachtige poging om nog wat te lezen, vallen we spontaan om.

Het was een lange dag.

Met windkracht 5 de haven van Concarneau in zeilen!

Om 7.15 varen we weg.

Blauwe lucht en een zonnetje.  Lekker weer in La douce France !

Ik zit al varende in een tekstbestand het reisverslag bij te werken.  

Hopelijk hebben we eindelijk WiFi  in Concarneau, want vanaf Falmouth is dat niet het geval geweest. 

Was even in slaap gesukkeld in de Raz de Sein en merkte niet eens dat we er met ruim 10 knopen doorheen schoten. Dat is pas vakantie !

Straks voor Concarneau niet vergeten om de Franse en Bretonse vlag te hijsen.

Zo… die hangen trots te wapperen in de mast.

De laatste 6 uur hebben we heerlijk onder  een stralende zon kunnen zeilen. 

Even voor de  aanloop naar de stad de zeilen opgedoekt en om 16.00 uur afgemeerd. 

Nog steeds een rare stroom in deze haven, waar je met het afmeren echt rekening mee moet houden.

Tijd voor een glaasje, we hebben het verdiend vinden we.

Daarna naar de stad, we zijn best moe.

Heerlijk driegangen menu in Le Flaveur gegeten. De kok kookt nog steeds fantastisch met de lokale producten.

De Lalande de Pomerol zet onze laatste zintuigen van vandaag op scherp.

Hilco wil morgen door, dan staat er een mooi windje achter en overmorgen is het windstil.  

Ik heb zin om hier even te blijven. We zien wel hoe het uitpakt.

In het late avondlicht komt een mooie klassieke boot met volle zeilen de haven invaren.

Het was thuiskomen in Frankrijk dag.

De avond valt in Concarneau.

Ik moet het bekennen, ik heb lopen zeuren gisteren, maar wat hoorde ik vanmorgen… drip drip en geen zuchtje wind te bekennen.

Niets wat wappert, flappert op tinkelt, dus geen enkele reden om te vertrekken.

De goden zijn met mij, jawel.

We slapen gewoon lekker door en zitten in een wat er naar uitziet laatste miezerig buitje aan de koffie.

De temperatuur is heerlijk. 

Straks de voorraad voedsel aanvullen, want daar zijn we praktisch doorheen,  wat nóg een reden is om hier even te blijven.

Eenmaal voor anker is dat stukken lastiger, het  gesjouw met tassen  door het zand en in en uit je rubber bootje.

Er is markt, dus naast de "normale dingen" uit de supermarkt, slaan we volop vers fruit, groenten, kaasjes,  paté en ander lekkers in.

We kopen bij een aardige  mevrouw die met een kraampje  van 100x150 cm met drie  rauwmelkse kaasjes,  prachtige zure room en haar zoontje op de markt staat, twee van haar kaasjes.  

We mogen proeven en haar zoontje is zo enthousiast dat hij van alles wil en mag meeproeven.

Lunchend in de kuip ontdekken we dat we de lekkerste kaasjes sinds lange tijd hebben gekocht. 

Zo van de boerderij  en zo authentiek qua smaak.

We luieren de dag verder door en eten 's avond in La Ville Close, het oude ommuurde  Concarneau,  een Bretonse crêpe met vis.

Het echter vakantieseizoen is nog niet begonnen en het is er heerlijk rustig.

De lucht kleurt prachtig roze.

Het was een Bretonse dag.

Concarneau vanaf de muren van Vauban.

Wolken en zon wisselen elkaar af.  Het is absoluut niet koud vandaag.

We doen het rustig aan en regelen wat zaken die gedaan moeten worden.

Gisteren is het eindelijk na lange tijd gelukt om ons blog te uploaden.

Dat gaat alleen maar in het havenkantoor hier.

30 meter verderop en zeker op je eigen boot heb je geen enken WiFi signaal.  

Best lastig als je de Gribfiles wil checken voor  het weer of gewoon wat andere dingen wil doen waarvoor je internet nodig hebt.

Gekookt aan boord en verder niets.

Het was een luie dag.

Vertrek uit Le Palais.

Om 8.00 uur varen we weg. 

Het is zacht weer en het miezerbuitje is na 10 minuten over.

Over de temperatuur hebben we niets te klagen, maar de zon mag zich wel meer laten zien.

Eenmaal de haven uit blijkt dat we het perfekt bezeild hebben, met een westenwindje  3-4.

Het blijft droog, het wordt  een heerlijke zeildag en de stroom staat ook nog eens vol mee.

Voor vannacht geven ze tijdelijk BF 5-6 op, dus we kiezen voor Le Palais en niet voor Sauzon.

Met teveel wind voor anker in de baai van Sauzon  liggen rollen en geen oog dicht doen, daar hebben we geen zin in.

Gewoon een haven binnenlopen en achter de muren van Vauban de wind afwachten, daar gaan we voor.

Als Le Palais in beeld komt pakken donkere wolken samen en zien we op zee de bui al hangen,.

Snel de zeilen opgedoekt en stootwillen en landvasten belegd, we zijn klaar voordat het losbarst.

Wonderwoman duikt bij de haveningang met haar bootje op en geeft ons een mooie plek tussen twee boeien.

Gelukkig niet met de kont belegd aan de ketting van de havenmuur.

De extra lange landvasten die je hier nodig hebt liggen klaar en ze voert ze in hoog tempo door ogen van de boeien.

Die service is erg  fijn, want soms stroom het als een gek in deze haven en valt het niet mee op koers  te blijven tussen al die boten in en ook nog aan de boeien te beleggen.

Het regent en het is grijs. 

Hilco wil de bijboot oppompen om naar de wal te gaan, maar erg aanlokkelijk is dat niet.

Als ik sta te koken knalt er een Engelse zeilboot tegen ons aan, waarvan de schipper alleen maar  vrolijk good afternoon roept en doet of er niets aan de hand is.

Wonderwoman is buiten dienst; haar mannelijke collega's zijn veel minder secuur, maken veel lawaai  en schudden alleen afkeurend hun hoofd.

Met kunst en vliegwerk wordt de zeilboot naast ons belegd en liggen we ineens enorm te klotsen en te schuren.

Als Hilco doorheeft dat de buurman zijn middenkikker ook aan ons heeft belegd, maakt hij deze los en is het leed grotendeels geleden.

Het was een dag met een kleine botsing.

Snack Martin, voor het lekkerste bordje Patagos van het eiland

7.30 laten we de twee boeien in de haven van Le Palais achter.

Nattig en grijzig nog op zee, dat moet gezegd,  maar het is absoluut niet koud.

Gelukkig klaart het snel op en zeilen we als een tierelier, totdat de wind  plotseling afneemt.

We hijsen ons  code-0  zeil, maar dit genereert amper extra snelheid, dus na een hoop gedoe ligt het zeil weer in de voorpunt.

Na een uurtje motoren is het wederom zeilen geblazen.

De lucht knap op en de zon komt steeds beter door.  

Naar Zuid Bretagne, met het lekkere weer …. daar gingen we voor !

Uiteraard ook voor de prachtige eilandjes, de steden en stadjes en het fantastische eten, zo zijn we wel.

De dolfijn die in slow motion de boot passeert heeft amper oog voor ons, maar wij vinden het leuk gezelschap.

Gelukkig is het opkomend water, want de aanloop naar Ile 'd Yeu is behoorlijk ondiep.

Het gaat allemaal net, maar ik word toch wat nerveus als de dieptemeter 2,30 aangeeft.

De havenmeester(es) vaart ons tegemoet en we mogen aan de passantensteiger, net achter de voorlaatste boot.

De schipper parkeert Pietertje 2 naadloos in de beperkte ruimte met de neus naar buiten en op de toegewezen plek,  waardoor ik zonder problemen op de steiger kan springen en de boot beleg.

Even later komen er  twee boten langszij; de eerste heeft opstappers aan boord die amper weten dat er landvasten nodig zijn om een boot af te meren.

Met wat hulp van onze kant liggen ze uiteindelijk goed. 

Wat is dat toch verbazingwekkend hier. 

Gelukkig zijn ze super aardig en is er verder niets aan de hand.

Heerlijk, zo'n biertje in een zonnige kuip.

De WiFi werkt hier ook redelijk, zo blijkt.

Om 19.30 lopen we naar Snack Martin en eten we een heerlijk bordje Patagos met franse frietjes.

Iedereen die ooit naar Ile 'd Yeu gaat moet deze heerlijke schelpdiertjes van dit eiland een keer proberen.

Wij zouden er voor omvaren… zo lekker !

Het is  dat een Fransman ons een paar jaar geleden vertelde dat je hier zo lekker kunt eten, anders hadden we dit eethuisje wellicht nooit ontdekt.

Ook nu staan weer mensen in de rij, om zowel binnen als buiten te eten.

Roezig en met een fles wijn in de kuiten wandelen we terug.  

We blijven hier nog wel even.

Volgens de weerberichten regent het morgen in La Rochelle, maar zit dit eilandje net in de strook zon en droog weer.

Het was Patagos dag

Geluk in je eigen kuip.

Zon, zon, zon  én een lekker briesje. Joepie.

Heerlijk geslapen vannacht. 

Dat lukt altijd net iets beter, dan wanneer je 's morgens vroeg weer verder moet.

De twee aan ons afgemeerde boten zoeken een andere plaats en onze buurman is zo aardig te melden dat er wat boxen zijn vrijgekomen.

Van daaruit is het een stuk makkelijker wegvaren  dan vanaf deze passantensteiger. 

Als je vroeg vertrekt is de halve haven in rep en roer, omdat iedereen eerst plaats moet maken en weg moet varen voordat je uit dit smalle stuk water wegkomt.

Super tip en Hilco loopt gelijk naar de havenmeester.

We mogen uitkiezen wat vrij is;  binnen 5 minuten zijn we weg en even later liggen we in een superbox aan een eigen steiger afgemeerd. Wat een luxe !

Er komt een zeilboot aan,  die aan de andere kant van onze steiger wil afmeren.

De schipper is geheel in paniek en staat in zijn kleine modieuze zwembroek achterstevoren achter het stuur en doet niets meer.  

De twee dames aan boord kijken niet of  op of om. Knap is dat !

Geen stootwillen en geen landvasten… niets.  Het kan zo in candid camera.

Ik hou de boot af en zeg dat ze lijnen moeten aangeven.  Die krijg ik ook, maar de dames  weten niet hoe die vast moeten worden gemaakt.

De schipper springt steunend in de kuip in zijn zwembroek  rond en kan niet meer nadenken. 

Met hulp van een Franse buurman beleg ik de boot min of meer, totdat een van de dames per abuis een landvast weer losmaakt, omdat ze het niet heeft begrepen.

Ze dacht dat net zo iets  is als een auto parkeren; als de boot eenmaal op zijn plek ligt is het goed en zijn er geen hulpmiddelen nodig.. zoiets !

De Franse buurman die het helemaal zat is springt zonder vragen aan boord, geeft  "de schipper"  en de gashendel een duw en vaart de boot weg !

Hopelijk naar veiligere oorden en ver uit de buurt van andere boten.

Achteraf hoor ik dat het helemaal niet de steiger was waar ze moesten afmeren.

Je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren als deze mensen in echt slecht weer terechtkomen,  of in een haven waar de stroom de boten überhaupt dwars wegzet.

" De schipper " had wel mooie benen in dat modieuze broekje, dat wel !

Tussen de middag zitten we weer heerlijk aan een bordje Patagos;  vanavond zelf iets klaar maken aan boord, dat is zeker.

Het weer is prachtig en we zijn echt in vakantiestemming.  Morgen blijven we en gaan we fietsen op Ile 'd Yeu

Om 9.00 uur weten we zeker of we fietsen hebben, maar daar gaan we maar vanuit.

's Avonds in de kuip , bij een gezonde salade en wat franse kaas, zien we een prachtige zonsondergang.

Een eigen melkwegstelsel, dat is pas geluk.

Het was een dag met panique in een modieuze zwembroek.

Port de la Meule.

Stralend blauw, zon,  wat een mooi weer.

Hilco regelt de fietsen als ik het  ontbijt maak.  

Binnen 20 minuten staan 2 praktische nieuwe elektrische Sparta's klaar. Wat een luxe en met 5 versnellingen.

Het is fantastisch fietsweer. 

Er is  maar 18 graden voorspeld, maar het is zeker 24 graden met een  heerlijke bries.

We hebben zo'n zin in deze dag.

We  pakken de zuidelijke route richting Pointe des Corbeau en stoppen vaak om van de prachtige rotsige kustlijn en de bossen te genieten.

Voor we het weten zijn we bij onze favoriete plek Porte de La Meule. 

We lunchen tegen 12.30 en voordat er weer rijen hongerige mensen staan bij dit restaurantje onderweg.

Onderweg kom je niet meer tegen dan zee, rotsen, bomen, planten en vogels. Mensen ook uiteraard.

En altijd dat geluid van de golven…overal.

Op sommige smalle paden hobbel je over enorme keien, waardoor je nieren bijna acher je oren zitten, maar dat mag de pret niet drukken. Wel opletten geblazen.

Om 16.00 uur hebben we het hele eiland via de kustlijn rondgefietst.

Wat is dit goed voor je systeem.  

Je bent even helemaal kwijt wat een zooitje het in de wereld is, wanneer  je in zo'n vreedzame en natuurlijke omgeving bent. 

Met de fiets doen we de boodschappen en brengen die naar de boot.

Nadat we de fietsen hebben ingeleverd wandelen we naar de kroeg voor een Ricard.  

Er is live muziek en de band speelt een soort Pokey LaFarge achtige blues en het swingt behoorlijk op de stoep.

Het weer, daar hebben we het niet meer over, maar het is prachtig.

Ik kook uitgebreid met superverse kabeljauw, die hier net aan land werd gebracht.

Het was een topdag.

Moon over La Rochelle.

Weemoedig varen we om 9.45 uur weg. 

Ile  d'Yeu onder een strak blauwe lucht achterlatend.

Helemaal vergeten te melden dat Hilco  gisteren de mast in moest,  omdat de windmeter al vanaf het begin van de vakantie niet goed werkt.

Moet waarschijnlijk gesmeerd worden.

Spannend, iemand 19 meter in de top van de mast  hijsen.

Alletwee  super geconcentreerd klaarden we de klus en werke de windmeter na 20 minuten weer goed.

Met een zucht van verlichting liet ik Hilco, die zich ook niet helemaal senang op die hoogte voelde, voorzichtig weer zakken. 

Kanjer !

Na een paar uur motoren wegens te weinig wind, kunnen we bij Les Sable d'Olonne de zeilen hijsen en bomen we het voorzeil  uit

Heerlijk zeilweer ! 

We komen een school dolfijnen tegen; we tellen er een stuk of 10.

Helaas liggen we niet helemaal op hun route en verdwijnen ze uit beeld,  druk bezig met de visvangst,

Tegen 15.00 uur komt Ile de Ré in beeld zeilen we een paar uur tussen hele grote  oranje/roze kwallen door.

Ze zijn zeker 50 - 60 cm in doorsnee en hebben enorme lange tentakels. 

Er is ook een andere wat compactere soort, die onder hun bolhoed een soort spenen hebben, waaraan een ragfijn lang kantwerkje aan tentakels hangt. 

Zo nu en dan bonkt er een tegen de voorpunt aan. Jakkes !

Een uur later varen we onder de enorme brug tussen La Rochelle en Ile de Ré door.

Nog een paar mijl alleen op het voorzei,  voordat we de haven binnenvaren en een prima box toegewezen krijgen.

Gekookt aan boord, geluierd en de maan zien opkomen boven een donkere baai,

Het was een duizenden kwallen dag.

Met de electrische waterbus naar La Rochelle.

Na het ontbijt met de electrische waterbus die hier vlakbij afmeert  naar het centrum.

Het is erg rustig en, ondanks dat het wel zo is,  lijkt het of het vakantieseizoen nog niet is begonnen.

Gisteren vertelde de havenmeester dat het echte seizoen hier uitsluitend de maanden  juli en augustus betreft. 

Dan werkt er continue een ploeg van 12 mensen; buiten het  hoogseizoen maar  2 of 3 personen.

We kijken wat rond, Hilco past wat kleding en we eten een Ceasar salade op een zonnig terras met een groot glas bier.

Vakantie dus.

We zijn een beetje in dubio hoe nu verder.

Vandaag gaat het harder waaien, morgen idem dito, zondag is het rustig en maandag trekt de wind weer aan.

Dat is het zeilersleven, maar het is wel eens lastig om te beslissen hoe je je aan de wind moet aanpassen.

Royan, Ile d'Oleron en Ile de Ré komen voorbij, maar we zijn er nog niet uit.

Het is vandaag licht bewolkt, zo'n 22 graden en je ziet dat er meer wind op komst is.

In de haven tinkelt her en der een verstaging.

Als ik sta te koken piekt de wind naar 27 knopen en sprikkelt het.

Geen verontrustende hoeveelheid wind, maar het ziet er niet zomers meer uit,

Het was een dag met een grijs einde.

Dit doen wij hier elke dag !

Zo, dat voelt beter.

De wind is gaan liggen en de lucht is grotendeels weer blauw.

Terwijl Hilco zo'n knapperig stokbroodje haalt, moet ik denken aan de koffieclub en ben benieuwd wie er nu is.  

Dag lieve vrienden... hier geen tosti maar een pain au chocolat.

Er komen berichten van de flinke storm in Nederland binnen. Het wil nog steeds niet zomeren, wat jammer toch.

We gaan te voet naar La Rochelle en komen terecht in de wijk St.Nicolas.  

Erg leuk en net buiten de grootste drukte. Prachtige kathedraal ook.

Na een bordje pasta weer terug naar de boot.

Er staat een aardige bries maar de temperatuur is heerlijk en zodanig dat je van alles kunt ondernemen zonder dat je loopt te puffen van de hitte.

Vanavond hebben we een afspraak met Josée, Nederlandse van origine en ook  kunstenaar. Ze woont al lange tijd in Frankrijk en nu een aantal jaren in La Rochelle. Mooi werk maakt ze !

Borrel aan boord vooraf en daarna gezamenlijk eten aan het strand.

Het is een feestelijk weerzien; haar vriend Bernard is heel aardig en we hebben een hoop bij te praten.

Zeilen is een bindende faktor onder de zeilers, maar kunstenaars kunnen er ook wat van !

Het was een heerlijke  avond en het is al lang donker als we weer terug naar Pietertje 2 wandelen.

Het was een dag met Josée !

Een strand voor jezelf op Ile d'Oléron.

Het is grijs buiten als we wakker worden; niet koud, maar je voelt en ziet dat er wind en regen aan komt.

Hilco ontdekt dat we eerder over de sill van 150 cm van Port St. Denis kunnen dan gisteren gepland, dus vertrekken we.  

Het is maar ruim 10 mijl, dat is zo gepiept.

Voordat  de wind en de regen losbarst hopen we op  Ile d'Oléron te zijn gearriveerd.

De baai is knobbelig met een vette BF 5, maar we zijn keurig op tijd binnen en om 11.45 afgemeerd aan de passantensteiger.

In de boxen hier passen we niet, maar we liggen prima.

Aangezien het inmiddels toch wat miezert kook ik een pasta aglio & olio en het wordt een hele luie zondag.

Dacht even dat de grote groene peper niet echt heet was, dus die ging helemaal in de pasta, maar het werd blussen geblazen.

Lekkere pasta, dat wel.

Geen voorraad meer en ook geen zin om te koken gaan we om 21.30 uur naar de wal.

150 meter verder staat een nieuwe kok in de keuken, die de sterren van de hemel kookt ontdekken we.

Een menu van 20 Euro met o.a. oesters, de meest perfecte tonijn en overheerlijke desserts. 

Oh my... regime bij terugkeer !

Het was een culinaire zondag.

De ingang naar de kleine haven van le Douhet.

Beetje grijs met blauw, de lucht.

Hilco regelt om 9.00 uur de fietsen en als we even na 10.00 uur vertrekken trekt het helemaal open.

Vannacht heeft het flink geregend,  korte buien met humeurige windstoten.

Van dit alles nu niets meer.

Perfect fietsweer, zo'n 23-24 graden met een zeebries.

Langs het prachtige strand naar La Bree Les-Bains op weg naar Le Douhet, met het kleine haventje.

Het ruikt zo schoon en lekker hier, ziltig , dennen, bloemen. Geen vervuiling, wat merk je dat goed.

We besluiten door te gaan naar Boyardville, waar we nog nooit zijn geweest.

Eindeloos lange en zowaar brede fietspaden voeren ons door Foret des Saumonards, met wat strandjes aan de zeekant.

Mooie duinen soms... prachtig hier 

In zee ligt hier Fort Boyard, waar volgens mij "wie is de mol" ooit is opgenomen, maar dat weet ik niet zeker.

Het is lunchtijd als we in Boyardville arriveren en de terrassen zitten behoorlijk vol.

In de zon en blij onder een parasol (haha) eten we ons eerste pannetje mosselen. Lekker, licht, gezond.

Terug verdwalen we een beetje in het bos en fietsen we een uur zonder iemand tegen te komen.

Vreemd, dat zijn we toch niet gewend.

Gelukkig  geen lekke band in het heuvel op heuvel af gebied en het erg knoestige bospad.

Als we bijna weer in St. Denis zijn gearriveerd zijn de fiets accu's leeg.

Dat valt even tegen, want dan trapt een gewone fiets toch veel lichter.

Goed voor de conditie, dat wel.

Hilco heeft voor vanavond een tafel gereserveerd in hetzelfde restaurant als gisterenavond.

Het is er druk, want er is live muziek.

De Franse chansonnier heeft een prima stem, speel lekker gitaar en zing een breed spectrum aan liedjes.

Blues, jazzy en pop.

Het is wat fris, maar met een trui aan zitten we toch heerlijk buiten te eten.

Bij de ondeugende liedjes zingen alle Fransen mee; de sfeer is leuk.

TIjdens het hoogtepunt als ongeveer iedereen meezingt slaan de stoppen door en zitten we met z'n allen in het donker.

Niemand doet moeilijk en even later is het euvel verholpen en begint de pret opnieuw.

Na een liederlijk calorierijk toetje dalen we af naar Pietertje 2.

Het is laag water.

Het was een dag met veel kilometers.

Oesters zoeken tijdens laag water.

Alle weerberichten voorspellen regen aan het eind van de middag en voor vannacht.

Vroeg op dus en in een stralende zon aan het ontbijt.

Tegen 9.30 uur fietsen we weg. Voorlopig fantastisch weer en niets aan de hand.

We nemen de noordelijke route aan de Atlantische kant, richting Pointe de Chassiron.

Die echtgenoot van mij leert het ook nooit af en pakt de wandel- in plaats van de fietspaden.

Het moet gezegd, je komt op de mooist plekken, maar soms kan ik hem wel meppen na alle halsbrekende toeren langs de afgronden boven zee en de paden vol keien.

Eenmaal van de prachtige uitzichten genietend is dat snel over, dat wel.

Als boven zee de lucht langzaam begint te veranderen en de voorspelde buien zich laten zien, besluiten we niet verder te gaan. Geen zin in een nat pak.

In rap tempo gaan we terug naar St. Denis waar nog markt is en kopen we een gebraden kippetje, wat groenten en vers fruit.

We kunnen nog in de kuip eten,  voordat de buien losbarsten

Goed weer voor operatie toiletpot 

De elektrische  pomp maakt al een paar dagen een raar  gierend geluid en we vermoeden dat er iets in de pot is gevallen wat er niet thuishoort.

Wat een rotklus, voordat alles los is gemaakt en uit elkaar gehaald.

We vinden een flosborsteltje  - voor de tanden :) -   in de pomp en wat ander ongerief.

Het rubber membraan is behoorlijk vastgekoekt en ook de pomp zelf kan wel een schoonmaakbeurt gebruiken.

Een paar uur later staat de toiletpot, met de onderdelen gesmeerd  spic en span weer  op zijn plaats.

Alles werk weer en niets lekt.  Superman, mijn Hilco  ! 

Erg handig en wat heerlijk om daarna te douchen.

Het regent behoorlijk en  we blijven lekker aan boord.

Het was operatie toiletpot dag

Een late wandeling door Saint Martin.

Niet te geloven, de lucht is strak blauw en de zon schijnt.

Het heeft zeker tot 6.00 uur vanochtend geregend, maar het weer heeft zich herpakt.  Super.

Gisteren bedachten we om vandaag met de bus  naar Chateau d'Oléron  te gaan. 

Er rijden hier gratis bussen via drie verschillende routes.

Het Chateau ligt helemaal aan de andere kant van het eiland en dat haal je absoluut  niet op één batterij van een elektrische fiets.

Met een gewone fiets is het niet te doen op een dag.

Er exposeert een kennis van me in het chateau, wiens werk ik in het echt nog nooit heb gezien.

De aansluiting tussen de verschillende bussen is qua tijden echter zo ongunstig, dat we daar vanaf zien.

Besloten om vanmiddag om 13.30 uur met hoog water naar Ile de Ré te zeilen

We kunnen net in een getijde nog over de sill van de haven van St. Martin. 

We hebben er zin in.

13.30 uur is het zover en met net 25 cm water onder de kiel varen we naar buiten. 

Eerst staat er een poeierwindje en we kunnen lekker zeilen in de altijd knobbelige en ondiepe baai.

Ineens valt de wind een half uurtje weg, maar als we onder de brug door zijn staat er weer een BF 5.

Wind tegen en flink veel water over de boeg; de motor moet bij,

Om 16.00 uur varen we Saint Martin tegen en sta ik in een stromende knobbelige voorhaven de landvasten en stootwillen aan te binden; net op tijd klaar.

Zodra je hier de hoek om vaart ben je in de haven met meestal geen enkele manoeuvreerruimte.

De havenmeester roept vanaf de kade dat we achteruit de hoek om moeten en als 3e boot in de 2e rij beleggen. 

De stroom giert de haven in, maar met een dot gas extra liggen we daar waar we moeten zijn en jump ik met de lijnen aan boord van de buurman.

Zo, perfecte landing en goeie plek.

We reserveren alvast fietsen voor morgen

We zijn niet echt hongerig en na een aangekleden borrel volstaat een soepje met kaasplankje en fruit toe.

Het is een prachtige avond als we nog even een wandeling door Saint Martin maken

Het was weerzien met Ile de Ré dag.

Prachtige zoutpannen onderweg.

Wat een droomdag als je naar buiten kijkt. 

Zo blauw, zo zonnig en zo'n heerlijke zeebries.

We zitten al vroeg op de fiets en we zijn niet de enige fietsers zo blijkt.

Langs zee, door de zoutpannen richting Ars en Ré. 

Mooi, mooi, mooi.

Overal onderweg oesterkwekerijen en proeverijen.

Ook Loix  aangedaan, een kleine omweg van zo'n 3 kilometer. 

Alle bootjes liggen daar op het droge.

Het is bijna volle maan met een extreem laag getijde.  

Wonderlijk dat landschap hier, dat al eeuwen volloopt en weer leegloopt, diepe geulen en kleine riviertjes achterlatend.

Enorm rijk aan allerlei watervogels en steltlopers, die hier in de bremzout bekkens blijkbaar genoeg voedsel kunnen vinden.

Er zijn dit jaar enorm veel zoutbekkens in gebruik. Meer dan vorige jaar zo lijkt het.

Leuk , die kleine piramides zout die liggen te drogen,

In Ars en Ré eten we de duurste en slechtste lunch ooit.  Alleen een voorafje tegen een driesterren prijs. 

Iets met linzen en kreeft; het smaakt nergens naar,  dat lullige hoopje op het bord.

Ooit aten we hier erg lekker, maar de kok is vast dood.

Naast ons ergert een echtpaar zich blauw en groen;  de fles wijn is al leeg en nog steeds niets op het bord.

Wij denken aan een hele mooie verse kreeft als de prachtige koperen pannetjes op tafel worden geplaatst.

De ober brand zijn handen aan de pannen en laat vervolgens de gasten de koperen deksels verwijderen, die nu ook blaren op hun vingers hebben,

Wat denk je…. mosselen ! Met een lullig kleine bakje frietjes, dat wel, maar het brood zijn ze ook vergeten.

Drie keer zo duur als normaal en overal supervers verkrijgbaar. Zielig, na anderhalf uur wachten. 

We rekenenen af en gaan richting het centrum, waar de witte huizen stil in de zon liggen te blakeren,  Zo rustig hier.

Hilco's fiets doet raar en hij is al bijna door de capaciteit van de batterij heen, wat helemaal niet moet kunnen qua afgelegde kilometers.

We besluiten om de kortste weg langs zee terug te nemen om te voorkomen dat hij zich straks helemaal suf moet trappen.

Een paar kilometer voor Saint Martin is het zover; gelukkig is de weg hier praktisch vlak.

Na de fietsen te hebben ingeleverd luieren we wat met een boek en eten in een prachtige avondzon om 21.00 uur op een leuk terras,

Het was een zilte dag.

Oesterweer.

Er zit wat verandering in de lucht en er staat wat meer wind. 

Verder gewoon shirtjes weer, dus een heerlijke temperatuur.

Leuke buren uit La Rochelle aan ons afgemeerd, met een  46 voets Swan.

Hierarchische indeling van ruim 30 jaar geleden

Sommige slaapplaatsen hebben een eigen ingang en de eigenaarskooi is in het midden, de meeste rustige plek van het schip. 

De diepgang is 2.70 meter

Ze zijn op zoek naar een ander wat kleiner schip met minder diepgang en willen alles weten van onze boot.

We gaan voor een luierdag.. het is oesterweer.

Toedeloe..

Het is toedeloe dag.

De baai van Saint Martin

Van alles wat,  Zon, zilt, wandelen, lezen, kijken en vooral genieten.

Het was geen nieuws goed nieuws dag.

Captain Panama.

Besloten om nog een dag te blijven en fietsen te huren.

Het weer is perfect. 

We hebben een nieuwe wat humeurige buurman aan ons helpen afmeren en het hele gezelschap heeft het niet echt naar hun zin zo lijkt het.

Jammer,  op zo'n mooie dag.

Als we vertellen dat we morgenochtend  om 7.00 uur willen vertrekken draagt dat ook niet bij aan de algehele vreugde.

Na het ontbijt fietsen we richting La Flotte, een klein pittoresk stadje rond een droogvallende haven en met hele mooie stranden. 

Je fiets hier pal aan zee, mooi.

Het is laag tij en tientallen mensen scharrelen met emmers in de blubber, op zoek naar schaal- en schelpdieren.

De oester-  en mosselbanken hier zijn prachtig zichtbaar met eb.

Het is markt in La Flotte;  die is er trouwens iedere dag  en het is er gezellig druk.

Iemand die hier mr. Panama wordt genoemd, verkoopt mooie Panama hoeden. 

Hij spreekt redelijk Nederlands en goed Duits, vanwege zakelijke contacten met  Schiedam over transport  en een Duitse ex,  is zijn verhaal.

We staan een tijdje te kletsen over Europa en wat er werkt en niet werkt binnen " ons Europa ".

Hilco past de enige  hoed die we echt mooi vinden en wandelt vervolgens als Don Corleone La Flotte uit. 

Mooie schipper, ook met hoed !

We fietsen door tot aan de oude abdij die een mijl landinwaarts ligt en besluiten terug te gaan naar La Flotte om te lunchen.

Twee super salades in de schaduw, met uitzicht op een zonnige  haven. Wat wil een mens nog meer.

Met een paar in de benen voelbare glaasjes rosé fietsen we terug naar Saint Martin en leveren de fietsen in.

Gisteren al een tafeltje bij L' Avant Port  gereserveerd.

Het is een warme zomeravond en iedereen wil buiten een tafeltje.

Het kleine terras zit bomvol; dit restaurant ligt zo heerlijk voor de ingang van de haven en buiten de drukte.

De kok kookt nog steeds heerlijk.

Nog even nagenietend van het nachtleven in Ile de Ré gaan we richting Pietertje 2.

Het was een  zondag.

De rotsige kustlijn van Ile d'Yeu.

Een halfuur voor vertrek worden we wakker op onze inwendige klok.

Het is nog doodstil in de haven, maar het lock is open.

We maken een kalme start en om 7.00 uur kloppen we aan dek van de buurman. Niets te zien of te horen, na 10 minuten nog niet,

Hilco start de motor, wellicht dat dat enige akte tot gevolg heeft.

Wel flauw van ze.

In zeehavens is het heel normaal;  al moet je om 4.00 uur je bed uit om je boot te verleggen omdat een ander vertrekt, dat doe je gewoon.

De schipper komt niet kijkend noch goedemorgen wensend uiteindelijk aan dek en gaat lopen rommelen. 

Krijgt de knoop niet uit de spring, draait hier en daar wat aan en eindelijk komt z'n assistent aan boord om naar de wal te gaan om de spring los te maken,

De twee dames blijven lekker in hun kooi liggen.

Nors bevelend of wij de lijnen van zijn boot  maar even willen aangeven vaart hij weg en zegt te hopen dat hij achteruit weer terug kan varen naar onze plek.

Dat is het dus.  Vive la France !

We kunnen alleen maar hopen dat de dames misschien toch nog even aan dek komen om mee te helpen.

Het is zacht en warm op het water, na een wat vochtige nacht. 

Er staat een minimaal windje en  de motor moet bij.

Eerder dan gepland komt Ile d' Yeu in zicht en kunnen we het eiland nog niet aanlopen wegens de te lage waterstand.

Met de zeilen uitgerold dobberen we een beetje heen en weer voor het eiland, totdat er om 14.30 voldoende water staat.

De havenmeester komt ons tegemoet en ik vraag of er nog een plek aan de buitenste steiger is.

Hij knikt en vaart voor ons uit in de smalle toegang langs de kade en komt er vervolgens achter dat hij zich heeft vergist  en vraagt ons om te keren,

Wegens de stroom lukt dit heel moeizaam en Hilco besluit in z'n achteruit de havenmeester in zijn bootje te volgen. Dat gaat veel beter,

We krijgen de voorlaatste plek aan de passantensteiger en meren als 4e boot af een een geweldig aardig gezin.

Niemand kan er meer in of uit, zo vol ligt het.

Aan de passantensteiger liggen de boten zo gedubbeld, dat je op  de boten  die in de de boxen die dwars daarop liggen kunt afstappen. Wegvaren lukt al helemaal niet.

Zo een haven volstouwen is ongetwijfeld verboden in Nederland en je moet er niet aandenken wanneer er calamiteiten onstaan en niemand snel weg kan.

Er komen nog 2 kleine boten voor ons liggen, dus morgen zal iedereen stap voor stap de haven moeten verlaten, of je nu weg wilt of niet.

Als ik sta te koken komt er ineens een gemene bui met hele felle windstoten over; na 10 minuten is het voorbij en besluiten we gewoon in de kuip te eten.

Mooie luchten, waar je slaap van krijgt.

Het was een overvolle havendag.

Voor anker in de baai van Hoedic.

De barometer staat hoog, maar de wind pal tegen.

Om 8.30 uur waarschuwt de havenmeester de boten voor ons dat ze benen moeten maken en is iedereen  die daarachter ligt onrustig aan dek aan het drentelen.,

Gelukkig liggen we erg vooraan, dus zijn we snel weg en hebben er verder geen last van.

De baai is knobbelig en ik word zeeziek.

Dat is lang geleden en ik ben helemaal vergeten iets in in te nemen; nu is het te laat want mij maaginhoud gaat over boord.

Helaas het vooronder in, ondanks het mooie weer..

Om 16.15 laten we her anker zakken bij  een van de mooie stranden van Hoedic en knap ik een beetje op, niet echt fris en mijn maag doet nog rare dingen.

De wind draait ineens waardoor we enorm liggen te tuimelen en we besluiten om aan de andere kant van het eiland  het anker te laten zakken.

Zo gezegd, zo gedaan, maar echt rustig liggen we hier ook niet.

Hoedic ligt er vredig en onaangedaan bij in al haar schoonheid, zoals het daar al eeuwen lang ligt.

Wiebelend kokend,  eten we daarna  een lichte maaltijd  bij een prachtige ondergaande zon, die anderhalf uur lang alle nuances tussen blauw, grijs, wit, oranje en roze laat zien.

Dat maakt veel goed.

Het was een blurpdag.

Het eiland ruikt zoet.

Niet echt geweldig geslapen en om 3.00 uur wakker geworden van luid monotoon getrommel, een soort indianengezang en geschreeuw op het strandje bij de zeilschool.

Er is een enorm vuur aangelegd. Plezier hebben ze wel, dat is zeker.

Ik moet ineens aan Columbus denken.

Hoe dat moet hebben gevoeld als je in vreemde oorden aankwam, zulke vuren zag,  trommels hoorde en de mensen om het vuur zag dansen.  

Niet echt uitnodigend om je daar onder te mengen zonder te weten wat voor vlees je in de kuip had en met een stil vermoeden dat het jouw vlees in hun kuip wel eens zou kunnen worden,

Hilco slaapt gelukkig door en ik dut ook weer in, als na ruim een uur alles weer stil is geworden.

Om 5.00 uur klotst het opkomende water hard tegen de kont van de boot en verkast Hilco naar de voorpunt;  Ik doezel wat met een nog steeds onrustige maag.

Als we wakker worden schijnt de zon volop.

De boot tuitelt nog steeds flink, maar rustiger  zal het in de baai van Hoedic deze keer niet gaan worden vermoeden we. Toch net teveel wind.

Boodschappen gedaan, met een retourtje extra naar de boot omdat de machine voor de creditcards weigert in het enige op het eiland aanwezige supermarktje, met een overigens prima assortiment.

Het miniwinkeltje van de  meer dan perfecte warme bakker ligt ernaast.

Het is zo mooi hier, met  de prachtige duinen, de dolmen, het kerkje met de wonderlijke  begraafplaats en de alles overheersende zachte zoete geur van de gele bloempjes op het eiland.

Beneden bij de kerk zijn  een paar eenvoudige jeu de boules banen aangelegd, die volop worden gebruikt.

Jong en oud, iedereen is relaxed, niets is luxe maar alles  is zo mooi in evenwicht.

Het was een Hoedicse paradijsdag.

Afscheid van Hoedic met een kaarsje voor de zeevarenden.

Zon zon zon, tuitel tuitel tuitel. Mijn maag blijft hier raar doen.

We hebben een beetje genoeg van de behoorlijke  swell rond Hoedic en besluiten vanmiddag te vertrekken.

Vandaag hebben we nog alle tijd om rond te kijken.

Om 18.00 is het laag water bij de  ingang van de Golf van Morbihan en kunnen we  naar binnen. 

De afstand naar de ingang is maar ruim 10 mijl, dus slet niets voor.

Wat eerder dan gepland besluiten we om alleen op het voorzeil en met stroom tegen een middagje te gaan zeilen en moet Hilco even heel goed plannen dat we niet te vroeg in de draaikolken van Morbihan terechtkomen.

Ik neem een anti-zeeziektepilletje voor de zekerheid en knap zienderogend op.

Had ik eerder aan moeten denken, maar ik ging er gewoon vanuit voldoende ingeslingerd te zijn.

Wat een mooie zeilmiddag !

Iets te vroeg bij de ingang van de Golf van Morbihan hebben we het eerste stuk ruim 2,5 knopen tegen en dwarrelen we met een paar andere boten naar binnen.

Blijft raar en fascinerend om naar te kijken, dat ineens dwars weggezet worden door de stroming hier.

Eenmaal over de helft, met nog een paar mijl voor de boeg zijn we er doorheen en begint de stroom mee te lopen.

We varen naar "onze ankerplek" waar een paar boten aan de mooring en twee boten voor anker liggen.

Anker laten zakken, controleren en daar liggen we, muurvast te dobberen in een kalme baai bij Ile Holavre  met een biertje en een nootje

Uitgebreid gekookt en binnen gegeten, omdat het na  21.00 uur een beetje te fris is geworden.

Het was  2,5 knts stroom tegen dag.

Het concert van Melinerion.

Het is een prachtige zonnige dag als we heerlijk uitgeslapen wakker worden. 

Geen geklots, gewiebel of indianengezang. Heerlijk !

We moeten nog even geduld hebben voor we  bij Vannes naar binnen kunnen. 

Om 12.00 uur is het hoog water, maar we willen graag vroeg arriveren en vertrekken even voor 11.00 uur, dat zou net moeten kunnen.

In het laatste stuk  en nog voor de swingbrug is een enorm race zeiljacht vastgelopen die door professionals wordt vrijgetrokken.

Hilco moet iets uitwijken in het krappe geultje en pats… daar liggen we zelf vast.  

Niet echt schrikken, maar wel onrustig,  omdat links van ons twee afmeerplaatsen voor veerboten zijn,  die zich in de verte al toeterend aankondigen.

De boten achter ons blijven keurig achter ons en vertrouwen hun dieptemeter ineens ook niet meer.

Na 5 minuten en 10 cm meer water onder de kiel komen we los en kunnen we weer verder.

Even dobberen voordat de swingbrug opent en we kunnen opstomen naar Vannes.

De havenmeester komt langszij en we krijgen een prachtige box net voor het centrum toegewezen.  

Even later en keurig afgemeerd lopen we voor een vers stokbroodje naar de wal,  via de kade die is vernoemd naar de beroemde zeiler Eric Tabarly.

Het lijkt opvallend rustig in Vannes, maar misschien komen er met het tweede hoog water vanavond nog veel boten binnen voor het weekend.

Onder de bimini vanwege de zon lunchen we in de kuip. Leven als God in Frankrijk.

Fijn, om hier weer te zijn.

Voorzover ik me herinner hebben we het grootste deel van de middag slapend doorgebracht, waarna de gemiste slaapuren van Hoedic aardig zijn ingehaald.

Aan het eind van de middag kondigt een groep Bretonse doedelzakspelers en trommelaars het concert voor vanavond aan, dat op de kade voor ons  gaat plaatsvinden.

Ik moet er altijd even aan wennen om dit soort muziek lang te horen, maar de spannende composities maken ons nieuwsgierig.

Te doen gebruikelijk begint het concert een uur later dan gepland; het is een enorme groep jonge muzikanten en ook de dirigent is nog maar net het dons op zijn wangen kwijt.

Deze Bretonse muziekstijl is nog steeds een vak op een van de conservatoria in Frankrijk en men hecht er veel belang aan dat dit niet uitsterft.

Gezien de leeftijd van de musici is het gelukkig lang zo ver nog niet.

Het is bijna middernacht als we na de maaltijd naar de boot lopen en met moeite het amper leesbare toetsenbord voor de code van het toegangshek ontcijferen,

Na een paar miskleunen opent het gelukkig.

Het was doedelzakkendag.

Het is rustig in Vannes.

Zon.. wat een plezier je kunt hebben van zo'n klein woord !

Redelijk vroeg wakker  en nu  blijkbaar pas echt uitgeslapen.

Hilco  spuit het zout van de boot en ik doe wat  klusjes.

Met voedsel van de prachtige markthal  brengen we de voorraad op peil.

Om 11.00 uur zitten de terrassen vol met mensen aan de koffie, wijn, oesters en andere lekkere dingen.

Naast ons lig een schip van een Engelse zeilschool, waar een gezin met twee kinderen arriveert voor zeilles.

Het jongetje breekt de eerste paar minuren bijna zijn nek van enthousiasme, maar wordt op typerende Engelse wijze tot orde geroepen.

Na een  paar uur  theorie is het hoogwater, begint het zeilavontuur en start papa de motor.

Rooie wangen van de hitte en met de verplichte zwemvesten aan varen ze weg; heel kalm, heel netjes en met enkele kleine correcties van de instructeur.

Leuk om dit van zo dichtbij me te maken.

De barometer staat 1033. Zo hoog hebben we nog niet meegemaakt.

Gisteren voorzagen we voor woensdag en donderdag veel meer wind, maar dat moeten we nog maar eens checken.

6 dagen geleden gaven ze voor vandaag maar max. 16 graden op, maar het voelt bijna 10 graden warmer.

Hopelijk blijft het zo nog een tijdje, ons hoor je niet klagen. 

Maar… er ligt al dagen een fikse storm te loeren verder op de oceaan.

Redelijk op tijd naar Vannes voor de maaltijd.  Het is een beetje fris vanavond.

Bij het afrekenen kom ik in een soort comedy terecht.

Desgevraagd sta ik bij de kassa, maar laat per abuis het pinapparaat vallen dat me in de handen wordt gedrukt.

Het onding valt uiteraard uit elkaar. 

De aardige dame van de bediening begint de onderdelen te verzamelen, maar de hoofdober  die de hele avond al zenuwachtig rondloopt komt helpen. 

Schrikt als hij de drie onderdelen ziet die we verzameld hebben en roept dat er een onderdeel mist…. een zwart stripje .

Paniek !

Hij maait drie tafels opzij waarop  lege glazen staan,  die kletterend op de grond kapot vallen. 

Nog grotere paniek. 

De vierde tafel met glazen moet er ook aan geloven.

Ik sta wat verbaasd naar alle verspilde energie te kijken ….schaam me dood natuurlijk en begin van weeromstuit maar glasscherven te verzamelen.

Meezoeken naar het stripje deed ik al.

De gasten aan de andere tafels lachen me toe en heffen hun handen ten hemel. 

Niets aan te doen.

Eureka,  na vijf minuten kabaal vindt de zenuwlijder  het missende onderdeel en sleutelt het pinapparaat in 1 minuut in elkaar…dat wel !

Hilco die op het terras zat te wachten komt kijken, omdat hij dacht dat er een gevecht was uitgebroken en vroeg zich af waar ik bleef.

Ik stuur hem subiet naar buiten om erger te voorkomen.

Afgerekend met het pinapparaat word ik  uiteindelijk de zaak uit "gebonjourd".  Pfft.

Het was scherven brengen geluk dag.

Het gekrioel in de haveningang van Crouesty.

Mooi weer.. alweer.

We zijn enorm  in dubio. 

Hier blijven in dit heerlijke klimaat óf verder naar het noorden gaan.

Slechtst 20 mijl van deze kust stormt het Bf 7 - 8 en we weten nog steeds niet of en wanneer deze depressie ons gaat passeren.

Dat er meer wind komt dat is zeker, maar waar wil je dan liggen ?

Druk overleg in de kuip onder de lunch.

Besloten om naar Crouesty te gaan en morgen door naar Concarneau,

Er is vandaag binnen de kantooruren dat de havenmensen hier werken en de swingbrug door hen wordt geopend,  maar een keer hoog tij

Vanmiddag om 15.00 uur is het zover.

1 uur  vóór en 1 uur ná hoog tij  is er om het half uur een open brug , daarna is het voor vandaag bekeken en zit je opgesloten in Vannes .

Even voor 14.00 uur start Hilco de motor, tijdig en met de bedoeling om de brug van 14.30 op het gemak te kunnen halen.

Tot onze  verbazing komen er nog een paar boten vanaf de Golf van Morbihan binnen en springen de lichten voor ons ineens weer op groen.

De havenmeester vaart langszij en zegt  dat als we even tempo maken, we erdoor mogen. Joepie,  dat scheelt een half uur.

Gashendel open en even later varen we in het ondiepe geultje naar buiten.

Er staat een behoorlijke BF  4-5 tegen en we motoren de Golf uit onder een strakke blauwe lucht,

Om de hoek ligt Crouesty, waar we willen tanken en overnachten,

De stroom gutst de haven in en het is niet eenvoudig aan het tankponton af te meren, 

Het lukt wonderwel en 250 liter diesel rijker varen we naar de ons toegewezen box.

Ingeschreven bij het havenkantoor en met een pastis op het hoge terras van de kroeg bewonderen we het gekrioel op het zilverachtige water.

Na een laatste  check van de gribb files blijven we bij ons plan. 

Morgen naar Concarneau en daarna door naar Camaret ,  óf Brest als het echt gaat stormen.

In Camaret lig je niet goed met veel wind en in Brest zijn we nog nooit geween.  We zullen zien.

Gekookt aan boord, met een supertaartje uit Vannes bij de koffie.

Tijd voor een boek.

Het was een dag met storm op afstand.

De haven van Concarneau.

Om 7.45 zijn we weer op open water.

Het is zacht en vochtig.

vanmorgen een kletsnatte boot, waardoor je je ineens realiseert dat het toch echt augustus is.

Er is amper wind, dus jawel.. motoren.

De lucht begint in de loop van de ochtend te betrekken, maar de wind blijft hetzelfde.

Beetje saaie maar rustige tocht en om 14.00 uur varen we langs de Glennans en om 16.00 uur zijn we afgemeerd in Concarneau, 

Het is drukkend warm met zware wolken en we gaan eerst maar voor de boodschappen voor het eventueel losbarst.

Daarna de weerkaarten goed bekeken en besloten om morgen niet naar Camaret te gaan.

De wind arriveert daar morgen al en we hebben geen zin om tijdens de lange dagtocht ineens in BF  6-7 te zitten en vervolgens de nacht te moeten doorbrengen aan de onbeschermd liggende passantensteiger  of klotsend voor anker in de baai te liggen.

Voelt goed, dit besluit.

Gekookt aan boord en net nog buiten kunnen eten voordat het even na 21.00 uur gaat sprikkelen.

Het was een kalme motordag.

Ville Close bij half tij.

Vannacht wat lichte regen; het is grijs en zacht weer als we aan het ontbijt zitten.

Van de voorspelde wind in de loop van de dag is nog niets te merken.

De depressie doet wat'tie wil en  zet ons steeds op het verkeerde been, dat schiet lekker op zo

Als ik rond de middag de windverwachting opnieuw bekijk is de stormzone weer doorgeschoven en hadden we best  kunnen vertrekken.

We nemen ons voor om morgen gewoon te gaan, want dit is erg onhandig.

Tenzij…. het onweert en stormt. Jakkes.

We slomen de dag door en ik schilder  twee kleine werkjes.  

Lastig om je concentratie te vinden, maar uiteindelijk zat ik in de flow.

Mijn hoofd begint vol te raken van nieuw werk, maar dat zal toch even moeten wachten tot in Rotterdam.

Ik kreeg overigens  afgelopen week twee aanbiedingen voor een expositie, 

Een in Rome in een grote galerie, die ik heb afgewezen;  te kort dag om alles goed te kunnen regelen.

Voor de andere tentoonstelling moet een professor in de kunsten  eerst het werk beoordelen.

Dat heb ik ingediend, dus nu maar afwachten.

Zo dadelijk koken, heb ik zin in.

Overigens is de temperatuur prima en zaten we tot aan het begin van de avond gewoon in een T-shirt tussen de sprikkelbuien buiten.

Het was weatherwindowdag.

The lightness of being.

Waarom we zouden gaan,  niet gingen maar misschien toch hadden kunnen gaan.

Alles klaar.

Pot thee, zeeziekte pil ingenomen, stokbroodje gebakken en belegd...maar toch nog even naar de laatste weerberichten willen kijken.

Fijn !   

Onweer mogelijk, de hele dag met in de buien uitschieters  tot Bf 6-7.

Tja   en dan met wind tegen  door de Raz de Sein, waar wordt geadviseerd dit alleen met dood tij te doen.

Na 15  minuten zijn we eruit… we blijven nog een dag en doen dit onszelf niet aan.

Het vers gebakken  stokbroodje smaakt evengoed lekker en inmiddels is het benauwd warm aan het worden.

We "udderen"  de dag ontspannen door en halen wat extra boodschappen voor de twee komende dagen.

's Middags lijkt het onweer los te gaan barsten, maar niets van dit alles. Benauwd en vochtig, dat wel.

We doen het kalm aan. 

Vrijdag gaat het in ieder geval spoken, maar dat zien we dan wel weer.

Het was een benauwde dag.

A foggy world.

Het heeft vannacht flink geregend.

Het is grijs en een beetje mistig als we tegen 9.00 uur met een kletsnatte boot wegvaren.

Regenpak aan, koud is het niet.

Hilco heeft uitgerekend dat we vanmiddag om 14.40 bij de Raz de Sein moeten zijn, uitgaande van 7,5 uur voor hoog water Brest vertrekken uit Concarneau.

Wijkt af van de Reeds, maar eigenwijs als hij is…..

Voor het eerst relatief dicht onder de kant gevaren, maar er is helaas niets te zien vanwege de mist.

Wel is het water hier veel minder onrustig, wat erg fijn is voor lijf, leden en mijn maag.

We houden de vaart erin en zijn om 14.30 midden in de Raz, waar we met een uitschieter van 11.5 knts doorheen racen.

Super gepland van de schipper en geen enkel probleem met de stroming.

Wel is het potdicht van de mist en moeten we heel goed opletten voor tegenliggers.

We komen zeven boten  zonder AIS tegen, die blijkbaar erg graag uit Camaret wilden vertrekken vanwege het voorspelde weer.  

Er zijn twee andere boten die ook richting Brest gaan.

De radar staat bij, maar potdichte mist blijft vervelend en is vermoeiend.

Pas halverwege de baai van Camaret trekt de mist wat op, wat Hilco hele mooie plaatjes oplevert.

Om 17.00 uur zijn we afgemeerd op een prima plek en aan een qua maat passend zeilschip.

Net achter twee halfhoge muren van de havenkom, die in ieder geval wat bescherming bieden als het echt gaat waaien.

Het is vreemd en doodstil als we in de kuip zitten te eten.

Stilte voor de storm, het bestaat echt en het voelt compleet anders dan wanneer het gewoon windstil is.

In het hart van een depressie heerst een andere luchtdruk en dat voel je.

Middernacht is het nog steeds windstil, maar merk je aan de lichte swell in de haven dat de depressie nu snel onze kant opkomt.

Ik ben wat onrustig.

Om 2.00 uur barst het los en liggen alle boten te deinen in de baai.

Blijft   een wat spookachtig gezicht, maar we liggen perfect en de wind blaast ons van de steiger af, wat een betere nachtrust oplevert.

Het was stilte voor de storm dag.

Camaret voor de storm.

Het waait nog flink als we wakker worden, maar het ergste lijkt achter de rug.

Bij daglicht voelt het sowieso anders.

Tegen de middag breekt een flauw zonnetje door.

De laatste loopplank naar de kade gilt als een varken in het slachthuis; we zijn blij dat we er niet al te dichtbij liggen.

Bij elke golfbeweging gaat er een enorme kreun door de haven en wij vragen ons af waarom dat ding niet gewoon een keer goed gesmeerd wordt of iets dergelijks.

Een ding is zeker, Camaret heeft ook een Brug der Zuchten,  die absoluut minder romantisch is dan die in Venetië.

Boodschappen gedaan en een pizza in Camaret gegeten.

Voor het eerst sinds lange tijd weer een jack aan, even wennen !

In de haven tinkelen de verstagingen nog flink en suist de wind om onze oren; dat gaat nog wel even door.  

Pas in de loop van de avond gaat de wind wat meer liggen en we hopen dat de zee morgen wat tot bedaren is gekomen.

We luieren,  lezen en eten aan de wal heerlijke mosselen en een liederlijk calorierijke crepe toe, met caramel au beurre salé, ijs én  slagroom.  Jakkes wat erg... lekker.

Er is een muziektent tegenover ons restaurantje opgebouwd, waar een Franse band begint te spelen.

De zanger heeft een mooie Clapton-achtige stem en de gitarist is echt goed.

Alle oude hits van Cocker, Clapton en Reed worden van stal gehaald en ik krijg enorme zin om te dansen.

Heeft vast ook met de opluchting na de storm te maken.

Onder  Cocaine van Lou Reed lopen we terug naar de boot en bezoeken nog even het prachtige kerkje vlakbij de haven, dat ook 's avonds laat open blijft,

Prachtig verlicht, mooie serene sfeer en geen bezoekers.

Count your blessings.

Het was de dag na de storm dag.

Uitzicht vanuit de haven van Roscoff.

Eerder dan gepland vertrekken we om 8.15 uur,   waarom is niet helemaal te achterhalen.

We zijn aan de vroege kant voor het Chenal du Four.

Het is prachtig zonnig weer en we zeilen onder een hemelsblauwe lucht.

Iemand moet dat woord ooit verzonnen hebben, want onder alle kleuren blauw die je kunt kopen komt die naam volgens mij niet voor.

Een beetje nerveus arriveren we na 10 mijl aan het begin van het Chenal du Four en zeilen vlak langs het grote rode baken 

Het ongenaakbaar uitziende Ile de Ouessant ligt links van ons.

Op de een of andere manier hebben we nooit interesse gehad om dit eiland te bezoeken, wat waarschijnlijk te maken heeft met dit lastige stuk vaarwater.

Alles gaat prima, alleen hebben we een tijdje bijna 5 knopen stroom tegen.

Het wobbelt, wiebelt en kolkt, maar het is goed te doen.  

Al snel staat er nog maar  1 knoop stroom  tegen en leggen we supersnel in 3 uur 20 mijl af.

Voorwaar niet slecht. 

Opgelucht kijken we elkaar aan.

Dankzij een pilletje heb ik nergens last van.

Mooie kust en bezoek van twee speelse  jonge dolfijntjes met prachtige witte buiken.

Wel  staat er een behoorlijke deining, maar die staat er altijd met al die rotsen hier en dus zeker na de storm van gisteren.

Vanwege die deining wijzigt Hilco op het allerlaatst de koers en besluit om niet tussen Ile de Batz en Roscoff door te zeilen, half tij… te link.

Als Roscoff in beeld komt blijkt er een enorme Ierse ferry in de beroepshaven te liggen, waarmee je naar Plymouth en Cork kunt.

Het stroom hier als een gek tussen de twee openingen van deze haven en de havenmeester die ons tegemoet vaart waarschuwt  ons hiervoor.

Eenmaal uit die stroming valt het bij de steigers in het midden erg mee en liggen we om 17.30 afgemeerd.

Ten opzichte van drie jaar terug is de haven enorm uitgebreid en heel luxe geworden.

Toen stond de capitainerie nog midden in de blubber en waren er amper voorzieningen.

Nu zijn er  prachtige steigers en is er een heel bijzonder onder architectuur aangelegd havengebouw.

Mooie gebruik van eenvoudige materialen, modern en heel karakteristiek.

We wandelen naar het centrum van Roscoff , wat toch altijd ruim 15 minuten vanaf de haven is.

Het is zaterdag en overal is het bomvol.. 

Roscoff blijft een prachtig oud stadje en als je de auto's wegdenkt waan je je op sommige plekken in de middeleeuwen.

Na veel gezoek en veel volle restaurants besluiten we in hetzelfde restaurant als de vorige keer te gaan eten, dat was toen perfect.

Wat een tegenvaller, alleen de wijn is goed.

Het voorgerecht is steenkoud en bij de zeebaars ligt amper gewokte groenten en een groot stuk andouille die echt van ons  bord stinkt.

Varkensdarm gevuld met pens en maag, hoe bedenken ze deze combinatie.

We zijn altijd in voor verrassingen, maar deze blijft op het bord liggen,

Het toetjes smaakt chemisch en naar de supermarkt. Jammer en teleurstellend.

Opgeblazen wandelen we naar de boot.  Het is nog steeds zacht buiten en de baai van Morlaix ligt er prachtig bij.

Het was weerzien met Roscoff dag.

Tréguier.

BOINK… kunnen we lekker uitslapen, worden we met een klap aan de achterkant aangevaren.

Als we slaperig naar buiten vliegen,  zien een Engelse boot die blijkbaar vertrekt  veel te langzaam vlak langs de volgende boten tuffen.

Paniek aan dek, losse stootwillen te voorschijn en waar mogelijk proberen ze af te duwen.

Iemand in de haven brult "gas geven"… dat werkt.

Zonder op of om te kijken, excuses te maken of te vragen of we schade hebben vaart de schipper uit Southampton weg.

Iedereen is hoogst verontwaardig en de Ierse schipper aan de overkant roept dat hij nog nooit zo'n slechte bootsman heeft gezien.

Er staat namelijk geen stroom op dit moment, dood tij.

We kunnen het alleen maar beamen.

Klaar wakker zitten we aan het ontbijt.

Gelukkig hebben we geen schade opgelopen; alleen het buitenboordmotortje hing er scheef bij.

Tegen 13.00 uur varen we weg; we willen graag de stroom mee hebben als we de rivier bij Tréguier op varen.

Het is bewolkt,  helemaal niet koud en we schieten  lekker op.

Om 17,00 uur zijn we door de Chaussee des Renaud heen… rotsen, rotsen en nog eens rotsen.

Oppassen hier.

Net voor de ingang van de rivier plonst het ineens rond de boot.

Drie volwassen dolfijnen zijn gearriveerd en hebben het prima naar hun zin bij Pietertje 2.

Bijna een half uur deinen en spelen ze rond de boot. Het is echt adembenemend mooi.

Ze richten zich op naar mijn hand als ze langszij liggen  en ik kan ze bijna aanraken en voel de luchtverplaatsing van de ademstoten.

Wat zijn dit toch fantastische dieren.

Jammer dat het zo moeilijk is ze goed te fotograferen,  ze zijn zo snel.

In onze buurt kijken de eigenaren van twee andere boten toe.  Jaloers…  zou ik ook zijn !

Onze dolfijnen hebben echter alleen maar belangstelling voor ons en een maakt er voor de boeg een enorm hoge koprol.

Het zijn echt enorme dieren.  

Ze heten ook echt de grote dolfijn ontdekken we later; ik moet de latijnse naam nog even checken.

Uitgespeeld duiken ze onder en met een laatste zwiep van hun rugvin zijn ze verdwenen.

Wow…. wat een geweldige ervaring.

Met een grote grijns tuffen we de rivier op.

Het prachtige heuvellandschap is hier groener dan groen, soms als  een tropisch regenwoud.

Om 19.00 uur zijn we afgemeerd.

Even een flinke discussie tmet de schipper van een Franse en veel te brede boot  die naast ons wil afmeren, terwijl de havenmeester een andere plaats aanwijst.

Met de enorme zijstroom hier betekent dit alleen maar narigheid en Hilco zegt op zijn Hilco's dat het niet kan en dat hij het ook niet wil.

Vervolgens stomen ze op naar de buurman,  ook een niet aanbevolen plek en knallen keihard tegen die boot aan.

Te stom voor woorden want naast ons zijn twee dubbele open plekken waar niemand ligt.

Engelsen hebben ook een aardig scala aan scheldwoorden, zo horen we.

Hilco spreekt de havenmeester erop aan dat hij hier toch mede verantwoordelijk is.

Als ik ga afrekenen krijgen we korting op het havengeld; alhoewel ik zegt dat dit niet nodig is stelt hij, dat hij blij is dat schade aan onze boot is voorkomen en dat hij dat had moeten voorzien..

Voortschrijdend inzicht.

Als we bij ons restaurantje boven aan de haven willen gaan eten, blijken de oude eigenaren te tent te hebben verkocht.

We missen madam en haar kinderen en haar man die het kreeftenaquarium beheerde en je altijd de lekkerste oesters bracht.

De kaart is anders en heel beperkt, maar het zijn aardige jonge mensen.

Het kleine kreetje is heerlijk en kost een habbekrats.

Er is live muziek, een soort reggae bandje, 

Zomerse sfeer, alhoewel de avonden al frisser worden.
Die 5 graden verschil tussen Normandië en Zuid Bretagne voel je echt.

Tevreden dalen we af naar de boot.

Het was dolfijnendag.

Lengte 2,3 tot ca. 4 meter.

Ze zijn echt enorm en de volwassen mannetjes  kunnen 200 kg of meer wegen.

Onze lachende dolfijn.

Spelen, duiken, dansen, spetteren en kwetteren.

Ongelofelijk mooie dieren met hoge sterke rugvinnen.

Ze liggen soms zo klem naast de voorpunt, dat ik met mijn hand de ademstoten kan voelen.

Een beetje bewogen foto.

Lastig te fotograferen. 

Voor de hoge sprongen ben je bijna  altijd te laat.

De rivier Tréguier met de prachtige groene oevers.

Even na 10.00 uur vertrekken we. Na 45 minuten zijn we van de rivier af en op open zee

Heerlijk geslapen.

Het is wat  nevelig,  zacht weer en weinig wind.

We vorderen  langzaam maar gestaag en liggen tegen 19.00 uur voor de ingang van Sint Peter Port.

We kunnen nog niet naar binnen en ik bereid de maaltijd voor als we aan het wachtponton afgemeerd liggen.

Best druk hier, waarschijnlijk vanwege het rustige weer.

Om 20.30 uur zijn we aan de beurt en mogen naar binnen varen; zowaar een eigen steiger. Lekker… niet gedubbeld liggen.

Rustig buiten gegeten want het is een heerlijke avond.

Als Hilco het vuil wegbrengt komt hij terug met bezoek. 

Herman Wilton en zijn vrouw liggen ook hier met de boot  en vertrekken morgenochtend vroeg in een keer naar Oostende

Gezellig koffie gedronken en even bijgepraat.

Klaas Vaak komt snel langs en we vallen bijna om van de slaap.

Het was een dag onder auspiciën van de Bailiwick of Guernsey.

Peter Port by night.

Zowaar een box in Peter Port

Onderweg in Noord Bretagne.

Op tijd wakker; om 8.00 uur staat het water al bijna 1.75 cm boven de sill als ik broodjes aan het afbakken ben

Als we zitten te ontbijten staat het ineens 25 cm hoger en treffen we de voorbereidingen voor ons vertrek,

Bij 210 cm varen we rustig naar buiten en gaan daarna verder met ons ontbijt.

Wat een mooie dag lijkt het alweer te gaan worden.

De stroom staat  vol mee.

Om 10.00 uur zijn we Alderney voorbij en zitten we midden in de Race van Alderney.

Het stroomt hard maar er zijn absoluut geen moeilijkheden. 

Met een max van 13.6 knopen passeren we Cap de La Hague en kalmeert de zee na een halve mijl.

Om 13.00 uur zijn we bij de ingang van de haven van Cherbourg maar willen uit voorzorg  m.b.t. de terugreis toch nog even diesel bijtanken.

Wat een gedoe zeg,  het is druk en er zijn twee tergend langzame boten voor ons.

Als we zelf aan de beurt zijn wordt duidelijk waarom het zo lang duurt. Het betaalsysteem is erg omslachtig. 

Je kunt voor max 120 euro tanken en je moet dan weer naar boven klauteren, de slang weer oprollen en terughangen.

Daarna - als je meer brandstof nodig hebt - begint weer de hele riedel met slang uitrollen, vooruit betalen etc.

Het kost ons behalve de kosten van de brandstof anderhalf uur, maar… beter nu dan morgenochtend vroeg met een slaperig hoofd.

Even later liggen we afgemeerd en lunchen in de kuip.

Beetje benauwd weer hier.

Boodschappen gedaan en lekker aan boord gekookt.

Het is een zachte avond en we kunnen nog steeds buiten eten.

Redelijk op tijd naar bed, morgen is het vroeg dag.

Het was een Engels - Frans gekleurde dag.

Haveningang Fecamp.

Een beetje suffig worden we wakker als het licht is geworden.

Even na 7.00 uur vertrekken we van de steiger in een wat frisse vochtige ochtend.

De stroom staat mee en hoe verder we vorderen hoe meer plezier we daaraan beleven.

Er is weinig wind, maar gemiddeld varen we 7.7 knopen over 77 mijl.

Het is rustig, we lezen, zetten koffie, eten een soepje, laten een boertje en er is niets aan de hand wat ons zorgen baart.

We komen de hele dag niet één zeilboot tegen. 

We zijn een beetje bang dat de haven van Fecamp dicht is, wegens de jaarlijkse regatta voor multi- hulls die hier in augustus wordt georganiseerd.

Vlak voor de haven roepen we de capitainerie op, die zowaar reageert. Dat is echt voor het eerst.

Gelukkig,  aan ponton C is nog plaats.

Om 17.00 uur zijn we afgemeerd.

Vanavond willen we eten bij de familie, waarvan de twee broers  een soort geplette  bokserneuzen hebben.

Hopelijk zijn ze er nog steeds.  We komen hier al zoveel jaren.

Ze zijn er nog,  alhoewel ze wat schrieler ogen.

Er wordt nog steeds goed gekookt en drie  kinderen helpen mee in de bediening, even zwijgzaam - maar vriendelijk - als hun ouders.

Je kunt je direct voorstellen hoe het er daar thuis aan toe gaat… geen woord teveel, tenzij nodig. 

Op de een of andere manier vertegenwoordigen zij Normandië.

Het is fris als we naar naar de boot lopen en het regent. 

Dat ziet er niet goed uit voor morgen.

Het was een een dag met een Ile Flottante als toetje

Passage Cap Gris Nez, als de avond valt.

Om 7.30 zijn we op zee.

Het heeft de hele nacht geregend, maar nu is het droog met dreigende regenwolken boven zee. 

Nog steeds niet koud.

Klein windje half achter, dus de bulletalie gezet.

We vorderen snel  en krijgen tegen de middag de stroom vol mee.  Een heel getijde varen we ruim 9,5 knopen, dat is opschieten.

Om 17.00 uur zijn we ter hoogte van Boulogne.

We besluiten door te zetten naar Duinkerken, ruim 40 mijl verder;  dan hebben we in ieder geval nog stroom mee om voorbij Cap Gris Nez te komen.

Morgen gaat de stroom pas tegen de middag meelopen, wat een laat vertrek én oponthoud vanuit Boulogne zou betekenen.

Het is een prachtige avond en totaal niet koud.

Na Calais te zijn gepasseerd, waar het even heel druk is,   eten we een simpele overschotel in de kuip.

Het is en blijft zacht en we hoeven alleen maar een trui aan.

Het wordt een latertje.

in de  smalle geul naar Duinkerken komen we een flinke olietanker tegen, die er toch erg imponerend uitziet wanneer hij in het pikkedonker langs ons vaart.

Gelukkig is de geul goed aangegeven met  verlichte boeien en we kunnen iets uitwijken, totdat de tanker voorbij is.

Tegen 23.30  zijn we voor de ingang van Duinkerken en doeken we de zeilen op. Gehaald !

De passantensteiger ligt vol, maar aan de binnenkant is een vrije box, die breed genoeg lijkt.

Als Hilco  de bocht maakt loopt de dieptemeter ineens op. 

Het is laag tij en met de boeg net voor de steiger zitten we in de mud.

Met het laatste beetje voortgang komen we nog een meter verder en kan ik net op de steiger afstappen.

Met de voorlijn sleep ik Pietertje2 langzaam langszij.  Het gaat goed !

Als we een glas wijn nemen om van de lange zeildag af te kicken, ligt de boot onbeweeglijk in de blubber. 

Raar is dat.

Na een warme douche vallen we om en word ik 's nachts alleen maar even wakker doordat ik voel dat de boot weer drijft ...zoals het hoort.

Het was een lange dag met een modderig einde.

Zo.. gearriveerd in Vlissingen

Om 7.00 uur vertrekken we.  Een kort nachtje, maar dat halen we wel weer in.

Helaas komt er een grote tanker onder begeleiding van een pilotboot in de voorhaven binnen, dus het duurt even voor we op zee zijn.

Zonnig  en warm,

De Belgische kust trekt aan ons oog voorbij.

Vanwege de masthoogte kunnen we waarschijnlijkl Roompotsluis niet binnen bij aankomst en hebben we besloten via de Westerschelde en het kanaal door Walcheren naar Veerre te varen.

Om 15.00 uur liggen we in de sluis bij Vlissingen en volgt daarna een tergend langzame tocht door het kanaal van Walcheren.

De vijf  beweegbare bruggen worden op afstand bediend en sluiten totaal niet op elkaar aan, tenzij je met  5 boten of meer bent.

Helaas zijn we maar met twee boten.

Pas drie  uur later liggen we voor het sluisje naar Veere en zijn uiteindelijk om 19.00 uur afgemeerd.

In de jachtclub van Veere gegeten. 

Nikki en Juul zijn onveranderlijk aardig en gezellig, tappen een lekker biertje en de mosselen zijn lekker.

Het was bruggendag.

Zonsondergang bij Stampersplaat.

Dachten we lekker uit te kunnen slapen, is er markt l op de kade

Om 7.00 uur gerammel van de kramen die worden opgezet en auto's die van alles aanvoeren.

Maakt niet echt uit. 

Het is een prachtige zonnige dag en ik score prachtige slibtongen, heerlijk zomerfruit en heerlijk donkerbruin oerbrood bij de warme bakker van Veere,

We poetsen wat aan de boot en vertrekken tegen de middag.

Net met de neus buiten de inham van de haven blijkt er een heerlijk windje te staan en kunnen we zeilen.

Verrassing, daar hadden we niet op gerekend. 

Het Veerse meer is weliswaar niet groot, maar wel prachtig.

We genieten van het Hollandse landschap en de mooie luchten.

De sluis gaat open als we aan komen varen, dus daar zijn we snel doorheen.

Eenmaal op de Oosterschelde gaan we via het Brabants Vaarwater richting Sint Annaland.  

Een prachtige dag om te ankeren en te overnachten langs de mooie zandplaat die daar ligt.

We laten het anker zakken en liggen even later heerlijk  en ontspannen in de zon te dobberen.

Zo ontspannen, dat ik pas als ik de slibtongen  schoon sta te maken bedenk dat we maar weer eens naar het weerbericht moeten luisteren.

We hebben nog een paar dagen over  en met dit weer is het heerlijk ankeren op de Oosterschelde.

We schrikken als we horen hoeveel wind er de komende dagen aankomt.

Vannacht komt er al een BF en morgenochtend  staat er een  BF 5-6.

Maandag komt er een dikke BF 7 met uitschieters naar Bf 8.

We zijn er gelijk uit.

We  hebben geen zin meer in een klotsnacht  voor anker en om morgenochtend vroeg met veel wind naar den Osse te vertrekken.

Courgettepuree en tongetjes  in de koelkast, alles aan de kant en het anker opgehaald.

Even na 19.00 uur liggen we in de sluis naar de Grevelingen.

Het is een mooie avond als we naar den Osse varen en de zon als een prachtige vuurrode bal ondergaat.

Als we tegen het donker in de kuip eten voelt dat heel erg  goed, geen gedoe op het laatst.

Laat op de avond nog even naar het havencafe waar het erg rustig is, 

Gelukkig zijn Manja en Hans er en kletsen we bij  over het  zeil wel en wee .  Fijn om hen weer te zien !

Als we ver na twaalf uur naar de boot lopen wiegen de boomtoppen zacht heen en weer, als voorbode van de op handen zijnde harde wind.

Het was thuiskomen dag.