2012 Zuid Biskaje en meer

Donder en bliksem als afscheid

Om 4.15  uur loopt de wekker af.

Wel even wennen, maar het begint gelukkig al een beetje licht te worden. We hebben er zin in.

Een leuk weekend achter de rug met feest en barbecue bij onze vereniging en - ondanks de regen - lekker gedanst.

Gisteren tegen de middag vertrokken richting Roompotsluis, uitgebreid geknuffeld en uitgezwaaid door de buren.

Een internationaal gezelschap !

Een Verenigd Europa lukt op onze I-steiger heel erg goed.

We starten met een zonnetje, maar uiteindelijk neemt de Grevelingen met donder en bliksem afscheid van ons.

Eenmaal op de Oosterschelde trekt de wind flink aan en na de Zeelandbrug poeiert het enorm met flinke buien.

Besloten om niet aan de steiger bij Roompot buiten te gaan liggen, maar gewoon lekker in de Marina.

Dan slapen we tenminste rustig zonder al te veel deining.

Voordat we omvallen van de slaap zetten we de wekker, dat is absoluut nodig.

Die loopt keurig af en als Hilco wegvaart zet ik potten thee en maak wat boterhammen klaar. 

Om 5.00 uur zijn we door de sluis en ligt de Noordzee voor ons.

Het is prachtig zeilweer, niet te koud.

Desalniettemin word ik - zoals gebruikelijk - toch  zeeziek en verdwijn in het vooronder.

We hebben het tot Duinkerken bezeild; om 17.00 uur zijn we Calais gepasseerd en knap ik al een beetje op.

Zodanig dat ik de lasagne in de oven kan klaarmaken en ook wat eet.

Het ziet ernaar uit dat ik dit jaar snel ingeslingerd ben.

De nacht is fris en er zijn wat regenbuien. Hilco neemt het leeuwendeel van de nachtelijke uren voor zijn rekening.

Het is relatief rustig op zee, maar er zijn flink wat vissers in de weer. Die moet je goed in de gaten houden als ze plotseling met hun sleepnetten wenden om de visbuit binnen te halen.

Om 4 uur houdt Hilco het voor gezien en ploft op de langsbank om te gaan slapen. Kanjer !

Het is echt koud, maar ik ben weer behoorlijk fit , dus het gaat goed, warm aangekleed en muts op.

De nieuwe dag begint grijs, fris, met soms een buitje.

Ons kacheltje gaat aan; om beurten houden we de wacht  en haalt Hilco de gemiste nachtrust in.

Het is deels zeilen en deels motoren, als er te weinig wind is en de stroom tegen staat.

Om 16.30 uur komt Cherbourg in zicht en even daarna zijn we afgemeerd.

Supersnel..maar het getij werkte dan ook heel erg mee.

Ik wil koken, maar Hilco wil uit eten.

Zo gedaan, maar het is een wonderlijke ervaring deze keer.

De jonge ober meldt eerst dat er forel en tong is en we bestellen de tong.

20 minuten later zegt hij dat er alleen maar andere vis is, zeebaars en lotte.

De door ons bestelde zeebaars blijkt er  tenslotte ook niet te zijn.

Van weeromstuit besteld Hilco vlees voor 2 personen, zonder echt goed op de kaart te kijken.

Nou, dat hebben we geweten.

Als er een houten plank aan onze tafel wordt bevestigd, waar vervolgens een T-bone steak van dodelijke omvang en ruim een kilo op wordt gesneden krijgen we het knap benauwd.

Het vlees op zich is goed, maar meer dan de helft gaat terug.

Misschien hadden we toch uiteindelijk de lotte moeten kiezen ?

Na de koffie lopen we terug naar Pietertje 2.

Wat heerlijk ....300 mijl achter de rug zonder problemen !

Het was een lange tocht met een dodelijke T-bone als afsluiting

De avond valt in St. Peter Port

Heerlijk geslapen en om 9.45 uur varen we weg om  het tij mee te hebben bij Cap de La Hague.

We hebben 15 minuten geleden  besloten om de volgende zeilafstand te breken,  door Guernsey aan te doen.

Weer zo'n dag/nacht tocht, daar zijn we even niet aan toe en Sint Peter Port is altijd leuk.

Het alternatief is Trebeurden of Ploumanach, maar dan wordt het zeker 22.00 uur vanavond voor we aankomen.

Het is prima weer, met wat streepjes blauw aan de lucht en soms een zonnetje.

Pietertje 2 zeilt als een tierelier met haar nieuwe zeilen en we hebben een onafgesproken wedstrijd met een X-55, die we uiteraard uiteindelijk niet kunnen bijhouden.

Even voor 11.00 uur worden de golven bij de kaap flinke bijters, die hoog en met veel schuim over het dek slaan.

Het blijft een gemeen kaapje, dat Cap de La Hague, maar na 30 minuten zijn we door de gevarenzone heen.

De Race van Alderney is tam en we zeilen heerlijk aan de wind richting Guernsey.

Een flinke bui met veel wind is het enige en om 15.45 uur zijn we afgemeerd aan het wachtponton voor Sint Peter Port.

Rond  19.00 uur kunnen we met hoog water binnenlopen.

We gaan alvast met de watertaxi naar de wal voor de boodschappen, omdat de winkels hier om 17.30 uur sluiten.

Eenmaal binnengelopen en afgemeerd lekker aan boord gekookt, met een stralende buurman die "aha..cuisine a bord"

goedkeurend snuffelend langs Pietertje 2 heen en weer loopt.

Die heeft ook vast wat mindere eetervaringen in Engeland achter de rug.

Het is een mooie avond en er komt iemand langvaren in een dinghy,  die roept dat we zo mooi snel zeilden vanochtend.

Het blijkt de schipper van de X-55 te zijn. Leuk om dat te horen !

Hilco gaat nog even Sint Peter Port verkennen en ik lees wat.

Het was een echte zeildag.

Master and commander

Mijn schipper is net een kip.

Als we verder moeten en het is eenmaal licht, dan slaat de onrust toe en wil hij vertrekken.

Dat is zeer effectief als je met zeilen ver weg wilt komen, dus ik pruttel maar een klein beetje tegen en sta vervolgens binnen 5 minuten potten thee te zetten en broodjes te smeren.

Om 7.15 varen we de haven uit met nog geen vaste eindbestemming in ons hoofd.

De dag begint zacht en en helder, maar gaat over in grijs met buien.

Afwisselend zeilen en motoren, het is zelden anders in het Engelse kanaal.

Hilco ontdekt in de Reeds dat er een nieuwe haven is aangelegd bij Roscoff, dat voorheen alleen een beroepshaven en een droogvallende haven bij het oude centrum had.

We besluiten Roscoff aan te doen; altijd leuk om nieuwe plaatsen te bezoeken.

We vreten ons door de mijlen heen, dat moet ook wel, want het zijn er ruim 90.

Als we Roscoff zien liggen komt even voor de ingang met grote vaart een RIB aanstuiven met - zo blijkt - 6 man douane aan boord. Het moederschip ligt op gepaste afstand.

We moeten vaart minderen en binnen een paar seconden zit er vijf man douane aan boord.

Ze willen alles zien, bootpapieren, paspoorten, vragen waar we vandaan komen en of we alcohol of andere zaken bij ons hebben. We hebben blijkbaar een slechte naam als Hollanders.

De sfeer ontdooit als ze in mijn paspoort zien dat de boot naar mij is vernoemd.

Grappig, want het is niet de eerste keer dat we dit meemaken.

De papieren kloppen en vervolgens wordt de boot binnen gecontroleerd, kasten opengedaan etc.

Niet echt serieus zo lijkt het ons, dus blijkbaar zien we er niet als smokkelaars uit.

Pietertje 2 en haar bemanning worden goed bevonden en na een handdruk springen ze weer in de rubber boot en varen terug naar het wachtende schip.

Nou, dat breekt je dag wel even.

We binden de stootwillen aan, beleggen de landvasten en tuffen de nieuwe haven binnen.

De havenmeester vaart ons tegemoet en zegt dat dit niet de goede ingang is, maar dat dit vanwege het hoge water nu geen problemen oplevert.

De nieuwe haven staat dus verkeerd in de Reeds getekend en de ingang blijkt via de beroepshaven te zijn.

So far so good.

We meren af in een grotendeels nog lege haven die er veelbelovend uitziet en aan het begin van de prachtige baai van Morlaix ligt.

We besluiten naar Roscoff te wandelen, wat volgens de havenmeester zo'n 20 minuten duurt.

Door de blubber banen we onze weg, want het gebied rond de haven is nog volop in aanleg en niets is bestraat.

Wel zijn er inmiddels toiletten en douches geinstalleerd.

Het is inmiddels helder en zonnig weer en Roscoff blijkt een prachtige plaats in een prachtige omgeving te zijn.

Het voordeel is dat als je Roscoff aandoet, de plaats bijna direkt aan zee ligt  en je niet een uur of langer in een baai onderweg bent om de haven te bereiken.

We vinden een restaurantje en eten er heerlijk, salade, verse vis en een petit dessert met koffie toe.

Het is echt een ontdekking deze baai en we komen er zeker terug voor een langere verkenning.

Het was douanedag.

Roscoff

Het tij begint om 9.30 uur mee te lopen, dus gaan om 9.15 uur de trossen los.

Lekker,  wat langer geslapen, dat voel je.

Het blijkt een prachtige zonnige dag te worden en het lijkt erop dat we echt de zon tegemoet varen.

Lekker lezen in de Ipads en niemand tegen komen op dit grote water.

Maar,  hoge  rotsen en rotsplateaus laten wel degelijk zien dat we in Bretagne zijn gearriveerd en dat het oppassen is geblazen.

We komen de eerste 2 dolfijnen tegen; ze spelen een paar minuten om de  boot en vervolgen weer hun eigen weg.

Prachtige dieren, daar worden we altijd blij van.

Met volop zon arriveren we in de baai naar  Camaret.

We tanken 237 liter diesel en liggen even later met de kop op de wind en onze neus in de zon afgemeerd.

Een biertje en een hapje op tafel, wat wil een mens nog meer.

De man met de hamer komt vroeg langs en het is net  23.00 uur als ik de lampjes uitklik.

Het was aankomen volgens planning dag.

Hoempapa in Camaret

Baggerweer !!!

Hoe bestaat het na zo'n mooie dag als gisteren.

Het is grijs, het waait flink en het regent.

Jammer.... er is vandaag een maritiem feest hier in Camaret.

Maar...voor het eerst een internetverbinding deze reis en tijd om de website bij te werken..

Geen zorgen, wij vermaken ons wel.

Laten jullie ons svp via het GASTENBOEK weten hoe het aan de andere kant van de plas gaat ?

Daar genieten wij altijd enorm van.

Gelukkig knapt het tegen 17.00 uur op en komt de de zon vol door.
Alle festiviteiten barsten in een keer los.
Er is een rescue met een helicopter in de baai; er komt een carnavalesk hoempapa-orkest langs en een orkest met doedelzakspelers.

De vuren worden opgestookt voor alle hapjes en het startschot klinkt voor een wedstrijd met klassieke bretonse zeilboten.
Honderden mensen slenteren langs de kade en de sfeer is opperbest nu de regen is gestopt.
Kilo's mosselen en frietjes  gaan over de toonbank in de opgezette feesttenten en een charmante fransman zingt zeemansliederen.

Een echt maritiem feest dus.
Leuke informatie verkregen over hoe de klassieke bruinrode kleur van de Bretonse zeilen tot stand komt.
De zeilen worden handmatig op betonnen vloeren met een soort bezems geschilderd.
De verf wordt als volgt gemaakt: 5 liter zeewater op een liter olie en de kleurverhouding is 2/3 deel oker en 1/3 deel sienna.   Een simpel en nog steeds beproefd recept.
Ook wij slenteren na een bord mosselen met frietjes "huiswaarts".

Het was een na regen komt zonneschijn dag.

Onze broeders van de zee.

7.15 uur vertrokken met zo'n 65 mijl voor de boeg.
We zeilen met een lekker windje richting Raz de Sein en hopen daar nog net met slack te zijn.
Net niet dus; met een denderende snelheid van 12 knopen worden we er doorheen gesleurd en neemt de Raz na een halve mijl met een flinke klapgolf over het dek afscheid van ons.
Gelukkig, dat hebben we gehad, niet echt eng maar wel spannend.

Plotseling zeilen we midden in een enorme school dolfijnen, althans zij halen ons in.
Tientallen, we kunnen het aantal niet inschatten en ze zijn enorms speels.
We kijken onze ogen uit.
Ik zit op de voorpunt met mijn benen buiten boord en op een gegeven moment ligt er aan bakboord een "klont" (ik kan het niet anders uitdrukken) van 6 dolfijnen klem tegen elkaar  die zich, als op een soort commando,  gelijktijdig omdraaien en hun witte buik laten zien.
Het is prachtig en ze blijven maar om en onder de boot dansen.
Soms keurig op rij golven ze met vier of vijf stuks tegelijk door het water.
Zeker een kwartier zijn zij met ons en wij met hen bezig.
Drie dolfijnen blijven nog wat rond de boot hangen maar stuiven tenslotte ook weg.
Onze dag kan niet meer stuk.

Om 16.30 uur komt Concarneau in zicht en een uur later liggen we afgemeerd aan een kort
steigertje, wat verder prima is. De zon schijnt en de truien kunnen uit.
Heerlijk gegeten bij Le Flaveur, een klein restaurantje dat meldt uitsluitend met verse en lokale produkten te werken.
Nou dat is zo en de kok is zeer creatief, zonder de gerechten geweld aan te doen.
Een super carpaccio met pesto; waarbij een soort gebakken frietjes van biologische bloem met oesterschuim als saus. Daarna verse kabeljauw met enkele schelpdiertjes en perzik, gekookt in verveine thee met luchtige mascarpone toe.
Het menuutje was  te lekker om het er niet over te hebben !

Het is een prachtige avond als we deinend terugwandelen naar Pietertje 2.

Het was absoluut dolfijnendag.

Zeebaars uit Chez Pico's cuisine

Hilco's bril was zoek, maar uiteindelijk niet.
We zouden een dag blijven, maar vertrokken toch.
Om 12.30 uur zeilen we de baai uit, na uitgebreid boodschappen te hebben gedaan.
De schipper wil verder, want alles zit tot nu toe mee.
Les 1: je moet gaan als de omstandigheden goed zijn en als je nog verder wilt.

We proberen ons daar aan te houden.
Het is zacht weer met een zonnetje en een wolkje en we komen een paar dolfijnen tegen die echter op doorreis zijn en ons geen blik waardig gunnen.
Hilco zet de gennaker op en het is heerlijk zeilen met die grote oranje lap als voorzeil.
Na Ile de Groix gepasseerd te zijn komt Belle Ile in zicht en blijken er genoeg moorings vrij te zijn in de baai van Sauzon.
Binnen 10 minuten liggen we in de prachtige baai en sla ik aan het kokerellen.
Het staartstuk van de zeebaars is heerlijk met de verse gember en citroenplakjes; de wijn staat koud en de perzikken en kersen smaken zoals het hoort.

Het was een doorreis dag.

Zeilend met de gennaker

Het is grijs en fris als we wakker worden en dikke wolken pakken samen.
Doorgaan dus, volgens plan.
Om 8.30 lossen we van de mooring en trekken we verder.
De wind houdt zich koest, maar er komen flinke miezerbuien over.
Als de wind terugvalt naar zo'n 8 knopen besluiten we de gennaker te zetten, om de voortgang erin te houden.
Net als'tie staat wakkert de wind ineens aan naar 20 knopen en slaan we bijna plat.
Dat was niet de bedoeling en nog sneller dan gehesen is de gennaker weer in de voorpunt opgeborgen.

Het waait nu flink door en Hilco is bang dat we qua waterstand te vroeg bij Ile d'Yeu aankomen.
We arriveren precies met laag water om  16.20 uur voor de haveningang...hoe krijgen we het voor elkaar.
Volgens de dieptemeter en de kaart zouden we 190 cm over hebben, dus waagt de schipper het erop.
Met bonzend hart bind ik de stootwillen en de landvasten aan en varen we richting Port Joinville.
De havenmeester komt ons tegemoet varen en vraagt om haar te volgen, wijzend op het rotsplateau dat aan bakoord van de nauwe haveningang ligt.

Fijn, die assistentie van de locals ! 

We krijgen een fantastische steiger toegewezen en besluiten morgen een rustdag in te lassen.

In de late middagzon zitten we genietend van ons biertje in de kuip.
Wat gaat deze reis voorspoedig tot nu toe; aankomen zonder ergens verwaaid te hebben gelegen komt niet vaak voor.

Port Joinville is een bonkig en zeewaardig stadje en heeft een aktieve vissershaven.
Het karakter van het stadje is niet meer bretons, maar eerder mediterraan.
Veel witte huizen met oranje pannendaken.
De buurman aan de steiger naast ons verteld dat het eiland 5000 inwoners heeft en in het zomerseizoen (dat slechts 2 maanden duurt) zo'n 30.000 bezoekers, voornamelijk dagtoeristen,  trekt.
We boffen dat we zo'n goeie plek in de haven hebben zo blijkt, want er wordt geadviseerd om in het hoogseizoen te reserveren.
Het ook hier wisselvallige weer pakt voor ons gunstig uit qua drukte, vermoeden we.
Volgens de buurman moeten we een hapje gaan eten bij Snack Martin, de naam  klinkt niet echt lekker maar we wagen het erop. 
Hij had gelijk, verser dan vers, superdruk met wachtende mensen buiten, leuke sfeer en voor weinig  geld.

Het was aankomen in Zuid Biskaje dag.

Ile d'Yeu

Zon !.... Wel met donkere wolken in de verte maar dat deert ons niet.
We ontbijten relaxed, douchen uitgebreid, schuren her en der een latje van het teakdek en hebben vakantie.
De temperatuur is lekker en we verkennen Port Joinville wat uitgebreider.
Zodra je van de kade wegloopt, is het een slaperig bijna uitgestorven stadje, waar je de zee en de wind altijd hoort.

Overal zijn fietsen te huur; het eiland leent zich daar goed voor.

We keutelen de dag door en voor we het weten wordt het donker en is de dag voorbij.

Het was van alles een beetje dag.

La Rochelle komt in beeld

We zijn al vroeg wakker en tegen 7.00 uur houden we het niet meer.

Ik wil verder en op tijd in La Rochelle arriveren, want er is storm op komst.
Voor vannacht voorspellen ze BF 7 met uitschieters naar BF 9.
Alhoewel ik weet dat we er dan al lang zijn, heb ik de onrust in mijn lijf.
De trossen gaan los en bijna 70 zeemijlen liggen voor ons.
Het is mooi weer en we zeilen heerlijk aan de wind, gemiddeld met zo'n 7 knopen snelheid.
Zeilfeestje dus!
Om het halfuur geeft de Franse meteo extra informatie over de op handen zijnde storm, dus er is een serieuze depressie op komst. Gelukkig is het nu nog kalm en schijnt de zon.

Om 14.00 uur komt  Ile de Ré in beeld, dat met een lange brug aan het vasteland is verbonden en waar we onderdoor moeten zeilen om La Rochelle aan te lopen.
Port Minimes, daar willen we liggen als het noodweer losbarst.
Zanderig en ondiep (zo'n 8,5 meter en veel minder) is het water in deze grote baai.
De route naar de brug is goed met boeitjes aangeven; je moet alleen opletten voor eventuele beroepsvaart.
La Rochelle ligt om de hoek na de brug en we scharrelen op ons gemak naar Port Minimes.
De havenmeester staat op het ponton te wachten.
Er blijken geen boxen vrij te zijn, maar we mogen afmeren aan een stevige 42-voeter aan de binnenkant van het ponton.
Hopelijk is het een redelijke plek als het weer omslaat.
We draaien Pietertje 2 met de kop op de wind en nemen de nodige maatregelen voor vannacht.
Om 16.30 uur afgemeerd, 68,7 mijl en een volledige bezeilde route achter de rug.
Opvallend is dat er voor de Franse zeilers wel boxen beschikbaar zijn.
Maar ja, als visiteur heb je daar niets over te zeggen ondanks dat je hier een fors bedrag per overnachting moet betalen.
We verkennen de omgeving een beetje.
Als ik sta te koken is het nog steeds rustig buiten, maar pikzwarte wolken hebben inmiddels La Rochelle bereikt.

Het was stilte voor de storm dag.

La Rochelle voor de storm

Zeikweer !
Ik hoop niet al teveel varianten voor slecht weer te moeten gebruiken deze reis.
Misschien ligt het aan vrijdag de 13e; je zou er bijgelovig van worden.
We gingen voor de zon naar dit gebied, maar worden nu bijna uit onze sokken geblazen.
Het heeft enorm gespookt vannacht; stootwillen en landvasten, alles knarste en kraakte.

Er staat nu nog een vette BF 7 en het stortregent.
Alles rinkelt en tinkelt in de haven en bijna niemand waagt zich buiten.
Of we willen of niet, er moeten boodschappen worden gedaan.
Flink ingepakt stormen we richting markt, want die zou er vandaag zijn.
Er staan maar een paar kramen; mooie groenten en fruit ingekocht.
Bij twee bioboeren liggen enkele kazen die we niet kennen.
We mogen ze allemaal proeven en kiezen uiteindelijk twee soorten. Een geweldige rauwmelkse kaas en een kaasje met fenegriek. Superlekker.
Als we ons omdraaien is de visboer ineens van de markt verdwenen, maar trotseert de slager
gelukkig nog wél de storm
Kletsnat maar met tassen vol gezond voedsel bereiken we Pietertje 2.
Frisse neus genoeg vandaag en La Rochelle met dit weer verkennen...no way !

Het was storm en regen dag.

Ingang naar de oude haven van La Rochelle

Nationale feestdag !

Het waait nog behoorlijk, maar met een wolkje en een zonnetje ziet het er voorlopig een stuk beter uit.
We pakken het electrische pontje dat vanaf Port Minimes elk half uur naar de oude binnenstad vaart.
Goed systeem en het kost weinig.
La Rochelle is een enorme verrassing....
Een ruim opgezette stad, met in het oude kwartier mooie middeleeuwse huizen, veel pleintjes en beelden.
Smalle straatjes met restaurantjes, winkeltjes en heel veel mensen, uiteraard ook vanwege nationale feestdag.
Diverse muziekpodia staan opgesteld en 3 dagen lang zijn er elke dag concerten.
Er wordt volop geoefend en het is een pestherrie.
Daar is het Stadshuisplein onder mijn atelier in Rotterdam op Koninginnedag niets bij.
Alhoewel, toen ik dat voor de eerste keer meemaakte heb ik na een uur Hilco gebeld om me op te halen en samen dronken te worden.
Er zijn verschillende wijken in La Rochelle, elk met een eigen karakter qua architectuur.
Ze weten veel van bouwen en hebben goede planologen hier.
Wat blijft is de ruime opzet en die voelt goed.
We dwalen uitgebreid rond en met het zonnetje erbij is het een echte feestdag geworden.

La Rochelle is tot de 12e eeuw een relatief onbetekenende stad geweest.
Daarna brachten de Hugenoten welvaart en kwam de stad als maritieme plaats tot bloei.
Lodewijk de XIV had echter geen zin in de groeiende macht van de Calvinisten en stuurde een
gouverneur voor orde en gezag, met als resultaat diverse opstanden en twee oorlogen.
Een groot aantal La Rochellenaren gaf voorkeur aan emigratie in plaats van zich te bekeren tot het Katholicisme.
Langzaam herstelde de stad van al het geweld en architect Vauban (zie weblog 2011) maakte er een waar verdedigingsbolwerk van.
Helaas mede door het transport van heel veel slaven naar " de nieuwe wereld" werd de stad erg welvarend.

Daarnaast ontwikkelde men op flinke schaal de visserij.

Na een pauze op Pietertje 2 gaan we 's avonds terug naar de oude stad en blijkt iedereen tafels voor het diner te hebben gereserveerd. Het is enorm druk.
Dankzij mijn blauwe ogen krijgen we het laatste tafeltje in Bistro La Boussole.
Ondanks de kleine kaart eten we er heerlijk.
Geitenkaasje met ham en tomaatje in een krokant filodeegje en een geweldig spicy Thais wokgerecht met vis en schelpdieren.
Met een fles wijn en een super aangeklede koffie zijn we net 80,00 euro kwijt.
Er is keuze uit 6 voorgerechten, 6 hoofdgerechten en 6 x toet, dus de kok weet waar hij mee bezig is en dat proef je.
Aanrader ! La Boussole ligt aan de Rue Jean du Perot 41.
Het laatste pontje voer al om 21.00 naar Porte Minimes terug en uiteraard hebben we dat gemist.
Ook de veerbaas heeft eerder vrij vanavond om rond 23.00 uur het spectaculaire vuurwerk te zien.  
Honderden mensen hebben zich al met dekens, picknickmanden en wijn langs de baai geinstalleerd om vooral maar niets te missen.
We lopen op ons gemak terug naar Pietertje 2, waar we net voor het donker en het vuurwerk arriveren.
Als het geknal losbarst zitten we lekker in ons eigen kuipje en, het vuurwerk is spectaculair !

Het was nationale feestdagdag.

Het aquarium van La Rochelle

Alweer een zonnetje, het is nog wat fris dus nemen we  de jacks gewoon mee.
Vandaag staat Het Aquarium op het programma.
Het is het grootste aquarium van Frankrijk, met een enorme diversiteit van alles wat over de hele wereld in het water leeft en groeit.
Het Aquarium is in een modern gebouw gevestigd en ligt in een ander deel van het grote havengebied, waar enorme jachten zijn afgemeerd.
Als ik dat formaat jachten zie, moet ik er niet aan denken hoe je die moet afmeren of inparkeren zonder professionele bemanning.

De onderwaterwereld van het aquarium is geweldig.
Vol kleur, vorm en zonder enig gebrek aan creativiteit in uiterlijke vertoning, zwemt het rond en groeit en beweegt het op de getijden van het water.
We zijn er een paar uur zoet mee en daarna zo voldaan dat we aan boord willen bijkomen.
Ik kook meer dan lekker en tot ver na het donker eten en kletsen we buiten in de kuip.

Het was een onderwaterwerelddag.

We verkennen het eiland

ZON !!!! lekker warm !!! joepie !!.

Eindelijk.....zal het dan toch nog goedkomen ?
De wind is gaan liggen en de barometer staat ineens op 1035.
Voor de hele week zijn de voorspellingen goed, dus prima voor alle eilanden en baaitjes hier.

Eindelijk en gekleed in een T-shirtje, zeilen we even na 12.00 uur weg.
Het is zo'n 15 mijl dus dat is zo gepiept.
We zijn op weg naar Port de Plaisance van Saint Denis D' Oléron.
Om 16.00 uur is het hoog water en kunnen we over de sill de haven in.
Mooie blauwe luchten en prachtige zandstranden komen in beeld.
Het lijkt een prima eiland om te fietsen, lekker vlak dus.
Ooit op het eiland Wight kregen we bijna een hartverzakking van alle heuvels op onze vouwfietsjes.
Iets eerder dan gepland lopen we binnen en liggen snel afgemeerd aan het ponton.
Een biertje, een chipje en een warm zonnetje op onze bol.
We moeten nog een beetje wennen aan de warmte en faktor 30 komt uit de kast.

Hilco meldt ons voor een paar dagen aan op het havenkantoor en ik werk het weblog bij.
Een internetverbinding op La Rochelle bleek onmogelijk, maar hier lukt het soms.
De mensen zijn erg vriendelijk en relaxed, wat hoort bij dit mooie kleine eiland.
Morgen gaan we fietsen en rondkijken.
Nu is het luieren geblazen; ik hoor een klik van een nieuw blikje bier, dus doei allemaal !

Zo, weer terug aan boord.
Er komt niemand meer binnen, want het water staat te laag en over zandbanken is het slecht zeilen.
Lekkere oesters en mosseltjes achter de kiezen.
De oesters zijn hier supervers en landen zo uit de baai op je bordje.
Vanavond is ook hier vuurwerk vertelde de havenmeester.
Je zou bijna denken dat het speciaal voor ons is; we zijn de enige boot die hier met een Hollandse vlag ligt.

Het was een zomerdag.

Zonnig fietsweer op Ile D' Oléron.

Stralend zonnig, zo'n 24 graden.

Buiten ontbijten, prachtige zandstranden en de gehuurde fietsen staan op ons te wachten.

Dit is echt een eiland waar je direkt van gaat houden. 

Onbedorven, onaangepast, weinig toeristen en weinig bootjes.

Langs zee fietsen we richting La Douhet.

Daar is een piepklein haventje waar we gisteren in eerste instantie naar toe wilden, maar het op het laatste moment toch niet aandurfden.
Te weinig ruimte om te manouvreren en volgens Reeds feitelijk alleen geschikt voor boten met een diepgang van 1,5 meter.
Met onze 2 meter kiel zouden we dan wel erg royaal in de blubber staan bij eb.
Als we het haventje van La Douhet bereiken blijkt het een goede beslissing te zijn geweest.

Los van minimale manouvreerruimte en diepang is er ook zelden plaats zegt de havenmeester.
We toeren het halve eiland rond en nemen een kleine salade met een grote fles water in het  slaperige stadje Saint Georges-D' Oléron.
We bezoeken de bescheiden maar prachtige Romaanse kerk uit de 12e eeuw.  Mooi, mooi, mooi.

Na een uur of vier en met zadelpijn gaan we via een andere route terug naar Saint Denis.
Bossen, duinen, korenvelden, kanalen waar zout wordt gewonnen en altijd de zee, die stralend blauw en bruisend aan onze voeten ligt.

We zien de eerste zwemmers en het is zomer.
Op de terugweg boodschappen gedaan; dat is hier gemakkelijker op de fiets, want in de direkte  omgeving van de haven is niet zoveel te krijgen.
Ik ben benieuwd of we het morgen kunnen opbrengen om te vertrekken.

Het was bounty-eiland dag.

Het haventje van Ile D' Oléron

We zijn er dus nog.

De zon is vóór het ontbijt al zo lekker warm, dat we de bimini opzetten en lekker in de schaduw ontbijten.

Geen grote plannen voor vandaag; misschien vanmiddag nog een paar uur fietsen huren.

Het is wel geweldig.

We hadden als eindbestemming La Rochelle en omgeving gepland en - na een stormachtige start - hebben we nu wat we zo graag wilden... ZON !

Het is windstil op dit moment, dus zeilen hoeft ook niet echt.

Gisteren de berichtjes in het gastenboek gelezen.

Het klinkt misschien raar, maar dat zijn echt lieve  kleine cadeautjes voor ons onderweg.

Rien, wat een prachtig gedicht van Bernlef.... dankjewel.

We denken aan jullie en hopen dat de zon ook in Nederland schijnt.

Arthur, eindelijk is het weer voor jouw mooie fles champagne.

Volgens mij ontkurken we die aan het einde van de middag  en proosten we op afstand op jouw geluk en gezondheid.

Gisterenavond hadden we een bijzondere ontmoeting met een echtpaar van Ile D' Oleron met een autistische puberzoon. 

Die zorgde eerder voor verwarring toen bleek dat hun gereserveerde tafel nog niet was afgeruimd en ze nog zo'n 5 minuten moesten wachten.

Hij rukte de servetten van tafel, wapperde er mee langs zijn neus en had overal schijt aan.

Dat langs zijn gezicht wapperen bleek zijn ding te zijn en permanent streelde hij neus en wangen met veertjes, balletjes en zachte papiertjes die hij bij zich had.

Aan tafel hadden we een leuk gesprek met  de ook bijzondere ouders; papa toverde aanstekers achter zijn oren vandaan als ma buiten de parasols een sigaretje wilde roken.

Magie zei hij, dat heeft een mens nodig.

Ik vroeg naar de naam van hun zoon,  Thomas .

Thomas  keurde ons geen blik waardig en at lekker en volkomen zichzelf  zijn maaltijd.

De ouders vertelden dat we absoluut een keer de specialiteit Moules Eclades  (?, dat moet ik checken)  van het eiland moeten eten.

De mosselen worden dicht op elkaar in een brooddeegje geprikt en bedekt met een dikke laag jonge naalden van een boom die hier groeit.

Vervolgens wordt het naalddakje in brand gestoken en roosteren ze de mosselen in 10 minuten gaar en geeft het naalddakje een hele bijzondere smaak af. Mosselen met dennensmaak ?

Tot onze verrassing stormt Thomas met uitgestrekte hand op ons af als we afscheid nemen, geeft ons een soort omarming  en zegt ons gedag; een minuut later is hij weer volkomen in zijn eigen wereldje.

Het was een dag met Thomas van Ile D' Oléron

Pietertje 2 op Ile de Ré

Het is grijzig en het miezert een beetje als we wakker worden van de buren, die vandaag naar Royan vertrekken. 

Ook wij hebben aan Royan gedacht.

Het is ruim 50 mijl verder en een moderne stad, d.w.z. volledig onder architectuur herbouwd nadat de stad in de tweede wereldoorlog voor 90% was  vernield door bombardementen.

Le Corbusier en Oscar Niemeyer hebben meegeholpen aan het masterplan en Royan wordt wel het Brasilia van Frankrijk genoemd.

We doen het niet en besluiten voor Ile de Ré.

Wel gaan wel gelijk met de buren weg, omdat straks de baai droogvalt en we dan pas weer in de tweede helft van de middag wegkomen.

Als we om 8.00 uur wegvaren komt de zon flauwtjes door en staat er maar net een halve meter water onder de kiel.

We zeilen weer onder de brug van La Rochelle naar Ile de Re.

De haven van Saint Martin de Ré waar we naartoe willen ligt aan de andere kant van het eiland.

We kruisen wat heen een weer in de baai om de zandplaten  mis te houden en gaan tegen lunchtijd aan een van de vier moorings liggen wachten op genoeg water om binnen te lopen.

De zon is weer helemaal terug en we genieten van het uitzicht met een vers gebakken broodje.

Als de dieptemeter aangeeft dat het zou moeten lukken varen we richting ommuurde stad.

Een smalle ingang voert naar een nog smallere binnenhaven en ...de sluis er naartoe is net geopend.

We mogen  aan het ponton afmeren en kijken onze ogen uit.

Wat is het hier leuk.... en mooi.... en zonnig !   We hebben geen wensen meer.

We drinken een pastisje op de kade en kijken naar het gewriemel van alle mensen.

Ons Pietertje ligt in een stil stuk aan het einde van de haven, dat bevalt ons wel.

Inmiddels zijn er nog 2 boten aan ons afgemeerd, maar is het desondanks heel relaxed.

Hilco heeft een eethuisje in een superstil straatje ontdekt, L'Avant Port, met zicht op de droogvallende binnenhaven.

We eten er heerlijk en genieten van de stilte en het overweldigende uitzicht.

Morgenochtend is de overdekte versmarkt open en kunnen we daar de boodschappen doen

Het was een dag met weinig water onder de kiel.    

Pien op de wallen van Vauban

Het lijkt er in deze omgeving bij te horen, dat het 's morgens wat grijs is met een sprikkeltje regen. 

We doen het kalm aan.

Als het tegen 11.00 uur droog is gaan we op pad.

Na wat gezoek vinden we een adresje met prima fietsen, die we voor 3 dagen huren.

Hilco schiet wel twee keer door de afgestelde hoogte van het zadel heen, maar enfin.

We fietsen langs de kilometerslange ommuring van het fort van Saint Martin, dat ook hier door Vauban is aangelegd.

De zon schijnt volop, de zee is kalm en blauw en de wijngaarden staan er mooi bij.

De rosé van deze streek is erg lekker hebben we ontdekt.

We maken kennis met Hellen en Roger, die hier met een motorboot liggen.

Hellen is Nederlandse, maar al jaren getrouwd met Roger en evenlang woonachtig in Engeland.

Leuk stel en veel humor.

Kortom, we hebben vakantie.

Morgen maken we een echt fietsplan....denk ik.

Dag lieve mensen in de haven en in het Waypoint; we zullen vanavond aan jullie denken.

Maak er een mooi weekend van en geniet !

Tegen het donker komen komen Hellen en Roger nog even aan boord.

Morgen trekken ze verder naar La Rochelle.

Het is hun bedoeling om ooit richting Middelandse Zee te gaan, maar vanaf BF 3 wil Hellen het water liever niet  op, dus dat wordt nog een lange weg.

Het was een fietsdag zonder zadelpijn.

Ons uitzicht op Saint Martin de Ré

Zon, zon en nog eens zon.

Om 9.30 is het al echt warm.

Volgens mij wordt het een luierdag en qua fietsplan komt er niet echt veel bovendrijven.

Maar....de dag is nog lang.

Hilco schuurt weer een metertje teakdek en ik ga naar de versmarkt.

Wij zijn lekkerbekken, maar de Fransen kunnen er ook wat van.

Sommige mensen zitten om 11.00 uur al aan de oesters en de witte wijn, als wij alleen nog maar aan koffie denken.

Koffie op zaterdagochtend, we denken aan het zaterdagochtendritueel met onze lieve vrienden.

Nou Rita, ik werd vanochtend woest dromend wakker sjouwend met een enorm schilderij dat prachtig was geworden.

Helaas kon het niet bij de opdrachtgever naar binnen qua formaat.

Het zou wel erg geschikt zijn voor het Mauritshuis bedacht ik me zojuist.

Deze reis is wel heel inspirerend met het geklots van de zee onder m'n hoofdkussen, dus wie weet krijg ik het beeld weer scherp in mijn atelier.

Scheen de zon ook vanochtend bij de PP of is het weer nog steeds ruk ?

Vanavond zullen we de gribfiles om ons heen eens checken, we begrepen dat er overal beter weer op komst is.

We hebben het plan hier wat langer te blijven, omdat het in Bretagne toch altijd wat frisser is.

Benieuwd waar het Dwarstuig uithangt en of ze het ook zo naar hun zin hebben daar.

Hier in de haven is het inmiddels behoorlijk druk geworden met de vele weekendzeilers.

We liggen 6 rijen dik afgemeerd, maar iedereen is relaxed en stapt zonder al teveel gedoe over alle boten naar de  wal.

Het was een Pietertje 2 dag

Koffie met oesters (en wijn) onderweg

Tja, zon, ik kan het niet anders zeggen.

Tegen 8.00 uur wakker vanwege het vertrek van veel boten die vanavond waarschijnlijk weer in de thuishaven moeten zijn.

Nog een week, dan hebben de Fransen vakantie, dus zal het sowieso wel drukker worden in ons zeilgebied.

Na een ontbijtje pakken we de fiets. 

Het is hier zulk stralend weer, wat is dat toch genieten.

We zijn dol op Bretagne, maar deze omgeving gaat ook heel hoog scoren.

Bretagne en zeker Normandië zijn qua architectuur veel geslotener. Hoge huizen en veel muren, die bescherming bieden aan storm, regen en wind.

Het is hier minder "folkloristisch" qua muziek e.d., maar wat mondainer, opener.

Veel spierwitte en lagere huizen met oranje pannendaken en pastelkleurige luiken en dat alles onder een strakblauwe lucht. Soms waan je je in Zuid Italië.

De bossen hier zijn ongelofelijk mooi en je komt er bijna stoned uit fietsen van alle hars- en honingachtige geuren die er hangen.

Via de bossen en de wijngaarden fietsen we binnendoor naar het uiterste puntje aan de zuidkant van het eiland.

Hier heb je privestranden voor jezelf en overal heerst de stilte.

Langs de duinrand terugfietsend komen we uiteindelijk terecht in Sainte Marie de Ré, dat suddert in het zonnetje.

De salade is niet echt geweldig, maar die fietsen we er wel  uit. 

25 kilometer verder leveren we de fietsen weer  in.

We eten uiteraard wel lekker in de kuip (lieux, een lokaal visje  en coquilles)  en genieten na van de dag.

De weerberichten zijn nog steeds goed en voorlopig hebben we geen haast om te vertrekken.

Het was een hars- en zeeluchtdag.

Doei !

Het lijkt een warme dag te gaan worden  en we hebben het plan die  voornamelijk luierend door te brengen.

Op de versmarkt Iberico ham Belota gekocht, waarvan wij bijna van de prijs uit onze schoenen vielen en wat calamaris.

Als ik wat lekkere taboulé erbij maak (verse kruiden genoeg hier), dan hebben we een feestmaal als we trek krijgen.

Het was een doei dag.

De zoutbekkens op Ile de Ré

Vandaag huren we electrische fietsen (niet lachen Clen en Rita !).

We hebben een lang fietstraject in gedachten en zadelpijn met vaseline na afloop is ook niet alles.

We willen naar de andere punt van het eiland, feitelijk een hele lange smalle strook met bossen en strandjes, waartussen een enorm zoutwinningsgebied ligt.

Het weer is net zo mooi als gisteren, toen de temperatuur tot zeker 26 graden steeg. 

Dat went heel snel en is heerlijk met het zeewindje dat hier staat.

We kunnen tot middernacht  buiten zitten, zonder dikke truien aan.

Het is lekker rustig op de kades zonder muziek, waar je alleen maar voetstappen en kletsende mensen hoort.

We missen de doedelzakken en accordeons van Bretagne niet, hoe charmant ze ook zijn.

Na ons ontbijt halen we de fietsen op en vertrekken.

Het is om 10.00 uur zeker al 25 graden dus het wordt een warme dag.

Het is een feestje, zo'n elektrische fiets en daar wen je erg snel aan.

Gewoon meetrappen, maar je legt de dubbele afstand af met dezelfde energie.

Langs zee voert een prachtige weg naar het zoutwinningsgebied, richting Phare des Baleines op het uiterste puntje van het eiland.

Onderweg stoppen we voor een kopje koffie bij een prachtige stille plek aan zee, maar zitten we ineens óók aan de oesters en een een glaasje witte wijn.

Het is een wonderlijk gebied aan deze kant van het eiland, ruig, droog, met spierwitte fietspaden en doornachtige beplanting.

Kleine meertjes die vollopen bij vloed en waarvan er een paar zijn gecultiveerd om op te zeilen met kleine bootjes en zeilplankjes.  Ook het landschap zelf loopt via allerlei geultjes en poelen langzaam onder water.

Het zout wordt gewonnen in een soort aangelegde kanalen, die zijn onderverdeeld in vakken.

Het wordt door sauniers (zoutzieders) als het droog genoeg is naar de zijkant van de vakken geharkt (het zieden).

Het zout is dan inmiddels in een soort schollen los van de nattige bodem gekomen.

Na enige droogtijd harken ze het in piramidevormen op de kant; het zout is dan nog steeds rood/bruin/grijs van kleur. Uiteindelijk spreiden ze het zout op grote droogtafels en kleurt het langzaam wit.

Er zitten hier honderden reigers, die in de zoute poelen hun voedsel bij elkaar scharrelen.

We vragen ons af welke dieren in deze bremzoute grond kunnen leven.

Een ding is zeker, we krijgen ons dagelijkse zout niet zo maar op tafel !

Bij Timboektoe vonden we het heel fascinerend om de kameelkaravanen met grote zoutplaten langszij gebonden uit de woestijn te zien komen, maar dit is ook heel bijzonder.

Op de terugweg Ars en Ré bezocht en wat gegeten. Het is inmiddels zo warm, dat je absoluut in de schaduw wilt zitten. Ars en Ré heeft ook een haven, die via een hele smalle geul ver naar binnen ligt en waar je bij eb scheef en diep met je kiel in de blubber staat.    Saint Martin de Ré is veel leuker, vinden we.

Met een flesje rosé in de kuiten én rosé wangen gaan we weer huiswaarts en kunnen we, ruim 40 kilometer verder, de fietsen nog net op tijd inleveren.

Doordat je veel meer kilometers aflegt heb je wel degelijk een fietsgevoel na afloop, maar geen zadelpijn en dat is fijn.

Het was een zilte dag.

Een van de vele prachtige draaimolens

Tegen 10.00 uur als er voldoende water buiten staat varen we de haven uit.

Eerst nog even de boodschappen gedaan in de overdekte versmarkt, waarna we met weemoed afscheid nemen van dit geweldige eiland. Hier komen we zeker terug.

Het is inmiddels bloedheet en er staat een heel klein windje.

We hebben zo'n 25 mijl voor de boeg, dus niet echt haast.

Als de wind echt wegvalt besluiten we op open zee nu eindelijk het teakdek maar eens af te maken, want dat is nog steeds niet helemaal geschuurd.

Dat vinden we nodig na 4 jaar, voordat we het weer in de Semco zetten.

In de haven is het een te stoffige klus, zeker met deze warmte.

Met de zeilen uitgerold dobberen we al schurend en zwetend rond en is de klus na een paar uur geklaard.

Eerst het dek met zout water gespoeld en daarna met zoet.

Nadat we vervolgens zelf aan dek hebben gedoucht zeilen we als Adam en Eva onder de brandende zon richting Les Sables d'Olonne.

Als de lange zandstranden in beeld komen blijken er duizenden mensen te genieten van zon en zee en hoor je hun geroezemoes in de verte.

Op afstand ziet de stad er niet echt mooi uit. Veel hoogbouw, die een beetje aan de Belgische kust doet denken.

We krijgen een mooie box toegewezen en lopen naar de kade voor een hapje eten.

Naast ons zit een leuk stel uit Montreal die hier een rondreis maken.

Via Parijs, de Loire en Saint Malo zijn ze nu hier aangekomen en hebben Bordeaux nog voor de boeg.

Franstalige Canadezen, dus dat is handig hier  en ze vertellen dat ze de cultuur van hun taal tegen een overgrote meerderheid van Engelstalige Canadezen enorm moeten bevechten.

Aan de andere kant van ons zit een jong Frans stel, waarvan zij stralend verteld dat ze het afgelopen weekend zijn getrouwd en dat het zo'n mooie dag en zo'n leuk feest was. Het geluk spat eraf !

Terug naar de boot blijkt de code van het hek in het donker absoluut onleesbaar en klimt Hilco als een jonge god over het hoge stalen hek om het vanaf de binnenkant te openen.

Het is nog steeds een warme avond en we zitten tot middernacht in de kuip, bij een temperatuur van zo'n 26 graden.

Het was operatie teakdek op open zee dag.

Vertrek uit Les Sables d' Olonne

Even na 10.00 uur en nadat we - jawel - om 8.00 uur zijn gestart met het dek in de Semco te zetten, varen we weg.
Het teakdek ziet er piekfijn uit en de Semco is zo goed als droog.
Het is bloedheet en met deze temperatuur hebben we meer zin in een eiland dan in een grote stad.
We komen hier nog wel eens terug.
In eerste instantie kunnen we zeilen, maar dan valt de wind compleet weg en zetten we de motor bij.
Onder een strakblauwe hemel motoren we naar Ile d' Yeu waar we, haha alweer, met laag water aankomen. Inmiddels weten we de weg, dus het gaat goed in de smalle aanloop.
Eenmaal binnen mogen we afmeren in een piekfijne box.
Op ons gemak een biertje in de kuip en daarna lekker gekookt.
Het is warm en met de kaarsjes op tafel zitten we tot diep in de nacht te kletsen en te navelstaren.

Het was alweer een zomerse dag.

Mooi, elke keer weer.

Wat een verrassing vanochtend.
Vanaf een wegvarende boot worden we ineens aangeroepen.

Wat blijkt, het zijn onze oude buren Seppe en Francine uit onze thuishaven, met hun boot de Suave Dancer.
Belgen, die zo'n 7 jaar geleden definitief zijn verhuisd naar Frankrijk en in de buurt van Bénodet wonen.
Over en weer roepen we hoe jammer het is dat we elkaar gisterenavond niet hebben gezien, maar zij zijn helaas al op de terugreis en kunnen niet blijven.
Wellicht komen we elkaar verderop nog tegen, dat zou echt leuk zijn.
Al ons verse voedsel is op, dus de voorraden worden aangevuld.
Het is bewolkt en afgekoeld tot zo'n 22 graden; er is voor een paar dagen koeler weer met een enkel buitje en wat meer wind voorspeld.

Lunch, boek lezen en slaapjes aan boord, dus weinig nieuws.

De havenmeester meldt dat er morgen vanwege een evenement overdag veel boten worden verwacht en de pontons dan zo vol liggen dat we de box niet kunnen uitvaren.
Dat plan hadden we niet, dus het is geen probleem.

Over varen gesproken, je komt hier complete idioten tegen.
Dat ze vaak geen stootwillen en landvasten beleggen bij het afmeren, dat weten we al lang, maar er is een nieuwe generatie zeilers op het water, waar je enorm van schrikt.
Ze weten niet wat ze moeten doen en rammen met de gashendel open keihard langs boten en steigers en gooien vervolgens bossen touw naar je toe, waarvan het uiteinde vaak niet op hun boot is belegd.
Regelmatig springen er mensen in paniek aan dek of op de steigers om zich deze "zeilers " van het lijf te houden"; wij zijn ook al twee keer aangetikt.
Gisteren werd onze Engelse overbuurman in volle vaart midscheeps geramd, waarna de Franse mevrouw riep dat ze er ook niets aan kon doen, omdat ze voor het eerst met hun boot op stap waren.

Vervolgens ramden ze ook de kont van de daarvoor liggende zeilboot nog eens.
Ik wist niet dat er zoveel varianten Engelse scheldwoorden bestonden.

Iedereen in de haven begint " doucement en calme " te roepen als zo'n op hol geslagen zeilboot de haven instuift; onze vreselijk aardige Franse buurman zegt dat hij alleen nog maar schietgebedjes doet dat dit soort idioten niet aan of naast hem willen afmeren.
Ze draaien in volle vaart om hun as (waar soms geen ruimte voor is) als ze de neus van hun boot een andere richting willen geven.
Als het goed gaat is het komisch om te zien en stijgt er een zucht van opluchting op in de haven.

Een uur geleden ging het niet goed en lag er een 43-voeter klem gemanouvreerd tussen de preekstoel van een boot aan onze steiger en de zijkant van een boot op het haaks gelegen ponton.
Vooral flink gas gevend "schuurde" hij zijn zeilboot ertussen uit en begon de eigenaar van de boot wiens preekstoel er half was afgerukt te brullen dat het nu echt oorlog werd. La guerre !
Het was zielig en vermakelijk tegelijk.

Het was Seppe en Francine dag

Het haventje van La Meule

De zon schijnt en het is nog wat frisjes als we besluiten om het eiland per elektrische fiets te gaan verkennen.
We hebben geluk en vinden er nog twee. Ze zijn bijna allemaal gereserveerd, wat wel te maken zal hebben met de vele heuvels hier.
Even na 10.00 uur fietsen we weg en is het inmiddels superweer.
Van die 30.000 toeristen die dit eiland in het hoogseizoen bezoeken, komen we er maar een paar tegen.

Het is prachtig, dat Ile d'Yeu.
Stil, ruig en met heel veel rotsen waarop prachtige witte golven stukslaan.
Het is leuk om het eigen karakter van de eilanden hier te ontdekken; de verschillen zijn echt groot.
Eerst naar de Phare de Corbeaux die aan de Oostelijke punt van het eiland staat.
De wegen langs de kust zijn grotendeels onverhard, met flinke kiezels, rotsen en zandpartijen ertussen.
Het is oppassen geblazen, maar de turboknop op onze fietsen is een uitkomst, als we heuvel op tussen de keitjes en het zand omhoog ploeteren.
Mijn turboknop bezorgt ons bijna coq au vin voor vanavond en ik kan de verontwaardigd kakelende overstekende kip maar net ontwijken.
Vervolgens dalen we af richting La Meule, een van de mooiste plekken op dit eiland.
Het blijkt echt paradijselijk te zijn.
In het witte kapelletje Notre Dame de Bonne Nouvelle wordt een doopdienst gehouden en het gezang stijgt op naar de stralend blauwe lucht.
Beneden in het piepkleine haventje liggen een paar bootjes en zijn kinderen aan het zwemmen.

Overal heerst stilte, paradijs, echt waar.
Dit landschap gaat in je ziel zitten.

De zon en de intense blauwe kleuren van de lucht en het water maken een mens gelukkig. 

Wat zijn we blij dat we voor deze toch wel verre bestemming hebben gekozen en wat hebben we veel tijd om alles te verkennen.
We kunnen ons maar moeilijk losmaken van La Meule, maar willen de fietsen vandaag optimaal gebruiken.

Via een heel lastig fietspad klimmen we omhoog naar Le Vieux Chateau.
Een kasteel uit de 14e eeuw dat in de rotsen in zee is gebouwd.
Gedeeltelijk vervallen staat het al eeuwen ongenaakbaar in het water en je vraagt je af tegen wie ze zich met dit kasteel hebben willen beschermen.

We doorkruisen het eiland en voor we het weten staan we weer in Port Joinville, waar Pietertje 2 ligt.
Onderweg zijn we niets tegengekomen om te lunchen, zo rustig is het hier,
Bij Chez Martin eten we een heerlijk bordje patagos (een schelpdier, type grote vongole en een specialiteit van Ile d'Yeu) met een fles cider erbij.

Daarna weer op de fiets, naar de andere kant van het eiland.
Hier komen we echt niemand tegen, behalve een man die met zijn hond in zee zwemt.

Heel veel rotsen en een gevaarlijke kust voor zeilers.
De tussen de 3000 - 5000 jaar oude Dolmen de La Planche-á-Puare bezocht, op een afgelegen rotsachtig stuk kust.
In de grond zijn vaag de contouren van een vis en een rund te zien, die rond de dolmen met enorme stenen zijn uitgebeeld. Mooi.
Mijn gedachten gaan altijd op de loop, als ik me voorstel hoe het er hier eeuwen geleden uitgezien moet hebben en hoe de mensen leefden die deze bijzondere plek hebben gebouwd.
Deze dolmen is al in 1887 als historisch zeer belangrijk monument aangemerkt.
Verder wat kleine strandjes en - op het geluid van de golven na - intense stilte.

Boodschappen gedaan voor de maaltijd en de fietsen ingeleverd.
Bijna 50 kilometer gefietst, dat voel je, zelfs met turboknop.

Het was een paradijselijke dag.

Champagne en Le Vieux Chateau op Ile d'Yeu

De dag begint grijs met een miezerbuitje.

Dat is even wennen.
We hebben geen echte plannen, dus zal er niet veel te melden zijn.
Er staat een stevige wind, dus we hebben gisteren enorm geboft met onze lange fietstocht.

Maria, wat een wonder dat weer groene olijfboompje op ons dakterras.
Eindelijk is het ons weer eens gelukt een deel van de mailbox te openen, dus vonden we jouw bericht met de foto's.
Ik wist dat je groene vingers had, maar zó groen !
Volgens mij begint alles te kwispelen als jij met de tuinslang langskomt.
Dankjewel !

We luieren ons door de koffie heen en besluiten aan boord te lunchen.

Arthur, jouw champagne was heerlijk en hoorde echt bij deze lazy dag.
We hebben ervan genoten en coquilles met gegrilde courgette en een knispervers stokbroodje erbij, blijken een perfecte combinatie.

Het was Arthur's champagnedag.

De natuur heerst op Hoëdic

Grijze lucht en weinig wind.
We hebben het plan om naar Pornichet op het vasteland te zeilen.
Eenmaal op zee wordt de lucht steeds dreigender en trekt de wind behoorlijk aan.

Na een uur staat er een BF 5 vol op de kop, in plaats van de voorspelde BF 2 en is het hakken geblazen in de door harde wind van gisteren nog steeds onstuimige zee.
Vervolgens krijgen we twee vette langdurige regenbuien over ons heen en stelt Hilco als alternatief voor om naar het eiland Hoëdic te gaan.
Dat is veel beter bezeild en al dat gehak door het water met nog zo'n 20 mijl te gaan is geen pretje.

Zo gedaan, koers verlegd en vervolgens lekker zeilend onder een grijze lucht die langzaam blauw streepjes gaat vertonen.
Als Hoëdic in beeld komt kan de zeilkleding uit en komt de zon vol door.
We hebben niet zo'n zin in dezelfde nare taferelen als vorig jaar in het haventje van Hoëdic.
Als we het verkennend binnenvaren blijkt er niets veranderd te zijn.
Nog steeds één grote mooring waar je met z'n allen aan moet beleggen en die ene ankerplek die we in gedachten hadden blijkt al bezet te zijn.

We draaien om en tuffen naar het baaitje bij Port Neuf, waar enkele ankerplekken zouden moeten zijn.
Na wat gezoek en één mislukte ankerpoging liggen we piekfijn te dobberen tussen de vele rotsen.
Hilco pompt de bijboot op en pruttelend start het buitenboordmotortje voor de eerste keer in deze vakantie.
Het spant erom of we bij eb voldoende water onder de kiel hebben, maar vanavond tegen 22.00 uur weten we dat zeker.
Uitgebreid inkopen gedaan in het ene winkeltje dat het eiland rijk is, sjouwen we met volle tassen door de zanderige duinen terug naar de bijboot.
Opvallend is dat waar we vandaan komen amper boten ankeren; wellicht hebben ze minder zin in "al dat gedoe" of speelt het lage waterniveau in het gebied rond La Rochelle een rol.

We eten heerlijk in de kuip en als het schemerig en fris wordt gaan we met de koffie naar binnen en worden en passant nog beloond met een prachtige zonsondergang.

Het was een gewijzigde zeilroute dag.

Ankeren in het paradijs.

Een lekkere rustige nacht achter de rug en niets dat herinnert aan de helse taferelen van vorig jaar.
Als de zon goed doorkomt gaan we met de bijboot aan land en wandelen we in een paar uur het eiland rond.

Wat is het bijzonder, al die verschillen.
Ile de Ré is frivool, Ile d'Yeu liefelijk, Hoëdic weerbarstig en Belle Ile moeten we nog goed verkennen,
Je ziet hier geen auto's en het eiland is niet geschikt om te fietsen; alleen de natuur heerst.
Veel droge doornachtige planten, veel bloemetjes, héél veel rotsen, twee beroemde menhirs, waarvan er een 6000 jaar oud is en wat huisjes met voornamelijk blauwe luiken.

Terug op de boot besluit Hilco te gaan zwemmen , maar het water is diep en koud en hij bibbert zodanig dat ik het bij een koude buitendouche hou. Lekker en ook heel effectief.

We hebben een van de prachtigste avonden in ons baaitje voor de boeg.
Als we zitten te eten is de zee spiegelglad en tovert de mooiste kleuren op het water.
Iedereen, d.w.z. van de 6 boten die inmiddels ook in de baai liggen, is stil en geniet.

Wel is er een gekke aktie met een brandweervrouw, die zich in vol tenue en met helm op in een brandweerwagen met loeiende sirene op het strand meldt.
Ze wordt opgehaald door twee mannen uit ons baaitje in een bijboot. Hun kleine zeilbootje wordt door haar gecontroleerd en we vermoeden dat er vanmiddag brand op is geweest.
Even later komt de reddingsdienst langszij varen en stappen er twee mensen aan boord.

Dat komt vast allemaal in het Hoëdicse nieuwsblad.
Overigens missen we de krant en het wereldnieuws tot nu toe helemaal niet.

Het was een dag met een wonderschone avond.

De woeste kuststrook van Belle Ile.

Grijze wolken pakken aan de hemel; er is een paar dagen BF 4-5 voorspeld.

Geen eilandenweer en we besluiten na veel wikken en wegen voor Belle Ille.

Het is een groot eiland dat we nog niet goed kennen en met fietsen of eventueel een huurauto valt er genoeg te zien.

Tegen 10.00 uur zeilen we tussen de rotsen door weg, nadat de bijboot aan boord is gehesen.
Als we een paar uur later de haven bij Le Palais willen invaren komt "wonderwomen" met wapperende haren en staand aan de helmstok naar buiten stuiven en waarschuwt voor de grote uitvarende ferry die net van de kade vertrekt.
Na 5 minuten pas op de plaats mogen we naar binnen en vaart Hilco perfect in z'n achteruit met twee haakse bochten naar de mooring die ze aanwijst.
Ze helpt met beleggen en nadat we de achterlandvast hebben verruild voor een langer exemplaar liggen we piekfijn met de kont aan de ketting van de kade en de voorpunt aan een grote mooring.

De dinghy gaat weer overboord en Hilco roeit naar de wal, halverwege verzuchtend dat hij straks toch het motortje er maar op gaat zetten.
Ik van het zwakke geslacht stem daar meewarig mee in.

We bespreken voor vanavond een tafeltje en gaan even het weerbericht bij de capitainerie checken.
Er wordt meer wind dan de afgelopen weken voorspeld, dus zullen we andere bestemmingen moeten plannen als de berichten uitkomen.

In ieder geval liggen we hier prima achter de kademuur en praktisch uit de wind.

Het was wonderwomendag

Een imponerende Atlantische Oceaan, waar we nu even niet willen zeilen

Er staat een fikse wind, maar de zon schijnt dus is het een prima eilanddag.
Gezien de hoge heuvels en rotsen kiezen we niet voor de fiets.
Het lukt om een auto te huren en we krijgen een hemelsblauwe tweezitter Renault Wind met schuifdakje.

Eerst nog zo'n plastic elektrisch geval geprobeerd, maar daar past Hilco absoluut niet in met z'n lange benen.
Eigenlijk zien ze er best gevaarlijk uit om mee op de snelweg te gaan.

Belle Ile is veel agrarischer dan verwacht.
Via het binnenland rijden we naar Locmaria, waar een druk bezocht bedevaartskerkje ligt.
Daarna via de kust omhoog naar Sauzon, voor een hapje eten.

Alles boven Sauzon blijkt een enorme verrassing.

Heel erg ruig, heel bijzonder en met veel flora en fauna beschermde gebieden waar je alleen mag wandelen. 

Indrukwekkend hoe de harde wind de Atlantische Oceaan hier opzweept en we zijn blij dat we in de haven van Le Palais liggen.
Bij Pointe des Poulains op het uiterste puntje van het eiland ligt Villa Lysiane, de villa van Sarah Bernhardt.
In het fort dat hier ook ligt werden destijds dans- en toneelvoorstellingen georganiseerd en de plek was beroemd om de mondaine internationale feesten die werden gegeven.
De gasten moesten er wat voor doen om er te komen, maar de moeite werd ruimschoots beloond in deze imponerende omgeving.

Wij waaien inmiddels bijna van de rotsen, met de donderende oceaan aan onze voeten en vervolgen de reis naar Port Goulphar, wat een mini-mini havenje blijkt te zijn en waar twee zeer luxe en bijzondere hotels zijn gevestigd.
Vanaf Sauzon tot aan Port Goulphar is de kust enorm ruig met grote stukken bloeiende heide.
Via Bangor (niet bijzonder) rijden we terug en leveren de auto weer in.

Het was een prachtige stormachtige dag.

Met de zegen van Jezus van Locmaria door de Golf van Morbihan

Het is nog zonnig als we de bijboot aan boord hijsen en ons klaarmaken voor vertrek naar de Golf van Morbihan.
Om 9.00 uur varen we weg en als we omkijken naar Le Palais zien we daar een dijk van een bui aankomen.
Het was voorspeld, zo'n BF 6, maar het is toch altijd even slikken na al dat mooie weer.
Hilco schiet gelijk in zijn zeilkleding en we doeken het grootzeil op.
Ruim 20 knopen wind achter, met alleen het voorzeil uitgerold blijkt prima te werken.
Als de stortregen losbarst ga ik naar binnen met de luiken dicht om eventuele hoge golven achterop buiten te houden.
Even later heeft bui nummer twee er ook echt zin in en daarna knapt het op; de wind blijft hetzelfde Bf 5 - 6.
Met de zon erbij vind ik dat altijd een stuk minder erg en die schijnt gelukkig weer.

We zeilen de Golf van Morbihan binnen op het voorzeil en het wordt kermis, iets waar deze grote binnenzee beroemd (berucht ?) om is.
Een boot voor ons slingert zich er ook door en de golven zetten je schip van het een op het andere moment een paar meter opzij, tegensturen helpt amper.
We hebben de ebstroom tegen met zo'n 4 a 5 knopen en dat is fors.
De hoogteverschillen van deze binnenzee, alle eilanden en rotsen die erin liggen en het feit dat de baai nu leeggutst, veroorzaken op de meest onverwachte momenten een soort achtbaan waaraan je als onervaren zeiler niet moet beginnen. 

Dan kan je beter het slackmoment (doodtij) afwachten.

Voor ons is het niet helemaal nieuw, maar het is absoluut opletten geblazen.

Aangezien we Vannes alleen met hoog water (dat is om 21.00 uur vanavond) en tijdens kantooruren kunt aanlopen, besluiten we voor anker te gaan.

De watermaker heeft een tank prachtig zoet water uit zee geproduceerd, dus we kunnen vooruit.

Puzzelend en zoekend door golven, stroomnaden en kolken vinden we een goeie ankerplek bij het piepkleine eilandje Holavre, dat niet meer dan een groot stuk onbewoonde rots is en tegenover het eiland Ile d' Arz ligt.

We liggen in een keer goed en Hilco zet voldoende ankerketting uit om eventuele problemen met alle rare stromingen uit te sluiten.
Om 15.00 uur in de kuip geluncht en daarna simpelweg een paar uur ingedut.

Het stroomt flink om de boot en we durven niet naar de wal met ons bijbootje.

Stel dat we niet goed terugkomen, dan hebben we echt een probleem.

Morgenochtend rond 9.00 uur is het hoog water.
Vannes is vlakbij en daar gaan we dan op ons gemak naar toe in de hoop op een goeie ligplaats.

Het was een kolkende dag.

Op weg naar Vannes

Een vette regenbui maakt ons wakker en we kijken wat bedenkelijk naar buiten. Grijs !
Het is niet anders, regenpak aan en vertrekken naar Vannes.
Het klaart zowaar op en we houden het droog.
Tegen de tijd dat de brug gaat draaien heeft de havenmeester zich al gemeld en ons box 113 toegewezen.
Altijd fijn, geen gedoe over je dek van andere booties.
Het valt niet mee om Pietertje 2 achter de bijboot van de buurman aan het piepkleine steigertje te wurmen, maar het lukt.

Met een zonnetje zitten we om 10.00 uur (PP-tijd) aan de koffie en de temperatuur is heerlijk.

Benieuwd of er nog iemand in Rotterdam is.
Cocky en Woody in Spanje, Alex en Linda in Berlijn (?), Maria in Normandië en Rien en Ineke in Zeeland.

Clen en Rita hoe was Zeeuws Vlaanderen ?
Niet te hopen dat Michael uit New York over is, want dan treft hij een lege tafel.

Daarna uitgebreid boodschappen gedaan voor een paar dagen.

In Vannes kook ik heel graag vanwege de fantastische overdekte versmarkt die het stadje heeft.
Lekkere kaasjes, vis, een coqueletje, groenten, fruit, paté en wat schelpdieren, dat moet lukken.

Het is bewolkt met zon en voor vanmiddag is een buitje voorspeld

Heerlijk gegeten, zit ik ineens met mijn gedachten in den Osse.
Wie zijn er weg, wie al weer terug en wie heeft het gewoon naar zijn zin onder die prachtige Zeeuwse luchten ?

Neem het me niet kwalijk; we hebben zo zitten te beppen in de kuip dat ik een beetje sentimenteel word.

Zou kunnen liggen aan dat lekkere flesje Barolo, of zo, dus welterusten allemaal en sweet dreams.

Het was een dag onder de Franse wolken,

Veel historie en mooie vakwerkhuizen

Hte lijkt een rustige zondag te worden. 

Vanmorgen zijn er maar een paar boten met hoog water vertrokken.

Klein windje, klein zonnetje, een enkel  kleine buitje en veel grote wolken.

We zullen zien.

Niks klein windje; dat krijg je op zo'n suffige zondagochtend.

Er staat BF -6 en dat was ook de reden dat we richting Vannes gingen.

Het is absoluut niet koud als we naar het  museum lopen en het is zondags stil in de stad.

Helaas is nu juist vandaag de zaal met de hoofdtentoonstelling gesloten voor publiek.

Jammer, maar we wandelen evengoed met plezier door het zonnige Vannes en lunchen laat in de middag uitgebreid aan boord, met op de kade een lekker jazzy spelende saxofonist.

Opzienbarend zal het vandaag allemaal niet worden, dus ik lees lekker verder in mijn boek " de autist  en de postduif " van Rodaan Al Galidi. Sensitief en hilarisch.

Het was een sudderdag.

Vannes et sa femme

Zacht en bewolkt.  

We hebben besloten om vanaf morgen langzaam aan weer richting Nederland te gaan.

De wind zou naar het Oosten moeten draaienen en er is relatief rustig weer voorspeld.

Vandaag gaan we wat praktische zaken regelen.

Waterfilters spoelen, boodschappen voor een paar dagen halen, bootje poetsen, wasje draaien.

Een echte maandag dus.  

Ook op een zeilboot moet je je huishouden gewoon organiseren. Saai maar waar.

Zo, de boodschappen zijn binnen.

Onderweg heeft Hilco nog een foto van het beroemde echtpaar "Vannes et sa femme" (Vannes en zijn vrouw) gemaakt, die hoog op de muur van een mooi 15e eeuws huis zijn gebeeldhouwd.

De taakjes zijn gedaan en de schipper is bezig met de route voor de komende dagen.

Het was een huishoudelijke dag.

Het eerst eilandje waar we ooit voor anker gingen in de Golf van Morbihan

Het is stralend zonnig en het gaat een warme dag worden.

Langzaam tuffen we het kanaaltje bij Vannes uit en halen op ons dooie akkertje de brug die om 9.30 uur draait.

Voor ons ligt een nu rustige Golf van Morbihan te pronken in de zon.

Vaker gezien, maar het blijft prachtig en de omstandigheden zijn altijd anders.

We hebben de stroom nu goed mee en in anderhalfuur zijn we uit de Golf van Morbihan; met stroom tegen is dat toch zeker een half uur langer.

Tegen 14.30 uur doemt Ile de Groix aan de horizon op; daar zijn we ooit een keer geweest.

We kunnen de haven niet direkt in, omdat er langzaam een grote ferry naar buiten komt die eerst in de havenkom pal langs de zeilboten moet draaien, voordat hij de smalle uitgang uit kan varen.

We hebben geen zin om met de bijboot naar de wal te gaan.
Het is ingewikkeld om onder de lijnen en tussen de grote moorings weg te komen en bovendien is de voorraad voedsel ruim toereikend.
Met een faux filet, gegrilde aubergine en courgette en een grof basilicum stamppotje genieten we van een praktisch windstille avond en de late zon.

We constateren dat Ile de Groix niet echt ons eiland is, wat voornamelijk aan de drukke haven ligt.

Het was een dag met een onrustig einde

Het haventje van Port Tudy, waar de ferry maar net naar buiten kan

Al vroeg begint het te klotsen; de wind is gedraaid en staat lekker in de haven te blazen.

Alles deint en iedereen is vroeg wakker en aan dek om lijnen en stootwillen te checken.

Niet ernstig omdat Pietertje 2 voor en achter is belegd aan de mooring, maar wel onrustig met de vele boten hier.

Tegen 10.00 uur varen we weg.

Het is een warme en zonnige dag en met de weinige wind is het puffen geblazen.

We hadden eigenlijk de Glenan eilanden op het oog, maar die prachtige archipel komt deze week heel lastig uit met de getijden.

Je kunt de archipel alleen met laag water aanvaren (en dus ook wegkomen) en dat is voor ons qua planning op onmogelijke tijdstippen.

Morgen willen we door en het past gewoon niet.

Iles des Glenan, waar we een keer zijn geweest en we - achteraf - heel erg hebben moeten lachen om wat ons overkwam.

We lagen in Concarneau toen we ineens twee kennissen tegenkwamen die de wedstrijd IJmuiden - La Rochelle hadden gezeild.

De extra wedstrijdbemanning was van boord gegaan in Concarneau en vrouw en kinderen waren opgestapt.

Toen ze van ons plan voor de Glenans hoorden, vroegen ze of ze "mee mochten".

We hadden net een zeer gedetailleerde kaart van de archipel gekocht.

Uiteraard mocht dat en het was prachtig weer toen we de andere dag vertrokken.

Eenmaal in de archipel was het puzzelen om een goede ankerplek te vinden, omdat het er flink stroomt.

Hilco en ik lagen in een keer goed, maar bij onze vrienden lukte dat minder.

Ze stelden voor om beide boten aan Pietertje 2 af te meren en Ger zou dan zijn anker met de bijboot uitroeien en laten zakken, voor de veiligheid.

Zo gezegd , zo gedaan.

Lekker gezwommen ondanks het koude water en iedereen kookte zelf aan boord.

Wij hadden een superlekker flesje Calvados gescoord en Hilco stelde voor om die bij ons aan boord soldaat te maken; tenslotte lig je niet elke avond in zo'n mooie archipel.

Tegen middernacht, pikdonker, heel gezellig en iedereen een beetje aangeschoten zie ik een schip aankomen en zeg, goh, die komt ook nog laat binnen.

Binnen enkele seconden is iedereen klaar wakker en brult Hilco "we zijn losgeslagen".

Drijven we daar midden in de nacht met drie aan elkaar gebonden boten op de stroom door de Glenans op andere boten af, die daar ook voor anker liggen.

Ik kan alleen nog maar "attent attent" roepen als we in het pikdonker op een schip afdrijven,  iets anders kon ik zo gauw niet bedenken.

Er stapt  een zeer kalme en charmante  Fransman aan dek die helpt met het afduwen van de drie boten en zachtjes "bonsoir madame" zegt,  als onze neuzen elkaar bijna raken.

Iedereen gehaast en struikelend naar het eigen schip, de motoren gestart en de lijnen losgemaakt, zodat we onafhankelijk van elkaar konden proberen in het pikdonker een nieuwe ankerplek te vinden.

Grote zaklantaarns erbij en wetend dat er overal rotsen zijn.

Wij lagen als eerste weer op eigen anker, Robin als tweede, maar............ Ger en familie was zoek.

Gierend van de adrenaline riepen we zijn naam en hoorden uiteindelijk in de verte dat hij ook prima lag.

Het duurde lang voordat we sliepen, maar 's morgens moesten we vreselijk lachen toen we Ger met een gezicht van  " wie doet me wat, vrouw en kinderen eerst ! "   afgemeerd aan een rode boei midden in de Glenan zagen liggen.

De kinderen, 2 jonge meisjes en een peutertje hadden niets gemerkt en waren gewoon doorgeslapen.

De peuter had echt vaargenen.

Sliep het liefst tussen de zeilzakken in de voorpunt waar ook een speelplek was gemaakt en kon, naast papa en  mama, alleen maar " booooooooooot " zeggen, waarbij hij met zijn wijsvingertje alle  boten volgde die hij zag.

Maar nu, geen avonturen op de Glenans.

We lopen met laag water Concarneau aan en er zijn volop steigers vrij.

Snel afgemeerd en naar de supermarkt.

De komende dagen is niet alles even gemakkelijk te krijgen.

Vanavond eten we waarschijnlijk een hapje buiten de deur

Het was een dag zonder archipel.

Passage van Raz de Sein

Het is al erg warm als we met weinig wind om 8.30 uur wegvaren.

Faktor 30 smeren en een goed boek lezen is ons wapen tegen de bijna 70 mijl die voor ons liggen.

Deze temperaturen hebben we nog niet vaak meegemaakt in Noord Bretagne.

In de Raz de Sein is het erg rustig, want we zitten nog net in de staart van de slack.

Het enige dat de rust verstoord is een grote bottlenose dolfijn die een paar keer langs de boot duikt; helaas ben ik net te laat met de camera.

Alles gaat goed en voor we het weten ligt de diepe baai van Camaret voor ons en gaat de gennaker waar we een paar uur mee hebben gezeild weer in de voorpunt.

Altijd mooi deze baai, met hoge rotsen en strandjes, waar dit keer nog aardig wat mensen op vertoeven.

Hier wordt zelden gezwommen; als het voorkomt zijn het meestal kinderen in wet suits.

Tijd om diesel te tanken voor de terugweg en dat doen we ook; 195 liter.

Het is flink druk in de haven.

Vanwege het rustige weer lijkt het of vandaag iedereen op het water is geweest.

Als we in de verte nog een vrije witte mooring zien is het besluit snel genomen; we gaan lekker in de baai liggen.

Om 19.00 uur dobberen we prinsheerlijk rond en ga ik kijken of ik het koken nog niet ben verleerd.

Het is een heerlijke avond en waarschijnlijk de laatste avond van onze vakantie in een baaitje.

We genieten ervan.

Het was baaitjes afscheidsdag.

De schitterende baai van Camaret met rotsen, rotsen en nog eens rotsen

Jemig, wat een ruige tocht hebben we achter de rug.

Na een aanvankelijk rustige start trekt de wind aan en staat vol op de kop.

Pietertje 2 hakt zich een weg door de golven en er komen bakken water over.

Ik word katterig en verdwijn naar beneden; in de kuip Hilco in de weg zitten heeft geen zin.

Hilco  boft, die is gelukkig nooit zeeziek.

Jammer, dit was niet voorspeld en hadden we dus niet verwacht.

Eindelijk komt de baai van Morlaix in zich, waar het enorm stroomt en kolkt in de geul tussen Roscoff en Ile de Batz waar we varen.

Gelukkig schijnt de zon, maar het is een link stuk vaarwater dat vol rotsen ligt.

Wel heel erg mooi, maar met een rustigere maag zou ik er meer van genieten.

Pas in de havenkom als de golven minder hoog zijn durf ik stootwillen en landvasten aan te binden en varen we om 17.30 uur naar een door de havenmeester toegewezen steiger.

Die is wat kort, maar we hebben de wind op de kop, dus geen geklots vannacht.

Pas nu verteld Hilco dat er een tijdje BF 7 stond en het echt tekeer ging.

Na een biertje flans ik met een nog wat onrustige maag een maaltijd in elkaar, die niet mijn beste is.

Morgen is er weer een dag.

Het was een hakdag.

Het kalme onveranderde beeld van Roscoff

We lassen een rustdag in.

Lekker uitgeslapen wandelen we pas tegen de middag naar het stadje, dat ruim een kilometer van de haven ligt.

De zon schijnt volop en Roscoff is veel mooier dan we dachten.

Veel oude gebouwen, zeer goed onderhouden, een prachtige kathedraal en leuke straatjes.

Het is heerlijk rustig hier.

Toen Hilco de havenmeester vroeg waarom het in zo'n prachtig plaatsje zo rustig is vertelde ze, dat de meeste Fransen die hier wonen het te koud vinden en in het Zuiden op vakantie gaan.

In het verleden was Roscoff een beruchte smokkelhaven.

Er werd op grote schaal thee, wijn, tabak etc. naar Engeland gesmokkeld omdat de belastingen daar heel hoog waren.

Door allerlei handelsverdragen kwam daar na ruim honderd jaar een einde aan.

We vergeten de tijd en komen er halverwege de middag achter dat we best trek hebben.

Gelukkig vinden we een non-stop-service restaurant met een prachtig uitzicht op de baai.

Voor 12,50 hebben we een heerlijke tweegangen maaltijd met een lekker glas witte wijn en een prachtig uitzicht.

Wat wil een mens nog meer.

Op de terugweg een stokbroodje en wat fruit voor vanavond gekocht; met de paté en de kaasjes die we nog hebben is dat meer dan genoeg voor vandaag.

Het is een zachte avond en we puzzelen hoe we de reis gaan voortzetten.

We spraken iemand op de steiger die vertelde dat er voor woensdag en donderdag zware storm word voorspeld.

Aangezien we al dagen geen internet hebben is het lastig om de weerberichten goed te checken, maar dit soort mededelingen houden je wel alert.

Ook zij hadden, net als wij op de heenweg,  de verkeerde ingang gepakt en de havenmeester moeten oproepen waar ze naar binnen moesten.

Allerlei rotsen kwamen ineens in beeld en ze waren erg blij dat ze de haven niets 's nachts waren aangelopen, want dan valt er niemand op te roepen, zeker niet in Frankrijk.

Kan je nagaan wat een risico's een verkeerd getekende haven in de Reeds kan geven.

Het was een Morlaixe dag.

Aan het wachtponton van St. Helier op Jersey

Toch maar vertrokken; het is wat bewolkt om 7.30 uur maar verder zacht en niet teveel wind.

Gelukkig is alle bewolking met een uurtje weg en lijkt het een mooie zeildag te gaan worden.

Zo mooi, dat de gennaker al voor 9.00 uur is gehesen en we alleen met de gennaker zeilend en stroom tegen toch prima vooruitkomen.

5,6 snelheid over de grond, 6,2 snelheid door het water en dat bij 12 knopen ware wind, dit voor de kenners.

Dat hadden we niet verwacht, maar deze keer is het een leuke verrassing.

Uur na uur gennakeren we richting Kanaaleilanden en de grijns van de schipper neemt ongelofelijke proporties aan.

Pas tegen half vijf lukt het niet meer, omdat de wind praktisch wegvalt.

Jersey komt een uur daarna in beeld en we hopen nog net over de sill te kunnen, alhoewel Hilco al een paar uur zegt dat dat niet gaat lukken.

Het getijdenbord dat de haven van St. Helier heeft, geeft  in grote rode neonletters 2 meter boven de sill aan en is al aan het knipperen. Bij 180 cm mag je er niet meer in en onze kiel steekt sowieso 2 meter.

Net een paar centimeter te weinig water, helaas.

We meren om 20.00 uur af aan het wachtponton en zijn niet alleen.

Naast de zeilboten liggen er een paar prachtige klassieke schepen afgemeerd en net voor het donker komt er nog een prachtig rood  dwarsgetuigd schip binnen.

We kunnen vanaf het wachtponton naar St Helier om wat te eten, maar ik maak een omelet met veel groenten en flink wat sambal, die superlekker uitvalt.

Het was een dag met 85,5 zeemijlen.

Het haventje van St. Aubin bij eb.

Om 6.00 uur (5 uur Engelse tijd) worden we wakker van het lawaai van een van de grote kranen op de wal, omdat ze een schip aan het lossen zijn.

Doordringend gepiep en geknars.

Het lijkt wel of we midden in de  Rotterdamse haven liggen.

Ook staan de golven inmiddels flink op de kont en dat klinkt alsof je  in een trommel ligt te slapen.

Klaarwakker dus.

Aan ons is een zeilboot en daaraan weer een kleine motorboot afgemeerd.

De eigenaar van de motorboot blijkt gisterenavond naar de wal te zijn gegaan, omdat hij in St. Helier woont.

Wel heeft hij onze buurman beloofd dat hij er rond 7.00 uur zal zijn om zijn boot weg te halen.

In ons rijtje van totaal 6 aan elkaar afgemeerde zeilboten ontstaat wat onrust, omdat dit feitelijk niet kan in een zeehaven

Als je om wat voor reden heel vroeg moet vertrekken, kan je dus gewoon niet weg.

Enfin, hij is er even na 7.00 uur en eerst onze buurman en daarna wij  vertrekken richting binnenhaven.

Er staat nog zo'n 30 minuten voldoende water boven de sill, dus het werd tijd dat dat rare bootje vertrok.

Het is zacht en redelijk zonnig.

Eindelijk hebben we na ruim een week weer een internetverbinding en kan het weblog worden bijgewerkt.

De zware storm gaat volgens de gribfiles heel erg meevallen.

Er komt met name woensdag meer wind, maar de rand van de depressie schampt waarschijnlijk net de Kanaaleilanden.  Bij Brest gaat het flink waaien, maar daar zijn we ruimschoots voorbij.

Hier bij de Kanaaleilanden zal het waarschijnlijk niet meer dan Bf 5-6 worden en dat is hanteerbaar.

Aan het einde van de week wordt het weer kalmer en dat geeft vertrouwen voor  het vervolg van onze terugreis.

We wandelen wat rond in het toeristische maar relatief rustige St. Helier.

Daarna gerelaxed en 's avonds lekker Indiaas gegeten in restaurant Jaipur, waarbij ik het lekkerder vond dan Hilco.

Net  in de kooi word ik wakker van gezang.

Achter ons ligt een Iers bootje met wat mannen, die prachtig en meerstemmig Ierse ballads zingen.

En dat op Jersey in een doodstille haven van St. Helier,  's nachts om half een.

Met ingehouden adem lig ik te luisteren, het is mooi, eenvoudig en puur.

Geluk zit in kleine dingen en dan nog,  wat is geluk.........nou, dat dus ! 

Het was een dag met een Iers einde.

Het uitzicht bij Faulkner Fisheries

Alweer erg zacht weer, maar licht bewolkt.

Vandaag hebben we het plan om een halve dagtocht per bus over het eiland te maken.

Tickets gekocht, maar uiteindelijk gaat het niet door omdat Hilco met zijn lange benen niet tussen de stoelen van de bus  past.

De voorstoelen zijn  al bezet en achterin idem dito.

Bijna 4 uur in een bus met je benen onder je oksels geeft nou niet direkt een vakantiegevoel en ik weet zeker dat ik niet naast hem wil zitten.

Gelukkig krijgen we zonder problemen ons geld terug.

Voor 12 pond meer huren we een auto voor een hele dag en voor 2 dagen is het nog gunstiger..

Het wordt een Smart Cabrio voor 2 dagen.   Aangezien we toch al het plan hadden om Jersey te verkennen en het weer de komende dagen daar prima geschikt voor is, is het een prima autootje.

In ieder geval kan het schuifdakje open als Hilco even gelucht moet worden.

We doen inkopen en zo dadelijk ga ik gezellig twee tongen bakken met een grote salade erbij.

Ik kan maar moeilijk mijn boek  "de thuiskomst" van Anna Enquist wegleggen.

Melancholies, bijna zwaarmoedig, maar prachtig geschreven.

Het zal dus wel laat eten worden en als Hilco echt trek krijgt kan hij gelukkig prima zelf de visjes bakken.

Het was een dag zonder bustocht

Bij hoog water zijn hier alleen nog een paar rotsen en de Corbiére te zien

Het heeft vannacht flink geregend en het is hardstikke bewolkt als we wakker worden.

Om 9.00 uur haalt Hilco de Smart  (zonder schuifdak) op en om 10.00 uur rijden we met een wat aarzelend zonnetje weg.

Ik blijf het eng vinden dat links rijden, maar nog enger zijn de bizar smalle weggetjes met overal muurtjes er langs.

Na een half uur billenknijpen zakt het gelukkig een beetje.

Jersey is prachtig. We weten niet waarom, maar het is veel mooier dan we dachten.

Vandaag rijden we van Zuid naar Noord en via het midden terug.

Morgen verkennen we de andere helft van het eiland.

St. Aubin is een leuk klein havenstadje.

Er lopen monsterlijk grote ganzen rond en in de drooggevallen haven  zijn veel soorten eenden en andere vogels aan het fourageren.

Na een kopje koffie met uitzicht op het enorme strand bij  La Pulente met grote ruige duinen als achtergrond, rijden we verder.

Lastig om met al die kleine wegen  hier de goede route te vinden; op het moment dat je de minibordjes met de wegnummers ziet ben je meestal de afslag al voorbij.

De omgeving van de vuurtoren Corbiére is adembenemend.

We boffen dat we er met eb zijn, zodat we het voetpad naar de vuurtoren uit 1874 kunnen aflopen.

Het is haast niet voor te stellen dat over 6 uur van dit hele gebied alleen nog maar een groot stuk rots en de Corbiére zichtbaar zijn.

Er staat een gedenkteken over de net-niet ramp die zich hier in 1995 voltrok.

Een grote catamaran die hier als ferry werd ingezet van Jersey naar Saint Malo,  liep onder normale weersomstandigheden  (Bf 5) op de rotsen rond de Corbiére,  door een enorme navigatiefout.

Tijdens de uren durende reddingsoperatie werden alle 307 passagiers gered.  

Via de mooie baai bij Faulkner Fisheries rijden we naar Greve de Lecq, met een geweldig zandstrand in een mooie baai.

We lunchen met een jacket potato met tonijn en mayo aan het strand en de zon schijnt volop.

Op de terugweg begint een lampje  te knipperen en waarschuwt de Smart ons dat we bijna geen  benzine meer hebben.

Niks afgetankt dus, zoals ze bij het verhuurbedrijf hadden verteld.

Geen pomp in de buurt natuurlijk !

We halen maar net het dorpje St. John waar we opgelucht voltanken....met 25 liter is het bekeken.

Als we in de buurt van St. Helier zijn blijkt het nog een hele puzzel om onze haven terug te  vinden.

Na wat gezoek en gezucht komen we weer op de goede plek terecht en stalt Hilco onze Smart tot morgen weer bij de verhuurder.

Helaas zien de weerberichten er voor morgen ineens een stuk minder uit en komt er toch nog een prak wind onze kant op.

Maar goed, we liggen hier prima en we hebben nog even de tijd.

Inmiddels staat er BF 6 en tinkelt er van alles in de haven, onder een nog steeds blauwe lucht.

Het was een dag met een half eiland.

Free range pork aan het spit in Gorey. Dat varken zal toch een ander idee van vrijheid hebben gehad .

Strakblauwe lucht en zonnig.

We weten niet of de harde wind vandaag nog arriveert, maar de barometer is in ieder geval met sprongen vooruit gegaan en staat op 1021.

Vandaag de andere helft van het eiland.

Misschien halen we het Glyn Burton Glass atelier nog.

Gisteren waren we vlakbij,  maar moesten we ineens naarstig op zoek naar een bezinepomp.

Hoi Manja en Hans..... lukt het nog op tijd met jullie "glasdingen" voor bij Cas, of is het zenuwlijden om het op tijd voor de expositie klaar te heben ?

Het went al een beetje, zo'n koekblik om in te rijden.

Onze eerste stop is bij het enorme strand van Greve D'Azette.

We dachten dat we al heel veel rotsen hadden gezien, maar onze mond valt open bij het enorme maanlandschap dat hier bloot ligt.

We boffen enorm met de ebsituatie, omdat je anders alleen maar zee ziet.

Ook mooi, maar wat zich er allemaal onder bevindt is heel spannend om naar te kijken.

Een klein groepje mensen is onder begeleiding aan het "wadlopen".

Op de kant staan grote waarschuwingsborden, dat wanneer het water stijgt (en dat is heel snel hier) er ineens 10 knopen stroming rond de rotsen kan staan. Levensgevaarlijk dus.

Navigatiefout....ik moet er niet aan denken !!!

Via La Rocque Point - echt de ene plek hier is nog mooier dan de andere  -  rijden we naar het stadje Gorey waar vandaag groot feest is. 

Hele varkens worden aan het spit gebraden en om 11.30 uur staat er al een bandje te spelen.

Het Mont Orguell Castle staat prominent boven de enorme baai van Gorey te pronken en we besluiten via een strandwandeling naar  de drooggevallen haven onder het kasteel te lopen.

Een normaal mens stapt dan in een traktor die hier met kleine groepjes mensen rondrijdt, maar wij doen dat zelf wel even.

Halverwege ben ik Hilco kwijt tussen alle bootjes die hier op hun kant liggen en zak ik met mijn leuke plastic schoenen diep in de blubber.

Ik kom geen stap verder met schoenen aan en heb zo mijn bedenkingen over de rest van de tocht naar de wal.

Eindelijk reageert Hilco op mijn geroep.

Hij blijkt al aan de zijkant van de havenmuur omhoog geklommen te zijn en dacht dat ik hem volgde.  Eikel.

Omdat ik niet meer los kom uit die soppende klei (dat heb je met die ranke lichtgewicht typjes) lukt het me uiteindelijk om mijn schoenen uit de modder los te rukken en stiefel ik  met een noodgang naar de dichtsbijzijnde walkant.

Zo, dat voelt stukken beter.

In een klein poeltje tussen de rotsen peuter ik de klei tussen mijn tenen weg, klauter over het hek boven aan de slip- way en kom Hilco weer tegen.

Op mijn vraag of hij mij hulpeloos tussen de drooggevallen bootjes in de blub heeft gefotografeerd, zegt hij dat hij dat niet durfde. Eikel.

Goedgemutst rijden verder langs de kust.

Een lunch bij Rozel Bay lukt niet, om de doodeenvoudige reden dat er geen plek meer is voor een auto in het smalle straatje, zelfs niet voor ons koekblik.

Bij Boulay Bay lukt het wel  en eten we een sandwich in Hotel Water's Edge, met uitzicht over de baai.

Het sprikkelt als we terugrijden naar  St. Helier en de Smart  inleveren.

Dat kleine autootje heeft ons toch maar mooi over het hele eiland gebracht  en wat zijn we verwend met dit prachtige landschap.

Aan het einde van de middag regent het nog steeds een beetje, maar houdt de wind zich gedeisd. 

Houden zo, we hebben er geen zin in.

Over een paar uur zijn de lamscoteletjes uit de koelkast aan de beurt,  maar nu eerst mijn nieuwe boek.

Het was een dag in Varkensbaai.

Het maanlandschap van La Rocque Point op Jersey bij eb

De hele nacht heeft het geregend.

We hadden dronken achterburen die ook zongen, maar geen Ierse ballads, erg vals en het gitaarspel was ook niet om aan te horen.  

Onrust komt niet zo vaak voor in havens, maar dronken zeilers zijn ook gewoon vervelend.

Inmiddels is het opgeklaard en schijnt de zon; wel een beetje fris nog.

We twijfelen of we in de buitenhaven zullen wachten tot het tij richting Guernsey meeloopt, of dat we gewoon vertrekken en zien wat er onderweg gebeurt.
Nadat we getankt hebben is het besluit snel genomen.
Het is goed weer en met een windje 4 achter en wat stroom tegen schiet het niet echt op, maar komen we er wel.
Het valt mee; tot een stuk voorbij Jersey kunnen we zeilen.
Daarna begint het zo te klapperen dat Hilco het grootzeil met de bulletalie zekert en de genua uitboomt.
We genereren zo toch nog ruim 5 knopen snelheid, zonder al teveel zeilgeklapper of een gijpende giek.
Pas als Guernsey aan bakboord ligt gaan we verder met alleen de genua en net voor de haveningang rollen we ook die op. Het water staat nog te laag, dus we kunnen niet naar binnen.

Wachtend aan het ponton drinken we een biertje en bereid ik de maaltijd alvast voor.
Rond half zeven Engelse tijd mogen we naar binnen en zitten we een uur later in de kuip te eten met uitzicht op St. Peter Port.

Al die zeelucht hakt er in en even na tien uur Engelse tijd vallen we om.

Het was afscheidsdag van rotsig Jersey.

St. Peter Port met wat flarden mist

We besluiten een dag in Sint Peter Port eraan te plakken.
De weerberichten zijn prima.

Wel worden we vroeg wakker van de loeiende brulboei die hier voor de haveningang ligt.
Het is behoorlijk mistig, zoals het weerbericht al had voorspeld.
Ik neem aan dat dergelijke brulboeien op afstand geaktiveerd kunnen worden, maar weer dat niet zeker.

Uitgeslapen, wat geshopt en een bordje pasta in St. Peter Port gegeten, waar de zon gewoon weer schijnt.

Overigens wordt hier via de marifoon ook gemeld dat er rabiës heerst.
We weten dat alleen onder hele strenge voorwaarden honden, katten etc. op het eiland mogen worden gebracht, maar je mag ze nu zelfs niet in de gangboorden laten zien.
We hebben dergelijke berichten, steeds herhaald in het Frans, nooit eerder via de marifoon gehoord.

De man die eergisteren bij Jersey overboord is geslagen is nog niet gevonden; aan zeevarenden wordt verzocht goed op te letten.
Ik moet er toch niet aan denken dat er ineens een lijk naast je boot drijft en hoe je dat dan moet hanteren.

Even puzzelen of we vanavond al aan het buitenponton moeten gaan liggen, om morgen vroeg met stroom mee de Alderney Race te nemen en Cap La Hague te passeren.
Als we in Sint Peter Port zelf blijven, zal het er om hangen of er rond 6.00 uur morgenochtend voldoende water staat om weg te komen.
Nu staat er net 10 cm water onder onze kiel; onze Franse overbuurman is met een rolmaatje langs de boot in het water aan het meten omdat hij waarschijnlijk in de blubber staat.

Aan het einde van de middag in de stralende zon, laat de brulboei ineens weer zijn mistroostige geluid horen.
Binnen enkele minuten komen er enorme mistwolken van zee aan land en zit alles potdicht.
Jammer, maar het schijnt bij de Kanaaleilanden te horen, zo wordt ons verteld.

Het was een dag onder het gezag van de Bailiwick of Guernsey.

De haven van Cherbourg bij nacht

We vertrekken om 6 uur Engelse tijd als de meter bij de sill 2.20 aangeeft.

Het is stikmistig en de brulboei klinkt niet echt bemoedigend.
Er is in de wijde omgeving bijna de hele dag mist voorspeld.
In de Solent, Portland Bill, de Scillies, overal mist.
Gelukkig hebben we goede navigatie-apparatuur, maar dat gestaar of er niemand aankomt in dat kleine mistige wereldje is wel vermoeiend voor je ogen.

We moeten motoren wegens te weinig wind.

De Race van Alderney sleurt ons met een noodgang van max. 14.8 naar het einde, met als toetje een stel witgekuifde en onrustige Eddies.
Vervolgens komen we zonder enige overgang in de toch nog behoorlijke bokkige golven rond Cap La Hague, die ons uitzwaait met drie grote golven over het dek.
Zo, deze barrières hebben we deze vakantie ook weer achter de rug.

Het blijft mistig en we komen terug op ons idee om wellicht door te varen naar St. Vaast.
Het is niet leuk om in dichte mist en met stroom tegen door te varen als het niet echt nodig is.

Om 12.00 uur meren we af in Cherbourg.
50 mijl in 5 uur; een gemiddelde van 10 knopen snelheid zullen we deze vakantie niet meer halen maar het was wél leuk,  zelfs in de mist.

Ik bak een stokbroodje en als we aan de lunch zitten worden we begroet door Fred.
Een paar jaar geleden sprak Hilco hem in Paimpol en toen we op de heenweg in Camaret aankwamen begroette hij ons op de steiger toen we afmeerden.
Hij blijkt al een paar jaar een trouwe volger van ons weblog te zijn en zeilt solo met zijn boot de Zephyr.
Via via en via AIS had hij al gehoord / gezien dat wij in aantocht waren.
Dat via via maakt ons nieuwsgierig.
Ons weblog wordt goed gelezen, maar het blijft altijd raadselachtig door wie.
Leuk om echt kennis met Fred te maken; we kletsen gezellig met een kopje koffie onze zeilervaringen en routes bij.

Vanavond eten we een visje in de club, als ze dat hebben tenminste.
Een T-bone steak gaat het zeker niet worden.

Het was een brulboei dag.

De zon komt door in St. Vaast en de kinderen spelen weer in het water.

Vannacht toen ik even wakker was en naar buiten keek bleek de mist compleet te zijn opgelost.
Waarschijnlijk heeft het windje dat gisterenavond opstak daaraan meegeholpen.
Ik heb zo'n vermoeden dat we al vroeg naar St. Vaast zullen gaan, in tegenstelling tot ons eerdere idee om pas 's middags te vertrekken omdat er dan minder kans op mist is.
Nadeel daarvan is dat we pas 's avond St. Vaast kunnen aanlopen en in de tussenliggende tijd voor anker moeten in de baai van Ile de Tatihu.
Niet erg, maar met mist of  miezer stukken minder leuk dan met een zonnetje.

Toen ik vanochtend Hilco hoorde rondscharrelen en vroeg of het niet beter was om vroeg te vertrekken waren we er direct uit. Doen.
Binnen 10 minuten en tegen half acht varen we weg.

Het is grijs kalm weer, heel zacht en amper wind, dus motoren geblazen.

We hebben de stroom vol mee en nemen vanwege het kalme weer voor de eerste keer de inner race vlak onder de kust.
Mooi groen en heuvelachtig hier, met kleine strandjes en heel veel bunkers die herinneren aan de tweede wereldoorlog.

Het stroomt enorm; we klokken regelmatig ruim 9 knopen.
Bij de imponerende vuurtorens Le Phare de Barfleur & Core Gauches des Barilets halen we zelfs 10.7.
Dat wordt dus een vroegertje in St. Vaast, maar we kunnen gelukkig gelijk naar binnen.
Het begint een beetje te miezeren als we om 10.30 uur afmeren.
Zo, alweer een stukje terugreis dat erop zit en dan nu koffie.

Gelukkig breekt de zon weer door en de temperatuur blijft formidabel voor eind augustus.

We blijven puzzelen hoe nu terug te gaan.
De komende twee dagen is er een redelijke wind, daarna geen wind en vanaf zaterdag gaat het flink waaien.
Het lijkt erop dat de harde wind die bijna altijd eind augustus arriveert, ook dit jaar weer van de partij zal zijn.

Ik zie de bui al hangen en vermoed dat we heel snel in de Roompot zullen liggen, maar kan me daar prima in vinden.
Een nacht doorzeilen neem ik maar op de koop toe.

Het komt allemaal een beetje beroerd uit met het getij en de stroom, dus we zijn er nog niet helemaal uit.

Het pannetje mosselen met het flesje Muscadet sur Lie op de wal was lekker en straks gaan we inkopen doen voor de terugreis.
In ieder geval nog even langs bij Gosselin om te kijken wat voor lekkers ze weer allemaal in de kelders hebben.

Het was een lastige plandag.

Passage Zeebrugge

Zacht en licht bewolkt.

Even voor 11.00 uur opent de sluis en kunnen we gelijk vertrekken.

Er staat weinig wind, dus het wordt waarschijnlijk gennakeren.

Als we te lang moeten motoren stoppen we misschien ergens onderweg om te kunnen slapen in plaats van vannacht door te zeilen.

Duimen jullie maar voor ons op de terugreis en stuur maar een paar positieve gedachtengolfjes deze kant op.

Die heb ik liever dan van die grote golven met schuimkragen over het voordek.

Lieve Ineke, wat beroerd van je pols; het is heel pijnlijk en heel lastig. Sterkte ermee....jij ook Rien !

Dag allemaal en tot binnenkort.

Herinneringen aan de terugreis.

Zacht en grijzig weer als we motorend de baai uitvaren.
Na een paar uur hijsen we de gennaker en houden dat ruim 4 uur vol.
Daarna uitgeboomd zeilend met een ruime tot halve wind vorderen we niet snel, maar moeten we geduld hebben tot het tij keert.
Om 20.30 zitten we aan de door de slager van St. Vaast zelfgemaakte hachee met aardappelpuree uit de oven.
Het zal vroeg donker zijn en het scheelt zeker 2,5 uur daglicht vergeleken met toen we begin juli vertrokken.
Om 22.00 is het donker, eerst met een klein sikkeltje en daarna geen maan, wel veel sterren.
Gelukkig zijn we Fecamp en Dieppe voorbij voordat de vissersboten aktief worden, dus daar is het lekker rustig op zee.

Hilco zit grijnzend onder de kap als de stroom mee gaat lopen en stuurt mij naar beneden om te gaan slapen.
Hij heeft het prima naar zijn zin en het is niet koud.
Ik lig lekker, maar ben  klaar wakker.

Nachtelijke small talk van de kooi naar de kuip.

Alles OK ?
Alles OK.
Koppie thee ?
Ja lekker.
Alles OK ?
Ja hoor.
Is het druk ?
Nee, nu niet.
Zal ik een beker soep maken.
Nee, liever thee.
Koud ?
Nee, helemaal niet.
Alles OK ?
Alles OK.
Zal ik nu weer een uurtje ?
Nee hoor.
Wil je wat te snoepen ?
Pak ik zelf wel.
Nog steeds rustig ?
Nee, nu wel wat vissers.
Zeg je het als je wilt wisselen ?
Tuurlijk.
Alles OK ?

Nou, dan probeer ik wat te slapen,

Slaap lekker, doei,

Doei.

Hotsend en klotsend passeren we in het donker Boulogne en Cap Gris Nez, waarna de eerste grijze streepjes zich aan de horizon aandienen.

Woensdag 22 augustus      onderweg op zee.

Eindelijk als het licht wordt gaat Hilco naar beneden,
Als hij een uurtje ligt te slapen zie ik een grote douaneboot in de verte aankomen; als die van koers wijzigt en vaart minderend pal achter ons komt varen zie ik de bui al hangen en zet het geluid van de marifoon harder.
Met een lekker Frans accent wordt Pietertje 2 opgeroepen en verzocht op kanaal 8 over te schakelen.
Ik vermoed dat ze niet met de dinghy naar ons toe komen omdat we nog steeds met de genua uitgeboomd en met hoge snelheid zeilen, waardoor het  wat lastig enteren is.
Waar we vandaan komen...St. Vaast en daarvoor...Cherbourg en daarvoor en daarvoor.
Hilco is inmiddels wakker geworden en staat ze slaperig te woord.
Als we bij Jersey zijn beland geven ze het op, vragen naar onze bestemming en wat onze thuishaven is.
Natuurlijk moeten we Den Osse twee keer spellen, waarna ze ons keurig een goede reis toewensen.

Het is nog maar 9.00 uur.

Om 11.00 uur hebben we er - na 24 uur zeilen - 193 mijl van onze terugreis opzitten.

Voorwaar niet slecht !
Het is zonnig en prachtig weer en we zeilen maar door, langs Duinkerken en uiteindelijk komt  Oostende in zicht.
We komen in de slag bij Nieuwpoort terecht, waar onder de kust en verder op zee drie verschillende zeilwedstrijden aan de gang zijn.
Het is een drukte van belang en net voor het laatste wedstrijdveld moeten we een keer gijpen om niet in het vaarwater van de wedstrijdzeilers  terecht te komen.

We zijn moe en besluiten Blankenberge aan te lopen.
Doorgaan naar de Roompot levert niet veel meer op dan in het donker aankomen en vervolgens niet gesluisd kunnen worden vanwege onze masthoogte.

Daar hebben we geen zin in.

Om 17.00 uur  uur liggen we heerlijk in een boxje afgemeerd en vallen na een biertje als een blok in slaap.
Even na half negen lopen we naar de wal richting 't Crayenest; voor het eerst weer een trui aan omdat het fris is.

Het wordt een mooie avond, die absoluut wat extra toelichting nodig heeft.
Een paar tips voor als je in 't Crayenest gaat eten.
Mannen de broekriem een gaatje minder, vrouwen het knoopje los, heb vooral geen haast en stel je "to do" lijstje minstens 4 uur uit.
Dan heb je de avond van je leven.

De kok Roger Catrysse is een artiest en kookt met z'n hart.
Hij weet alles van prachtige sauzen, maakt ze hoog op smaak en ze zijn heerlijk.
Er staan mooie  wijnen op de kaart.
Wij bestellen op aanraden van zijn vrouw wat coquilles en de rosbief voor twee personen.
Ik kijk in de keuken en zie hoe hij het vlees knuffelend omkeert, regelmatig met de pannetjes heen en weer  schuift en het gebraad bedruipt.
Geen haast.
Alles smaakt verrukkelijk en we hebben nog nooit zo'n perfecte rosbief gegeten.
Het is zo overdadig dat we niet eens aan de mooie frietjes en de salade toekomen.

We zijn de laatste gasten en als ik de vele kunstwerkjes en het het grote bijzondere schilderij dat hier hangt aankaart, krijgen we een toelichting.
Roger wilde het schilderij heel graag maar het was te kostbaar; ze kwamen overeen dat de kunstenaar voor het bedrag kon eten in 't Crayenest.
Kortom, maanden een kunstenaar over de vloer die heerlijk dineerde  en langzaam afscheid kon nemen door naar zijn schilderij buiten het atelier te kijken.
De kok licht het politiek getinte doek toe, vol met lokale politici, de burgemeester, schouten en schepenen, waarvan de karaktertrekken in positieve en negatieve zin meesterlijk zichtbaar zijn.
Echt het bekijken waard !

Een beetje James Ensor achtig, maar dan veel vetter uitgebeeld.

Als we zeggen dat het voor een toetje vast veel te laat is, zegt Roger's vrouw  dat hij de lekkerste sabayon van Blankenberge maakt.

Het is waar,  met een heerlijk bolletje ijs onder in het glas.
As ik vertel dat ik zijn kookkunst absoluut op de website ga zetten neemt hij met een hartelijke handdruk en schouderklop afscheid en zegt dat hij heel benieuwd is.
Je hem ook kunt inhuren voor particuliere feesten en partijen in het restaurant.
Het is de laatste paar jaar rustig met d'n Hollanders  zegt hij; misschien gaat er iets veranderen.

Wij hopen het en 't Crayenest verdient het.

Het was anderhalve dag en 246 mijl,  met een knoopje los op het einde.

Weer terug op de Grevelingen

Even na 7.00 uur gaat het tij meelopen en gooien we de trossen los.
Mooi weer, beetje nevelig nog, maar die lost snel op.
Roompotsluis opent als we komen aanvaren en bij de Zeelandbrug moet zelfs even het gas erop om de openstelling te halen.

Het is heerlijk zeilweer en met een klein windje en prima de vaart erin genieten we van het vlakke water en het feit dat we zonder storm of andere narigheid weer heelhuids "binnen zijn"
Bij Bruinisse gaat de sluis pal voor onze neus dicht, pech.
Eenmaal op de Grevelingen is het genieten en hoop ik - door ons laatste kropje zanderige Franse sla te gaan wassen -  dat we op de motor naar den Osse zullen varen.
De schipper is echter nog niet uitgezeild, dus zeilend onder een mooi laat middagzonnetje genieten we van onze prachtige Grevelingen.

Als we de bocht nemen naar onze box klinkt er luid getoeter van de overkant als welkom van Hans en Manja, die ons via AIS gevolgd hebben en ons binnen zien varen.
Geweldig, zo'n feestelijke ontvangst, alsof je een wedstrijd hebt gewonnen.
Op onze steiger is het rustig als we afmeren.

Volgens mij zijn onze vaste lijnen keurig klaargelegd, zo netjes liggen ze erbij.

Ik kook, we lezen en we doezelen wat voordat we echt gaan slapen.

Het is nog vroeg.


Het was een veilg thuiskomen dag.

2012 was een vermooide zeilvakantie

We willen vrijdag veel klusjes doen, maar de hele dag is er aanloop en het is poepgezellig met alle verhalen over en weer.

's Avonds heerlijk gegeten met Hans en Manja.

De boot moet qua zomerspullen leeggehaald, gepoetst, we moeten nog even naar de zeilmaker etc.

Hilco wil de laatste week, als het weer goed is,  in Zeeland blijven.

Tenslotte hebben we nog vakantie en zijn we alleen wegens de stormvoorspellingen eerder teruggekomen.

Het zal weer wennen worden aan de wal en aan het binnen zitten, maar we hebben nog tijd, óók om te zeilen en daar gaan we van genieten.

Vaak komt het er niet meer van als we weer aan het werk zijn en de herfst losbarst.

Ik krijg weer zin in de stad en m'n atelier, dus ook dat komt goed.

We denken nog maar niet aan onze overvolle mailboxen, die we wegens te grote bestanden voor het eerst dit jaar  onderweg niet of maar gedeeltelijk konden openen.

Het gewieg en geplok van het water onder ons hoofdkussen zullen we zeker missen.

Het wordt dus nagenieten van de vriendelijke Fransen en dromen van de zonnige eilanden in Zuid Biskaje.

En niet te vergeten....het heerlijke voedsel;   dat wordt streng regime de komende weken !

Reizen met Pietertje 2 is en blijft geweldig.

2012 was een vermooide in plaats van een verwaaide zeilvakantie, met ruim 1650 zeemijlen achter de boeg.