2008. Rondje Engeland.

Een van de drukste vaarroutes voor de boeg

zaterdag 28 juni.

Mooi weer en tussen de 16 en 22 knopen. Prachtig voor zeilers en de zee die op ons wacht

Haven van Zierikzee

Zondag, de 2e dag van onze vakantie.

Het is bewolkt met een zonnetje, ondanks dat het vanmorgen even betrok.

Eerst een ontbijtje en dan vertrekken we naar Zierikzee.

Het is warm als we aankomen in Zierikzee  en een mooie ligplek achterin bij de toren aangewezen krijgen. 

Het was een dag met een Zeeuws luchtje.

Voor anker bij Roompot buiten

Maandag 30 juni.  

We liggen "startklaar" en op eigen anker in de buitenhaven van de Roompot, met de  Noordzee  op ons netvlies.

Het is bijna windstil en je hoort alleen de vogels. De zon is nog lekker warm.

We krijgen  de neiging om  lekker kabbelend weg te varen, maar we pakken toch eerst maar een paar uur slaap. Morgen gaat het een rustig dagje worden. Met een zuidoostenwind van 3 bf zal het veel lezen worden en elkaar afwisselen om uitkijk te houden.

Het was een dag met een korte nacht.

Onze dolfijn

Om 6.oo uur worden we wakker; zonder wekker en wat later dan gepland.

Het lijkt een stralende dag te gaan worden, helaas met weinig wind.

Er blijken kilo's vette modder aan het anker te hangen en Hilco heeft putsen water en een bezem nodig om het schoon te krijgen.

Na een kop thee en een boterham vertrekken we vol goeie zin.  De eerste 10 mijl kunnen we zeilen, daarna valt de wind terug tot Bf 2. We zetten de code 0 (= lichtweer fok) bij, maar dat helpt ook niet echt. Het wordt dus motoren. 

Het is rustig onderweg en we komen niet veel scheepvaart tegen.

Wellicht hangt dit samen met de internationale transportstakingen. 

In de waiting area (pos. 51.22.689 N : 2.39.360 E) liggen veel schepen voor anker. 

Ineens horen we een grote plons naast de boot.

We denken in eerste instantie aan een bruinvis, maar het lijkt toch meer op een dolfijn, dus....dolfijn. 

Ze is enorm speels en duikt met grote sprongen onder de boot. Op een gegeven moment is ze uit zicht en voelt Hilco haar tegen de boeg duwen.

Ik loop naar de boeg en daar ligt ze, aan bakboord klem tegen de boot aan.

Ze zwemt tientallen meters mee, draait zich op haar zij, kijkt me met een oog aan, bruist lucht en springt weer weg. Ze heeft er zichtbaar plezier in.  De vraag is wie er meer geniet, wij... of de dolfijn.

Zeker een kwartier speelt ze rond de boot en is dan ineens verdwenen.

We motoren met weinig wind door de shipping lane, waar het  erg rustig is.

Tegen 18.00 uur komt er wat meer wind en kunnen we de zeilen zetten.

Altijd heerlijk die motor uit !

We besluiten niet verder dan Dover te gaan.

Om 19.30 maak ik een ovenschotel (pasta, kip en pestosaus, voor de nieuwsgierigen) en rustig zeilend peuzelen we die op. Het is een mooie avond.

Bij de ingang van Dover is het een drukte van belang met in- en uitgaande ferries, maar na een kwartier is de kust vrij.  Via de marifoon krijgen we toestemming van de Dover Coast Guard om de haven in te varen.

Van de havenmeester  krijgen we de laatste ligplaats in het Granville Dock toegewezen, een wat verdwaalde plaats aan de dwarssteiger achterin de haven.

Na een heerlijke douche aan boord en een nog lekkerder glas wijn met kaasjes vallen we om in de kooi. 

Het was een mooie dag.     

De "Pietertje2" krijgt een sleepje

Ook goedemorgen !

Het Granville Dock opent haar sluisdeuren vandaag rond 8.00-8.30 uur.

Aangezien wij ook omstreeks  dat tijdstip willen vertrekken, zitten we om 8.15 uur startklaar.

Helaas een kleine misrekening. Het is een uur vroeger hier en met de wekker zetten ben ik dit vergeten.
Het is dus 7.15 uur en ik (Pien) duik nog even terug in de kooi.

Het is heel zacht weer en lichtbewolkt.

Ze voorspellen 60% kans op regen en onweer vandaag en zo ziet het er ook uit. De wind staat helaas verkeerd, dus weer motoren. Zeilen doe je dus echt in Zeeland !
We lezen, eten en drinken en houden om beurt de wacht.
Alles gaat goed, totdat bij pos. 10.500.30 N : 034.930 E de motor stottert en de voortgang hapert.
We denken iets in de schroef gevaren te hebben, dus de boot meteen in z'n achteruit gezet en proberen om al rondjes draaiend (een visnet, denken we) eruit te krijgen en de schroef vrij te varen.

Ineens sprint ik naar beneden om de brandstofmeter te bekijken. En jawel hoor, die staat op 0%.
We zijn er voor de tweede keer ingetuind.
We hebben 2 gescheiden dieseltanks, die ten opzichte van elkaar kunnen worden afgesloten met een hendel.

Die hendel moet je tijdig openzetten (de brandstofmeter in de gaten houden dus !) om de reservetank aan te spreken en dat is niet gebeurd.
Inmiddels is de motor afgeslagen.

Gelukkig stonden de zeilen al een tijdje bij en kunnen we direkt zeilen;  dat is fijn in de buurt van de kust en je kunt  in ieder geval manouvreren.
De schipper moppert zich een weg naar de gereedschapkist voor tools om te ontluchten.
Dat lukt allemaal en ik start de motor.
Ineens een kreet  vanuit de motorruimte " STOP... we hebben nu echt een probleem ".
Wat blijkt?  Het speciaal voor het ontluchten bedoelde boutje blijkt afgebroken te zijn.
In het deel van het boutje  dat nog in de motor zit is een gaatje,  waardoor de olie naar buiten spuit. 
We kunnen dus niet motoren en ook de haven  met het zeer smalle toegangsgeultje naar Eastbourne niet aanlopen.
Eenduidig besluit. We hebben hulp nodig.
Ik bel de Marina van Eastbourne voor een sleepje en we zullen ons melden zodra we voor de ingang liggen,  is ons voorstel.    Het loopt echter anders.
Via de marifoon worden we opgeroepen door de Coast Guard, die vraagt naar onze positie. 

We worden getraceerd en  Hilco legt  hen het technische probleem uit.

Even later weer de Coast Guard die meldt dat de reddingsboot kontakt met ons gaat opnemen, hetgeen gebeurd.
Ze peilen ons en vragen ons langzaam tot 10 te tellen.
Ik denk dat dit een grap is, maar dat is niet zo. Op die manier zijn we beter te peilen.
En wij maar rustig doorzeilen of er niets aan de hand is !
In de verte verschijnt een klein bootje dat allengs groter wordt.
Zeven stoere  mannen -  mijn dag is alweer goed - en een stoere vrouw.
Ze vragen ons om  door te zeilen en komen aan stuurboord  "bijliggen"'.
Er springen twee mannen aan boord, waarvan een met veiligheidshelm.
Leuke gasten en veel humor, Steve en Nick.
Het anker halen ze weg en via de ankerrol wordt een sleeplijn bevestigd en uitgegooid naar de reddingsboot.

En zo wordt Pietertje 2 vanwege een afgebroken bout door het Engelse kanaal gesleept !

Tot onze verbazing ontpopt Nick (een boom van een vent van het eiland Alderney)  zich als mechanicien en wil met Hico naar het probleem in de motorkamer kijken.
Hij tovert een speciaal en miniscuul schroevendraaiertje tevoorschijn en peutert in één keer het afgebroken boutdeel eruit.

Vervolgens graait hij in zijn overal en haalt met z'n reuzenhanden zeker honderd verschillende boutjes tevoorschijn. Na wat zoekwerk en na eerst een verkeerde geprobeerd te hebben heeft hij de goeie te pakken, vraagt of Hilco het afdichtingsringetje nog heeft en schroeft het vast.
HET PAST !
Ik start de motor en alles werkt weer normaal.
Hilco stelt dat we nu weer op eigen kracht Eastbourne kunnen aanlopen, maar ze vinden dat ze dat niet kunnen doen en willen ons begeleiden naar de haven.
Ik  vraag " shall I put the kettle on " en maak een flinke pot thee.
Naar goed engels gebruik drinken we die met melk en is het - ondanks de regen - erg gezellig.
Vooral dat motorgeluid op de achtergrond doet het erg goed.
We zeilen nu voor de reddingsboot uit en dat leidt tot veel gelach.
Zelfs in de sluis van Eastbourne zit de reddingsboot achter ons .
Na iedereen bedankt te hebben nemen we afscheid, tanken 110 liter diesel en meren af in box C 6.
Ik wil koken, maar Hilco wil een feestmaal buiten de deur na dit avontuur.

We vinden een indiaas restaurant '"Ganges" waar we voortreffelijk eten, zowel mild, medium als spicy.
Op de terugweg naar de boot moeten we flink omlopen. Het computersysteem dat  de bruggen regelt, die de verschillende wijken rond de haven met elkaar verbindt, is gecrasht.
Resultaat is dat alle bruggen open blijven staan.
Na een flinke wandeling bereiken we Pietertje 2,  drinken nog een kopje koffie en vallen in slaap.

Het was een gedenkwaardige dag.

Vertrek bij Eastbourne

Alhoewel we vast van plan zijn om richting Solent te vertrekken en de thee en boterhammen reisvaardig zijn, besluiten we een pauzedag in te lassen en gewoon lekker te luieren in Eastbourne.

De zon schijnt en we hebben tenslotte vakantie !

We lezen, luieren, koken en eten en andersom. Heerlijk !

Gezien de weervoorspellingen voor komend weekend, is het morgen de enige geschikte dag om richting de Solent te zeilen.  Er komt heel veel wind aan vlgs. de weerkaarten. Echt vroeg vertrekken morgen gaat niet lukken, want pas tegen 12.00 uur gaat de stroom meelopen.

Wellicht, als het nog meevalt met de wind, kunnen we het kaapje met het beroemde vuurtorentje van Beachy Head met de motor bij  passeren en krijgen we daarna de stroom vol mee.. We zullen zien.

Bij gebrek aan fantasie of wel pure luiheid, hierbij een zeedicht van een onbekende schrijver.

A man knocked at the Heavenly Gate.

His face was scarred and old.

He stood before the Man of Fate

for permission to the fold.

What have you done ? St. Peter asked

to gain admission here ?

I've been a Sea-Captain, Sir

for many and many a year.

The pearly gates swung open wide.

St. Peter touched the bell. 

Come in and choose your harp, he said;

you've had your share of hell.  

Na de maaltijd een glaasje gedronken bij Kia en Richard, aan boord van een 45 voet aluminium  Koopmans zeiljacht. Ervaren zeilers die Ierland en Schotland goed kennen.

Het was een vakantiedag.    

Beachy Head

Heerlijk uitgerust en zonder wekker wakker, de voorbereidingen voor ons vertrek gestart.

Om 9.15 uur varen we de sluis van Eastbourne in en om 9.30 uur zijn we gesluisd.

Het is rustig en zonnig weer en er staat gelukkig niet teveel wind om met de stroom tegen Beachy Head te passeren. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt.

10.45 uur passeren we Beachy Head, pos. 50.43.750 N : 9.15.660 E.

Het blijft een prachtig vuurtorentje  onder bij de witte krijtrotsen.

Deze rotsen bij Beachy Head zijn trouwens erg favoriet bij zelfmoordenaars.

Jaarlijks springen er meer dan  10 personen naar beneden; ze komen nooit in zee terecht, waardoor  hulpdiensten halsbrekende toeren moeten uithalen om die stakkers weer boven te krijgen, meestal dood dus. Rare gasten die engelsen.

Tegen 11.00 uur komt er via de marifoon een stormwaarschuwing binnen, die we niet goed kunnen verstaan. Daar worden we knap onrustig van. 

Zo'n  waarschuwing komt niet voor niets en het kan ineens heel erg gaan spoken op zee.

Een half uur later volgt er een nieuwe waarschuwing; nu op kanaal 84 en gelukkig wél goed te verstaan.  Er komt met een sneltreinvaart een stormfront aan,  met een voorspelling van windracht  Bf 7 - 8, met kans op windkracht 9. Storm dus.

Met nog zeker 9 uur zeilen voor de boeg zien we dat niet zitten. Het gebied waar we naar toe gaan is te gevaarlijk.  Zeker de passage bij de Looe moet je niet door met veel wind, daar waarschuwen alle pilots voor.

In het donker het eiland Wight aanlopen is met storm ook geen optie.

We zijn zo'n 8 mijl van Brighton, dus besluiten we daar naartoe te gaan.

Het is overigens nog steeds mooi weer, maar er zijn wel flinke "windveren" in de lucht gekomen. Een soort dunne sliertige wolken.

Raar om te zien dat de wonderlijke oude Palace pier van Brighton niet meer in zee staat. Ooit heel beroemd en gebouwd van 1891-1899. Jaren in gebruik geweest als een soort kermisachtig onderkomen voor allerlei aktiviteiten. Het grootste deel van de pier is met een zeer zware storm enkele jaren geleden voorgoed in zee verdwenen.

Men was toen al bezig om de unieke en barokke pier via fondsenwerving te redden. 

Om 15.30 uur meren we af op een royale plek, die de staf van Brighton Marina na veel vijven en zessen voor ons heeft gevonden. De eerste 3 boxen die ze geven zijn: niet breed genoeg , bezet en op een nare onbeschutte plek. Dat schiet lekker op en we varen veel rondjes, druk converserend via de marifoon met de havenmeester.

Maar....we liggen er uiteindelijk vorstelijk bij, afgemeerd met wat extra lijnen voor als de storm arriveert.

Als ik sta te koken wakkert de wind al aan tot zo'n 6 bf, rond de koffie staat er bf. 7.

We kijken/luisteren lekker naar een dvd van de Eagles "Hell freezes over", schuiven de luiken dicht en hebben nergens meer last van. Mooi die muziek, bij dit ruige weer.

Het was een niet te plannen dag.

onze dagelijkse kost

We slapen lekker uit en constateren om 9.30 uur dat de wind aardig is gaan liggen.

Hilco loopt naar het havenkantoor voor de laatste berichten; die zijn Zuid -West 4 toenemend aan het eind van de dag naar 6, draaiend naar Zuid.

Dat zou betekenen dat we met halve wind naar de Solent kunnen zeilen. We vinden alle twee dat we een poging moeten wagen, maar realiseren ons dat de zee nog heel onrustig moet zijn na de storm van vannacht. Toch gaan vinden we en om 10.30 uur gaan de trossen los en hijsen we het grootzeil - zwaar gereefd - in de haven.

Bij de havenuitgang beukt de zee al enorm en wat we daarachter zien ziet er ook niet echt fijn uit. Een ding is zeker,  het gaat een natte en niet gemakkelijke tocht worden.

Er gaat nog een zeiljacht naar buiten, richting Eastbourne zo blijkt.

Dat is een fluitje van een cent, met de wind achter !

Maar hoe vergaat het ons ?

Golf na golf komt over en Pietertje 2 beukt er zich er een weg door.

Na een mijl kijken we elkaar aan en weten we het zeker.  We gaan terug !

De voorspelde Bf 4 is inmiddels een dikke 5, de afstand te groot en de voorspelling te slecht.

We draaien om en liggen na zo'n 20 minuten weer veilig op "onze" oude plek. 

Goed zeemanschap heet dat en wat  hou ik van m'n eigen verstandige  schipper.

Vervolgens naar de ASDA, een enorme supermarkt waar je van alles kunt vinden en uigebreid inkopen gedaan.  Dat wordt lekker kokerellen de komende dagen.

Lekker gekookt en veel gelezen.

Inmiddels hebben we "In ongenade" van J.M. Coetzee en

"De kabbalist" van Geert Kimpen al uit. Prachtige boeken.

Het stormt inmiddels echt, maar in ons bootje is het een oase van rust.

Het was uiteindelijk een rustige dag.

alarmcode rood

We zitten behoorlijk vast hier in Brighton. Ook vandaag zal het er niet van komen om verder te gaan. We liggen in de Marina achter de enorme muur die ons beschermt tegen de zee. Het waait nu ongeveer 6 bf en er staat ons nog 2 bf meer te wachten. Af en toe slaan de golven zo hard op de muur dat er aan de binnenzijde waar wij liggen een lichte regen van zout water over ons heen komt. 

Als het straks droog is gaan we lekker wandelen en wat foto's maken.

Voor het in het rood aangegeven gebied op de kaart van Engeland  geldt een stormwaarschuwing, dus het waait niet alleen hard in Brighton.

Inmiddels zit de wandeling erop; gelukkig schijnt de soms zon weer, maar qua wind spookt het nog steeds.

Onstuimige indrukwekkende zee, met golfsurfers die de golven proberen de baas te zijn.  De wandelpromenade op de muur waarachter Pietertje 2 ligt is afgesloten wegens  overslaande golven en harde wind.

Espresso en taartje genuttigd onderweg, waardoor het voorgerecht uit eigen kombuis ineens niet meer nodig is. Wel lekker gekookt.

Dit is voor voor onze vriend Jacob, die een zwak voor het meenemen van vreemde menukaarten heeft. 

Chez Pico's menu van de dag.

Lamscoteletjes met mint en knoflook, jonge bietjes, groene salade met veel verse groene kruiden en gebakken krieltjes.

Frambozen uit Kent met clotted cream toe.  O zo.

Daarbij een Amano Primitivo uit Puglia, gebotteld van een met de hand geplukt druifje, soort onbekend. O zo.

De schipperse heeft het erg naar haar zin !

Inmiddels aan Jeroen Brouwer´s  " Zonsopgangen boven zee " begonnen.

Prachtig rijk taalgebruik,  over een personage met een gekwelde ziel.

Ach ja... wie niet op onze leeftijd ! 

Benieuwd of ik daar ook lekker op inslaap. 

Het was een stormachtige dag.

Het Royal Pavilion

Het heeft vanacht ontzettend gespookt, maar we hebben heerlijk geslapen.

Inmiddels is het naast de storm ook nog heel hard gaan regenen. Dat is wel jammer, want wandelen is niet leuk met dit weer en een autootje huren ook niet.

Het is even na 11.00 uur en we zitten aan de koffie met ruim 30 knopen wind.

We hebben de cabrioletkap over de kuip opgezet en zitten nu zonder de luiken en met het kacheltje aan in onze Pietertje 2, waarover nu een kleine lofzang.

Pietertje 2 is een geweldig comfortabel en snel zeilend schip. Ruim en licht, met twee heerlijke langsbanken en een hele grote achterkooi om te slapen. Daarnaast een ruime kooi aan de voorkant, voor gasten, snurkers en ander ongerief.

De bediening van de zeilen is geweldig. Wat ons opvalt is de doordachtheid van de indeling van de boot. Eigenlijk zit alles heel goed in elkaar, heeft precies de goeie maten en is perfect afgewerkt. We zijn heel blij met onze Hallberg Rassy Pietertje 2.

Vanochtend heeft Hilco het log weer gangbaar gemaakt want dat deed het niet. De gever verwijderen was kinderlijk eenvoudig aldus Hilco en de stop om de doorvoer even af te sluiten hing er naast aan een mooi rvs haakje.

Niks zoeken dus en zo gepiept.

Al met al leert Hilco  de boot heel goed kennen.

We maken een korte wandeling, maar het is en blijft koud en nat vandaag.

Binnen is het lekker en de Asda voorraad is nog niet op.

Chez Pico's vandaag: tonijnsalade met witte borlotti bonen en een lekker engels uitje, spaghetti bolognese, gemengde salade en  espresso toe. Mjammie.

Een mens moet wat als hij niet kan zeilen nietwaar ?

2 uur DVD  van de eerste serie " 24 Hours", gekeken; daar hebben we nooit tijd voor gehad.  Kiefer Sutherland lijkt wel heel erg op zijn vader.

Het was een luie dag.

Riddle & Finns

Zowaar,  de zon schijnt als we aan het ontbijt zitten.

Er staat, met pieken, nog wel zo'n 30 knopen wind.

Als we zover zijn om de bus naar Brighton te pakken, hoost het  "ouwe wijven ". 

Kan iemand mij vertellen waarom het nooit ouwe kerels hoost ?

Even later met de bus en volop zon, op weg naar het Royal Pavilion in Brighton.

Gebouwd in 1784. Verbouwd tussen 1815-1822 onder leiding van de architect John Nash en gekocht  door de toenmalige Prins Regent, later Koning George IV.

Het blijft een wonderlijke suikertaart dit Royal Pavilion, uniek en een mix van klassieke en Indiase stijlen. 

We bezoeken de tentoonstelling " Chinese Whispers", bestaande uit een grote collectie keramiek, maf, mooi en soms foeilelijk.

Die engelsen kunnen in hun decoratiedrang ook echt doorslaan.

Leuk om naar te kijken.

Verder een prachtige tentoonstelling met beelden, maskers, kleding en voorwerpen uit o.a. Birma, Papoea-Nieuw-Guinea en Nigeria.  Krachtig en fascinerend werk ! 

Op ons gemak door het leuke en autovrije oude deel van Brighton "The Lanes" gewandeld, met z'n vele winkeltjes, oude uithangborden, kroegjes en restaurantjes.

We krijgen trek en staan voor een viswinkel  (denken wij) om een mooi zeebaarsje voor in de pot van vanavond uit te zoeken.

Ineens valt ons oog op een recensie van Gordon Ramsay in de etalage. "Sea food as it should taste".

Geen viswinkel, een restaurant dus, " Riddle & Finns ", Meeting House Lane 12b.

We kijken graag naar Ramsay's tirades in keukens van restaurants die van alles fout doen, erkennen zijn vakmanschap, zijn verkocht en stappen naar binnen.

Het lijkt echt op een viswinkel met witte tegeltjes, strakke tafels en ongenaakbare krukken.

Maar verder....prachtig voedsel, vreselijk aardige bediening, goeie muziek en lekkere wijn.

We gaan voor een paar lichte gerechtjes ; het is tenslotte al 15.45 uur.

Oesters (franse en engelse), razor clams (scheermesschelpen) en gerookte zalm met boekweit blinis. Lemon pie met espresso toe.

Overheerlijk, met dank aan chef Ramsay. De foto's spreken voor zich.

Over foto's gesproken.

Hilco poogt nog steeds de website te verfijnen, maar dat lukt nog niet helemaal. Voorlopig werkt de verwijzing in de tekst nog niet en zijn de foto's

uitsluitend via het album te zien.

Inmiddels is het hier avond en stormt het wederom.

Als we naar de voorspellingen kijken kunnen we morgen en waarschijnlijk ook donderdag hier nog niet weg.

De voorspellingen voor  vandaag waren bf 4-5, maar er staat veel meer wind en er is veel nieuwe regen op komst.

Dit hebben we in al die jaren dat we zeilen nog nooit meegemaakt. 

Ik sluit  af met een welgemeende  Rotterdamse opmerking.

" Da mos gewoon niet magge.

  Ovvie 'n emmer leegpleurt."

Het was onverwachts een Ramsay dag.

kaartentafel

En wat denk je ? Plensbuien ! Het houdt maar niet op.

Niemand vaart uit, zelfs de vissers houden het voor gezien.

De wind is gelukkig wat gaan liggen en de barometer is opgelopen naar 1012.1.

Als het weer zo doorgaat, schrijf ik een heel kort stukje vandaag.

Misschien nog iets over een zak met schroefjes of HET schroefje.

Trouwens...het was een boutje !

We zijn al dagen bezig de voorraad bouten en schroefjes te verzamelen en slopen desnoods de halve boot,  om van onze voorraad een mooie foto op de site te zetten.

Nu we toch tijd genoeg hebben, ga ik eerst maar eens aan de menukaart van Chez Pico's werken. Ik probeer altijd zoveel mogelijk met verse producten te koken, maar aan boord ontkom je er niet aan, om levensmiddelen uit "de ijzeren voorraad " te  gebruiken.

Je wordt wel heel creatief en soms maak je de meest krankzinnige combinaties, die heel lekker kunnen smaken. Ooit geprobeerd een oud bosje radijs in pernod te smoren, maar dat was geen succes.

Het is nu even na 20.00 uur British summer time en we hebben lekker aan boord gegeten.

Gezien het feit dat sommige  schrijvers in het gastenboek zich gaan vervelen, gaan we het morgen gewoon proberen en zeilen richting het eiland Wight / Cowes of de Beaulieu river. 

De windrichting is sowieso verkeerd, maar de voorspelling is niet al te slecht.

Zuid-West bf 4. Wél regen voorspeld.

De wekker gaat op 5.30 uur en we hopen rond 6.00 uur de trossen los te gooien.

We hebben dan een vol tij de stroom mee en zijn dan de  Looe door voordat  het tij keert. Op die Looe kom ik nog een keer terug!

Hoop morgen een (niet te) spannend verhaal te kunnen melden, anders slaapt m'n moeder slecht.

Het was een saaie dag.

zeilen in de Solent

Om 5.45 uur opgestaan, potten thee en boterhammen gemaakt.

Het is grijs, de wind suist door de verstaging en het ziet er niet echt lekker uit.

Qua wind is het echter goed te doen. Om 6.15 uur varen we de haveningang uit.

Ondanks dat ik een anti-zeeziektepilletje heb ingenomen, blijk ik toch nog niet voldoende ingeslingerd te zijn en ga me flink katterig voelen.

Dat heb ik elk jaar aan het begin van de vakantie als het even doorwaait; het komt daarna in die vakantie nooit meer terug, al waait het bf 8 op zee.

Ik ga midscheeps op de bank en doe doezeldutjes.

De motor staat bij en Hilco heeft de zeilen gereefd  bijgezet, voor de stabiliteit van het schip.

De wind staat pal tegen, dus de motor moet helaas bij.

Wél hou ik trouw de posities bij.

Met  katterige oogjes  kijk ik regelmatig naar de schipper, die het geweldig doet en voorzie hem van bekers thee.

De lucht ziet er dreigend uit, maar er komen relatief weinig buien uit en de zon gaat zowaar ook nog schijnen.

Tegen 10.00 uur zijn we zonder problemen door de Looe heen; een stuk van het zeilgebied net vóór  de Solent, dat  berucht is om z'n gevaarlijke stroming en hoge golven, als de omstandigheden niet goed zijn.

De Looe is erg smal, met veel ondieptes, die de stroomvorming enorm versnellen.

Je bent altijd blij als je de twee boeien waar je tussendoor MOET varen, bent gepasseerd. 

We zijn - jaren geleden -  een keer met onze zeilboot dwars op de stroom door de Looe heengesleurd; het leek wel een waterval zo bruiste het.

Hilco kon toen alleen met de motor voluit aan nog wat tegengas geven.

Eenmaal door de Looe heen gaat de motor uit en ik begin me gelukkig fitter te voelen, zolang ik maar niet aan eten of de geur van voedsel denk.

Het zwaarweer zeildieet is veel effectiever dan Sonja Bakkeren.

Om 13.00 uur zeilen we voor Cowes op Wight, in 8 uur en dat is supersnel !

Het is - zoals altijd - druk op Cowes.

Er is weer eens "Cowes week" met allerlei regatta's, voor zowel racy- als klassieke zeiljachten.

Dit is volgens mij het beroemdste zeilparadijs van de engelsen.

Inmiddels hebben we dik twee knopen stroom tegen en we krijgen bakken zout water over ons heen.

Soms lijkt het onder water zeilen.

We besluiten door te zeilen naar Lymington, een gezellig Victoriaans aandoend stadje, waar meer plek is dan op Cowes en je ligt er ook beschutter.

In de monding van de Medina rivier waaraan Cowes ligt, kan het enorm te keer gaan. Als je aan de visitor pontoons ook nog eens gedubbeld ligt afgemeerd (wat veel voorkomt) doe je 's nachts geen oog dicht, van het geluid van klotsende golven en schurende stootwillen.

En.....insiders weten het ...... kom niet aan mijn slaap als het niet nodig is !

We maken een flink aantal slagen, maar met al die stroom tegen blijft die schoorsteen van Portsmouth in ons gezichtsveld en schieten we niet echt op.

Om 15.00 uur houden we het voor gezien, doeken de zeilen op en gaan met de motor aan richting Lymington.

Via de marifoon roep ik de haven op en krijgen we een prima box toebedeeld in de Berthon Marina. Wel een erg dure Marina trouwens; 41,50 pond per nacht !

Hilco wil wijn en kaasjes en zo gedaan; het is een stevig ontbijtje voor mij, maar het smaakt !

We luieren wat en besluiten naar The Kings Head te gaan. Een 300 jaar oude pub, met een plafondhoogte waar je je hoofd aan stoot, kaarslicht en heel veel mooie ales.

We drinken een pint en eten een rib-eye (die ik trouwens zelf veel lekkerder klaar kan maken). Ik blijf dat een vreemd fenomeen vinden.

Je kunt hier prachtig vers voedsel kopen, maar heel vaak zien ze kans om dat toch te verzieken.

Terug op de boot kunnen we nog net enkele pagina's lezen en tollen vervolgens in de kooi.

Het was een lange dag.

Elan 40 met losgekomen kiel "White Rose"

Vandaag blijven we nog hier. 

De wind staat pal tegen; met The Needles voor de boeg hebben we daar geen zin in. 

Het vakantiegevoel op zo'n heerlijk schip wordt wel heel erg versterkt.

Zelfs mijn eigen ADHD'tje begint luiheidsverschijnselen te vertonen.

Alhoewel...om 11.00 uur hebben we al ontbeten, twee paar schoenen en een extra landvast voor de middenkikker gescoord.

Om 11.30 komt de pot Semco te voorschijn en zetten we het teakdek - Hilco het grootste deel - in de sealer.Ook hangen er twee wasjes buiten te drogen en heb ik de boot "gekuist ", zoals onze belgische vrienden Paul en Greet altijd zo mooi zeggen.

Een paar lekkere Chez Pico's lunchbroodjes nr. 1 gemaakt.

We hebben zin om buiten de deur te eten. Al wandelend komen we langs de Ship Inn, vroeger een naar chips ruikende stinktent, maar er blijkt sinds 18 maanden een andere eigenaar / chef kok te zijn. Een fantastische keuze, zo blijkt.

De klassieke keuken op z'n best. Heerlijke black pearl scallops op een bedje linguine pasta, met pesto/citroen/parmesaan saus.

Ik ga voor de pie of the day steak & ale en mustard potatos en Hilco voor de slow roasted lamb shoulder met rozemarijn. Echt lekker.

Het is natuurlijk heel erg als je soms een paar dagen niet kunt zeilen (?).

Het is nu 22.00 uur en uw razende reporter Hilco heeft hot news mét foto's !

Hieronder een live verslag van zijn kant.

Nadat we een ambulance bij de ingang van de haven naar binnen hebben zien rijden, gaan we naar de boot alwaar Pien aan Hilco de camera geeft en hij er vandoor gaat . Er zijn 4 mensen van de coast guard in regenpak, die met elkaar overleggen wat de beste positie is voor de ambulance.

Na rijp beraad wordt dat de plaats, waar de boten met de botenlift in en uit het water worden getakeld.

Na een minuut of tien komt de reddingsboot binnenvaren met vlak achter zich een zeilboot van het type Elan 40.

De Elan vaart langzaam in de singels,  waarmee normaal gesproken een boot uit het water wordt getild.

Dit gebeurt nu ook maar de boot blijft in het water en hangt alleen maar in de singels.

Ik maak steeds foto's.  Er zijn inmiddels wat mensen op de zeilboot te zien en de reddingsboot komt achter de zeilboot langs, om aan de steiger  af te meren.

Links en rechts gaan er mensen van de reddingsboot op de zeilboot en na een paar minuten haalt de lift de zeilboot in de singels naar voren, zodat de punt van de boot bijna de kade raakt.

Zo kunnen de mensen van de zeilboot over de boeg van de boot de inhoud van de boot aan land brengen. De een na de andere brengt z'n persoonlijke plunjezak over de boeg naar de wal Hier en daar komen er nog een paar losse pantoffels te voorschijn, maar van enige humor is geen sprake.

Er hangt een grafstemming en er wordt geen woord gewisseld. 

Ik vraag wat er nou precies is gebeurd en krijg als antwoord dat de kielbouten los zijn gegaan en er veel water in de boot liep,  zo'n 20 mijl buitengaats in een race van Cowes naar Saint Malo in Frankrijk.

De bemanning is zich rot geschrokken en was enorm bang dat de kiel van de romp zou breken. Onmiddellijk is de kustwacht gealarmeerd en is uit alle macht geprobeerd het water weer overboord te pompen. Als eindelijk de reddingsbood aankomt wordt besloten om alle bemanning van de zeilboot over te zetten op de reddingsboot. 

Een van de bemanningsleden heeft tijdens de panieksituatie aan boord van de zeilboot z'n kniebanden gescheurd en gaat kermend van de pijn de ambulance in.   

Ik vraag  een van de bemannigsleden of ze eventueel interesse hebben in de gemaakte foto's, maar dat is niet het geval. Ze willen absoluut geen foto's !

Later komt een van de bemanningsleden aan mij vragen of ik pen en papier heb om een emailadres te noteren, maar niemand heeft dat. 

Ik zeg de foto's te zullen mailen naar de R.M.L.I, dan kunnen ze die daar opvragen. Het voorstel wordt op prijs gesteld.

Even later wordt de Elan uiterst voorzichtig omhoog getakeld.  

Het is een beetje een plechtige situatie.

Al het water in de boot  stroomt duidelijk zichtbaar uit de romp langs de kiel. 

Het is duidelijk te zien dat de kiel uit z'n zitting is gekomen. Het water blijft maar stromen en stromen, ook als  de boot al een tijdje op de kant staat.

De ziekenwagen gaat weg.

Ik draai me om en kijk naar de opgeruimde gezichten van de mannen van de reddingsboot.

Alllemaal hebben ze een krant in hun hand met daarin fish and chips;  ook ik kan een grijns niet onderdrukken.

Voor mij is het tijd om maar eens een kop koffie aan boord te halen, met een lekkere grappa.

De Pietertje2 ligt er vredig en aanlokkelijk bij. 

Komt de schipperse ineens uit de hoek: Goh.. die hadden blijkbaar ook geen boutjes op voorraad.

Het was een dag voor het journaille.

Dorset Sea Food Festival in Weymouth

Aangezien het ons  ruim een dag niet is gelukt om een internetverbinding tot stand te brengen, kon de site niet worden bijgewerkt.  

Je moet er soms best veel moeite voor doen ! 

Zaterdagochtend om 5.35 uur uit Lymington weggevaren. Hoe zo vakantie ? 

We willen met de stroom mee The Needles passeren, want anders kom je daar bijna niet voorbij vanwege de sterke stroming. 

Op deze beruchte plek aan het eind van de Solent zijn al heel wat schepen vergaan en daar willen we niet bij horen.

Het is een prachtige stille en zonnige ochtend als we vertrekken. 

Helaas duurt dat maar even en wordt het zo fris dat Hilco z'n muts opzet.

Ik doe nog even een dutje onder een deken en mijmer over de koffieclub.

't Zou leuk zijn om daar nu even bij te zijn. Al ruim 20 jaar drinken we  koffie op zaterdagochtend met een groepje vrienden, in cafe Penny Pean bij de Rotterdamse markt.

We hebben het over alles en over niets, kunst, politiek en het grote leven zelf.

Heel leuk en zodanig verslavend dat je je schuldig voelt als je eens overslaat.

Dag koffieclub !

Tot bijna 3 mijl voor Weymouth is het hele traject bezeild. We zeilen scherp aan de wind met NW- wind; gemiddeld 13 knopen, dus best relaxed.

Om 13.00 uur meren we af in Weymouth waar een feeststemming heerst vanwege  het Dorset Seafood Festival, dit weekend. 

Het is de week van de vis in heel Engeland.

We treffen het weer eens. Overal tentjes met allerlei vis en schelpdieren, visrokerijen, kookdemonstraties en lokale specialiteiten. Heel leuk.

Lekkere mosselen als voorafje gekookt en de lamscoteletjes die we nog in de koelkast hadden gegrild.

Mijn jongste zus Mieke gebeld die jarig is. Helaas alleen maar kunnen inspreken.

Ik hoop dat zij voice mail kan beluisteren in Zwitserland, want dat lukt ons in Engeland niet.

We zijn best moe; morgen is het weer vroeg dag en hopen we rond 5.30 uur te vertrekken naar onze volgende bestemming.

Het was een visdag.

De rivier Dart

Om 5.15 op en om 6.00 uur weggevaren uit Weymouth. We lagen 6 rijen dik afgemeerd, in het midden. Het duurt altijd even voordat de buitenste boten zijn vertrokken.

Iedereen wilde vroeg weg om met de stroom mee het - alweer ! -gemene kaapje Portland Bill te  ronden.

We durven het nu aan en nemen "the inner race ", wat betekent dat je heel dicht onder de rotsen de kaap rondt in plaats van verder buitengaats te gaan varen. 

Een jaar of vier geleden hebben we dat voor het eerst met knikkende knieen gedaan.

Daarna mag je je geloof ik nooit meer een beginnend zeiler noemen.

In het water vlak onder de kaap spelen zich vreemde taferelen af.

Door de sterke stroming en grote verschillen in diepte mixt de zee zich op een vreemde manier.

Eerst zie je een onnatuurlijke spiegelgladde zee, die ineens - alsof er een heks in begint  te roeren - de meest rare golven en golfjes krijgt die om je boot heenkolken.

Je schip tuitelt dan door de golven heen, zonder een vast golfpatroon.

Je moet echt altijd de motor bij hebben staan en - zeker de eerste keer - een soort stalen zenuwen hebben.

We've had our share of hell, zal ik maar zeggen.

Vandaag...niets aan de hand.

Natuurlijk zijn er wat Eddies (een naam voor gemene golfjes, 't is echt waar), maar binnen een uur na vertrek zijn we Portland Bill gepasseerd.

Het is stralend zonnig weer, maar koud.

We hebben alletwee een goed boek, dus de tijd vliegt om. Titels volgen.

Zeker een half uur hebben we een duif op bezoek die lekker meezeilt; blijkbaar geen zin in de vliegwedstrijd waarvoor ze is geringd.

Tegen 14.00 uur lopen we Dartmouth aan; een van onze favoriete plekken om aan te komen.

Prachtige heuvels, mooie pastelkleurige huizen en een  levendige rivier Dart, waar alles wat kan varen vaart.

Er is zowaar steiger vrij in de oude Dart Marina, wat zelden voorkomt.

Ik sluit dit hoofdstuk voorlopig af met "cheerio love ". 

Een groet die ik hier ooit van een keurige engelsman, met een te lange korte broek, te witte benen en te hoge sokken in te degelijke stappers - maar zeer schalks kijkend - te horen kreeg.

Pasta + prutjessaus + salade gemaakt aan boord en de watertank gevuld.

Zo dadelijk lekker een kopje koffie met plakje Dorset Tea Bread, een specialiteit van

Eve & Jo Puttick uit Poole.

Het was een Eddiedag 

De schilderachtige baai van Dartmouth

We vertrekken om 6.00 uur en motoren de prachtige baai van Dartmouth uit.  De zon schijnt al volop op de prachtige pastelkleurige huizen in de heuvels.  We stellen vast dat we het gevoel hebben, dat hier pas ons zeilgebied begint.
Hier is meer ruimte, meer lucht, minder mensen en je voelt dat de deining van de Atlantische Oceaan eraan komt.
Het is een tragere veel langere golfbeweging.
Eenmaal op zee wordt het al snel grijs en ziet het er wat miezerig uit. We krijgen zo-
langzamerhand zin in zon en warmte !
Hilco besluit ook hier de inner race te nemen, waardoor we een flink stuk afsnijden; we varen op de motor.
Bij de baai van Lannacombe steken we naar buiten en hopen op minder stroom tegen en meer wind.
De wind blijft maar Zuid-West en West-Zuid-West staan, met een gemiddelde van zo'n 11 knopen.
Alle pogingen ten spijt, zeilen lukt niet. We willen - gezien de ruim 70 mijl die we moeten afleggen -  altijd een gemiddelde van 5 knopen halen en dat zit er niet in.  Motor aan en boeken te voorschijn, het is niet anders.

Inmiddels zijn o.a. de boeken verslonden.
"Ararat"  van Frank Westerman (boeiend en herkenbaar vanuit het mannenbroedersgebied waar ik ben opgegroeid).
"Italiaanse schoenen" van Henning Mankell (goeie tip Maria !) ; altijd gedacht dat hij alleen thrillers schreef. Prachtig !.
"Cel" van Charles den Tex (bedankt Jos en Lisette); een heel erg spannend en goed geschreven boek.
"De vaticaanse moorden" van David Hewson; een doorsnee thriller en lekker voor onderweg, met veel informatie  over de schilder Caravaggio.

Om 12.30 uur passeren we Edystone Rock, een gevaarlijke rots met vuurtoren waar we ver uit de buurt moeten blijven.
Tegen 16.00 uur lopen we de baai van Falmouth binnen.
We doen 2 ankerpogingen, maar die mislukken.

Het anker graaft zich niet goed in wegens de dikke wierlaag op de bodem.

Een stukje verderop is nog een vrije groene mooring (een drijvende boei waaraan je de boot kunt vastmaken) en we besluiten die te pakken..
Ik zit  op m'n knieen op de voorpunt met een belegde landvast, waarvan het uiteinde door het oog van de boei  moet worden gebracht. We hebben jaren geleden hiervoor een speciale pikhaak gekocht, die je aan het oog prikt, waarna je de landvast vervolgens door het oog kunt trekken.

Inmiddels ben ik hier heel bedreven in (tot nu toe). Het gaat goed.

Het is hier prachtig en de rust om niet in een haven te liggen is heerlijk.
Hilco telefoneert met vriend Harm, die helemaal blij is met de twee nieuwe hondjes die ze hebben aangeschaft.  Harm zegt foto's te zullen mailen.

Over mailen en website bijwerken gesproken.
We hebben al een week geen internetverbinding en het is daarom niet gelukt de site bij te werken.
Elke dag proberen we het, maar  helaas.
Ik werk de site nu bij in een Wordprogramma, dat we  proberen via een stick in het plaatselijke internetcafe op de site te plaatsen.  Of dat gaat lukken is de vraag ! 

De foto's moeten we er later aan boord inzetten, als we wél verbinding hebben.

Gekookt, gelezen en vroeg naar bed.
Morgen lassen we een rustdag in, om de bijboot op te pompen en proviand in te slaan.
Vanaf nu zullen we veel met de bijboot naar de wal moeten omdat er vaak  geen havens zijn.

Het was de eerste mooring dag.

De baai van Falmouth

Wederom grijs, windje, fris. Heel raar, want de barometer staat extreem hoog, n.l. 1027.2.
Onze nieuwe bijboot - wat een joekel van een dinghy -  is door Hilco opgepomt en ondergaat haar eerste tewaterlating.
Buitenboordmotor is bevestigd en daar gaan we, richting wal.
Het motortje  gedraagt zich nog wat onwenning en stottert onderweg soms flink, waarna de dinghy er dan ineens weer vandoor stuift. Goed vasthouden dus, maar wel (een beetje) lachen.
Lekker gewandeld in Falmouth en inkopen gedaan. Als lunch een  bioburger met home made relish gegeten, in de nieuwbouw bij het National Maritime Museum bij de Port Pendennis haven.
Om 13.30 uur de zeilen gehesen en vertrokken naar de Helford rivier; een korte tocht van zo'n 5 mijl.
Onderweg bij de uitgang van de baai komen we het grote cruiseschip Norwegian Jade tegen, die op de pilotboten ligt te wachten die haar naar Falmouth moeten loodsen; dat is verplicht hier, althans voor dit soort grote schepen.

Helford River is drukker dan verwacht en het is zoeken naar een mooring.
Eerst meren we af aan een blauwe, waarvan we niet weten of die wel voor ons beschikbaar is, maar er komt een groene vrij en we beleggen Pietertje 2 daaraan.
Beetje saai en koud hier en we besluiten aan boord te blijven, te koken etc. etc.

Het was een nuttige dag.

Helford River

Vanaf  8.30 uur gaat de stroom meelopen, dus om 8.00 vertrekken we van de Helford rivier.
Het weer is zacht en zonnig, jawel !
Helaas onvoldoende wind.

Je zou haast Aeolus de god van de wind aanroepen.... maar of dat verstandig is ? 

Lezen, uitkijken en van het zonnetje genieten. Tegen 15.30 uur komen de Scillys in zicht. Om 16.15 uur doen we een eerste ankerpoging in Porth Cressa Bay bij het eiland St. Mary.  De tweede poging lukt en we liggen als een huis.

Een prachtige plek en het lijkt of de Atlantische Oceaan van ons is.
Het water is hier ongelooflijk helder en je kunt de bodem heel goed zien.
Prachtig water om de watermaker te gebruiken.

Ik blijf dat ding een wonder vinden. In één uur 60 liter zoet water uit zeewater filteren.  Het is ook heel goed drinkbaar.

Zoals de Channel Pilot meldt zijn de Scilly Isles " A marine wonderland, half sea and half land, they lie out in the ocean and a paradise for sailors".
Dezelfde pilot zegt ook dat je er absoluut niet moet zijn als het stormt en het schuim over de rotsen stuift.
Nu... niets van dit alles !

Hilco schiet gelijk in zijn korte broek en gaat vissen. Ik show m'n witte benen ook maar eens aan de zon.

De Scillys Isles bestaan uit de volgende eilanden St. Mary, St. Martin, Tresco, Bryher en St. Agnes.

"Scilly is for sailors".

If you want a guaranteed quiet night, stay on the mainland", aldus de pilot.

Het was een soort van thuiskomen dag.

De baai waarin wij liggen : Porth Cressa St'Mary's

Met een prachtig zonnetje naar de wal en inkopen voor de avondmaaltijd gedaan.
Ik heb een driekwart broek en plastic waterschoentjes aan en stap in het water om de dinghy het laatste stukje het strand op te trekken. De kapitein zit als een prins op de erwt in de dinghy en stapt op het droge uit.
Heerlijk op St. Mary gewandeld. Wat is het hier toch prachtig. Lunchbroodje nr. 2 gemaakt met tonijn en tomaat.
De dag vliegt om en we genieten.
Als ik sta te koken vangt Hilco een prachtige makreel, die hij gelijk in ons rookoventje stopt om heerlijk te roken.
Het ruikt geweldig, maar we bewaren hem voor de lunch van morgen.
De barometer stond vanochtend op 1019, maar nu op 1014.
Op de wal geeft het weerbericht aan, dat er 2 dagen met wat meer wind komen, waarschijnlijk kunnen we zondagmiddag of maandag verder, mits  de wind inderdaad  naar het noorden gaat.
Mijn moeder is jarig.  87 geworden. Wat een leeftijd!
Als we bellen neemt ze gelukkig op. Soms heeft ze daar gewoon geen zin in en doet dan haar gehoorapparaat uit, zodat ze de telefoon niet hoort, al zal ze dat nooit bekennen.
De communicatie is moeizaam, maar het was erg fijn om haar te kunnen feliciteren.

Het was een echte Scilly dag.

Strand bij haven St.Mary's

We besluiten hier te blijven liggen en niet naar Tresco te gaan.
Als de wind echt doorzet lig je hier n.l. veel beschutter dan bij Tresco. 

We genieten nog steeds.
Ik denk dat ik droom als ik een zeehond hoor roepen, omdat die meestal niet in deze baai komen. Ik zet het geluid uit mijn hoofd totdat.... splash,  daar is'tie.

Een flinke zeehond die uren aan het vissen is om onze boot en ruzie maakt met die ene aalscholver die daar ook mee bezig is.
Als de aalscholver opduikt, zie je binnen enkele minuten "onze" zeehond vlak naast hem naar boven komen.

Lekker lunchbroodje 3.  gerookte makreel  met blauwe kaas gemaakt.

Al dat gevis inspireert Hilco en hij haalt een prachtige pollack boven. Helaas valt de vis van de haak op het dek, waarna ik hem laat glippen en hij overboord jumpt.

Het zal zijn tijd nog niet geweest zijn.

Even ter info; het is inderdaad gelukt om het verslag vanaf Weymouth tot vandaag, via een stick te downloaden naar onze website.

Dat alles via het internetcafe (één computer) van de VvV op St. Mary.

Hilco besluit om dit ook met de recent gemaakte foto's te gaan doen.
Het was wederom een Scilly dag.

Baai bij St. Mary

Het was een bumpsy nacht. Niet al te veel wind, maar wel veel deining in de baai.

Als je zo in je kooi ligt te rollen, ben je vanzelf vroeg wakker.
Straks naar de wal voor het weerbericht en andere zaken.

Het is lekker zonnig en de berichten tot en met a.s. vrijdag zagen er gisteren gunstig uit. We hebben flink nagedacht wat we nu willen.
Zon, meer drukte en richting Bretagne /Frankrijk. Dat kennen we best goed, maar het is daar erg  mooi.
Of richting Ierland / Schotland met het soort weer dat we nu hebben en waar we ons ook prima bij voelen.
Dat gebied kennen we niet, maar het schijnt er prachtig te zijn met een hele goeie sfeer.
Beide opties betekenen een dag plus nacht aaneen doorzeilen.  We zullen zien.

Op naar de wal met foto's op de stick en naar die ene pub die over onze baai kijkt, en waar je gebruik schijnt te mogen maken van hun Wifi internet.

Computer in de waterdichte tas en daar gaan we.

We komen met hoog water aan en zakken vervolgens tot onze enkels in stinkende wierlagen. Zelfs de schoenen van de kapitein moeten er aan geloven.

Het lukt inderdaad de foto's op de site te krijgen.

We bestellen een barmeal dat redelijk smaakt  en Hilco gaat de weerkaarten voor de komende dagen bekijken.

Grote schrik...... " Bertha the bitch"  is in aantocht.

Ze staat voor maandag en dinsdag als hurricane Bertha op de weerkaart en vanaf woensdag als ex-Bertha, maar heeft dan wel een aantal depressies om zich heen verzameld.

In Schotland staat inmiddels windkracht 8-9 en regent het en in de Ierse zee blaast het 7-8.  Daar worden we niet blij van.

Als het weer qua wind zo onstabiel blijft als tot nu toe, dan moeten we Ierland / Schotland laten vallen. Voorlopig komen we tot en met woensdag met zoveel wind uit het noorden niet weg naar Ierland.

Daarbij komt ook dat de resterende tijd krap gaat worden om Engeland te ronden.

We besluiten morgen naar Penzance te zeilen en daar een definitieve keuze te maken.

Het was een bitch Bertha dag.

Avondrood valt over Penzance

Het weer blijft hier prachtig, een godswonder !

Tegen 10.30 halen we het anker op en vertrekken uit de prachtige Porth Cressa baai.

We hebben wat dubbele gevoelens over het feit dat het reisdoel waarschijnlijk wijzigt, maar aan de andere kant absoluut geen zin om de komende weken verwaaid en met regen en onrust in de Ierse zee of Schotland te zijn.

Hier en nu......  daar gaat het om, dus.

Het hele traject is prima bezeild en tegen 16.00 uur zeilen we de baai bij Newley en Penzance binnen.

Hilco zeilt dicht langs St. Michael's Mount, een kleine kopie van Mont Saint-Michel in Frankrijk.

Wel mooi, zo'n  heuvel in het water, waarop een kasteel, een kerk, bijgebouwen en wat woningen staan.

De bewoning dateert uit de Romeinse tijd en de haven van St. Michael's Mount werd destijds gebruikt om met name tin te verhandelen.

Ooit woonden er 300 mensen, een bedrijvig eilandje. 

Het lock van de Penzancehaven opent -2 uur vóór tot en met 1 uur ná hoog water.

We moeten nog een klein half uur aan de mooring in de baai voordat het zover is.

Eenmaal bij de smalle ingang roept de havenmeester vanaf de hoge kademuur waar we mogen afmeren. Even schrikken, maar uiteindelijk blijkt het een prima plek.

Hoe we aan de kant komen, dat zien we nog wel.

Aan de kade liggen namelijk eerst drie ouwe beroepsbarrels, dan een Dehler 37 die op instorten ligt en daaraan mogen wij onze Pietertje vastmaken.

We liggen prima, zo blijkt.

Na een lekkere douche klauterend over de barrels naar de wal voor een barmeal, helaas een slechte. Morgen kook ik weer lekker zelf.

Het was een tot nadenken stemmende dag.

St. Ives, zoals het er al honderden jaren uitziet

Maandag... wasdag.

Dat is wel heel erg luxe zo'n wasdag met een wasmachientje aan boord!

Geen stinkende vuile was. Geen overbezette wasmachine in de haven waarvoor je nooit aan de beurt komt en waarvoor je altijd munten te weinig of de verkeerde munten hebt om de machines aan de gang te houden om alles schoon en droog te krijgen. Om 9.45 uur wappert alles lekker in de zon.

We blijven vandaag hier en gaan met de trein naar St. Ives.

Van oudsher een kunstenaarskolonie en een prachtige plaats met volgens ons de mooiste stranden van Engeland.

Een treinoverstapje onderweg en na 20 minuten arriveren we in St.Ives.

Het is een stralende zonnige dag, maar een beetje fris.

Dat weerhoudt de engelsen echter niet van het strand, dat dan ook vol kleurige windschermen staat.

Het is hier echt prachtig.  Zee en strand. De foto's spreken voor zich.

We bezoeken het Tate van St. Ives, een klein museum in een moderne setting. Naast de vaste collectie van Tate St. Ives is er een overzichtstentoonstelling van kunstenaars die van 1811 - 1888  hier woonden en met name de omgeving hebben geschilderd.

Verder een intrigerende tentoonstelling van Adam Chodzko "Proxigean Tide",  conceptueel maar absoluut niet saai.

We lunchen in Tate St. Ives en pakken het treintje terug.

Eenmaal in Penzance lopen we - dankzij Hilco, die altijd omwegen neemt  - tegen Penlee House aan. De bekendste galerie in Penzance, met een prachtige tuin en oranjerie. Mooie collectie kunst, met veel beeldinformatie van de omgeving en over alles wat er zo in de afgelopen eeuwen is opgegraven.

Het is nu bijna 19.30 uur en ik ga koken.

Morgen is het vroeg opstaan; de bestemming puzzelt Hilco vanavond uit,

Het was een dag met cultuur en gelukkig zonder bitch Bertha.

koud he !

We wagen het erop. De windvoorspelling is enorm afgenomen en Bertha the bitch blijkt een schatje en is in geen velden of wegen te zien. Op zee dus ook niet.

Op basis van 2 uur vóór hoog water opent de havenmeester om 7.45 uur het lock.

De wekker stond op 7.00 uur dus wij zijn er klaar voor.

Tóch naar Ierland. Spannend.

Het is ruim 200 mijl, dus een lange tocht voor de boeg als je uit gaat van gemiddeld 5 mijl per uur.

Het is een extreem heldere en zonnige ochtend.

We proberen - ook overdag - een schema van 3 uur op en 3 uur af te aan te houden. Anders kom je de nacht niet goed door én kom je bekaf op de plaats van bestemming aan. Het lukt wonderwel.

Helaas wordt het steeds grijzer op zee en miezert het zo nu en dan een beetje.

Het zou kunnen dat de foggy patches uitregenen, want soms is het zicht bar slecht.

Onze radar is een uitkomst .

Tegen de avond kleden we ons extra goed aan. Thermo ondergoed, extra trui, laarzen en muts op.. Je moet vooral niet afkoelen.

Als je het eenmaal koud hebt, kom je niet goed meer op temperatuur.

Om 19.00 uur gaan er twee kant en klaar maaltijden in de oven, die prima smaken.

Al zeilend in het donker kom je in een soort van beschouwend denken; ik hou daar wel van.

Tegen 24.00 uur kom ik er ineens achter dat het rondom de boot vol dolfijnen zit.

Je hoort in eerste instantie het geluid van het spatten van de golven veranderen, maar je registreert dit niet direkt

Het zijn er veel !

Een kleine soort óf jonge dolfijnen. Ik maak Hilco wakker en samen zitten we opgetogen naar het spel van deze prachtige dieren te kijken.

Ondanks dat er geen maan en sterren te zien zijn en het echt heel donker is, trekken ze een soort  verlicht spoor van belletjes als ze langs en onder de boot springen.

Er is iets heel raars met de dieptemeter.

De Celtic Sea is hier zo'n 115 meter diep, maar de dieptemeter geeft wisselende diepten tussen de 9 en 7 meter aan.

In eerste instantie schrikken we daar behoorlijk van, maar de enige verklaring die we kunnen vinden is, dat de school dolfijnen zich  permanent onder de boot bevindt.

Het duurt zeker een uur en we vervelen ons absoluut niet.

Als ze eenmaal uit beeld zijn, gedraagt de dieptemeter zich ook weer normaal.

Wat ook opvalt is het enorme verschil in stroomsnelheid. Met stroom tegen halen we net  5 knopen, met de  stroom mee klokken we 11.3 knopen.

Geheel tevreden draag ik de wacht over aan de schipper.

Als we slapen slapen we ook echt. We hebben de afspraak dat we elkaar wakker maken als er ''iets aan de hand is ". 

Tegen 5.00 uur wordt het licht. Altijd fijn als alles goed is gegaan.

We houden ons wachtschema zoveel mogelijk aan en lopen om 10.30 uur de haven van Arklow aan, in de monding van de Acova rivier.

Het is meer een haventje, waar het moeilijk manouvreren is, zo klein.

Eerst afgemeerd aan het ponton buiten de haven, maar er blijk nog één plaats in de haven zelf en die heeft nu onze voorkeur.

Wel even wennen aan het Ierse accent, zeker bij weerberichten via de marifoon.

Lekker onder de douche en uitgebreid boodschappen gedaan; de voorraad was bijna op. 's Middags  gerelaxed om bij te komen van onze nachttocht.

Geborreld, gekookt, lezen en slapen. Het leven is soms eenvoudig.

Het was een dag met een nacht.

inschrijving in het register

Om 8.15 uur vertrokken. Het is erg zacht, maar wel een beetje grijs.

Na een mijl gaan de zeilen omhoog en zeilen we heerlijk in het St George kanaal richting Dublin.

Hilco durft de route tussen het vasteland en het eilandje Dalkey te nemen; het is er prachtig, maar met veel gevaarlijke rotsen onderweg.

Op advies van onze buurman in de haven van Arklow hebben we voor Dun Laoghaire als haven gekozen, omdat we daar gemakkelijk met de trein naar Dublin kunnen. Wat een heerlijk kort tochtje.

Om 12.30 uur meren we af bij The Royal Irish Yacht Club.

Een enorm luxe haven met een prachtig clubgebouw.

De inschrijving is heel bijzonder. We moeten beide een vingeradruk van zowel onze rechter als linker wijsvinger in het archief achter laten. 

Met deze vingerafdruk kom je op het terrein, in de douches etc., dus geen codes om te onthouden. Wel makkelijk, alleen je vinger in zo'n apparaat steken !

Vervolgens in 15 minuten met de trein naar Dublin. De drukte overvalt ons erg en we moeten er aan wennen.  Het weer is goed, zonnig en niet te warm voor de stad.

Na wat gezoek komen we in het interessante deel van de stad rond het Trinity College. We wandelen, kijken en eten een bordje pasta. Morgen gaan we de stad serieus bezoeken.

Weer terug in Dun Laoghaire blijken de Royals een regatta met feestje te houden. Helaas voor hen er staat geen wind.

Wel mooi, al die stoere Ierse mannen met harige kuiten én zwemvest aan, zonder wind naar buiten te zien varen. Het maakt m'n biertje aan boord extra lekker.

Tegen 20.00 uur naar het clubgebouw, waar we als visitor van de haven naar binnen mogen. Wat een waanzinnig gebouw. Ze schenken heerlijke wijn en we mogen rondkijken. Beneden blijkt een prachtige oude bibiotheek te zijn en daar gaan we naar op zoek. We komen een keurige man tegen die vraagt of hij ons kan helpen.

Gevraagd naar de bibiotheek klaart zijn gezicht op en stelt hij zich voor als "de commodore" van de Royal Irish Yacht club.

In een keer een ontmoeting met de voorzitter mr. Desmond Rogan, dat is wel heel bijzonder. De eerste commodore trad aan in 1831 en was de Marquess of Anglesey.

We bevinden ons in goed gezelschap

Hij vraagt waar we vandaan komen en zegt een  Contest als zeiljacht te hebben; we kletsen uiteraard ook over zeilen.

Een vreselijke aardige man, die ons vervolgens uitnodigt op het feestje, waar we gewoon mee kunnen eten.

In de bibiotheek kijken we onze ogen uit. Vanaf 1906 staat er de Yachting Monthly.

Er ligt een heel oud boek met flags of all nations, waarin veel landen voorkomen,   die nu al lang niet meer op de kaart staan. 

We maken er als mens wel een zooitje van als je ziet hoe de  landsgrenzen zijn veranderd en hoeveel landen niet meer bestaan. 

Landjepik. Het is zo oud als de wereld...maar toch !

Hilco tekent op verzoek van mr.Rogan het gastenboek en we eten een hapje mee tussen de clubleden die erg aardig zijn.

Tevreden lopen we naar de boot, zingen zachtjes "Happy Birthday" voor Elly in de telefoon en lezen nog wat.

Het was een dag met een commodore.

Malinees werk van Miquel Barceló

Het eerste waar ik vanmorgen aan moest denken was aan mijn vriendin Antoinette. Die zit nu lekker met Jacob aan het Vossemeer te genieten. Hoe is het daar bij jullie ?

We zullen vanavond een glaasje Ierse whiskey op jullie gezondheid drinken !

Hier is het zacht en de kleur van de lucht ga ik maar Irish grey noemen.

We wennen er al aan. De temperatuur is prima.

Straks gaan we in ieder geval naar het Irish Museum of Modern Art.

Inmiddels is het na 17.00 uur en zijn we  terug op de boot.

In de bus komen we een boeiende passagier tegen, die Hilco " vogelman"doopt.

Hij bladert permanent in een krant met zwarte leren handschoentjes aan en laat zijn blik wat langer rusten op dames in blote trouwjurken die in de krant staan afgebeeld. Van tijd tot tijd slaakt hij ineens harde schelle vogelgeluiden, die nog het meest op de roep van een pauw lijken.

De eerste keer zitten we gelijk dwars op onze stoel van schrik.

Verder is hij geheel ongevaarlijk en niemand tot last. Wij vinden hem aardig.

Een fantastische overzichtstentoonstelling van de spaanse kunstenaar Miquel Barceló gezien. Geboren in 1957.  

Hij woont al een lange tijd in Mali in de falaise tussen de Dogon, zonder stromend water en electriciteit.

Het is zeer fascinerend werk en we laden ons batterijtje met al die mooie kunst weer helemaal op.

Als ik Mali hoor wil ik direkt een ticket te boeken. Ik kan echt heimwee hebben naar dat land.

Verder 3 mooie doeken van Janaina Tschape en een tentoonstelling met tekeningen van internationaal bekende kunstenaars.

Een lekker bordje antipasti verorbert met een calorierijk toetje bij Carluccio's Cafe, Dawsonstreet 52. Een aanrader !

Vers voedsel bij een modern restaurantje annex traiteur.

We beginnen een klein beetje te wennen aan die moeilijk uit te spreken taal hier.

Bijvoorbeeld Dun Laoghaire spreek je fonetisch uit als Dunlierie.

Op de terugweg naar de boot bij Celtic Note wat gepaste Ierse muziek gekocht.

O.a. van Luke Kelly met pakkende songtitels als "Paddy on the railway" en " The rocky road to Dublin ". Rory Gallager en Tom Waits maken de sfeer compleet.

Morgen gaan we waarschijnlijk richting de baai van Belfast. Een lange tocht.

We moeten nog even puzzelen of we overdag vertrekken en een nacht doorzeilen, óf dat we morgenochtend al vroeg weg kunnen met laag water.

Het stroomt behoorlijk in de Ierse zee, zo lezen we en we komen liever niet in het donker aan in een vreemde baai.

Lieve Bea....een ontmoeting in Brest zit er dus helaas niet in !

Het was een dag vol schoonheid.

De haven van Ardglass.

Om 7.30 uit de kooi en boot en proviand klaargemaakt. We willen nog even diesel tanken omdat we hier gemakkelijk bij het fuelponton kunnen afmeren.

Het is nodig en je weet onderweg nooit helemaal zeker of en hoe je kunt tanken.

Om 9.00 uur hebben we 235 liter getankt en kunnen we weer vooruit, ook als we eventueel niet kunnen zeilen wegens te weinig wind.

De lucht is Irish grey als we vertrekken maar het is absoluut niet koud.

Het is een rustige tocht en we passeren de vuurtorens van Baily, Lambay eiland en Rockabill, de laatste gehuld in de mist.

Verder zien we 2 dolfijnen in de verte en - dat is heel bijzonder - 3 puffins.

De wonderlijke zwart-witte papegaaiduikers met hun verhoudingsgewijs grote kop en knaloranje grote snavel. Omdat ik in eerste instantie denk dat het een van de vele kleine aalscholvers is die je hier ziet, ben ik net te laat met de camera en duiken ze onder.

Maar... ze waren prachtig !

Ik moet ineens denken aan het feit dat de bewoners van de Scilly eilanden vroeger aan de Britse regering - bij wijze van belastingbetaling - duizenden puffins moesten leveren. Het schijnt een delicatesse te zijn. Nu zijn ze gelukkig beschermd.

Tegen 11.00 uur lossen de mistflarden op en komt de zon vol door. Dat zie je hier vaker. 's Morgens vroeg stralend zonnig, dan een tijdje Irish grey met mistflarden en tussen 11.00 en 12.00 uur komt de zon weer door.

We hebben veel geluk met het weer. Veel zon, geen regen en geen echte kou.

Als we de misthoorn op St. Johns point horen blazen zijn we al aardig in de buurt.

!2 mijl verder, even na 18.00 uur, zeilen we de baai bij Ardglass in.

De kustlijn is hier prachtig met golvende groene dalen en heel veel ruimte.

De haven is een paradijsje. Klein, in een prachtige omgeving. Er liggen niet meer dan 25 boten, waarvan de meeste kleine vissersbootjes zijn. Rondom zijn rotsen en kleine eilandjes. Ik ga uit mijn dak dat dit nog bestaat.

Feitelijk hadden we veel meer zeilers hier verwacht. Maar tot op heden zijn we één nederlander, één amerikaan, één canadees en ook die ene aardige duitser tegengekomen.

Maar dan.... gesnuif en geplons....... het is echt ongelofelijk.

We hebben 5 zeehonden om de boot.

Monsters van beesten; we hebben ze nog nooit zo groot gezien.

Zij vermaken zich heel relaxed met vissen en kijken ons trouwhartig aan.

We hebben alle tijd om de prachtigste foto's te maken en dat doen we dan ook.

Als er een vissersbootje binnenkomt zijn ze ineens weg, wetende wat hen te wachten staat.

De vissers fileren de gevangen vis en het afval, maar  ook sommige visjes gaat naar de zeehonden.

Ze springen soms met een flinke waterverplaatsing wel een halve meter uit het water. Genieten !

Een visser vraagt aan mij of ik van makreel hou. Uiteraard.

Als hij hoort dat ik de vis ook nog lekker kan klaarmaken, krijgen we superverse prachtig gefileerde makreeltjes van hem.

Hilco moet lachen.

Elke kok, visser of groenteboer wil altijd spullen aan mij geven of me laten proeven.

De Ieren zijn echt heel erg bijzonder.

Ik kom er na een paar dagen achter dat Ierland in je ziel gaat zitten; er is geen ontkomen aan en het is moeilijk uit te leggen.

Het is hier zo bijzonder, zo rustig, zo onaangetast.

De vissers gaan naar huis, de zeehonden scharrelen al snuivend weer om de boot en de makreelfiletjes gaan in de rookoven.

In ruim een half uur staat er een koningsmaal op tafel.

Chez Pico draait lekker en chef Ramsay mag langskomen.

Je zou het bijna vergeten, maar pubs, zang en Ierland horen bij elkaar.

Het is zaterdagavond, dus om 21.30 wandelen we naar het dorp.

De lawaaipub met jongeren die zich verkleed hebben alsof het hier Carnaval in Venetië is, slaan we over.

Aan zee, tussen de prachtige groene heuvels, staat een oud mooi kasteelachtig gebouw. Sfeerrijk verlicht.

Hilco denkt dat het een restaurant is en heeft wel zin in een glaasje whiskey.

Iemand opent de deur en vraagt of we binnen willen kijken en naar de livemuziek komen luisteren. Dat willen we uiteraard  wel.

Het blijkt de golfclub van Ardglass te zijn en vanavond is het Lady Captains Night.

De dames hebben vandaag wedstrijd gespeeld en die mooie groene heuvels aan zee vormen de prachtige golfbaan van Ardglass. Vanavond is de prijsuitreiking.

Hilco drinkt een bijna zwart Guinness bier, bitter maar wel lekker....zegt hij.

De livemuziek, twee zangers met gitaren, is geweldig.

Country Rose etc. iedereen zingt mee.

Daarna komen alle golfdames binnen in vol ornaat  en start de prijsuitreiking. Speeches van Lady Captains president, Lady Captains chairman, de vice president van de ladies, het houdt niet op.

De prijzen worden uitgereikt, varierend van een barbecueset tot schemerlamp.

Vervolgens gaan echt alle dames de dansvloer op.

Jong en oud. Muziek zit hier in het bloed.

Mijn buurman zegt dat dat echt Iers is en vrouwen zich gewoon vermaken.

En zo hoort het ook.

Volmaakt tevreden lopen we kort na middernacht terug naar de boot.

Het was een topdag.

Het onderkomen van de golfclub in Ardglass

Met weemoed nemen we afscheid van Ardglass en zeilen om 8.30 uur de baai uit.

Beetje fris, beetje Irish grey, standaard dus.

Het is rustig op het water en we "verdoen" onze tijd weer met lezen; de volgende boeken zijn geconsumeerd:

W.G. Sebald " De ringen van Saturnus ". Super schrijver en geweldige waarnemer

Leon de Winter " Zionico " (geleend van Teun en vol jiddische humor)

Joris Luyendijk " Het zijn net mensen" (trefzeker en met humor)

Marquerite Duras " De minnaar" (ongekende schoonheid qua zinsopbouw)

Anne Holt "Wat nooit gebeurt (cadeau van Harm, spannend en door en door Noors)

Adraan van Dis "De wandelaar". Gewoon mooi

Bij de ingang van Loach Strangford moet de motor bij,  zo stroomt het en we klokken ruim 9 knopen. Rond 11.00 uur komt de zon door en gaan de truien uit.

We passeren de eilandjes Copeland en Mew en komen zo'n 10 minuten in de Eddies van de Ram race terecht, maar ze zijn niet echt gevaarlijk.

Als het weerbericht via de marifoon binnenkomt kijken we elkaar grijnzend aan.

Door het prachtige Ierse dialect klinkt de weerman als Peter Sellers in zijn rol als

Inspector Clouseau in The Pink Panther. "Do you ave a reum".

Occasionally very poor van de weerman klinkt als "keeznelie very peur". Leuk.

Gezellig met m'n broer Sjaak gebeld. In Nederland is het ook prachtig weer.

Benieuwd wat Veerle van de foto's van de zeehonden vindt.

Rond 13.30 zeilen we de baai in waaraan Bangor ligt. Belfast ligt aan de andere kant van de baai, maar we hebben geen zin om in het  havengebied van Belfast te gaan liggen.

Ik roep via de marifoon de havenmeester op en we krijgen een prima box toegewezen. Het is prachtig weer en wij kijken wat rond.

Behalve de kermis is er niet veel te beleven.

We lezen wat en halen uiteindelijk 2 pizza's in Bangor, omdat op zondag hier alle restaurants om 19.00 uur dicht blijken te gaan.

We relaxen en lezen nog wat.

Het was een zon dag.

Bobby Sands; stierf met 9 andere Ieren na hongerstaking in de gevangenis

Vergeten te melden dat we er in Ardglass achter kwamen dat we ineens weer met ponden en niet met euro's zoals in de Republiek Ierland moeten betalen.

We zijn in Noord Ierland, provincie Ulster en in hart van het gebied met een heel complex verleden.

In een notendop.

Het Verenigd Koninkrijk, bestaat nu uit  Engeland, Noord-Ierland, Schotland en Wales.

Het gehele eiland Ierland was tot 1919 een van de koninkrijken van het Verenigd Koninkrijk en als enige separaat van het eiland Engeland.

Noord Ierland, ontstaan in 1922,  heeft zelfbestuur en eigen wetgeving.

Internationaal speelt het echter geen politiek souvereine rol.

Dat doet het Verenigd Koninkrijk voor hen.

Daarnaast is er  de Republiek Ierland als "vrijstaat", die pas officieel in 1949 is erkend.

Vanaf 1600 wordt Ierland enorm gekoloniseerd door Engeland. 

Voornamelijk Engelse en Schotse boeren kunnen voor een appel en een ei of minder, land en boerderijen krijgen, ten koste van de Ieren.

Het resultaat is enorme armoede en onderdrukking.

Het voornamelijk katholieke Ierland wordt overspoelt door Schotse reformisten, streng in de leer.

Het gaat  fout; door alle onderdrukking en armoede raakt het Ierse volk verdeeld door de godsdienst en komt het land in een spiraal van geweld terecht.

Na de bloedige paasopstand in 1916 ontstaat het Ierse vrijwilligersleger de IRA.

Het lukt de Engelsen niet de opstandige Ieren onder de duim te krijgen en het stuurt enorme troepenmachten naar Ierland.

Grote delen van Cork worden platgebrand en veel  Ierse burgers worden zonder pardon of rechtspraak doodgeschoten.

Met name de Ierse "Schotten" blijven loyaal aan het Verenigd Koninkrijk en de tweedeling wordt steeds duidelijker.

Eind 60er jaren wordt de IRA extreem gewelddadig en de Engelsen bezetten grote delen van Noord Ierland / Ulster en vooral de stad Belfast.

Op 30 januari 1972 schieten Britse paratroopers  13 ongewapende jongens en mannen dood tijdens een vreedzame demonstratie - notabene georganiseerd door een protestant ! - tegen de onterechte opsluiting van vele Ieren in de gevangenis.

Een zwarte dag in de bezettingsgeschiedenis, die de naam Bloody Sunday krijgt.

Feitelijk is deze escalatie het begin van de kentering in het bezettingsbeleid.

Maar het duurt nog lang met veel bomaanslagen, wegblokkades en terreurdaden over en weer.

In april 2007 komt er een coalitie tot stand tussen, noem het maar de protestanten en de katholieken en krijgt Noord Ierland min of meer haar zelfbestuur weer terug.

Pas op 31 juli 2007 trekken de Britse troepen zich terug uit Noord Ierland en neemt de politie en de Ierse inlichtingendienst de taak over van het leger.

Hilco las vanmorgen in de krant dat  gisteren in de omgeving van Belfast zo'n 90 Noord-Ieren zijn oogepakt en worden verdacht van het voorbereiden van aanslagen op katholieke politieagenten in Ulster. Dit om te ontmoedigen dat er katholieken bij de politie gaan werken. Veel mensen hier twijfelen of het vredesproces zich doorzet.

Naar dat Belfast gaan wij, met de trein. De rit duurt een klein half uur.

We stappen uit bij station Victoria Street en het het Grand Opera House, midden in het centrum.  Vergeleken met Dublin is het hier vrij rustig. 

Het is prachtig zonnig weer en we besluiten een citytour met de dubbeldekker te maken, zodat we buiten op het open dak kunnen zitten.

Na wat zoekwerk vinden we het vertrekpunt. Het wordt een ontluisterende tocht.

Het centrum van Belfast zelf is klein maar modern, met veel winkels en wat mooie gebouwen. De bus voert ons in rap tempo langs veel kerken en enkele mooie oude gebouwen. Je voelt dat de veranderingen oprukken en men zich probeert te ontworstelen aan het verleden.

Naast het Ulster museum zijn er geen musea. De meeste tentoonstellingen worden in de Universiteit georganiseerd. 

We hebben het gevoel dat onze gids een dominee Paisley aanhanger is; zodra we in de arme katholieke wijken komen raffelt hij het strijdverleden af en geeft de chauffeur vol gas.

Wankelend boven op de bus proberen we de omgeving vast te leggen. 

Nergens wordt gestopt om foto's te kunnen maken; ook niet van de wall murals. Tekeningen die getuigen van de strijd, van de helden uit het verzet en de vele doden die zijn gevallen.

Ondanks dat de zon schijnt is ziet het er grauw en armoedig uit.  Er staan veel dichtgetimmerde huizen,  sommige zwartgeblakerd en er zijn nog restanten van oude road blocs. 

Let op de oogjes van de Queen mum op een van de wall murals.

We rijden langs een kindercreche. Drie lichtblauw geverfde "tuinhuisjes" net iets groter dan een hondenhok, met een speelplaatsje ter grootte van 15 x 4 meter, waarop een wipkip en een zandbak. Er spelen zeker 10 peuters buiten.

Hoezo benodigde vergunningen...... pure armoede is het.

Een van de peuters zwaait met een blij smoeltje naar me; ik zwaai terug, maar het grijpt me bij de strot. Hier moet nog veel gebeuren.

Als ze niets aan deze armoede doen, komt het verzet zeker terug.

Terug in het centrum een Guinness gedronken in The Crown Bar; een van de oudste en mooiste pubs van Belfast. Helaas is de batterij van de camera leeg, dus geen foto's.

Hilco koopt een gepersonificeerde fles malt whiskey van Bushmills; de oudste distilleerderij van Ierland, die 400 jaar bestaat ! 

Na 20 minuten staat er in goudopdruk op het etiket "The Crown Bar "

                                                                                   Hilco

                                                                               28 juli 2008  

Terug met de trein, boodschappen gedaan bij de Asda in Bangor en gekookt.

Het was een count your blessings dag

Het wonderlijke eiland Ailsa Craig

Op naar Schotland.

Ruim 65 mijl voor de boeg, dus een lange zeildag.

Om 5.00 uur loopt de wekker af en om 5.30 uur gaan de trossen los.

We hebben besloten om niet naar de kleine haven bij Girvan te gaan, maar naar Troon. Er is veel wind op komst en daar liggen we beschutter.

Het is zacht en donkere wolken pakken zich samen; de wind staat NNE en we kunnen lekker zeilen.

Wel zijn er af en toe flinke regenbuien, maar onder de kap deert ons dat niet.

Om de beurt  lezen en dutten we wat; ik dut meer moet ik bekennen, maar dat is altijd al het geval.

Gelukkig blijven we ver uit de buurt van de hele gemene kaap de Mull of Kyntyre.

Voor we het weten zijn we uit de Ierse zee en zeilen we in The Firth of Clyde.

Het klaart gelukkig op en de prachtige Schotse kustlijn komt in zicht.

Het rotsige eiland Ailsa Craig staat prominent in zee. Het lijkt door mensenhanden gemaakt, zo gelijkmatig van vorm is het.

We eten een instant soepje (heel handig) en tegen  17.00 uur varen met een vette regenbui de haven van Troon binnen.

We moeten weg waar we zijn afgemeerd maar krijgen een prima plek toegewezen.

Er zijn hier blijkbaar veel bomen, want op de kant is een houtzagerij waar stapels dikke bomen klaar liggen voor transport.

Ik kook uit de ijzeren voorraad en we relaxen  met een lekker muziekje aan.

Michael Cashmore en  de hartverscheurend zingende Antony  (van Antony and the Johnsons) die we 2 jaar geleden in Paradiso hebben gehoord.

Het was een dag met een Schots luchtje.

Op weg naar Troon

Inderdaad, er staat een dikke wind 5, dus we hebben een goed besluit genomen.

Er is een stormwaarschuwing tot windkracht 7 en we blijven dus in Troon.

Wel een vervelend bericht in het havenkantoor gelezen, namelijk dat het Crinan Canal wegens technische problemen met een van de sluizen is gesloten.

We moeten via dit Crinan Kanaal verder, óf een groot stuk terug zeilen en alsnog om die vervelende kaap Mull of Kyntyre heen. Met zoveel wind is dat nu geen optie.

Ik ben een positivo, dus geloof in tijdige reparatie van de sluis als de wind gaat liggen.

Op naar het dorp voor de boodschappen.

We scoren fantastische wilde zalm; ik heb een lekker stamppotje voor erbij in gedachten, maar dat komt nog wel in Chez Pico's receptenboek.

Op Hilco's vraag aan de visboer of de zalm wel echt wild is, valt zijn hoedje bijna van zijn hoofd als hij uitvoerig toelicht hoe wild zijn vis is.

Hij pakt de zalm bij zijn staartvin,  die heel stevig is en niet samen te knijpen, omdat het eens een sterke vis was en gewend op stroom te zwemmen.

Bij kweekzalm is de staartvin altijd zacht en slap.

Zo...weer wat geleerd.

De Schotten hier zijn vreselijk aardig, maar amper te verstaan. 

Je moet echt geconcentreerd luisteren om goed te kunnen antwoorden

We maken een praatje met de slager, de visboer en de mevrouw van de eco- groentenwinkel.  Bij de laatste koop ik ook een doosje kruisbessen.

Harig en zoet en het brengt me weer terug bij mijn kindertijd.

Geur en smaak roepen direkt herinneringen op.

Heerlijk gekookt en nu het logboek  aan het bijwerken.

Soms ben je dagen bezig voordat dat weer lukt.

He Tino...hoe was Montreal ?

Het was een "bel far niente" (= lekker nietsdoen)  dag

werk van Jim Lambie + Pien

Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend en het Crinan Kanaal is nog niet open

voor de scheepvaart. 

Tijd voor andere zaken dus.

Om 10.00 uur zitten we in de trein naar Glasgow, zo'n 45 minuten hier vandaan.

De aankomst is een verrassing. Een prachtig oud Centraal Station, goed geconserveerd. Buiten wacht ons een nog grotere verrassing. 

Wat een leuke stad is Glasgow !

Ruim opgezet, met brede straten en prachtige Victoriaanse gebouwen.

Niet een paar, maar heel veel.

Verder veel muziekwinkels, mooie shoppingareas, heel veel musea en galeries (totaal 30) en ontelbare restaurantjes en pubs. 

Desondanks is het heel relaxed.

Glasgow heeft niet het jachtige van Dublin en het harde van Belfast.

We genieten en gaan weer voor de citytour, boven, op het open dak van de dubbeldekker.

Het is lekker weer en droog en je stapt uit daar waar je rond wilt kijken.

Er is veel te zien onderweg.

We bezoeken de oudste universiteit van Glasgow (er zijn 3 universiteiten hier) en een tentoonstelling in het Hunterian Art museum.

Veel oude artefacts en daar hebben we geen zin in, dus staan we snel weer buiten.

Heel erg jammer dat het Mackintosh House gesloten is wegens een grote renovatie.

We hadden ons daar erg op verheugd.

Vervolgens naar het Kelvingrove  Art Gallery & Museum en tot slot naar de Gallery of Modern Art "GoMA".

In GoMA is een boeiende tentoonstelling "Forever Changes", van een van Schotlands bekendste kunstenaars Jim Lambie.

Nam in 2003 deel aan de Biennale van Venetie en  was in 2005 winnaar van de prestigieuze Turner Prize.

Wat kan een mens toch blij worden van goeie kunst.

We  lunchen pas rond 15.00 uur met wat tapas en een glas wijn en daarna zit het hoofd vol van alle indrukken en stappen we op de trein, terug naar Troon. 

Onderweg begint het te regenen en het lijkt erop dat het dat de hele dag in Troon heeft gedaan. We hebben dus geluk gehad.

Vanavond eten we in Scotts, hier bij de haven. Het schijnt een goed restaurant te zijn en ik heb geen zin om te koken vandaag.

En Clen, nu het zo grijs en winderig is buiten, wacht ik inderdaad  nog maar even met

het lezen van The Narrative of Arthur Gordon Pym.

Ik heb hetzelfde met Moby Dick van Herman Melville. Daar ben ik drie keer in begonnen en heb het steeds weer weggelegd.

Volgens mij is dat boek de reden dat ik het lang eng heb gevonden om 's nachts in het donker te zeilen als Hilco slaapt. Je weet maar nooit welk gevaar op de loer ligt.

Ik weet niet of ik straks na een mochito en maaltijd in Scotts nog in staat ben deze dag in het logboek af te ronden. 

Een goede raad "verwen jezelf met een ticket Glasgow en blijf een paar dagen".

Het was geen zeildag.

Vissering seals at Loch Vosse

Het heeft de hele nacht vreselijk gehoosd. De wind viel mee.

Tijdens de ochtendkoffie plenst het nog, maar om 11.30 uur breekt de zon goed door.

We kijken elkaar aan en weten het. Vertrekken nu het weer goed is.

Om 12.00 uur gaan de trossen los.

Einddoel Largs. Zo'n 17 mijl, dus dat stelt niets voor.

Het weer en de omgeving worden steeds mooier hier. 

We zijn omringd door de volgende eilanden: Arran, Bute, Great Cumbrae en Little Cumbrae, Holy  en het niet uit te spreken hele kleine eilandje Tra na h-Uil. 

Aan bak- en stuurboord ook nog eens de bergen van het vaste land.

Rust, zee, land. Hier raak je absoluut onthaast. 

Na heel precies navigeren van Hilco liggen we voor de nauwe  ingang van Largs Haven en duikt er - helaas maar één  keer - een kleine basking shark op.

Ooit hebben we bij Falmouth  een hele grote basking shark van zo'n 8 meter naast de boot gehad.

Je schrikt je dood en hoopt dan alleen maar dat het beest niet het idee krijgt om onder de boot omhoog te komen.

Hoewel ik weet  dat ze alleen plankton eten, durfde ik daar echt het water niet meer in.

Om 15.00 uur varen we de haven in en krijgen via de marifoon een mooie box toegewezen. We zijn omringd door de groene heuvels van Largs.

De lucht betrekt en het gaat weer eens een keer regenen. Jakkes. 

Hilco hoort van de havenmeester dat de sluizen van het Crinan kanaal morgen worden getest, dus er zit vooruitgang in.

Het Crinan kanaal is niet alleen gegraven om varend via het kanaal de afstand te bekorten, maar óók om de beruchte kaap  de Mull of Kintyre mis te kunnen houden.

De omgeving hier is mooi genoeg om langer te blijven. 

Er zijn ontelbaar veel kleine ankerplekken en moorings bij alle eilanden, dus - zeker als het goed weer is - kunnen we ons hier nog dagen vermaken.

Zojuist via de wereldomroep vernomen dat er vreemd wildlife is gespot in Drenthe.

Als rechtgeaard journaille willen wij de lezer dit niet onthouden en geven wij deze bijzondere foto voorrang aan alle anderen. Wat een vertoon van testosteron !

Ik sta inmiddels te koken met de  cd "The water is Wide" op.

Charles Lloyd, Brad Mehldau, John Abercrombie, Larry Grenadier en Billy Higgins.

Top jazz met top musici in een toepasselijke omgeving.

Het was een na regen komt zonneschijn dag.

Haveningang bij Largs

Even na 8.00 uur vertrekken we uit Largs.

Het is een prachtige tocht, richting het  Crinan Canal.

Ons is verteld dat het lock weer werkt en alles in orde is.

We starten met grijs weer, maar het wordt uiteindelijk een mooie relaxte tocht, met een zonnetje in een prachtige omgeving.

We zijn omringd door eilanden en eilandjes.

We zeilen om het  eiland Bute heen en varen vanaf de Firth of Clide de smalle East Kyle in en echt......het is adembenemend mooi hier !

De extreem nauwe doorgang bij  de Burnt eilanden gaat helemaal goed, waarna we de West Kyle inzeilen.

Via het Inchmarnock Water vervolgens het Lower Loch Fyne in.

Tegen 15.00 uur komt Ardrishaig in zich en begint het te stortregenen.

Door de regen is het even zoeken naar de haveningang, maar het vuurtorentje is een goede gids. Gelukkig komen er twee lockkeepers naar ons toe en helpen ons afmeren in het piepkleine sluisje (er kan maar één boot in).

Het duurt even voordat het water voldoende is gestegen om  de haven in te kunnen varen.

De swingbrug gaat open, we varen de hoek om en na 20 meter is het einde haven.

We meren af aan een zeilboot met een hele vreemde tuigage.  

Totaal liggen er 7 boten.

Als het even droog is rennen we naar de supermarkt, een mini winkeltje zonder verse spullen.

Dat wordt een beetje behelpen, maar we hebben geen zin in een restaurant.

We verdiepen ons in het Crinan kanaal, een revolutionair ontwerp van John Rennie uit 1801,  waar in de beginfase heel veel technische problemen mee waren.

Het Crinan Canal telt 15 sluizen ( waarvan maar 3 mechanisch ! ) en 7 bruggen.

Het was destijds vooral bestemd voor de beroepsvaart.

Van al deze sluizen moeten wij er dus zelf 12 handmatig bedienen.

Best lastig als je maar met 2 personen bent. Feitelijk kom je een paar handen tekort.

Het gaat als volgt.

Een persoon blijft op de boot.

De ander bedient op de kant de sluisdeur met een soort lierhendel, waarmee hij de sluisdeur (formaat van een flink luik)  opent.

Steeds zo'n 5 cm, waardoor het water gelijkmatig stijgt - of daalt - naar het gewenste waterniveau.

Als dat niveau is bereikt vaar je de boot de sluis in of uit en moet degene op de kant de landvasten losmaken en weer terug op de boot zien te komen.

Dat betekent veel klauteren, want soms is er meer dan  2 meter waterhoogteverschil na het sluizen.

Enige souplesse is belangrijk 

Of we de 7 bruggen ook zelf handmatig moeten bedienen moeten we nog uitzoeken.

We begrijpen nu wel waarom de tocht door het Crinan Canal, dat maar 9 mijl lang is, zo'n 6 a 7 uur duurt. Het is gewoon hard werken.

De avondlucht kleurt prachtig roze en Hilco maakt nog een paar mooie foto's.

Ik probeer zo goed als mogelijk alle kleding weer droog te krijgen.

Vroeg naar bed, morgen de eerste kanaaltocht, als oefening voor het Caledonian.

Het was een door eilanden omringde dag.

Het haventje van Ardrishaig

Grote problemen met het Crinan canal !

De lockkeeper komt verslag doen.

Aan het eind van het kanaal bij Crinan is er een enorm probleem met de laatste sluis naar zee (de Sound of Jura).

Men dacht  dat het probleem was opgelost, maar ze hebben gisteren ontdekt dat de sill (de betonnen waterkering om het water in de sluis te houden) zo lek is als een mandje en grote gaten vertoond.

Er ligt  al enkele dagen een aantal boten bij die laatste zeesluis te wachten, om naar buiten te gaan.

Men durft echter de sluisdeuren niet te openen, bang dat de sill door de enorme waterdruk instort en alle boten in een soort omgekeerde tsunami naar beneden donderen en ineens op de bodem van sluis liggen. De ramp zou niet te overzien zijn.

Alle boten die er nog liggen moeten terug door het kanaal en wij moeten onze plannen drastisch wijzigen.

Even slikken, maar na de kaart te hebben bekeken besluiten we vandaag naar Campbeltown te gaan. 

Morgen om de kaap - daar is'tie weer - de Mull of Kintyre.

We zullen er toch aan moeten geloven.

Pech, deze Crinan story kost ons 2 dagen extra om bij het Caledonian Canal  te komen.

Zonsopgang bij Campbeltown

De lockkeeper  vindt het erg vervelend, dat we helemaal voor niets naar het Crinan Canal zijn gezeild.

Omdat we de 116,00 pond sluisgeld al hebben betaald stelt hij voor een brief aan de lockkeepers  van het Caledonian Canal  te schrijven, met het verzoek ons gratis door het Caledonian te sluizen.

Geen geld terug dus, maar per saldo een korting van ruim 200,00. 

De permit voor het Caledonian gebied  is 360,00 pond en je mag daar maximaal 8 dagen hoog in de bergen blijven.

Heel erg aardig ! Binnen 10 minuten is de brief getypt en krijgen we die mee.

Nu nog kijken of'tie werkt.

De zon schijnt als we om 10.00 uur gesluisd en uitgezwaaid worden in  Adrishaig.

Ze hopen dat we nog eens terugkomen.

Het is heel gek op een zondagochtend, maar ik heb ineens enorme zin om onze vrienden Joke en Curt te bellen. Wellicht zijn ze in hun huis in Schotland.

De telefoon in Nederland wordt opgenomen, dus dat is niet het geval.

Het bijzondere is echter, dat we op het moment dat ik bel voor hun huis zeilen. Dat blijkt tussen Ardrishaig en Tarbert te liggen en daar varen we precies voor langs.

Ik heb altijd gedacht dat ze in de buurt van Inverness een huis hadden.

Hun geest hangt blijkbaar hier !

Heel bijzonder en even lekker bijgekletst.

We hebben besloten vandaag naar Campbeltown te gaan, morgen de Mull of Kintyre te ronden en vervolgens verder richting Caledonian te zeilen.

De weervoorspellingen zijn goed, dus het moet kunnen.

We zeilen heel lang langs het prachtige eiland Arran, met zijn imposante hoge bergen en komen en passant ook nog 2 leuke kleine dolfijntjes tegen.

Loch Fyne waar we nu zeilen is op sommige plekken enorm diep; de dieptemeter meet 185 meter.

We volgen als een soort hoorspel de noodoproep via de marifoon, van een schip dat op de rotsen is gelopen en water maakt.

Als uiteindelijk en veel te laat door alle paniek aan boord de positie van het schip door de kustwacht is bepaald, meldt de kustwacht dat de reddingshelicopter er binnen 8 minuten en de reddingsboot er binnen 15 minuten is.

Je zal daar maar op zo'n rots zitten met een boot die volloopt !

Volgens mij zijn dat hele lange minuten.

Gelukkig loopt alles - behalve met de boot - goed af. 

Ik word altijd een beetje jankerig van dit soort zaken. Bah !

Tegen 16.00 uur lopen we Campbeltown aan.  

Een kleine haven met weinig plek. We kunnen alleen maar aan een andere zeilboot afmeren, de winkels zijn gesloten, de voorraad is op, het is weer begonnen te regenen en m'n maaltijd mislukt, ondanks het mooie makreeltje dat Hilco vangt.

Het was een mooie dag met een klote begin en einde.

zakkenvullers met scallops

Op weg naar Port Ellen op het eiland Islay.

Het heeft vannacht enorm gehoosd. De hoeveelheid regen die hier valt is ongelofelijk. Gelukkig valt tot nu toe de meeste regen aan het einde van de middag en 's nachts.

De heuvels zijn hier niet voor niets zo groen.

Vannacht is in het pikkedonker in de gietregen nog een boot aan ons afgemeerd.

Ze zullen wel op doorreis zijn, want om 5.00 uur zeilen ze weer verder. 

We zijn wakker, kijken naar buiten en zowaar......de lucht is blauw en de zon schijnt.

Om 5.45 uur  uur gooien we de trossen los.

We hebben wat afstand in te halen en het mooie weer moet je benutten.

We varen uit de baai Killbrannan Sound, waar het kleine rotseiland  Davaar met de mooie vuurtoren in ligt.

Het is een schitterende heldere ochtend.

We nemen de innerrace en zeilen met het eiland Sanda aan bakboord en het vasteland aan stuurboord de Barrels van Arranman in. Gelukkig vallen ze erg mee.

Het eerste stuk naar de Mull of Kintyre hebben we stroom mee en halen we zo'n 8 knopen snelheid. Ondanks het mooie weer en weinig wind piekt de kaap grimmig en met wolken om de top in het water. Het lijkt wel of je in Zwitserland bent.

In de verte zien we de Eddies al verschijnen en we zijn toch wel wat gespannen.

Halverwege keert het tij en hebben we amper voortgang (0.2 knopen).

Het kolkt hier als een gek en we moeten er niet aan denken om met veel wind en slecht weer hier te zeilen.

De Mull of Kintyre is ongenaakbaar mooi én absoluut de baas.

Het is zo'n heldere dag dat we aan bakboord de groene heuvels van Noord Ierland zien liggen.

Tegen 14.00 uur lopen we de Kilnaughton baai van Port Ellen op het eiland Islay binnen, na voorzichtig om de gevaarlijke rotsen van Otter Gander en Cam Sgeir Tárr te hebben gemanouvreerd.

Bergen en baaien hebben hier onnavolgbare namen als Sgorr nam Faoileann en Cnoc Mor na Claigin.

Islay is al bewoond sind de ijstijd en er staan diverse stenen gedenktekens uit de bronstijd.

50% van de eilanders spreeks nog Gaelic en zij noemen het eiland EE-leh.

Voor de liefhebbers !

Het eiland Islay in een whiskey eiland en er komen diverse bijzondere whiskeys vandaan.

Je ziet hier langs de kust diverse (8)  distilleerderijen staan en een ervan stond zo te stomen, dat ik het gevoel had al zeilend  een beetje dronken te worden.

In ieder geval komen hier de volgende whiskeys vandaan: Ardberg (de oudste van Islay uit 1779), Bowmore, Lagavulin, Laphroight en nog andere merken  die ik nog moet checken.

Het water hier moet  van bijzondere kwaliteit zijn om dit voor het distilleerproces te kunnen gebruiken.

Het schijnen ook de meest turfachtige schotse whiskeys te zijn.

De bodem van Islay bestaat grotendeels uit turf en is opgebouwd  uit rottende zeeplanten.

Deze turf wordt in sommige huizen nog gebruikt als brandstof en zorgt dus tevens voor de bijzondere turfsmaak van de whiskey.

Port Ellen is een prachtig plaatsje, aan een een mooie kleine droogvallend baai en een heeft een kleine haven met  "huis zeehond".

Zodra we aan de steiger liggen komt hij snuivend de boel inspecteren, maar druipt af als blijkt dat we geen vis aan boord hebben.

De paar visserbootjes die binnenkomen worden door hem belaagd en de vissers delen goedmoedig een deel van de vangst.

Het beest kan zo in een circus, zo hoog komt hij uit het water om te zien of er nog wat vis uit de boten zal worden gegooid.

Uitgebreid boodschappen gedaan en lekker gekookt.

We moeten nu echt de proviand in de gaten houden, want op een aantal plaatsen die we gaan aandoen is niets te koop en moet je voor anker.

Dat betekent inkopen doen wanneer er winkels zijn.

We genieten van de prachtige omgeving in de uren die we over hebben.

Er komt een schip binnen met alleen maar enorm veel cocquilles.

Zakken vol. Helaas geen engelse ponden bij me, anders had ik er wat gekocht.

Het was zo'n leuke dag na gisteren.

Port Ellen

Om 8.oo uur vertrekken we. Zo'n  60 mijl, dus een echte dagtocht van ca. 10 uur.

Het is grijs en de voorspellingen zijn somber:  rain, drizzle and foggy patches.

Het blijkt echter een fantastische dag te worden. Vol zon, een klein windje en een mooie temperatuur.

Eerder vertrekken heeft geen zin, omdat we dan de stroom vol tegen hebben.

We passeren het eilandje Gigha en het grotere eiland Jura.

Het is zo mooi hier !

Vervolgens richting Firth of Lorn en Crinan, dat aan de andere kant van het kanaal ligt waar we niet doorhen kunnen.

Tegen 15.00 uur zijn we in de buurt van Crinan, twee dagen later dan voorzien.

Er liggen ontelbare eilandjes (Scarba, Luing, Shuna, Seil) en heel veel rotsen in dit gevaarlijke vaargebied Corryvreckan en je moet heel precies navigeren. 

Gelukkig staat er maar een windje 3, maar evengoed giert het water hier tussen de eilanden door The Great Race in.

We komen in kolkende stroomversnellinkjes terecht en klokken 13 knopen.

Erg goed opletten hier.

Verder is het adembenemend mooi.

We hebben het gevoel in een grote ansichtkaart rond te zeilen.

Rita..... behalve Gods wateren zijn het ook Gods bergen hier !

We hebben nog nooit zo'n mooi zee/berglandschap gezien.

Tegen 18.00 uur varen we Kerrera Sound in, aan het einde waarvan de plaats  Oban ligt.

Vervolgens lopen we bijna op een rots, omdat de boeien hier erg raar zijn uitgezet.

We schrikken ons rot als we ineens krap 3 meter water onder de boeg hebben (onze diepgang is 2 meter)  en Hilco gooit gelijk het roer om.

Ons navigatie klopte, maar deze rots hadden we even over het hoofd gezien.

Gelukkig loopt alles goed af en meren we aan het ponton even buiten Oban af.

Lekker gekookt en de site van de laatste 3 dagen bijgewerkt.

Het was een Adam en Eva in het Paradijs dag.

Oban

We hebben ons verslapen maar dat is niet erg, omdat we:

a) al om 5.00 uur hadden moeten opstaan om stroom mee te hebben

b) we Oban willen verkennen

c) de gisteren voorspelde regen en drizzle vandaag valt

Dus lekker uitgeslapen, koffie gedronken en aangemeut.

Tegen de middag met het kleine bootje van Oban Marina (een service van de marina die elk uur van de hoofdsteiger vertrekt ) naar Oban.

Zo'n 10 minuten full speed varen, althans dat vindt de kapitein van dit bootje leuk.

Oban is een mooi stadje aan een nog mooiere baai, met de distilleerderij van de Oban whiskey prominent in beeld. Die staat gewoon volop te stomen in de stad.

Lekker geluncht met mijn eerste fish (haddock) en chips en Hilco met een pasta met van alles uit zee saus.

We kijken op ons gemak rond en bewonderen de prachtige tweed- en wollen stoffen

voor o.a.plaids en kilts.

Vervolgens koopt Hilco , na een hele goeie uitleg en wat proeven, een paar mooie whiskeys en stappen we weer op het bootje terug.

We hoorden van onze Schotse buren aan de steiger, dat je heel lekker vis kunt eten in Oban, dus tegen 18.00 uur wederom naar de stad.

We komen terecht in restaurant EE-Usk (is "vis " in het Gaelic) waar we heerlijk eten. Scallops, en een gestoomde mix van zeebaars, heilbot en monkfish (wat is dat ook weer ?) zeeduivel ? Allemaal supervers. Genieten !

Naast ons zit een kloon van Johannes van Dam, lekkerbek,kookboekenverzamelaar, kookboekenschrijver en culinair journalist.

Qua postuur, baardje en brilletje komen ze exact overeen.

Als hij hoort dat we uit Rotterdam komen vraagt hij of De Pijp nog bestaat.

We zitten hem met open mond aan te kijken. 

Wat blijkt, hij vloog 40 jaar geleden vaak naar Rotterdam en at dan regelmatig  in De Pijp

Hij vindt het fantastisch als we vertellen, dat daar nog steeds professoren, zakenmensen, studenten en kunstenaars  bij elkaar aan de grote tafels schuiven om een hapje te eten.

Als hij met z'n dikke vingertjes alle diertjes uit schelpen, schalen en van de graatjes heeft geplukt, kijkt hij somber naar mijn toetje superzoete sticky toffee pudding en zegt hoofdschuddend dat hij dat helaas niet meer durft te nemen.

Het is een leuke ontmoeting en een plezierig gesprek.

We halen nog net het bootje van 21.10 uur en racen met grote boeggolven achter het bootje weer terug naar de Pietertje2.

Het was een calorierijke dag.

Het begin van het Caledonian Canal bij Corpach

5.15 uur ......zucht !......  loopt de wekker af en even voor 6.00 uur varen we weg.

Het is enorm grijs en  koud en er hangen zwarte wolken om de bergtoppen.

We kleden ons warm aan met mutsen, sjaals en laarzen. Het is de koudste vakantiedag tot nu toe en we schatten het niet warmer dan 10 graden.

Er staat een flinke wind 5, maar daar heb je  tussen de bergen niet zo'n last van.

De wind staat pal tegen,  dus we motoren de Lynn of Lorn in en Hilco navigeert perfect door de versmalling bij Port Appin.

Om 7.30 hebben we de eerste flinke Eddies achter de rug.

Vervolgens varen we Loch Linnhe in,  met de nog nauwere versmalling met de toepasselijke naam The Narrows of Corran.

We duiken steeds onder de kap van de kou, maar houden de navigatie goed in de gaten.

Bergen, eilanden en rotsen, het is een oerlandschap.

De visuele beloning weegt ruimschoots op tegen de kou.

Op weg naar het Caledonian Canal

Om 11.00 uur zijn we in de baai van Fort William gearriveerd.

Een halve mijl verder ligt Corpach en vanaf dat punt kan "onze reis omhoog" door het Caledonian Canal beginnen.

De lockkeeper van Corpach helpt ons afmeren en wij stappen met de brief van zijn collega van het Crinan canal zijn kantoortje in.

Hij begint ineens te lachen en zegt "Oh you'r Pjettertjeeh from Holland. (Pietertje kunnen ze niet uitspreken). You are very lucky with this letter, you know !

Wat blijkt... we zijn de eerste en de laatste met zo'n brief.

De andere boten moeten gewoon terugvaren, hebben geen geld teruggekregen, laat staan een vrije doortocht door het Caledonië Kanaal.

Elk nadeel heb z'n voordeel zullen we maar zeggen.

Deze niet zuinige Schot gunt het ons van harte.

Misschien komt het omdat Hilco vroeg of de betaalde 116,00 pond voor het Crinan kanaal in mindering zou kunnen worden gebracht op de prijs van de ticket voor het Caledonian en hij niet om geld vroeg.

We tanken diesel en water en slaan proviand in voor een paar dagen.

In het kort hierbij de geschiedenis van het Caledonian kanaal. Al tijdens de Napoleontische oorlog dachten de Engelsen na, over hoe ze hun oorlogsschepen veiliger dan via de stormachtige- en rotsige kusten van Noord Schotland konden inzetten.

Het Britse Gouvernement vroeg ingenieur Thomas Telford om een plan en hij is de ontwerper van dit kanaal. In plaats van de oorspronkelijk geplande bouwtijd van 7 jaar, werden het 19 jaren (1803-1822).

De realisatie van het kanaal had in eerste instantie een enorme impact op de economische infrastructuur van Schotland.

Thomas Telford was plotsklaps wereldberoemd en ontwierp ook op verzoek van de Zweedse Koning het Göta kanaal en werd en passant door de koning ook nog eens tot ridder geslagen.

Pas in de loop van de 20e eeuw werd het economisch belang van het Caledonian Canal kleiner.

Nu wordt het vooral door zeiljachten die de shortcut door de bergen willen nemen, enkele vissersbootjes en een paar kleine cruisebootjes met toeristen gebruikt.

Het Caledonian is het meest Noordelijke kanaal door de hooglanden van Schotland.

Het begint bij Corpach, eindigt bij Inverness en is de link tussen de Noordzee en de Atlantische Oceaan. Het kanaal is 60 mijl of 96,5 km lang.

Onderweg vaar je - omringd door bergen -  door Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en loch Dochfour.

Het kanaal telt 29 sluizen en 10 "swing" bruggen.

Wij willen vandaag Banavie halen en er staan ons, na de eerste 3 sluizen en een swing brug, 8 spectaculaire sluizen via "Neptune's Staircase"  te wachten.

Wat een prachtige en toepasselijke naam voor dit traject !

Het personeel van de swingbrug  roept "Pjettertjeehtoe" op en het duurt even voordat we dat door hebben c.q. verstaan.

Nadat een ambulance is gepasseerd zwaait de brug voor ons open en moeten we snel binnenvaren. Dat doen we, zij het enigszins nerveus.

Je kijkt hier echt tegen de hoge muren van de achtereenvolgende 8 sluizen op.

Met het beleggen van de landvasten worden we gelukkig geholpen.

Bij elke sluis pakt een lockkeeper  de landvast van de voor- én achterkant van mij aan en wandelt deze omhoog terwijl Hilco langzaam meevaart de sluis in.

Dan belegt de lockmaster de achter-landvast als eerste.

Ik pak die aan en geef deze - als Hilco zo ver is - aan Hilco.

Ik moet soms de boot flink afduwen, wegens de rare stroom die de sluizen inraast en ons tegen de wand drukt. Het gaat allemaal goed.

Vervolgens sprint ik met de lockkeeper naar voren (die staat zeker zo'n 4 meter hoger op de kant) en pak van hem  de voorste landvast aan om te beleggen op de boot.

Zelf heen en weer klauteren met deze hoge sluismuren zou niet te doen zijn.

De sluisdeur achter ons gaat dicht en met veel geraas en kolkend water vult de sluis zich en  ligt Pietertje2 na zo'n 20 minuten ca. 3,5 meter hoger en kunnen we een praatje maken met de mensen die op de kant staan te kijken.

Het duurt van 13.00 - 15.00 uur voordat we de 8 sluizen van Neptune's Staircase achter de rug hebben.

Het is spectaculair als je  met je boot omhoog wordt gesluisd om "beneden" de zee te zien liggen.

En...het moet gezegd...de lockkeepers hier zijn heel erg aardig én behulpzaam. Volgens een van hen schijnt morgen de zon en dat zou fijn zijn.

Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland, staat kaal, imponerend en met wolken om de top, goedkeurend op ons neer te kijken.

Voldaan maar moe varen we de laatste sluis voor vandaag uit en vinden een prima plek aan een vrij ponton in Banavie.

Hilco wil een beetje op tijd buiten de deur eten.

We lopen bij het sluizencomplex naar beneden en vinden het enige restaurant dat Banavie rijk is, het "Moorings Hotel-Restaurant", waar met name families en wandelaars een hapje komen eten.

Lekkere Sirloine steak en toetje gesoupeerd en rustig wandelend weer terug naar de boot.

Het is raar om te ontdekken hoe anders het voelt op binnenwater; het verschil met de zee is groot.

Het was een" Neptune's Staircase" dag.

Avondrood over Banavie.

Zonnetje.    Lekkerrrrrrrr !

Vanmorgen de geschiedenis van de goede huisvrouw.

De was moet gedaan, want ze krijgt hem droog.

Een rustige nacht en een nog rustigere ochtend met een warm zonnetje.

Het weerbericht voor het komende weekend negeren we gewoon. Drie keer raden ?

Lekker lezen.

Overigens zijn onderweg de volgende boeken aan de beurt geweest:

Amos Oz. "Een verhaal van liefde en duisternis". 

Een wat langdradig maar prachtig geschreven boek over het dramatische leven van een  joodse familie in het nieuwe Palestina, met veel inside informatie over het  joodse familieleven zelf. Je gaat direkt van de jonge Amos Klausner houden.

Elisabeth Gilbert. "Eten, Bidden, Beminnen". Een openhartige boek over de intense zoektocht van Elisabeth. Met veel plezier gelezen.

Jonathan Coe "De Rotters Club". Herlezen. Wat waren de sixties relatief onschuldig !

Tussendoor pak ik zo nu en dan een hoofstuk uit Richard Dawkins "God als misvatting" (intrigerend eerlijk) 

en Mary Kingsleys  "Reizen door West-Afrika" . Een ongelofelijk humoristische vrouw uit het Victoriaanse tijdperk, die in 1893 - alleen en ongehuwd - alle uithoeken van dit continent bereikte, waar nog nooit een Europeaan een voet had gezet. Altijd gekleed als een Europese dame in lange rokken en strakke lijfjes baande ze zich met een kapmes door het oerwoud, verbleef tussen de kannibalen en hield nijlpaarden met haar paraplu op afstand. Een toonbeeld van vrijheid. Chapeau !

Bij sommige sluizen van het Caledonian houden ze er lunchpauze op na en starten pas weer na 13.00 uur. Ze draaien in het hoogseizoen van 8.00 - 18.00 uur.

Op weg naar Loch Lochy komen we 2 swingbruggen en 4 sluizen tegen; de te varen afstand is 7 mijl dus hebben we geen haast.

Na onze lunch en als de was droog is vertrekken we.

Om 13.45 varen we richting Loch Lochy, waar de commando's  tijdens de tweede wereldoorlog zwaar werden getraind, o.a. het Clan Regiment.

Er bestaat nog steeds een bataljon met de naam The Queen's Own Cameron Highlanders.

In Achnacarry  is het Clan Cameron Museum, dat veelvuldig  door Cameron "Clansfolk" uit de hele wereld wordt bezocht en waar je o.a. oude trainingsfilms van de commando's kunt bekijken.

Bij Spean Bridge staat een beroemd gedenkteken voor de gevallenen in de 2e wereldoorlog.

Bij het miniplaatsje Moy passeren we de laatste nog originele gietijzeren brug van Thomas Telford, nu bijna 200 jaar oud. De overige bruggen zijn al vervangen.

Mooi als deze brug  voor onze  Pietertje2 openswingt.

Als we bij Gairlochy de laatste sluis hebben gehad, ligt het prachtige Loch Lochy voor ons.

Weer hebben we het Adam & Eva gevoel.

Er is niemand op het meer en het is hier zo'n oer- en ongerept landschap.

Aangezien het prachtig weer is besluiten we het meer over te steken en vandaag al richting Loc Oich te gaan.

In een paar uur motoren we zachtjes het meer over en genieten we enorm.

We zijn bijna vergeten hoe goed stilte voor je is.

Bij Laggan kunnen we zo de sluis invaren en meren direkt daarna af.

Er liggen 3 andere boten, maar er is niemand aan boord.

Als ik sta te koken sta ik stikgelukkig en keihard  "Suzanne" met Leonard Cohen mee te zingen. Niemand in de Highlands die last van me heeft, hooguit de ganzen, eenden en zwaluwtjes die om de beurt bij ons langs komen.

Het was een dag met een Loch voor onszelf.

Loch Oich

De voorspellingen kloppen. Er staat 27 knopen wind en het regent. Wat is het hier toch wisselvallig, het stormt gewoon in de bergen.

Aangezien we niet zo'n grote afstand te varen hebben doen we het rustig aan en hopen op opklaringen.

Even na 12.00 uur vertrekken we en hebben supergeluk. De wind gaat liggen en de zon komt, met wat wolken, goed door.

Loch Oich is een smal en op sommige stukken vrij ondiep en rotsig meer, dat goed beboeid is. 

Het is er mooi en er zijn nog 3 andere boten in de buurt  met wie we worden gesluisd ( 3 sluizen en 2 swingbruggen vóór Fort Augustus te gaan).

Loch Oich is het hoogste meer waar we naar toe kunnen.

We gaan nog één sluis flink omhoog en daarna start de afdaling.

Na een uur gaan de zeilpakken  uit en we genieten van het magere zonnetje.

Na de eerste sluis passeren we "The well of seven heads" waar in 1812 een monument is opgericht door Alistair Macdonnell, een beroemde Clan naam hier.

Het is opgericht als herinnering aan het oppakken in 1660 van 7 moordenaars  uit eigen gelederen (een oom en zes zonen) die 2 leden van een bevriende familie ombrachten. 

Nadat de boosdoeners waren onthoofd, werden hun hoofden gewassen in "The Well" , voordat ze werden gepresenteerd aan het Clanhoofd van Invergarry Castle.'

Er is  wat afgevochten tussen de diverse Clans in de Schotse Hooglanden. 

Een legendarische strijd "The battle of the shirts" werd in 1544 gevoerd tussen de Fraser Clan en de MacDonald-, MacDonnel- en de Cameron Clan.

De naam "Battle of the shirts" is ontstaan omdat het toen zo'n extreem hete zomer was, dat de clansman half naakt vochten wegens de hitte. 

Er waren honderden doden en het is een van de beroemdste strijdverhalen.

Blijkbaar kan het hier ook erg warm zijn.

Vandaag is het dat niet, het is erg vredig en ik heb ook geen zin om Hilco's hoofd van z'n romp te meppen.

Rond 15.00 uur meren we af voor  Fort Augustus. We hebben geen zin om vandaag de 5 locks  

(15 meter lager ) naar Loch Ness al af te dalen.

De wolken pakken samen en er komt vast weer regen. Vanavond eten we in het stadje.

Het was een dag met de geur van oude Clan verhalen.

Zeilen op Loch Ness

Heerlijk rustig geslapen vannacht, omdat we gisterenavond nog even snel de boot hebben omgedraaid, zodat we met de kop op de wind lagen.

Overigens beroerd gegeten in Ford Augustus en dat is heus niet omdat we super kritisch zijn.

Ze kunnen hier vaak gewoon niet koken.

Het is een  zonnige dag met een mooie temperatuur. Om 7.45 uur zijn we eruit en om 8.00 uur pakken we het eerste van de vijf locks.

Het is mooi om al afdalend Loch Ness beneden te zien liggen.

Om 9.15 uur zijn we er door heen. Best snel. De meeste locks hebben we nu achter de rug.

Loch Ness ligt indrukwekkend voor ons. Omringd door bergen en is dieper dan de Noordzee.

Het water is heel schoon, maar diep bruin/zwart van kleur vanwege het hoge turfgehalte en heeft een constante temperatuur van 5-7 graden.

Er staat 17 knopen wind achter en  we kunnen het hele Loch Ness zeilen, zo'n 22 mijl.

Met de fok uitgeboomd is het genieten geblazen.

Loch Ness, meer dan 300 meter diep. Onze  dieptemeter meet tot 187 meter en geeft vervolgens een tijd niets meer aan. Daarna komen er meldingen als "last" 13.9. meter," last"  30.1 meter.

Toch een rare gewaarwording en als er een rare bruis om het schip te horen is, denk je onwillekeurig aan "het monster", hier liefkozend Nessie genoemd.

Al vanaf de 7e eeuw zijn er verhalen over een monster diep in het meer. Er zijn 1500 jaar oude grottekeningen van een onbekend groot dier, gemaakt door de inwoners van de Hooglanden.

Verder is hier het beroemde verhaal uit 1746 van de Seven Men of Moriston, die samen met de rebelse held Roderick MacKenzie ,  Bonnie Prince Charlie (de achttiende- eeuwse troonpretendent Charles Edward Stuart) gijzelden in de heuvels van Glen Moriston.

De rebel was tegen het gezag  van de Prins en het kostte hem zijn leven, maar .....z'n faam was gevestigd.

We passeren  bij Drumnadrochit het Urquhart Castle, een van de grootse kastelen in Schotland.

Tijdens de Onafhankelijkheids Oorlog in de 13e eeuw is het opgeblazen en er resteert een - zij het mooie - ruïne.

Tegen 12.30 zijn we bij het sluisje van Dochgarroch. De sluiswachter houdt  zondagse lunchpauze tot 14.00 uur, We lunchen lekker in de kuip en soezen wat in het zonnetje.

Daarna zijn we er snel doorheen en varen het smalle en kleine Loch Dochfour op, waar je alleen maar kunt motoren tussen de boeitjes.. Mooi hoe je de rivier beneden langs het meer ziet stromen.

We willen naar de  Seaport Marina in Muirtown bij Inverness en moeten daarvoor nóg drie sluizen door en een swingbrug passeren.

Wederom wachten - het zal wel aan de zondag liggen -  maar om 16.00 uur is het zover en dalen we via deze sluizen weer zo'n 12 meter lager.. We bevinden ons weer bijna op sea level.

Wat zullen we de prachtige hooglanden  en de meren missen.

Ik ga vannacht dromen over Sean Connery in een mooie rode kilt, traditioneel gedragen uiteraard.

Even zoeken naar een goeie steiger, die zijn wat kort hier,.

Uiteindelijk liggen we prima. nemen een borrel, koken en  hebben een flinke discussie over het grote leven zelf.

Het was een zeildag zonder monster.

"Nessie"

Er staat een flauw zonnetje, maar het is fris.

Vandaag gaan we ons voorbereiden op het begin van de route terug.

Pilots en kaarten komen  tevoorschijn, want de zee is toch echt anders dan de meren.

Eigenlijk dachten we dat het qua zeilen in Schotland veel ruiger zou zijn, maar dat valt alles mee. De bergen en eilanden beschermen je  tegen de wind. Logisch...maar toch.

De weerberichten zijn niet echt geweldig. Morgen Bf 5-6, draaiend naar Oost,  teveel wind en de verkeerde richting d.w.z.wind tegen. Ook komt er heel veel regen aan.

Vanochtend lazen we via het internetnieuws (eindelijk weer een goede verbinding !) dat het in Nederland ook noodweer is geweest.

Als de berichten uitkomen kunnen we waarschijnlijk niet eerder dan a.s. donderdag weg.

Vanmiddag Inverness verkend. Een flink wandeling.

Het is een vreemde plaats met strenge huizen en heel veel kerken.

Er zijn mooie brugverbindingen over de rivier, waarin iemand met de vlieghengel op zalm stond te vissen. 

Inkopen gedaan en terug op de boot met onze Deense buren kennisgemaakt.

Jan & Lene met 2 puberende dochters Maj en Eva van 15 en 13 jaar oud. 

Zij komen net terug van 3 jaar in de Carieb en moeten erg aan het idee wennen om weer terug naar Denemarken te gaan.

Beide dochters reizen vanaf baby  mee. 

Maj  is op zee geboren, niet gepland, maar ze kwam gewoon.

Haar geboorteplek is een positie op zee en niet een plaats.

Eva is op het vaste land bij Spitsbergen geboren.

Ze maken al 20 jaar verre zeilreizen en  hebben o.a Noorwegen, the Pacific, Papua New Guinea, Midden Amerika en nu dus ook de Caribien uitgebreid verkend.

Tot nu toe heeft Lene altijd zelf de kinderen onderwezen, maar de middelbare schoolopleiding is inmiddels te intensief aan boord .

Pubers willen ook  vrienden en vriendinnen om zich heen  en ze moeten nu alleen maar studeren.

Het is de bedoeling dat Maj over 2 jaar naar de Universiteit gaat.

Het zijn geweldige leuke pure meiden en ze hebben vandaag in Inverness geshopt omdat ze uit al hun kleren zijn gegroeid. Dikke pret dus.

Ik ga ze voorstellen om de kleding op de catwalksteiger te showen.

Mooie  verhalen en goeie tips voor verre reizen van Lene en Jan.  Bijzondere mensen.

Ook zij kunnen qua wind niet terug naar Denemarken en de meisjes komen hierdoor een week te laat op school.

Simpel gekookt na de hamburger met frietjes in Inverness aan het einde van de middag.

Hé  Wil, Sjaak, Wessel en Veerle...een geweldige vakantie in Spanje gewenst. Geniet !

Het was een website dag.

Mooie kerk met begraafplaats in Inverness

Lekker uitgeslapen. Er staat  weinig wind en het is droog.

De weersverwachting liegt er echter niet om. Voor heel Engeland geldt alarmcode rood, met wind tot Bf 7.

Zoals het weer er nu uitziet zouden we kunnen vertrekken, maar we weten dat het op zee in enkele minuten kan veranderen. Daar hebben we geen zin in.

In de loop van de dag als we amerikaanse weerkaarten downloaden lijkt het erop dat we wellicht morgen toch weg kunnen, richting Buckie. 50 mijl, dus 10 uur zeilen.

Helaas aan het eind van de middag komt er een gale warning windkracht 8 binnen, met sea state very rough.

Dan moet je niet meer nadenken en gewoon blijven liggen waar je ligt.

We zijn vandaag lui; hadden het museum gepland maar zijn aan boord gebleven.

Wel voor een dag of 4 de boodschappen gedaan, omdat er een paar nachten zeilen voor ons liggen.

Ook heeft Hilco de bijboot opgeborgen. Die ligt al enkele weken op de voorpunt.

We hebben hem niet meer nodig en opgeborgen hebben we een beter zicht op zee.

We moeten vanaf nu heel goed gaan plannen, want de weerkaart voor de komende 5 dagen is erg wisselvallig.

Heerlijk aan boord gekookt, al zeg ik het zelf.

Helaas is hier relatief weinig vis te vinden. In Frankrijk kan je altijd wel een lekker vers visje scoren van een locale visser. Dat is hier niet het geval.

Je ziet amper viswinkels hier of binnenvarende vissers waar je wat kunt kopen.

We zijn erg benieuwd waar onze zeilvrienden uithangen, zijn ze nog weg of al weer terug en hoe hebben ze het gehad. Hans & Manja, Nan en Riet, Antoine en Mia,

Tom & Hetty, Peter & Sarah, Arthur & Thea, Rolf, Jan & Henny, Mark & Ellis,  Paul & Greet Wim & Alice, Jose en Alfons.

Ik vergeet er na een halve fles wijn vast een paar, maar hoop dat ze het erg naar hun zin hebben.

O ja...en natuurlijk Lambieckske & Onsmargot.

Het was een mijmeren over thuis dag

De wind valt nog mee hier in de baai, maar we zitten relatief ver van zee af.

Wel is het grijs en regent het

Ons kacheltje ronkt en we zitten lekker te lezen. 

Heb net "Lapidarium" van Ryszard Kapuscinski achter de rug. Ik vind hem een briljant journalist en observator.

Na zijn boek Ebbenhout zijn we meer van hem gaan lezen.

Nu begonnen aan Het Schervengericht van A.F.Th. van der Heijden.  

Hij heeft wel heel veel tijd nodig om iets te vertellen, maar het is goed geschreven en een lekkere dikke pil met dit weer.

Hilco leest "De laatste koning van Schotland" van Giles Foden. Een toepasselijke titel hier, maar het speelt zich af in de binnenlanden van Oeganda en gaat over een Schotse tropenarts die als lijfarts van de dictator Idi Amin wordt aangesteld. 

Idi Amin noemde zich de laatste koning van Schotland, omdat hij vond dat zowel de Schotten als de Oegandezen veel hadden geleden onder het Engels imperialisme.

Veel humor volgens Hilco. 

Aan het begin van zijn bewind kwam hij onaangekondigt op staatsbezoek in Engeland. Koningin Elisabeth durft hem niet te weigeren en vraagt waaraan ze dit bezoek te danken heeft. Hij antwoordt dat het zo moeilijk is om met zijn grote voeten kwalitatief hoogwaardige en passende schoenen te vinden in Oeganda.

Prins Philip noemt hij Mister Philip, de Koningin keurig Majesteit.

Vervolgens stapt hij na een kort staatsbezoek op, om  in de Londense Large Man Shop schoenen te gaan kopen.

We denken morgen weg te kunnen. Het klaart hier een beetje op en de barometer kruipt langszaam omhoog.

Eén voordeel; door de temperatuur en de nattigheid hebben we amper last van muggen op de meren gehad. Omdat die mij altijd op kilometers  afstand weten te vinden ben ik daar wel blij mee en is het aantal muggenbeten minimaal.

Compromis bestemd voor Jan Jacob Slauerhoff:

De diepte van het meer is niet te peilen.

Noch steen noch wier biedt houvast in mijn geest.

Te zijn of niet, hier ben ik echt geweest.

Mij rest nu slechts de verten te bezeilen.

Als je maar lang genoeg in een baaitje ligt kan je echt groots en meeslepend leven, in je hoofd. Heerlijk.

Zojuist alvast de avondmaaltijd  voor  morgen staan te koken; die staat nu in de koelkast en hoeft op zee alleen nog maar een half uurtje in de oven.

We hebben wel zin om te vertrekken en nog één brug en één sluis te gaan.

Je komt hier alleen met hoog water uit de baai weg, vanwege de vele ondiepten.

Het is pas om  11.45  uur hoog, dus de wekker hoeft niet gezet.

We hebben gehoord dat  buiten de baai  in zee veel dolfijnen en ook walvissen zijn.

Die wil ik graag zien, maar de walvissen liever op flinke afstand van de boot.

Jan & Lene vertelden dat ze er een dichtbij hun boot hebben gehad, die het erg naar

z'n zin had en met enorme waterverplaatsing meer dan een meter uit het water "sprong" en zich omgooide. Met zo'n kolossaal dier is dat erg indrukwekkend.

In ieder geval hoop ik met een whale tale terug te komen.

Het was een luie dag met een prachtige beloning aan het eind. Dikke kus Rien !

afscheid van Schotland

Het is zacht, droog en niet koud. De wind op zee valt waarschijnlijk deze dag toch nog tegen, zo'n Bf 5. De voorspelling is dat de wind afneemt.

We hebben - als alles goed gaat - zo'n 300 mijl voor de boeg, dus 3 dagen en 2 nachten varen. Dat is pittig en hebben we nog nooit gedaan.

Mocht het weer verslechteren, dan hebben we een kans om bij Bucky, Lossiemouth of Peterhead naar binnen te lopen.

De meeste havens en vooral haventjes hier, vallen droog en daar kunnen we niet in.

We hopen echter zaterdagmiddag in Whitby of Hartlepool in Oost Engeland aan te komen.

In Whitby lig je tegen de kaai aan afgemeerd; dat is niet echt fijn als het hard gaat waaien. Hartlepool heeft een comfortabele marina.

Beide havens kunnen we alleen in met hoogwater.

Er is een lagedrukgebied met extra wind en regen op komst dat zaterdag arriveert. We hopen voor die tijd binnen te zijn.

Ik ben best wel wat nerveus en iedereen moet maar duimen voor ons.

Jan en Lene hebben ook besloten te vertrekken naar Denemarken en met wat geluk krijgen we een staartje van het hogedrukgebied boven in de weerkaart mee.

We spreken af,  dat als het weer toch tegenvalt,  we vannacht om om ca. 2.00 uur Peterhead zullen aanlopen. We hopen echter dat dat niet nodig is.

Om 12.30 uur zijn we door de laatste 2 sluizen heen en zien we ook de laatste swing brug achter ons dichtklappen.  Daar gaan we dan.

Het is in ieder geval prima weer met een zonnetje.

Dag prachtig Schotland wat heb je ons verrast en wat hebben we genoten van je bergen, meren, schone lucht en de mooiste wolkenluchten die we ooit hebben gezien.

We hebben door kunnen zeilen (meer motoren feitelijk) en een koude nacht achter de rug. De wind hield zich gelukkig gedeisd.

Vannacht om 2.00 uur Peterhead gepasseerd en een aantal uren later Aberdeen.

Aberdeen heeft vooral een werkhaven en is  niet zo geschikt voor zeiljachten.

Volgens de pilot ben je er wel welkom als je wegens omstandigheden toch van zee af wilt of moet.

Feitelijk is het zelden goed met de wind op zee.

Met te weinig wind moet je motoren en met teveel wind, zeker als'tie op de kop staat, kom je niet of moeilijk weg.

Ons "wachtsysteem"werkt goed en we voelen ons prima als de nieuwe dag zich meldt.

Mijn van tevoren gekookte  warme maaltje was lekker gisterenavond en hebben we, net voor het donker werd, gegeten.

We hebben nog een flinke afstand te gaan.

Veel lezen helpt de tijd te doden. 's Nachts doen we dat niet (is lastig met een zaklantaren) en het is opletten geblazen.

Via de marifoon kwam van de Coast Gard Aberdeen de melding "numbers of large creatures with a lenght of 12 meter are seen in area, positie.....".

Jachten wordt gevraagd goed op te letten en hiermee rekening te houden.

Van schrik geen potlood bij de hand dus geen posities kunnen noteren.

Een school walvissen in ons vaargebied. Die whale tale wil ik geloof ik niet.

We zaten om beurt vannacht heel goed uit te kijken, maar niets gezien, gelukkig !

Het was een koude nacht.

Whoepie.  We zijn er ! Zelfs sneller dan we dachten.

Om 7.30 uur kunnen we nog net qua waterstand de sill over bij de sluis van Hartlepool. Wat heerlijk dat het allemaal goed is gegaan.

Het was niet koud vannacht, d.w.z. niet met thermondergoed, laarzen en mutsen aan en op.

De wind ging , nadat hij aanvankelijk flink toenam, in de loop van vrijdagavond gelukkig weer liggen.

Met een 13 knopen wind kan je hier heerlijk zeilen onder een hoek van 30/45 graden.

We hebben de afgelopen dagen echt niemand gezien op zee, behalve een dolfijn, een haai en twee vissersboten.  Echt heel erg opvallend, zoveel "leeg" water.

De Noordzee hier heeft hier een andere deining en soms zit er ineens een hoge hele lange golf tussen.

Het is een totaal andere golfbeweging dan in het Engelse kanaal.

Om 8.00 uur nemen we een heerlijke douche aan boord, wandelt Hilco z'n rug even los op de wal en storten we vervolgens in de kooi tot 12.00 uur.

Zo...en nu zijn we weer bij de tijd.

Met tapas en een fles wijn gebruncht. Je kunt hier voor 15 pond in het spaanse restaurantje eten en gelijk salsadansen op zondag. Er zitten 4 nogal stevige engelse dames te giechelen achter hun coctails. Hilco vraagt zich af wat er gebeurt als hij vraagt of ze morgenavond ook komen dansen.

Het interessante Hartlepool maritieme-museum bezocht.

Hier ligt Engelands enige en goede onderhouden oorlogsschip de HMS Trincomalee, wat je kunt bezichtigen. Gebouwd van teakhout in 1817 in India .

Indrukwekkend, al die ruimen. Het stinkt er nog steeds naar pek.

Het schip is prachtig gerestaureerd in Hartlepool en 60% is nog authentiek.

Ook toen al bleek oorlogvoeren gewoon big business.

Slaven, wapenhandel, schepen enteren om de buit. De hele rattaplan.

Ik kan nu niet meer werken. Hilco zet Maria Cecilia Bartoli's  cd op met liederen van de andere diva  Maria Malibran (1808-1836). Te mooi om niet naar te luisteren.

Sommige van haar liederen raken direkt je ziel.

Het was een dag van veilig aankomen.

Tjonge, wat heeft het enorm gehoosd vannacht.

We hebben ons zelden zo fijn gevoeld met het feit dat we niet op zee waren.

Het is nu zondagochend, er staat een vette windkracht 5, het stortregent maar nu ook nog met wat donderslagen erbij.

Heerlijk uitgeslapen.

Blijkbaar heb je  wat in te halen na zo'n tocht; ook al doe je hazenslaapjes van een uur of wat langer tijdens het wachtsysteem. 

Het rare is dat we alle twee steeds vanzelf wakker worden.

Het schijnt dat je pas na een kleine week in een wat langer slaap/wakker ritme komt.

Net terug van een lange wandeling door Hartlepool. Een havenstadje met een oude geschiedenis, ook  in de scheepsbouw. Het heeft enorme scheepsdokken gehad en een levendige economie, die verbonden is met zakendoen via het water.

Sommige wijken voelen een beetje Rotterdams aan en Hartlepool heeft energie.

Helaas moet de meeste wind van het lagedrukgebied nog komen, maar dat biedt weer mogelijkheden om de omgeving te verkennen.

We denken eraan om morgen met de trein en/of bus naar Durham en Newcastle te gaan.

Overigens heeft mijn imitatieSlauerhoff van een paar dagen geleden wel hele mooie poezie in ons gastenboek gebracht.

Jan Jacob Slauerhoff was uiteraard de aanstichter van dit alles.

We weten niet zeker wie "de dader"  is, maar denken aan iemand met viooltjesblauwe ogen en een zere knie. We zijn er blij mee.  

Lekker italiaans gegeten in een van de vele restaurantjes hier bij de haven.

Een zingende Italiaan van Sicilië, die met een vrouw uit Belfast is getrouwd.

Zijn risotto is heerlijk.

Gewoon lekker en puur eten met een huiswijn waar niets aan mankeert.

Hij praat alleen nog maar Italiaans tegen ons, als hij doorheeft dat we daar redelijk mee uit de voeten kunnen, vindt dat leuk en gaat steeds harder zingen.

Ik vermoed dat hij de warmte en de zon van zijn moederland toch erg mist hier.

Op de terugweg naar de boot komt er nog laat een visser de sluis invaren.

Het blijft een mooi gezicht, al dat kolkende water waarmee de sluis zich vult om je de haven binnen te laten

We raken aan de praat met twee engelse stellen die ook staan te kijken en voor we het weten zijn we een half uur verder.

Momenteel lees ook ik "De laatste koning van Schotland", over Idi Amin, die zich noemde President voor het Leven, Veldmaarschalk Al Hadj Dokter Idi Amin Dada, Drager van het Victorian Cross, de Distinguished Service Order, het Military Cross, Heer van Alle Dieren van het land en Vissen van de zee, Koning der Schotten en Overwinnaar van het Britse Rijk in Afrika in het algemeen en Oeganda in het bijzonder. Een absolute dictator en gruwelijke man.

Vreemd dat zijn lijfarts daar niets tegen heeft gedaan, maar hij had ontegenzeggelijk

een band met hem, waarmee hij achteraf niet zo goed raad weet.

Het was een van alles wat dag.

Naast het zachte Ierse grijs, het sterke Schotse grijs heb je ook Engels pisgrijs.

Mijn hemel, geen wonder dat ze slappe frieten bakken en daar ook nog eens azijn op doen. Getergd, dat zijn ze gewoon.

Kortom, het is pisgrijs, het regent en het waait, maar niet al te  hard.

We besluiten om niet naar Durham te gaan, omdat we geen zin hebben om in dit weer daar rond te sjokken.

Zoals het er nu uitziet vertrekken we woensdagochtend vroeg voor de laatste 275 mijl. Een lang trajekt, maar we doen dat toch liever in één keer en zeilen dan achter de buien met wind aan de regen bij Nederland tegemoet.

Nog 2 dagen (en nachten) te gaan.

Wellicht gaan we morgen wél naar Newcastle.

Er schijnen speciale shoppingreizen naar Newcastle te worden georganiseerd omdat er een enorm winkelcentrum moet zijn.

Ik ben niet zo dol op shoppen, maar met dit pisgrijs zou je er bijna zin in krijgen. Lekker winterkleding inslaan of zo.

Ik ga maar eens nadenken over een galbakkerig misbaksel van een gedicht.

Je moet tenslotte lijden om te creeren (ik kan de umlaut óók al niet vinden).

A.F.Th. van der Heijden heeft er een woord voor dat me aanspreekt "breinbroei".

"Breinbroei" voert me terug naar mijn kindertijd en de reden waarom ik het zo leuk vind om de boeken die we lezen te vermelden.

Als kind werd ik wegens breinbroei op een rantsoen van maximaal 3 boeken per week gezet.

Mijn moeder nam me mee naar de huisarts, omdat ik bij tijd en wijlen "op een eilandje" leefde en afwezig was. Ik nam echt alles mee naar de slaapkamer (kinderboeken, streekromans, verhalen over de holocaust enz.).

Onder de dekens met een zaklantarentje  verslond ik ze, herlas ze, soms wel 5 keer, vrat woorden    en..... kwam slaap tekort.

Onze huisarts, doker Buurman, peuterde dat uit me en kwam met dit "recept".

Overigens heb ik, als babysitter van familie Buurman, ongeveer alle boeken uit hun bibliotheek verslonden en kwam in aanraking met literatuur.

Dat was niet zo gebruikelijk in het dorp waar ik vandaan kom.

Voor mij is vakantie dus ook de hele rij nieuwe boeken die we hebben aangeschaft en soms geleend te lezen.

Ook Hilco vindt het heerlijk de rust en tijd  te hebben om boeken  te lezen.

Normaal kom je bijna alleen maar aan de kranten en de bijlagen toe.

Nou hier is'tie dan. "Hartlepool in pisgrijs""

Witte benen op de kade.

Dijen en zurige chips.

Meeuwen krijsen alsof

hun eerstgeborene is ontnomen.

Grauwe bruis teistert muren.

Brengt wanhoop bij vissers

met lege netten.

Teveel vrouw stuntelt voorbij.

Hoge hakken.

Kwijl en zout

dringt zich op aan mijn neus.

Als verdwaalde amoeben.

Het was een dag met een galbaksel.

"Hartlepool"

Nou Rita, hier in Oost-Engeland komen Gods wateren meer naar beneden dan dat we erop zeilen. Vannacht en vanochtend tot 11.00 uur stortregende het.

We hopen dat het blauw van jouw gedicht het morgen van de elementen wint.

Op een holletje met paraplu naar de trein, richting Newcastle, zo'n  45 minuten.

Gelukkig stopt het met regenen als we uitstappen.

Het is een leuke stad met veel mooie gebouwen en enorm veel winkels.

Zeilen en shoppen past niet bij elkaar vinden wij, dus kijken we op ons gemak rond.

We bezoeken Laing Art Gallery en het Baltic Centre for Contemporary Art.

Echt boeiend vinden we het niet.

Wel is het Gateshead Concertgebouw een prachtige modern gebouw, naast de bijzondere Millennium voetgangersbrug.

Die brug blijkt op een ingenieuze manier omhoogscharend open te kunnen, maar dat krijgen we helaas niet te zien.

De bijnaam van deze brug is "winking eye"

De trein voert door een sober landschap met kleine huizen en volkstuintjes met uit voornamelijk wrakhout opgebouwde schuurtjes. Mooie bouwsels soms !

Terug in Hartlepool voor een paar dagen boodschappen gedaan en met kletterende regen en een onweersbui weer aan boord gestapt, zeiknat.

Volgens de weerberichten regent het tot vanavond 22.00 uur hard en klaart het daarna op.

Morgenochtend vertrekken we. Het tij gaat om 6.00 uur meelopen.

Dus wekker op 5.00 uur, voorbereiden , diesel tanken en om 6.00 uur de sluis uit.

De havenmeester is al op de hoogte.

Vannacht komt er nog een hele gemene staart van een lagedruk gebied over met windkracht 8.

Als het allemaal goed gaat is deze staart morgenochtend vroeg voorbij en zeilen wij in het  kielzocht erachter met WZW wind 4 tot 5.

Het was een dag met Gods wateren up side down.

Hartlepool neemt bijna wraak op het moment dat we diesel hebben getankt.

Bij het opstappen om naar de sluis te varen let ik - blijkbaar nog niet wakker - niet goed op, en grijp me niet goed vast aan de verstaging. Ik hang met m'n voeten op de stootrand en m'n handen aan de zeerailing, als een zoutzak buiten boord en kan me niet optrekken.

De redding komt van Hilco, die een nieuw olympisch record sprint vestigt en in no- time bij me is om me aan boord te hijsen.

Toch maar naar de sportschool deze winter om aan m'n conditie te  werken !

Enigszins ontdaan liggen we in de sluis met een ongekend hoog adrenalinegehalte.

Als we de sluis om 6.00 uur uitvaren is de rust weer een beetje terug.

In de baai van Hartlepool is veel industrie en een kerncentrale.

We hebben wel eens mooiere baaien gezien.

Het stuk baai met de oude hoge gekleurde huizen is wel erg mooi.

Het is zacht weer en binnen 5 minuten staan de zeilen.

Met SW 15 knopen wind, klokken we ruim 7 knopen. snelheid.  Dat schiet lekker op.

Ruim 4 uur  houden we een hoge snelheid, van gemiddeld 8 knopen.

Het is topzeilen !

Daarna zo'n kleine 6 uur stroom tegen; we vermoeden dat het een hevig zeiltochtje gaat worden.

Het is de dag na springtij, dus dat geeft deze geweldige versnelling, zowel positief als negatief.

Tegen 18.00 uur komen 3 grote boorplatforms in zicht. Daar gaan we ruim omheen en ik zet de lasagne in de oven. We willen voor het donker gegeten hebben.

Het seizoen verandert wat dat betreft en 20.00 uur Engelse tijd is het bijna donker.

Het wordt sowieso een hele donkere nacht, zonder maan of sterren. Jammer.

We klokken ruim 8, 9 en soms 10 knopen snelheid en racen al zeilend in het donker over de zuidelijke Noordzee.

We hadden gedacht om elkaar af te wisselen, maar het is hier zo vreselijk druk met grote schepen om ons heen, dat daar niets van komt.

Soms hebben we wel 20 schepen rondom en er komt maar geen eind aan.

Hilco wil me dit  nerveuze gedoe niet aandoen en jaagt me naar binnen.

Ik kan uiteraard niet slapen en kijk regelmatig even mee hoe het ervoor staat.

Wat zijn we blij met onze radar, om de koers en afstand van de andere schepen goed te kunnen bepalen.

We zenden een signaal uit met onze AIS en de meeste schepen reageren hier goed op, door met een ruime koers om ons heen te varen.

Maar twee keer hoeven we met een zaklantaren op de zeilen te schijnen, om te laten zien dat wij er óók zijn. 

Doordat we zo snel zeilen hebben we regelmatig bijna dezelfde snelheid als de grote schepen en dat werkt soms wat verwarrend.

Twee schepen varen mijlen lang samen met ons op, maar als ze uiteindelijk gepasseerd zijn, gaan ze plotseling over stuurboord pal voor ons langs. Heel fijn !

bijna thuis

Eindelijk wordt het tegen 5.30 uur licht . Heerlijk.

Hilco gaat een paar uur slapen en er zijn nog maar een paar schepen om ons heen.

De zon schijnt en er staat een SW 4-5 Bf. We kunnen maar blijven zeilen en het schiet enorm op.

Dat bevalt ons wel met die 300 mijl die we hebben te gaan en waar we 48 uur voor hebben uitgetrokken.

De stroom is ons nog steeds heel goed gezind en als we uitrekenen hoe laat we zouden kunnen aankomen in de Roompot geloven we het bijna niet.

Eerst maar eens afwachten.

Hoge golven staan er hier en er komen bakken zout water over. We zitten veilig onder de kap, corrigeren steeds de koers en zeilen ons suf. We gaan steeds meer grinniken als blijkt dat we een record snelzeilen gaan vestigen.

In de geul naar de Roompot staat de stroom tegen, moet de motor bij en staan er flinke golven. De geweldige waterkering komt steeds duidelijker in het zicht.

Ongelofelijk, maar om 19.30 uur Nederlandse tijd, meren we af bij Roompotsluis.

Het is hoogwater; met onze masthoogte van 21 meter kunnen we niet worden gesluisd en dat lukt vanavond ook niet meer.

300 MIJL IN 38 UUR !        Dat gaat ons nooit meer lukken.

Heerlijk, een nacht zeilen minder.

Hoewel dat inmiddels prima gaat, vinden we (vooral ik) het bij daglicht toch leuker.

We draaien Pietertje2 met de neus naar buiten en meren af aan het ponton.

Er ligt nog één andere  zeilboot en het is heerlijk rustig.

De moussaka schotel gaat in de oven. Kant en klaar, maar smaakt als een driesterren maaltijd.

We kletsen, onspannen, nemen een glaasje, rollen om 22.00 uur in de kooi om 12 uur later weer wakker te worden.

Het was een dag met een zeilrecord.

Na een heerlijke douche aan boord varen we om 11.30 uur met laag water de sluis in en komt het weerbericht binnen.

Windkracht 6, regen, onweer, hagel en windstoten. Welkom thuis !

Als we de sluis uitvaren begint het enorm te hozen.

Van weeromstuit ga ik maar eieren met spek bakken en zitten we om 12.30 onder de kap te brunchen.

Even met het havenkantoor met Mirjam gebeld. Onze box is bezet, maar zij gaat zorgen dat'tie vrij is als we aan het einde van de middag aankomen.

Hardstikke fijn.

Heerlijk ontspannen dat alles goed is gegaan, deert de regen ons niet.

We halen nog net de draaiende Zeelandbrug, moeten even wachten bij de Grevelingensluis en varen vervolgens "onze" Grevelingen op.

Wat een rustig water en wat is het hier mooi.

Even gezeild, totdat het weer gaat regenen.

Om 17.00 meren we af aan onze steiger. Uitgerust en voldaan.

Op de steiger even kort bijgekletst met Gerard en Hermien.

Leuk om weer terug te zijn !

We gaan in ons "huisrestaurant" de Ossehut eten en worden warm onthaald door Anneke en Peter.

Ze koken daar echt lekker én gezond, met heerlijke verse produkten. We worden verwend en voelen ons daar thuis.

Op de terugweg nog even langs het havencafe, waar het gezellig maar niet druk is.

Weet iedereen nog hoe leuk het daar kan zijn ?

Het is toch een leuke manier om buiten de bootbezoekjes om elkaar te zien.

Nadat de gemene bui is uitgewaaid en geregend terug naar Pietertje2 en even een staartje van de Olympische spelen bekeken.

Daar hebben we niets van meegekregen in de Schotse Hooglanden.

Geweldige overwinning van de hockeydames.

Het was de dag van het thuiskomen.

Heerlijk rustig geslapen en absoluut geen zin om ons ergens druk over te maken.

In de loop van de dag komen diverse mensen even langs om gedag te zeggen en voor we het weten zitten we uren te kletsen met Manja, Hans en Rolf.

Aan het einde van de  middag komen een paar whiskeys van het eiland Islay op tafel.

Ik drink nooit sterke drank en echte turfachtige whiskey kan me niet bekoren.

Er is echter één fles die ik maar voor mezelf ga reserveren, Old Pulteney.

Kortom, het was erg gezellig.

Aan het eind van de dag lekker gekookt en het overheerlijke engelse lamsvlees dat we nog in de koelkast hadden gebraden.

Het rare is dat we een beetje moeten afkikken van het niet meer hoeven plannen van een zeiltrip en het feit dat de wekker niet hoeft te worden gezet.

Even na 23.00 uur nog even naar het Havencafe voor een afzakkertje; we halen de trap niet eens.

De K-steiger houdt namelijk haar jaarlijkse feestje op het terras. Vette pret.

Ze zijn niet eenkennig en we mogen aanschuiven. Wat een feestbeesten.

Als iemand mij nog eens de tekst van "tante Clara in de Sahara" kan uitleggen, ben ik eeuwig dankbaar.

De schipper van de Toedeledokie krijgt wat mij betreft de hoofdprijs, voor zijn Dorresteijn-achtige zangkunst met eigen teksten én gitaarbegeleiding.

Grinnikend lopen we na een uurtje terug naar onze Pietertje2.

Morgenochtend is het  vast heel erg stil op de K-steiger.

Het was een dag met een tante Clara.

Lekker relaxed, zo'n  zondag.

Roel en Suzanne komen langs en we praten helemaal bij over het lief - en leed - van bootje varen

Aan het eind van de middag komt Hilco er achter dat de autosleutels zoek zijn.

We keren de hele boot binnenste buiten, maar zonder resultaat.

Knap lastig dus, als je de bijboot, buitenboordmotor, reddingsvlot etc. alvast thuis wilt brengen.

Je hebt aan het einde van de grote vakantie best wel veel te regelen, waarin je - als het eenmaal herfst is - geen zin meer hebt.

Gelukkig zitten er vrienden van ons in Haamstede, die rond 21.00 uur richting Rotterdam gaan.

We kunnen meerijden, de reservesleutel ophalen en met mijn auto morgen weer terug.

Raar, als je na 7 weken weer je huis binnenstapt. Groot ook en geen deinend bed.

Stapels post opengemaakt, voor afhandeling volgende week.

Desondanks lekker geslapen.

Het was een dag zonder autosleutels.

Ontbijtje in Dudok bij gebrek aan voorraad thuis.

We kunnen zowaar alletwee bij de kapper terecht en worden door Daniel perfect geknipt en geschoren. Hilco heeft een  absolute short cut.

Sealer gehaald bij Herni voor het teakdek, want dat gaan we in ieder geval deze week twee keer behandelen.

Verder uitgebreid boodschappen gedaan.

Het ziet ernaar uit dat we ook nog aan het lezen van de laatste boeken zullen toekomen.

Geen wekker zetten helpt echt.

Aan het eind van de week komen Jacob en Antoinette gezellig een paar dagen aan boord.

Nu maar duimen voor mooi weer, want - ondanks positievere weerberichten - blijft het ook in Zeeland erg grijs.

Lekker gekookt en heel erg lui tv gekeken.

Niet dus, .........dat is pas echt vakantie, als je even niet meer weet waar je was.

Ik schrijf dit dus twee dagen later.

Hilco heeft zin om koffie te drinken bij Harm en Elly in Haamstede.

Ze zijn er, in die prachtige ongerepte duinpan, waar de wereld een beetje stilstaat.

Eerst even bij hun vrienden (met drie dochters) aan tafel en daarna met z'n allen bij Harm en Ellly.

Rijn, Yve en Joëlle zijn er ook.

De nieuwe hondjes Christophe en Olivier zijn geweldig en om op te vreten.

Het is zo gezellig en warm. 

Met Elly aan Mick's tafel gezeten, naar de sterren gekeken en aan hem gedacht.

De meisjes hebben de tafel als een prachtig monumentje versierd met steentjes, zo lief en ontroerend als je ziet hoe ze nog met Mick bezig zijn.

Het was een dag met een Rotterdams luchtje en een heel  warm einde.

Bij Tijssen langsgeweest en met Robert-Jan nog wat zaken besproken voor wat betreft aan te passen zaken en uit te zoeken onderdelen op het gebied van "de techniek".

Doordat nog niet alles wat Hilco had uitgezocht leverbaar was voor ons vertrek, hebben we door deze lange reis toch weer een beter beeld gekregen over wat echt belangrijk is en waarvan je echt wilt dat het goed werkt en compatible is.

Waarschijnlijk wachten we de Hiswa in september af en beslissen daarna.

Mijn "kleine broertje" in Spanje gebeld die jarig is, maar we kunnen alleen inspreken.

Lekker gekookt en verder heel lui televisie gekeken.

Het was een regeldag.

Het lukt me om Sjaak en Wil aan de telefoon te krijgen en m'n broer alsnog te feliciteren.

Ze zijn net op de terugweg in de buurt van Parijs en hebben het heerlijk gehad.

Wessel en Veerle moeten maandag naar school, dus er is geen ontkomen aan.

We doen boodschappen voor een paar dagen en zetten alvast voor de eerste keer het teakdek in de sealer.

Twee keer in het voorjaar en je hebt er de hele zomer geen omkijken naar en vervolgens ook twee keer in het najaar.

Wij zijn er inmiddels zo handig in dat we, samen hard doorwerkend, in ruim 2,5 uur al het teak een keer hebben behandeld.

Dit systeem bevalt ons heel goed en onze vorige Pietertje zag er - ook qua dek - perfect uit.

De zeeuwse lucht gaat al aardig in ons hoofd en lijf zitten.

We koken, lezen, kletsen en vallen vroeg in slaap.

Feitelijk kennen we niet een streek waar zo snel "de man met de hamer" langskomt.

Je slaapt hier altijd heerlijk.

Het  was een dag met een verfkwast.

Een klus / poetsdag; de temperatuur is er goed voor.

Het teakdek gaat voor de tweede keer in de sealer en Hilco poetst onderweg van alles wat hij tegenkomt en blijkbaar nodig is.

We redden het net tussen de buien door.

Alvast een deel van de  boodschappen gedaan voor het weekend.

Morgen haal ik aan het eind van de ochtend Antoinette in Rotterdam op en Jacob komt rechtstreeks vanuit Drenthe naar Pietertje2.

Lekker gekookt, gelezen en geluierd.

Het was een niet zo veel te melden dag.

Beetje uitgeslapen en de verse zaken voor de avondmaaltijd ingekocht.

Op tijd naar Rotterdam vertrokken om Antoinette op te halen.

Het is een drukte van belang onderweg en ik kom in een behoorlijke file terecht.

Einde van de vakantie,  óf de drukte voor het mooie weekendweer dat is voorspelt brengt veel mensen naar Zeeland.

Zo'n 25-28 graden en veel zon, dat is ongekend deze zomer.

Helaas staat er waarschijnlijk weinig of geen wind.

We denken eraan om morgen naar Kats te zeilen, maar zonder wind heeft dat niet veel zin. 

Antoinette opgehaald en we beppen de oren van elkaars hoofd. 

Zodanig dat ik een afslag mis en we met een omweg uiteindelijk weer op de grote weg terechtkomen. Volgens mij overkomt zoiets mannen nooit.

Ons dus wel.

We hebben een aantal geweldige vakantieweekjes samen doorgebracht.

Kunst kijkend, lekker etend en kletsend, maar dan zonder boot.

Dikke voeten van de kilometerslange kunst- en architectuurroutes, waarna een lekker glas wijn weer een feestje is.

Als we de dijk bij Brouwershaven oprijden breekt de zon door en toont een stralend blauwe hemel. Het ziet er veelbelovend uit en de temperatuur stijgt met sprongen.

Heerlijk.

Jacob arriveert gelukkig ook en heeft het nodige fileleed achter de rug.

We besluiten lekker voor anker te gaan en daar in alle rust te borrelen en te koken.

Trossen los en het water op. Het weer is prachtig en we genieten.

Bij de Hals vinden we een heerlijke plek en laten we het anker zakken.

Er is veel bij te kletsen en dat doen we ook.

Ik kook gezond en simpel met de nodige pauzes tussendoor.

Pas tegen 23.00 uur zitten we aan het toetje en wordt het door de mist knap vochtig buiten.  

Cabrioletkap gezet en nog lekker lang onder ons kapje nageborreld.

Het was een bepdag.

dromen van een volgende reis

Lekker uitgeslapen en uitgebreid ontbeten.

Het is ongelofelijk heerlijk weer maar....inderdaad windstil.

Hilco stelt voor om op de Grevelingen te blijven, omdat het vanwege het mooie weer waarschijnlijk enorm druk zal zijn bij de sluis naar de Oosterschelde.

Jammer, geen Kats kreeftje vanavond.

Iedereen is het ermee eens, dus na de koffie anker gehesen en heerlijk relaxed uren gezeild / gedobberd. Dit is wel een echt vakantiegevoel.

Superlui belanden we bij de Ossehut, waar we heerlijk eten.

De zeeuwse Klaas Vaak komt vroeg langs vanavond.

Het was een Grevelingse vakantiedag.

De schipper droomt ook.

Nog steeds mooi weer, maar wel een stuk frisser.

Het voor morgen voorspelde baggerweer is in aantocht, dat voel je.

Iedereen heeft geweldig geslapen en zelfs de schipper wordt laat wakker.

Er staat  al een redelijk windje dus kunnen we straks lekker zeilen.

Zo gedaan en na het ontbijt  het hele Grevelingenmeer bezeild.

Tegen 15.00 uur gaan we in de buurt van Port Zeelande voor anker en soezen in de zon.

We besluiten om vanavond al terug te rijden naar Rotterdam.

Er moet een aantal zaken mee terug en dat hoeft dan niet morgen in de stromende regen naar de auto te worden gesjouwd.

Thuis moet ook nog van alles geregeld en dinsdag moeten we gewoon weer werken.

Bovendien moet ik deze week ook naar mijn nieuwe atelier verhuizen en moet ik alles nog inpakken. Een leuk startweekje !

Lekker gegeten en Jaap en Antoinette gedag gezegd. Zij gaan richting Drente.

Het was heel gezellig en qua weer had het niet mooier kunnen zijn.

Onze zeilvakantie 2008 was geweldig !

Pietertje2  is helemaal "ons schip" geworden, waar we heel gelukkig mee zijn. Geweldige zeiler en fijn om in te leven.

Ons rondje Engeland bracht  ons meer dan we ons konden voorstellen.

Het bijzondere Ierland, het ruige Schotland, cultuur en aardige mensen.

Wind, regen, beetje zon, prachtige meren,  onvoorstelbaar mooie wolkenluchten, rust en veel nieuwe zeilervaring.

Het was de dag zeilvakantie 2008 dag.