Zomer 2014

Op weg !

Afscheid genomen van Maria die op huis en dakterras  past en de laatste spullen die mee moeten in de auto gezet.
Op naar Zeeland, de vakantie is begonnen !

Een beetje katterig na het  WK-verlies in de halve finale tegen Argentinië en wat hebben we  een hekel aan strafschoppen !

Maar….de zon schijnt volop, alhoewel Zeeland meer mist laat zien.
Zacht weer.
Watertank vol en om 12.00 uur gaan de trossen los.
Niemand op de steigers, dus geen uitzwaaiers deze keer.
Op de Grevelingen komen we een piepklein maar keihard jankend zeehondje tegen. Je zou bijna denken dat zijn moeder zoek is want  een halve mijl verder horen we hem nog.
Even wachten bij de sluis bij Bruinisse waar de zon ineens vol doorkomt; beetje vochtig en benauwd nog.
Vast het angstzweet van al die Nederlanders van gisterenavond dat nog in de lucht hangt.
De Zeelandbrug geeft 20 minuten oponthoud voordat deze open zwaait
Na een miezerbuitje meren we af in Roompot Marina en sta ik lekker in het avondzonnetje te koken.
We zijn moe, dus de man met de hamer hoeft alleen maar te zwaaien.
Morgen is het vroeg dag, de wekker staat op 5.30 uur.

Het was een dag met zeelucht in de neusgaten

EIndelijk op zee.

Zonder wekker om 5.15 uur wakker. Tijd voor thee en andere voorbereidingen.
Het is grijs en vochtig als we bij Roompot Marina wegvaren.  
Het sluizen duurt lang.
Van zee moeten eerst drie vissersboten worden geschut, wat bijna 30 minuten duurt.
Als we uiteindelijk in de sluis liggen en de deuren sluiten, roept iemand de sluis op en gaan de deuren weer open.
Al met al duurt het bijna een uur, maar….de zee en de vakantie liggen voor ons.
Het plan is Dover, maar dat is niet bezeild.
We kiezen voor de wél bezeilde Belgische kust en zien dan wel waar onze eerste zeildag eindigt.
Mijn Primatourpilletje doet  prima werk, maar slaperig word ik er wel van.

Even voor 15.30 zijn we vlak voor Duinkerken.  
Het is de hele dag al grijs, niet koud en het regent niet.
We besluiten toch over te steken naar Dover.  
Met een beetje geluk hoeven we alleen maar op de motor de shipping lane door . 

Het wordt motoren vanaf Calais, maar opschieten doet het.
Het is redelijk druk in de shipping lane, maar we hoeven maar een keer uit te wijken voor twee grote containerschepen.
De wind is  gaan liggen en we besluiten om te ankeren in de baai van Dover.  
Het lock van de Marina opent laat vanavond en gaat morgenochtend ook laat pas open; dat is  nogal een beperking  als je de dag daarna een flinke afstand wil afleggen.
De Marina meldt dat we toestemming moeten vragen aan Dover Port Control wat we doen ….en ja, die krijgen we.
Als we om 21.15 het anker hebben laten zakken komt Port Control langszij varen om  even poolshoogte te nemen.

Ze adviseren om iets meer naar de kust ter hoogte van de gele boeienlijn te ankeren.  
Anker weer omhoog en zo gedaan.  
Om 21.30 sta ik te koken en haal de kant en klare lasagne uit de onderweg al voorverwarmde  oven. 

Salade erbij, klaar.
Het smaakt heerlijk en de fles wijn is zo leeg.
Ondanks de wil om nog even te lezen lukt het niet en vallen onze ogen snel dicht.

Zeelucht en stadsies ….. dat is even wennen.

Het was een internationale dag met een Engels einde.

Passage Beachy Head

7.30 uur halen we het anker op.
Het was een stille nacht in een bijna golfloze baai. Wat een geluk !

De barometer staat prima, maar het is grijs met flinke foggy patches onderweg,
Tegen 10.30 Dungeness gepasseerd en ik haal flink wat slaap in.
Als de Primatour  al goed werkt tegen zeeziekte, helpt deze pil  zeker ook tegen slapeloosheid.
De mist is bij vlagen wat dunner en als we tegen 13.00 uur de vuurtoren bij Beachy  Head passeren breekt er zowaar een zonnetje door.
Lekker, wat warmte op het lijf en de dikke truien kunnen uit.
Enkele uren later komt Brighton in zicht en om 16.00 uur liggen we afgemeerd aan de passantensteiger aan een ander zeilschip.
Zonnig en warm, geen mist meer te zien.  Wat een verschil met gisteren.

We gaan naar de Lanes, waar het 's zaterdags druk is.  
Veel minijurkjes, make-up  en hele hoge hakken.  
De girls hier gaan serieus stappen met alles erop en eraan.
Na veel zoekwerk - alles is bijna bezet - vindende een prima Japans eethuis en zitten we heerlijk aan de sushi met een fles Pinot Grigio,

Slenterend door de Lanes  en terug met de taxi naar de haven.
Even lezen….. en gewoon weer vroeg slapen.   
Wat is dat toch dat dat in de stad niet lukt,

Het was een dag met een Japanse twist.

Afgemeerd op de rivier Medina.

We dubben of we een dag zullen blijven, maar besluiten door te gaan.
Bewolkt en miezerig, maar dat is het ook als je in de haven blijft liggen.
Als we tegen 11.00 uur naar buiten varen breekt de zon door en lijkt het een mooie dag te gaan worden.  
Het is nog te vroeg qua getijde om door de  Looe  te gaan, want dan vaar je achteruit in plaats van de goede kant op.
Hilco maakt een flinke zeilslag naar buiten en na ruim een uur weer terug, richting Looe.  
Dit kost uiteindelijk veel tijd, maar we hebben de stroom nu goed mee in de Looe, waar het zoals gewoonlijk flink bokkig is.  
Ruim 9 knopen snelheid….. we racen er doorheen.
De zon schijnt, de lucht is blauw en we weten nog steeds niet  goed waar naar toe te gaan.  
Gospor in Porthsmouth laten we vallen en Lymington is nog ruim 3 uur varen.
Het is nu 19.00 uur en we kiezen voor Cowes, waar we op de rivier Medina willen liggen.
Het is een prachtige avond, maar we zijn redelijk moe.
De drie  Marina's liggen flink vol vanwege de vele regatta's  in de Solent.

We bewonderen de prachtige jachten die hier liggen te pronken.
Een mijl stroomopwaarts is een plek aan een steiger vrij.
Snel afgemeerd met de neus in de wind genieten we in de kuip van een mozzarella salade.  
De basilicumplant die meereist doet het prima in de zilte zeelucht, maar de koriander moet nog een beetje wennen.  
Lijkt een beetje op mij aan het begin van een zeereis.
Na een bordje pasta soezen we na in de avondzon.
Wat een geweldig mooie rivier en wat een avond.  
Als het fris en donker wordt dalen we af in het vooronder.

Het was een dag met een droomavond.

Een van de oudste eethuizen in Lymington.

We lassen een luierdag in en steken vandaag alleen maar schuin de Solent over naar Lymington.,  zo'n 2 uur varen.
9.45 uur vertrekken we en om 11.45 zijn we afgemeerd.
Het is een prachtige zonnige dag !

Hilco spuit het zout van de boot en ik kuis binnen het een en ander.

Het is een echte luierdag geworden, met tussen de middag fish & chips buiten op het terras van The Ship Inn .
 's Avonds lobster & krab salade en mossels als hoofdgerecht, alles vers uit de wateren van de Solent....mjammie.
De avondmaaltijd gegeten in het pas verbouwde The Haven Restaurant, dat hoort bij Lymington  Haven Marina, met rondom uitzicht op de Solent.
We wandelent terug door de prachtige weelderig begroeide omgeving en komen onderweg een raar maar heel groot openbaar zeewater zwembad tegen, waarvan we het bestaan niet wisten.

Het was een luierdag.

Passage Hurst Castle in de Solent.

De stroom gaat pas laat meelopen deze week en die hebben we nodig om de Needles te kunnen passeren.

11.45 uur varen we weg richting Hurst Castle dat midden in zee ligt.
Het water gaat zo te keer, dat we onze koers verleggen en verder van de Needles , iets meer onder de kust gaan zeilen.
Het tij gaat pas vanaf 14.00 uur meelopen.
Erg hard gaat het niet, maar het is prima weer en dus  erg lekker op zee.
Tussen 15.00 - 18.00 uur is het racen geblazen, soms boven de 10 knopen snelheid !  Dat schiet lekker  op.
Net voor de haven van Weymouth  doeken we de zeilen op en om 19.00 uur zijn we afgemeerd.  
Het is redelijk rustig in Weymouth, dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
We eten een hapje op de wal en morgen lassen we waarschijnlijk een rustdag in.

Het was een lekkere zeildag.

Vanuit Weymouth nemen we " the Inner race" bij Portland Bill.

Zonnetje, wolken, soms een heel  klein miezertje maar  niet koud.
Nadat we de weerberichten hebben gezien,  besloten om pas morgen verder te gaan. 

De windrichting is dan beter en het weer waarschijnlijk ook.

Helaas kunnen we niet eerder dan tegen 13.30 uur weg qua getijde, maar dat is niet anders.

Portland Bill met stroom tegen kom je nooit voorbij.
Ooit geprobeerd, maar het resultaat was 7 knopen snelheid door het water, maar 0 knopen over de grond. 

Echt uren stond de vuurtoren van Portland Bill op mijn netvlies, voordat we er voorbij schoten toen het tij kenterde.

Uitgebreid boodschappen gedaan en de versvoorraad aangevuld.
Er is hier een prima Tesco  om de hoek,  die voldoende inspiratie biedt om zelf weer een paar dagen lekker te koken.
Pas vandaag met het typen van het logboek opgestart;  nu is het wachten op een internetverbinding om het te kunnen plaatsen.
 
Hier in Weymouth is er niets qua Wifi, ook niet betaald.

Erg onhandig soms....geduld moeten hebben !

Zo, nu lekker lezen met een kopje thee, dat kalmeert.  
Het is 15.30 uur en de was draait.

De buurman van het zeiljactht dat aan ons is afgemeerd is de hele dag al aan het tobben met een kapotte waterpomp. De twee nieuw aangeschafte pompen werken ook niet, totdat Hilco oppert dat het wellicht aan de bedrading ligt.
De pomp direct getest met een rechtstreekse aansluiting op de accu.. en ja hij doet het.
Zelfs met de oude eruit gesloopte pomp blijkt niets aan de hand te zijn.
Buurman blij.

De eerste gegrilde Engelse lamscoteletjes smaken prima.

Bijna nergens koop je zulk lekker lamsvlees als hier.
Verse frambozen met een schep Griekse yoghurt toe.

Het was een mooie dag in Weymouth.

Storm op komst in Dartmouth.

Wachten op het goede tij  tot 13.30 uur  '' Engelse tijd ", het is hier een uur vroeger.

Het is een zonnige dag en de barometer staat hoog, 1030 Mb.
We kunnen ons niet goed voorstellen dat er zoveel wind, BF 6-7 én veel regen aankomt volgens de voorspellingen,
Hopelijk zijn we vanavond tegen 21.00 uur in Dartmouth gearriveerd voordat het het losbarst.
Ruim na 13.00 uur varen we weg, richting Inner Race.
Als het goed is is het dood tij als we voor de kaap van Portland Bill aankomen; dat is het beste getijde om dicht onder de kust de kaap te ronden.
Er is niets aan de hand en we zijn in een mum van tijd om de kaap heen.

De nieuwe weerberichten via de marifoon maken ons aan het schrikken.
Gale warning 8, dat is wel heel erg veel wind, arriving by Isle of Wight soon.
Erg dichtbij dus ! Met de verrekijker kunnen we het eiland  bijna zien liggen.
Voor bijna alle regio wordt enkele dagen veel wind  voorspeld.
Hopelijk valt het mee, maar we zetten de motor bij.
BF 8 op zee, no way, als het niet moet.
Voorlopig schijnt te zon nog !
Een paar mijl voor de ingang naar de Dart plakken pikzwarte wolken de hemel dicht.

Er is wel degelijk iets op komst.
Het begint te sprikkelen als ik de stootwillen en landvasten aanbindt.
Onderweg is het me gelukt Dart Marina aan de telefoon te krijgen en ze hebben zowaar nog een vrije box, B22. 

Het is inmiddels 21.00 uur.
Heerlijk;  als het echt fout gaat liggen we daar goed.
Snel afgemeerd en "de keuken" in, terwijl Hilco voorbereidingen treft voor veel wind.

Het flitst en dondert om ons heen, maar de echte wind blijft uit.
Als we naar bed gaan stormt het nog steeds niet.

Het was een wachten op de storm dag.

Vakantiehoofd in zicht .

We zijn stomverbaasd !  Niks wind vannacht, maar doodstil.
Misschien is de storm over Wight geraasd, maar hier is niets voorbij gekomen.
We blijven vandaag in Dartmouth en luieren naar de middag toe.
Met het pontje naar de overkant en het nog altijd prachtige Dartmouth weer eens verkend. Alweer schijnt te zon, lekker !
Het biertje op de kade - natuurlijk zonder schuimkraag - smaakt prima.
We komen een prima viswinkel tegen en scoren een prachtige  zeeduivel, die vakkundig wordt gefileerd.
Lekker geluierd op de boot en een koningsmaal gekookt.
La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer bijna uit; een intrigerend boek over de stad Genua die de bijnaam La Superba heeft.
Mooie verhalen over oneindige labyrinten, hoeren, gespuis, weemoed  en de liefde. Heel goed geschreven.

Het was een gemixte dag op de rivier Darth.

Op de rivier bij Fowey, met de China Bone Clay Factory op de oever.

Na een onweer- en regennacht vertrekken we tegen 11.00 uur.
Het is grijzig en de wolken waarschuwen voor nog meer nattigheid.
Qua stroom loopt het pas vanaf 15.00 uur mee, maar  dat vinden we te laat om te vertrekken.
Er staat weinig wind en het wordt toch deels motoren.
Een uur later passeren we het mooie kaapje Start Point en komt zowaar de zon door.

We vorderen snel en besluiten om Plymouth niet aan te doen.

Tijd zat om Fowey te halen, waar we nog nooit geweest zijn.
Even na 19.00 uur zijn we aan het begin van de rivier Fowey.
Er liggen wat moorings aan het begin van de baai, maar we vinden het daar erg onbeschut, met waarschijnlijk een flinke zeedeining vannacht,.

Op het gemakt tuffen we de rivier op;  aan bakboord ligt Fowey in het avondzonnetje op ons te wachten.

Het ziet er vriendelijk  uit,

De paar drijvende pontons zijn bezet, dus varen we nog wat verder de rivier op.
Net om de bocht en vóór het volgende plaatsje  ligt een drijvende steiger met enkele bootjes, waaraan nog heel veel ruimte is.
Prima, genoeg water onder de kiel en heel erg rustig.
In een mum van tijd zijn we afgemeerd en sta ik te koken.
We eten lekker in de avondzon in de kuip en het is hier doodstil, op het gespat van enkele jagende zeeforellen in de rivier na.
Tegenover ons staat het wonderlijke fabriekje van China Bone Clay.

Fascinerende architectuur en het hele bouwwerkje is een kleur ….. lichtgrijs.
Hilco probeert een zeeforel  te vangen, maar ze hebben geen belangstelling voor het kunstaas.

Na de bijboot op de steiger  opgepompt te hebben lezen we nog een tijdje.

Het was een mooie dag op zee.

Dromen van de Isles of Scilly.

Wat hebben we een geluk met het weer.  
Op de gribfiles is te zien dat het alleen hier  en tot aan de Scillies mooi weer is en dat het verder in zowel Engeland al in Frankrijk flink regent.
12.00 uur vertrekken we en tegen 16.00 uur komt de ingang van de rivier Fal in beeld.
Wat is dit toch een mooie baai; om de bocht onder het zicht van Falmouth liggen honderden bootjes in de rivier.
We tanken diesel en willen voor anker in de baai.
Dat valt niet mee; de ankergrond is hier matig.
Maar…bij de vierde poging liggen we als een huis.

In de dinghy naar de wal, gewandeld en besloten niet te koken.
Scallops. zeebaars met asperges en Eaton mess toe.  Lekker !
Vanaf het terras hebben we mooi uitzicht op de baai én op Pietertje2 die daar mooi ligt te deinen.
Het is fris als we tevreden terug tuffen naar de boot.

Het was een dag met veel ankerpogingen.

Voor het eerst zelf kreeft aan boord klaargemaakt. Zo lekker.... Gelukkig is de waterpomptang een erg handig hulpmiddel.

Even voor 7.00 uur begin het enorm te piepen en te krassen aan de wal.
Een schip wordt bevoorraad,  wat met heel veel lawaai gepaard gaat.
We zijn het snel zat; de paradijselijke rust is ineens verdwenen.
Om 9.00 uur vertrekken we.  
Het tij loopt nog lang niet mee, maar de afstand is dermate groot dat we de archipel toch niet in één getijde kunnen halen.

Zon, blauwe lucht, een klein windje en een enkel wolkje.  Het hele stuk
Heerlijk als de Isles of Scilly in beeld komen; we zijn er zo graag.

Als we de ingang tussen de eilanden St. Agnes en  St. Mary invaren kijken we onze ogen uit. Rotsen, ruimte en de zee.  Vrijheid
We zijn wat teleurgesteld als we zien dat in de baai van Porthcressa enkele moorings zijn gekomen.  
Jammer, alhoewel dit  zich waarschijnlijk alleen maar in ons hoofd afspeelt.
Het feit dat je er tot voor kort alleen maar op eigen anker kon liggen was heel bijzonder.
Binnen no time liggen we aan een gele mooring afgemeerd.
Mevrouw Charley komt langsvaren die de fee voor de moorings int;  20 pond per nacht.
Voor anker gaan kan nog steeds vertelt ze en dan kost het niets.
Kunnen we altijd morgen nog doen.

Snel en simpel gekookt.
De voorraad moet snel aangevuld worden met meer zaken die op de schijf van vijf (vijf ?) voor een gezonde maaltijd worden geadviseerd.
Als we aan de koffie toe zijn komt er een vissersbootje langszij en de twee vissers vragen of we zin hebben in verse kreeft.
Wat aarzeling van mijn kant, die ongetwijfeld te maken heeft met het feit dat we net gegeten hebben. 
Hilco's  enthousiasme kan ik echter niet weerstaan en de vissers  hebben elastiekjes voor de scharen,  dus gaan we ervoor.
Drie minuten later liggen er twee prachtige kreeftjes in het gangboord en worden twee mooie krabben cadeau  gedaan, die er vervolgens als een razende in de gangboorden vandoor gaan.
De kreeften gaan in een emmer zeewater en de krabben, nadat ze gevangen zijn, goed ingepakt in de koelkast.  
We vertellen de vissers hoe graag we op de Scillies zijn.
Zij vertellen dat het hen niet lukt hier te vertrekken.
Ondanks dat ze hun scholing op het vaste land hebben gehad, willen ze daar niet wonen en keerden terug naar hun geboortegrond.
We rekenen af,  6 pond per kreeft.
Na een ferme handdruk, waarbij onze stadshandjes bijna worden vermorzeld in de grote vissershanden zwaaien we ze uit.   Schatjes !

Als we zitten te lezen, meen ik zo  nu en dan bonkende geluiden uit de koelkast te horen, maar dat is vast in mijn verbeelding, of het ligt aan de spannende thriller die ik aan het lezen ben.

Het was een kreeft en krabdag.

Voor anker tussen Bryher en Tresco, met op de achtergrond Cromwell's castle

Er stond een forse swell in de baai vannacht en door de deining lagen we  te rollen in de kooi.
Niet echt fijn.

Er wordt iets meer wind voorspeld, dus we vertrekken in de loop van de ochtend om tussen de eilanden een wat rustigere plek te zoeken.

Eerst de kreeft en de krab gekookt in een zelfbedachte court-bouillon met ui en veel verse basilicum en koriander.
Het ruikt in ieder geval heel lekker  en eigenlijk ben ik wel blij dat

ze nu zonder geluid de koelkast in gaan.
Daarna met de dinghy naar de wal voor boodschappen op de wal en vervolgens  met tassen vers voedsel terug aan boord.
Het weer is zoals we het zo graag hebben.
Zonnig, strakblauwe lucht en niet al te warm. Wat een geluksvogels zijn we toch !

Rond de middag varen we weg.
Eerst richting St. Agnes, maar daar is weinig ruimte zien we  en we voorzien in de onbeschermde baai zeker niet minder deining dan bij St. Mary.

Door dus, richting Tresco en Bryher, twee tegenover elkaar liggende eilandjes waartussen wat moorings liggen en ook enkele ankerplaatsen zijn.
Met kloppend hart varen we over de ondiepte, die oploopt tot net boven de twee meter…altijd spannend.

Er is geen mooring vrij, dus laten we het anker zakken en liggen in een keer goed.
Als we ons omdraaien vaart er net een zeilboot van een mooring weg.
Heel even nagedacht, maar besloten om toch  maar aan de vrijgekomen mooring te gaan liggen.
Het kan hier flink stromen tussen de eilanden en ik heb ooit gedroomd dat we van een wandeling terugkwamen en Pietertje 2 weg dreef, losgeslagen van het anker en wij daar hulpeloos op de kant stonden.
Van die dingen !

Het flesje Chablis stond al koud en we genieten liederlijk van ons heerlijke kreeftje met vers getoast brood met roomboter als lunch.
Tenslotte liggen we aan de mooring en kan ons niets gebeuren !
Een ding is zeker, dat  wordt een dutje en geen toetje !

Als we een paar uur later aan de koffie zitten komt de buurman van de Panta Rhei, een andere Nederlandse boot die hier ligt, langsvaren  in de dinghy.
We maken een praatje.
Zij komen net terug van de Zuidelijke Ria's  die net onder Cap Finistére in Spanje liggen.
Bij toeval hier vanwege het mooie weer, zijn ze stomverbaasd over de schoonheid van deze archipel, die ze nog nooit hebben aangedaan.

De Scillies, een archipel met 48 eilanden, waarvan er maar 6 zijn bewoond.
We vinden het hier prachtig.
Een oerlandschap in zee, met een wonderlijk zacht klimaat in de zomer.  
Een archipel waar je niet naar toe of vanaf kunt als het stormt of erg mistig is, omdat er niemand bereid is dit per boot of vliegtuigje te doen,  te gevaarlijk.
Als er binnen 12 uur  BF 4-5 wordt voorspeld wordt je  dringend geadviseerd om tijdig te vertrekken naar Penzance of waar dan ook op het vaste land.
Als het hier spookt, spookt het echt !

' s Avonds worden we uitgenodigd voor een kop koffie op de Panta Rhei door Sabine en Alex.
Wat blijkt..Sabine en ik komen uit hetzelfde dorp en we wisselen uiteraard wat wetenswaardigheden uit.
Gezellig gekletst over boten en zeilen vertellen ze dat de Zuidelijke Ria's echt prachtig zijn, met veel mooie ankerplekken waar je vaak alleen ligt.
De Marina's in Spanje zijn nog steeds duur, vaak 45-55 euro per nacht ondanks de crisis en ondanks dat er steeds minder mensen komen,
Alex heeft z'n boot zelf helemaal afgebouwd en ingetimmerd, mooi.
Een project van 11 jaar, ga daar maar eens aanstaan !

Tegen middernacht en in het pikdonker varen we in de dinghy naar de Pietertje2.
Het is koud, vochtig en een beetje mistig als we aan boord klauteren.

Het was een vakantiedag met 3 sterren.

De droomtuin Abbey Garden op Tresco

Vannacht was het mistig en hoorden we zo nu en dan een misthoorn in de verte blazen.
Er hangt nog wat lichte mist in de baai en ook Cromwell's Castle ziet er grimmig uit.
Wat geluierd, maar als de zon doorkomt besluiten we de tuinen van Tresco te bezoeken; niet voor het eerst maar altijd mooi !
Het is zonnig en warm als we op het strandje landen en de dinghy zo'n 40 meter op het strand naar boven moet slepen omdat het vloed gaat worden.  Pfft.
We hebben wieltjes aangeschaft, maar die liggen in de bakskist...vergeten !

De wandeling naar de tuinen is prachtig en de tuinen zelf nog veel mooier.
Alles staat hier geurend en kleurig te pronken, in vele varianten.
Zo'n enorme explosie van alles wat groeit en bloeit.
Ik sprokkel hier en daar wat zaad van uitgebloeide bloemen en stop die komend voorjaar maar eens in de grond op ons dakterras. Kijken wat er eventueel opkomt.

We wandelen langs de zeekant terug en passeren  Appelthree Bay, een prachtig baaitje met een zandstrand, helemaal  voor jezelf.
Het water is azuurblauw en overal is de bodem te zien.
Wat ons weer opvalt dat er hier weinig vis te zien is.
Wellicht ligt het aan de golfstroming, we hebben geen idee.

Terug op de boot wagen we ons niet meer aan de gekookte krab; die ziet er niet helemaal jofel uit. 
Hilco is een half uur met hamer en vork met ze bezig geweest , maar uiteindelijk gaan ze over de zeerailing
Ik maak een grote maaltijdsalade me tonijn uit blik…haha.

Het is echt een superavond; tot ver na 21.00 uur zitten we in de kuip te staren naar deze wonderschone omgeving.
Iedereen  van de paar voor anker liggende zeilboten is aan boord en het is doodstil in de baai.
Hier kan je alleen maar  zonder woorden van genieten.
Het blijft heel lang zacht, niet vochtig en de mist blijft ook weg.

Het was een paradijselijke dag.

Wandelen op Tresco, met een de overkant Bryher and links St. Agnes.

Alweer een rustig nacht achter de rug…blauwe lucht en flauw zonnetje.
We zullen zien wat de dag ons brengt.
Vanochtend voer er een boot weg, waarvan de schipper ons de groeten van onze vrienden Hans en Manja toeriep.
Wat blijkt, het zijn óók vrienden van Hans en Manja waarmee we een keer bij hen hebben gegeten.

Zeer genietend van Manja's kookkunsten uiteraard. 
Jammer dat we elkaar hier niet eerder hebben ontdekt !

Alex en Sabine komen langsvaren en melden dat ze straks vlakbij voor anker gaan en morgen richting Penzance vertrekken.

Het is hun bedoeling om daarna in een keer naar Nederland terug te zeilen, Alex met een zojuist afgebroken kies die behandeling nodig heeft.
We drinken uitgebreid koffie en gezonde sapjes en zwaaien ze uit

Cromwell's Castle kijkt somber op ons neer en we zijn stomverbaasd als onder het eten uit het niets een vermoeid ogende zwemmer langszwemt, via de rotsen omhoog klautert en het pad richting kasteel inslaat.
Wat een klus, met die stroming hier in de baai.
Waar die nou vandaan komt....  of naar toe gaat ?

Het was een dag met een vermoeide zwemmer.

Een nacht vol herinneringen aan onze lieve vrienden.

Als we tegen koffietijd naar de wal gaan hebben we in principe besloten om vandaag richting Zuid Bretagne te vertrekken.
Een wat laat besluit, maar morgenmiddag is hier ineens BF 5 voorspeld en moeten we waarschijnlijk tóch weg van de eilanden.

Met een frisdrankje in de enige pub die het eiland Tresco eiland rijk is, lukt het ons zowaar een internetverbinding te krijgen.
Onze vriendin Joke vraagt via FB  of we van het drama van Jenny en Popo hebben gehoord.  Nee dus.
Ik sla aan het Googlen en we zitten twee minuten later met kippenvel over ons hele lijf elkaar totaal verslagen aan te kijken.

Jenny, Popo en omaatje zijn enkele dagen geleden omgekomen bij de ramp met een neergeschoten vliegtuig boven Oekraine.

We hebben daar praktisch niets van meegekregen, wegens het feit dat we tot nu toe  geen of een steeds wegvallende wifiverbinding met "de wereld" tot stand konden brengen.

Zoveel doden, wat een verdriet.
Totaal verslagen doen we boodschappen.

Meer dan 20 jaar herinneringen aan Jenny en Popo en hun toen piepjonge zoontje Kevin.
Veel momenten met gedeelde verhalen; Jenny, altijd vrolijk en achter op de fiets bij haar vader om noedels te verkopen in Maleisië.
Een lachende Popo in de keuken die alleen  op de Pietertje 2 mee wilde als hij voor ons mocht koken met de vers gevangen makreel.
Aan Jenny die altijd Piem zei en meestal even gezellig aan onze tafel aanschoof in hun restaurant,  waarvan iedereen vond dat ze nu eindelijk eens een ster moesten krijgen.
Aan omaatje die waarschijnlijk weer een eental weken op bezoek was in Nederland  en die nu met hen terug ging naar Maleisië voor een paar welverdiende  weken vakantie van Jenny en Popo.
Arme lieve Kevin, hun getalenteerde  zoon, die blijkbaar niet meeging en ons nog altijd even een hand geeft als we hem ergens  tegenkomen.
Verdriet, om twee lieve vrienden die keihard werkend een goed bestaan hadden opgebouwd in Nederland en er nu ineens niet meer zijn.

Aangeslagen bergen we de boodschappen op en halen de bijboot aan boord.
Hilco zet de route erin.  
Als we Belle Ile en Mer halen hebben we bijna 250 mijl achter de kiezen en nu nog voor de boeg.

Tegen 14.30 uur varen we weg, met een hoofd vol gedachten.

De motor staat bij en we proberen een 2 uur op - 2 uur af systeem in te bouwen, wat aardig lukt.

Ook al slaap je niet, dit ritme zorg er toch voor dat je mindere vermoeid aankomt na een lange trip.
Ergens morgenavond komt Belle Ile in zich, maar we hebben altijd de mogelijkheid om onderweg  Camaret of  Concarneau aan te doen, als we het niet meer zien zitten.

We eten om 21.00 uur nog buiten, waarna het afkoelt.
Het is relatief rustig op zee, maar Hilco jaagt me tegen 24.00 uur naar binnen.
De lieverd.
Hij wil me de shipping lane  (eigenlijk zijn het er drie) 's nachts in het donker niet aandoen en het moeilijke gebied onder Quessant ook niet.
Rond middernacht lig ik waak/slapend op een oor en zie Hilco alles  op zee goed in de gaten houden.
Het is niet gemakkelijk om hier s' nachts te zeilen; veel scheepvaart en veel rotsen.

Ik krijg altijd een beetje de kriebels van al die lichtjes van schepen, kardinalen en vuurtorens om me heen.

Het is een rare nacht, bijna een nachtwake vol herinneringen aan Jenney en Popo.

Tegen 4.00 uur als de eerste streepjes licht aan de hemel gloren neem ik het over.
In de vroege ochtend is het altijd koud en vochtig, maar het toenemende licht en de prachtige zonsopgang maken alles goed.
Even zorgen over een groot container schip dat op dezelfde koers op ons inloopt, maar op het laatst de koers verlegd, kan ik gerustgesteld weer verder ademen.

4 uur later is Hilco bijgeslapen en wisselen we, na een stevig  ontbijt met gebakken eitjes.

We kunnen er weer even tegen.

Mijlen en mijlen vorderen we; om 16.30 zijn we de Glennans gepasseerd.
Het is een zonnig warme dag geworden.

De Atlantische Oceaan gedraagt zich keurig en we vorderen goed...al moet de motor soms worden bijgezet wegens te weinig wind !

Tegen 20.00 uur komt Belle Ile in zicht.

We willen in de baai van Sauzon aan de mooring, maar die blijken allemaal bezet te zijn.

Het seizoen is blijkbaar goed op gang gekomen.

Behalve een Ierse en onze Hollandse vlag, liggen er alleen maar Franse boten.

We zoeken de rustige kant van de baai en laten het anker zakken. In een keer goed en muurvast.

Heerlijk, zo'n lange trip achter de rug zonder averij.

Salade is klaar, brood geroosterd en de kant en klare lasagne uit de oven smaakt best goed.

We kunnen nog net een geweldige warme douche nemen, voordat we omvallen in de kooi.

Het was een dag en nacht vol herinneringen aan onze lieve vrienden.

Een gelukkige Hilco " Master and commander " van Pietertje2

Het is zonnig met een strak blauwe lucht, maar voor vandaag is meer wind voorspeld.

We vertrekken naar Les Palais, dat een paar mijl verder ligt en waar je binnen de muren van de haven kan proberen een plek te vinden.

Rustig varen we een stukje verder en het idee om misschien ook daar te ankeren laten we vallen.

Geen zin om vannacht in de kooi heen en weer te rollen.

De havenmeester jaagt ons nog even de haven uit, omdat de grote ferry op het punt van uitvaren ligt.

Even gewacht, waarna we, na wat gepuzzel over en weer,  een prima plaats krijgen aan boei  nr. 4.

De havenmeester helpt met het voor en achter beleggen van de landvasten aan de boeien, wat erg handig is hier. 

Soms is er amper manouvreerruimte tussen de boten en moet je je schip er echt tussen proppen; als je dan ook voor en achter met extra lange lijnen moet beleggen is dat serieus lastig.

Het blijft leuk, de grote ferries die de met hoge snelheid en hevig toeterend de haven binnenvaren, met allerlei zwaaiende mensen aan boord en op de kade.

De bijboot gaat te water en we eten heerlijk in restaurant Atlantic waar Hilco zich te buiten gaat  aan de oesters.

Zo'n leuke plek en zulke aardige mensen; we komen er graag.

Simpele plat du jour en altijd  supervers. Wat kunnen ze dat toch goed in Frankrijk

Terug op de boot blijkt dat het  nog steeds niet lukt  om een zodanige verbinding te krijgen dat het weblog kan worden geaktiveerd. 

Ondanks paswoorden, goeie computer etc.

Driftig word ik daar van..... heel driftig !!

Niets van de reis staat er nog in en de tekst en uitgezochte foto's staan al dagen in de wachtstand.

Het was een dag met zo nu en dan een driftbuitje.

We genieten volop.

Het heeft vannacht heel lang flink gehoosd waardoor  Pietertje2 geheel is ontzilt en niet meer plakt.

De lucht is inmiddels weer strakblauw, dus vol goeie moed vertrekken we  tegen 10.00 uur bij  Les Palais.

Les Palais, een beetje rommelig en met wat lawaai van de ferries, maar een hele leuke plaats liggend onder het beschermende bolwerk van bouwmeester Vauban.

HIlco boomt gelijk het voorzeil uit en zet de bulletalie omdat we de wind vol achter hebben.

Lekker tuitelig dus, maar het geklap van de giek is nu  tenminste over.

Door al het getuitel word ik zowaar wat katterig, maar het is goed te doen en de Primatour blijft in de kast.

Boven het vaste land zien we de buien groeien en het laatste halfuur zetten we de motor bij omdat we binnen willen zijn voor de pikzwarte wolken zich boven ons hoofd uitstorten.

De Marina is vol en we worden naar de vissershaven verbannen.

Om 18.00 uur zijn we afgemeerd, in het besef dat er waarschijnlijk nog een aantal boten aan ons zullen worden belegd.

Redelijk veel wind op komst, dus iedereen wil naar binnen en niet voor anker of aan de mooring.

Goed en wel afgemeerd barst de bui los, heel veel regen en veel windvlagen.

In de stromende regen proberen de havenmeesters zo goed als mogelijk de boten in de vissershaven een plek te geven en voor we het weten liggen er nog vier schepen aan ons afgemeerd.

Het lijkt Zierikzee wel in het hoogzeisoen.

Na ruim een uur met een enkele donderklap is het over en klaart de lucht op.

We gaan naar Snack Martin, de naam is vreselijk maar de patagos (een grote soort vongele) van Ile d' Yeu zijn beroemd en ze maken die hier perfect klaar.

Een bordje patagos  en je hoeft geen voorafje of een toetje.

Het laatste nemen we natuurlijk tóch, waardoor we enigszins uitgezakt en uitbuikend naar Pietertje2 terug wandelen.

Aan de koffie worden verrast door het officieel strijken van de vlag op de twee kleine Engelse Marineschepen die achter ons liggen.

De bemanning komt in vol ornaat  aan dek op het geluid van een tweetonige fluitje.

Met de hand aan de pet wordt de vlag gestreken en vervolgens verdwijnen ze benedendeks na het commando " op de plaatst rust".

De Franse bemanningen van de zeilboten en de mensen op de kade staan met open mond te kijken.

Ook wij hebben daar een beetje last van moet ik bekennen.

Van weeromstuit strijken ook wij de vlag, wat wel zo netjes is natuurlijk en conform de regels.

Het was een dag met een Engels fluitcommando.

Fietsend op Ile d' Yeu kom je langs de mooiste strandjes.

Toen we gisterenavond een paar fietsen probeerden te regelen voor vandaag bleek alles verhuurd te zijn.

Als we het tegen 10.00 uur proberen lukt het ineens wél en hebben we de twee laatste electrische (haha) fietsen te pakken.

Erg handig, hier in de heuvels met al die keien !

Het is wat fris  en er staat een stevig windje, waardoor we toch even naar de boot teruggaan om wat warmere kleding mee te nemen.

Met de kaart op pad, richting La Meule, nadat we de zadels wat hoger hebben afgesteld.

Wat is het hier toch prachtig en ongerept. 

Eeuwenoude dolmen, vuurtorens, rotsen, rotsen en nog eens rotsen en de zee, die soms fluistert en soms bulderend aan land komt.

Als je het eiland rondfiets zijn er maar drie plekken waar je kunt eten, Port Joinville, St. Sauveur en Port de La Meule.

Daar moet je even rekening mee houden, anders kom je erg hongerig aan aan het einde van de dag met al die zeelucht.

Wij duiken bij Port de La Meule een creperie binnen.

Meer Bretons eten kan echt niet en de hartige galette is lekker.

We fietsen via het midden van het eiland terug naar Port Joinville en nemen nog een stuk van de kust aan de andere kant van het eiland mee, langs prachtige zandstranden en mooie  rotspartijen.

Veel kiezels; fietsen in een laag zand is echt zwaar, maar het gaat goed.

Moe en voldaan leveren we om 16.00 uur de fietsen in. 

Goed voor de conditie !

EINDELIJK.... het lukt, een goede internetverbinding.

We laden voor het eerst tekst en de foto's van deze vakantie in. 

Dat geeft rust, want je blijft het steeds  proberen... ik dus.

Na een bordje patagos zit ik nu  de laatste tekst van vandaag in de tikken.

Het was een prachtige dag met een prima internetverbinding.

Zeilend met de gennaker naar La Rochelle

De dag start met wat hindernissen.  

Het lock is maar open tot 8.45 uur en ondanks dat we gisteren bij de buren hebben gemeld dat we graag om 8.00 uur weg willen, duurt het zeker 30 minuten voordat de 4 aan ons afgemeerde boten ruimte maken en we kunnen wegvaren. Zo, hindernis een is genomen en hindernis twee ligt om de hoek, zo blijkt.

We moeten tanken, maar aan het piepkleine steigertje van het tankstation ligt een zeilboot  met motorpech.

We mogen daaraan niet afmeren, omdat de zeilboot zo wordt weggesleept.

Lekker op zijn Frans duurt dat natuurlijk een eeuwigheid (in onze beleving) en al dobberend wordt Pietertje2 door  de enorme stroom flink weggezet en valt het niet mee om in de buurt van het steigertje te blijven.

Als we willen afmeren piepen er van de andere kant ineens twee hele kleine vissersbootjes voor om te tanken.

Bam, daar liggen ze, afgemeerd en wel.

In zijn beste Frans / Rotterdams leest Hilco ze de les, maar echt werken doet het niet en na weer 15 minuten varen ze met een " bon voyage" weg.

Een grotere vissersboot ligt aansluitend op stoom te ronken om óók voor te piepen, maar Hilco gaat er met de Pietertje 2 dwars voorliggen.

De havenmeester, die op zijn brommertje komt voorrijden roept dat wij aan de beurt zijn, waarna deze vissersboot  heel verontwaardigd en vol gas wegstuift en wij hen een hartelijk bon voyage toewensen.

Anderhalf uur later dan gepland zijn we  dan toch de haven uit.

Net buiten de haveningang varen we ineens tussen de lange netten die hier zijn uitgelegd.

Hele rijen gele boeien markeren een enorm aantal netten.

Even puzzelen, maar er zijn openingen genoeg om weg te komen, waarna we weer alle ruimte hebben.

We zetten de gennaker omdat er weinig wind staat en vervolgens is het heerlijk zeilen,

Mijl na mijl  vorderen we,  richting La Rochelle.

We hebben de tijd, want pas vanaf 16.00 uur kunnen we over de ondieptes voor Ile de Ré en La Rochelle  heen.

Als de wind tegen 15.00 wat aantrekt gaat de gennaker in de voorpunt en zeilen we heerlijk met een uitgeboomde fok verder.  

Het is goed opletten hier hoe je tussen de pijlers van de verbindingsbrug Ile de Ré / La Rochelle moet doorvaren, maar wanneer eenmaal de groene boei onder de brug is getraceerd is het duidelijk.

Wat een geweldige zeildag is dit geworden.

Afgemeerd met harde wind aan de landingssteiger van  Port Minimes blijker er boxen vrij te zijn en vaart de havenmeester voor ons uit om de plek aan te wijzen.  

De haven is enorm uitgebreid en er zijn 1000 ligplaatsen bijgekomen.

Na de grote storm van een aantal jaren geleden, waarbij diverse steigers zijn losgeslagen, is er een extra dam met basaltblokken aangelegd  en óók een enorme lange dam van gegoten betonelementen aangebracht.

We zien tot onze verrassing ook een lange loopbrug, dus misschien kunnen we nu rechtstreeks vanaf het centrum van La Rochelle naar Port Minimes wandelen.  

Heel lastig afmeren hier met de sterke stroom maar uiteindelijk liggen we, vlakbij het voetpontje naar de stad.

Moe maar voldaan lopen we naar de wal, waar we in het dichtsbijzijnde eethuisje slecht eten.

Mosselen,  wat kan daar nou verkeerd mee gaan zou je denken.

Het was de dag waar de geplande eindbestemming is bereikt.

De ingang van de oude haven van La Rochelle.

Jeetje wat hebben we geslapen.

De wereld ziet er ineens heel anders uit.

We keutelen wat en gaan tegen de middag met het pontje naar de stad.

In 2012 waren we op 14 juli hier en stond het vol met muziektenten, veel herrie en natuurlijk 's avonds vuurwerk vanwege de nationale feestdag.

Het is nu een stuk rustiger en veel charmanter in het stadje.

We lopen kilometers, genieten, eten een hapje enzovoort... en genieten 's avonds met uitzicht op strand en zee van een overheerlijke pastis en een pizza.

Doei... het was een echte vakantiedag.

En steeds maar weer dat prachtige weer. Het strand naast Port Minimes, op 5 minuten afstand van de boot.

Alweer schijnt de zon.  

Het kan  niet op en we hebben het geluk "aan onze kont hangen" ...tot nu toe.

Straks naar de stad, waar we de expositie hopen te zien die een FB vriendin hier heeft.

De opening is pas morgen, maar dan zijn wij om 7.00 uur al weggevaren met hoog water, richting Ile d' Oleron, althans dat is het plan.

Misschien zijn ze al klaar met inrichten.

Ik zou het echt heel leuk vinden om Josée persoonlijk te ontmoeten; gisterenavond hebben we al even kontakt gehad.

Uiteindelijk besloten nog een dag te blijven.

We blijven in de buurt van Port Mimimes en genieten van het heerlijke weer en het strand.

Het was een dag met zand tussen de tenen.

Le Phare du bout du Monde in de Golf van Biskaje bij La Rochelle.. Vuurtoren aan het einde van de wereld, reeds beschreven door Jules Verne

Een soort van vroeg uit de veren.  De expositie van Josée opent vanochtend om 11.00 uur met muziek.

Het heeft vannacht gehoosd en de wolken zien er zodanig uit  dat er nog wel wat uit komt vallen.

De regenjacks gaan mee.

Net met het pontje in La Rochelle aangekomen, barst de bui los en zitten we met veel andere Fransen gezellig in een bar aan de koffie.  

Als het opklaart wagen we het erop en na zo'n 20 minuten marstempo van de schipper staan we voor de expositieruimte, een hele oude toegangspoort van de stad.

Josée stormt naar buiten en het is echt een hele leuke en een beetje emotionele ontmoeting.  

We kennen elkaar alleen van FB en van ons werk als kunstenaar. Wat een leuk mens !

Josée is Nederlandse van origine maar heeft, na jaren in Parijs te hebben gewoond en gewerkt, gekozen om permanent in La Rochelle te wonen omdat ze totaal verslingerd is aan de zee.

We kunnen ons deze keuze heel goed voorstellen !

We kletsen bij en kijken naar haar werk en dat van de andere exposanten; veel diversiteit en een echt Franse presentatie.  

De muzikant is een geweldige gitarist en zingt met een prima stem zijn eigen composties.

Als we tegen de middag afscheid nemen is de zon doorgebroken en baadt de stad in de zon.

Op de terugweg via het Markt Kwartier komen we een geweldige en voor ons onbekende wijk van La Rochelle tegen. 

Er is een hele bijzondere oude overdekte markt met een waanzinnig aanbod aan vers voedsel en er zijn amper toeristen.

We drinken samen met de Fransen staande aan de bar een glaasje wijn in een cafe met  een Timmeriaanse sfeer.

Lunch met foi gras (sorry, maar zo lekker)   en  voor een paar uur terug richting Pietertje2.

We hebben het er maar druk mee !

's Avonds vinden we La Bousolle van twee jaar geleden en eten het Thaise stoofpotje met vis dat weer net zo lekker smaakt als toen.

Het is donker als we de stad uitlopen en het is genieten geblazen.

Zo de moeite waard hier te komen !

Het pontje ligt startklaar en met een klein half uur zijn we weer "thuis".

Het was een topdag met Josée.

Het prachtige kerkje van Port Saint Denis

Om 9.15 uur vertrekken we, met weemoed in het hart.  Emigreren ?

We moeten flink opschieten om de laatste ondiepte net  voor Ile d'Oleron over te kunnen en Port St. Denis aan te lopen.

Even lijkt het of we te laat zijn, maar er staat nog 50 cm boven de sil, waardoor  we er uiteindelijk heel langzaam en met kloppend hart overheen varen.

Het is relatief rustig en we meren af aan een Franse zeilboot.

Heerlijk is het hier toch !

De prachtige zandstranden liggen al te zonnebaden en over het hele eiland hangt een geur van hars en dennen.

Het is zondagochtend en naar goed Frans gebruik kunnen  we waarschijnlijk gewoon boodschappen doen, dus gaan we in wandelpas naar het centrum van Port St. Denis

Tot onze verrassing is er markt en slaan we volop vers fruit, groenten en een monsterkip van het spit in... want de schipper heeft trek. 

Na één zo'n boeren kippenpoot met tomatensalade ben ik geheel voldaan en vecht Hico zich manmoedig door de rest van het gevogelte heen. 

Daarna kunnen we alleen nog maar uitbuiken onder de bimini met een boek en een dutje toe.

Voor we het weten is de zondag voorbij.

Iedereen relaxed hier aan boord en het kost geen enkele inspanning ons daarbij aan te sluiten.

Het was een zondagse marktdag op Ile d'Oleron.

Mooi hier... aan de linkerkant de ingang naar onze haven.

Ook hier vannacht weer een buitje,  maar dat bevalt ons wel.

Het fris lekker op en de boot is weer zoutvrij. 

In de loop van de ochtend breekt de zon door.

We doen niets noemenswaardig, maar huren alvast fietsen voor morgen, voor een tocht over het eiland.

Verder hebben we het prima naar onze zin.

Het was een niet noemenswaardige maar heerlijke dag.

Alweer een afgrond overleefd.

Redelijk vroeg uit de veren en om 10.00 uur staan we met twee electrische superfietsen klaar voor de start.

Ze zijn prima, maar rijden wel heel erg snel.  Soms lijkt het een soort Solex.

Hilco slaat gelijk de ongebaande paden langs de zee in, maar het brengt ons wel ergens.

Adembenemed stuk kust hier en je komt amper een mens tegen.

Het hobbelt via keien langs de afgronden boven zee, maar daarover niet gezeurd.

Gelukkig zijn de banden en de remmen goed en de moeite wordt ruimschoots beloond.

De zanderige stukken zijn goed te doen, alleen is het oppassen voor slippen geblazen.

We pauzeren regelmatig om bij te komen, maar zeker ook om rustig rond te kijken.

Onderweg komen we enorme aangelegde natuurlijke bekkens onder de rotswanden tegen, die worden gebruikt om kleine  vis te " kweken"  en de biotoop zo rijk als mogelijk te houden binnen de eeuwige beweging van eb en vloed. 

Prachtig om te zien.

Bij de vuurtoren Pertuis  D'Antioche is het wat drukker en na een rondje tussen de toeristen slaat Hilco de bosjes weer in.

Is vast een heel oud gen dat opspeelt door al die frisse lucht.

Het pad is maar net een halve meter breed, maar we zijn al wat ervarener dan vanochtend vroeg.

Na een half uur hobbelen kiezen we de wat gebaandere wegen naar La Douhet en besluiten in het binnenland het prachtige kerkje van Saint Pierre d' Oleron te bezoeken en daar wat te eten.

10 km verder parkeren we de fietsen en kijken er rond.  Prachtig rustig plaatsje.

We eten op het rustige dorpspleintje in de schaduw.

Terug door de prachtige dennenbossen, waarvan de geur zich mengt met die van de zee.

Je longen krijgen hier echt een opknapbeurt.

Het laatste stuk is langs zee en als we op een bankje zitten te genieten zien we hoe snel de zee zich hier terugtrekt bij eb. 

In ongeveer 5 minuten komen zand, rotsen en algen te voorschijn en verschijnen de eerste witte reigers, wat meeuwen en twee enorme aalscholvers om te fourageren.

Terug in St. Denis is er een spektakel aan de hand, waarvan we in eerste instantie niet kunnen traceren wat er speelt.

Wél dat het voor een goed doel is. 

Als het gejuich aanzwelt zien we ineens bij de ingang van de haven met hoge snelheid een groepje zwemmers arriveren.

Aangemoedigd met zang en geklap leggen ze de laatste meters af en worden als helden onthaald door pers en publiek.

Wat blijkt, ze hebben in twee dagen 60 km afgelegd.

Vertrokken van Ile de Ré naar Ile d'Aix en vandaar naar Ile d' Oleron.

Een soort van Roparun, maar dan via de zee.  Respect !!!

's Avonds eten we op de kade.

Naast ons zit een Duits stel (uit Beieren), waarvan mevrouw te vaak hard en onrustig lacht.

Alles wat gecorrigeerd, opgetrokken, rechtgetrokken  of opgespoten moest worden is bij mevrouw uitgevoerd.

Ze is er helaas niet echt van opgeknapt.  

Als ik haar in een onbewaakt moment zou tegenkomen in " Heisse Dirndl aus Tirol ", zou ik er niet van opkijken.

Het was een dag met koude zwemmers en een Heisse Dirndl.

Afscheid van het liefelijke Ile d' Oleron

Flinke hoosbuien de afgelopen uren en het ziet om 9.00 uur nog steeds flink grijs.

Om 10.30 zou er voldoende water boven de sil moeten staan en kunnen we weg.

Als we de haven uitvaren barst er een klein buitje los en trekt de wind flink aan.

Met de motor bij  op naar Ile de Ré, waar je anderhalf uur voor en na hoogwater via het lock naar binnen kunt.

De wind trekt aan tot 20 knopen en met de grijze lucht  boven ons stuiven we door de Atlantische Oceaan.

Eenmaal onder de brug door  komt na een uurtje de ingang van Saint Martin in beeld.

Met de wind op de kop slaan de golven flink over het voordek heen,  maar....de sluis is net open !

Als we de hoek om varen blijkt het bomvol te liggen, waarschijnlijk vanwege de voorspelde wind.

Met wat puzzelwerk kunnen we als buitenste  schip beleggen aan een rij van 6 schepen.

Desondanks liggen prima en komt er niemand bij ons over het dek om naar de wal te gaan, dat scheelt.

's Avonds eten we super in L'Avant Port  en het lijkt nog lekkerder dan twee jaar geleden.

Naast ons een welgestelde Franse familie, met drie volwassen zonen.

De oudste zoon is een nerveuze kopie van papa, die een zeer sterke persoonlijkheid heeft, maar vervolgens geheel wordt ingepakt door de charismatische tweeling.

Mama kijkt het aan, meer heeft uiteindelijk de absolute macht binnen het gezin.

Onderschat die fragiele Franse dames niet !

Leuk is dat, naar mensen kijken en daar zo je eigen gedachten bij hebben.

Het was een dag met een heerlijke afsluiting in l'Avant Port.

Het strand tussen La Flotte en Rivedoux Plage

Een heerlijke rustige nacht achter de rug.

Momenteel hangt er een enorme meurgeur in de haven, die wordt veroorzaakt door de eb, de algen en de windrichting.

We doen boodschappen in de overdekte markt; een genot en wat is dat fruit toch mooi hier.

En nu maar hopen dat het assortiment in  nieuwe overdekte markt in Rotterdam er ook zo uitziet.

Ik weet zeker dat iedereen de supermarkten dan  links laat liggen... ik in ieder geval wel.

Om 12,00 uur opent het lock en is de chaos compleet.

De Fransen die willen vertrekken storten zich het liefst massaal en zonder enig overleg naar buiten.

Dat kan niet omdat de haven erg smal is en je je kont niet kunt keren met al die rijen aan elkaar afgemeerde boten.

De paar Nederlandse en Engelse boten brengen wat structuur aan en zelfs onze Franse buren beamen uiteindelijk dat het beter is per schip en in overleg weg te varen en wachten geduldig hun beurt af.

Een klein uur later is zeker 60% van de passanten vertrokken en liggen we heerlijk aan een andere steiger met electriciteit en water.

Als we weg willen kan dat van deze steiger heel goed, omdat er maar twee boten aan mogen afmeren en geen zeven.

Vanavond koken we aan boord, maar Hilco wil  tussen de middag zich  te buiten gaan aan de oesters.

Dat lukt dus hier meer dan prima.

Na wat gesprikkel is het nu droog en lunchen we, samen met heel veel Fransen, gezellig onder de parasol,

Beetje benauwd met al dat vocht, dat wel.  De middag vliegt om.

Ik ga zo dadelijk de keuken in en we eten straks heerlijk buiten.

Primitief eigenlijk, buiten zijn en zorgen dat er wat in de pot en in je maag komt.

Daar kan je soms een hele dag zoet mee zijn. 

Boek lezen,  kletsen, rondkijken, klein schilderijtje maken, wegblog bijwerken en fietsen.

Het kan slechter, werkt zeer ontspannend en is zeer verslavend.

Het was een dag met een overdosis oesters,

De patroonheilige van de Sainte Catherine in La Flotte staat klaar voor de processie.

Het is erg grijs en de wind trekt bij vlagen flink aan.

Maar.. we willen fietsen en de regenjacks gaan mee.

Bij de eerste fietsenverhuur vangen we bot, maar de naasteglegen buurman heeft nog 2 exemplaren staan.

Hobbelend over de altijd aanwezige keien, heeft Hilco na een paar kilometer een lekke band.

Gelukkig is de afstand naar Saint Martin beloopbaar  en er zit niets anders op dan de fiets terug te brengen.

Na een half uur zijn we weer bij af en heeft  Hilco een andere  fiets.

Vanaf zee komen pikzwarte luchten onze kant op, maar het is nog steeds droog.

Totdat even voor Ars en Ré de eerste bui losbarst.

We zijn bij La  Couarde en Mer en rijden richting strand.

Wat we daar zien ziet er zodanig dreigend uit dat we, inmiddels verregend, stoppen bij een klein restaurantje voor de lunch.

Eenmaal binnen barst het echt los.

Met bakken, hele grote bakken komt er een enorme partij water naar beneden, vergezeld van bliksem en donderklappen.

Binnen is het heel gezellig, uitsluitend Fransen en ze koken er heerlijk.

Iedereen luncht uitgebreid met alles erop en eraan , kletst met iedereen en wacht tot het droog wordt.

Althans dat hopen ze en wij ook !

Alles staat blank en om de paar minuten wordt de zonwering met stokken van emmers  regen ontdaan.

Maar... gezellig is het.

We nemen nog maar een extra kopje koffie.

Zodra het bijna droog is stappen we op, want Saint Martin is toch nog een aardig eindje fietsen.

Binnen 5 minuten zitten we in een nieuwe buienzone.

Gods wateren vloeien wel erg overdadig vandaag.

Schuilen kan niet, dus gewoon doorfietsen maar.

We doorkruisen diepe plassen met lauwwarm water, koud is het gelukkig niet.

Opluchting als Saint Martin in beeld komt, even de kade af fietsen en daar ligt Pietertje 2

Zeiknat ontdoen we ons in de kuip van alle natte kleding.

Alles in de wasmachine, wat een luxe is dat toch op een boot.

Het bliksemt en stormt en we zijn blij dat we niet op zee zitten.

Als het opklaart racen we naar de fietsenverhuur, om de fietsen daar tot morgenochtend te stallen.

Het was een bijzondere natte dag.

De Abdij van Chateliers uit de 11e eeuw

De zon schijnt en er zijn wat wolkjes aan de lucht.

Het lijkt een warme dag te gaan worden.

Hilco klust eerst nog wat aan de boot, maar tegen half elf gaan we de fietsen halen.

Richting La Flotte, dat een mooi stadje moet zijn.  

Eerst een stuk langs de wijnvelden, waarna we de kustweg pakken.

Mooi hier, mooie strandjes en veel bootjes op zee vandaag.

Bijna perfecte fietspaden;  dat scheelt veel gehobbel en is beter voor de banden.

Als we La Flotte aandoen bezoeken we eerst de 14e eeuwse Gotische Kathedraal Sainte Catherine.

Mooi om weer  bootjes hoog in de kerk te zien hangen, alles is hier verbonden met de zee.

Vanavond is er een processie door La Flotte, waarbij de patroonheilige van de Sainte Catherine door de stad wordt gedragen. Hij staat al klaar op de stoel en er worden versieringen aangebracht. 

Jammer dat we er niet bij zullen zijn.

Vlakbij is de zaterdagmarkt, gehuisvest op een eeuwenoud prachtige binnenplein, waarbij de kramen rondom zijn ondergebracht onder houten geraamtes met mooie rode dakpannetjes.

Het is een drukte van jewelst en weer verbazen we ons over het  prachtige aanbod aan voedsel.

Onder een genot van een kopje koffie denken we aan onze vrienden van de zaterdagochtend, die dit ritueel inmiddels al achter de rug hebben.  Dag lieve PP-ers !!  Nog even en we zijn er weer bij.  

Eerst de voorspelde storm van morgen even afwachten !

En verder gaat de tocht, langs een prachtige kustweg, waar het heel erg rustig is.

In Rivedoux Plage lunchen we uitgebreid.

De oesters springen hier bijna op je bordje, want het basin is 4 meter van onze tafel verwijderd.  

Gelukkig zijn de wegen hier voornamelijk vlak, want het flesje witte wijn bleek óók wel heel aanlokkelijk.

Er komen flinke donkere wolken aan de hemel, dus fietsen we  in flink tempo terug langs de kust.

Bij de Abdij van Chateliers slaan we af, te mooi om niet te gaan kijken.

Een oud Monasterie uit de 11e eeuw, waarvan gedeeltelijk de buitenmuren en wat restanten over zijn.

Het zijn de overbijfselen van de oudste en recent gerestaureerde kerk van het eiland.

Er naast is een kleine liefelijke tuin aangelegd.

Tegen vijf uur leveren we heel voldaan en met een houten kont de fietsen in.

's Avonds aan boord lekker gekookt met de verse vis uit de overdekte markt van Saint Martin.

Veel citroen en koriander, wat sla en een franse kaasje toe.

We zijn benieuwd of vananacht de voorspelde storm losbarst, die morgenochtend op zijn hevigst zou moeten zijn.

Alle landvasten en stootwillen gecontroleerd, Pietertje 2 is er klaar voor.... nu wij nog.

Het was een super fietsdag.

Hoog water in Saint Martin, met op de achtergrond restaurant L'Avant Port.

Om 10.00 uur trekt de wind flink aan,maar tot nu toe lijkt het erg mee te gaan vallen.

Blauwe en grijze luchten wisselen zich af en het is gewoon een warme dag.

Uitgebreid de voorraad aangevuld in de overdekte versmarkt, dus we kunnen weer vooruit.

We maken geen plannen voor vandaag en blijven in de buurt van de boot voor controle.

Echt spoken doet het ook nu (17.00 uur) nog niet, maar je ziet niemand op zee.

We liggen lekker binnen de muren van het bastion te deinen en hier en daar kraakt er wat touwwerk.

Lunchje in de kuip, lezen, herinneringen aan een zondag zondag van vroeger.

Morgenochtend vroeg hopen we weg te kunnen.  

Het lock opent tegen 6.00 uur en we hopen dat de zee dan inmiddels wat gekalmeerd is.

Met wat geluk kunnen we twee  lange dagtochten maken; daarna zijn er weer een paar dagen met flinke wind op komst.

We zullen zien.

Vanavond nemen we afscheid van Ile de Ré, met een etentje in L' Avant Port.

Het was een dag waarop de terugtocht werd gepland.

Storm op komst...even schrikken, 's morgens om 6.30 uur !

Alhoewel volgens  de berichten de ecluse  om 6.00 uur open zou moeten gaan, komt de havenmeester op zijn gemak om 6.20 uur aansloffen.
We liggen dus al een half uur klaar om naar buiten te varen, wat we dan ook direct doen als de ecluse eenmaal geopend is.
Met het bonjour van de havenmeester hoog op de kade in onze oren wuiven we hem gedag en schuiven maar net langs de enorme tweemaster die gisterenavond laat klem achter de deuren van de sluis is afgemeerd.

Het ziet er dreigend uit buiten, met grote stormwolken aan de lucht.
We vorderen snel en het is prima zeilweer op een flink bokkige zee.
Ik verdwijn naar binnen met een maar net werkend Primatourtje.

De weerberichten hier worden per eiland weergegeven, ook al liggen die soms  relatief dicht bij elkaar.
Behalve alles wat met de wind te maken heeft, wordt ook de golfhoogte, golflengte en de golfrichting in de Atlantic weergegeven.
Zo kunnen de wat kleinere bootjes beter overzien of het voor hen bezeild is.

Net voor Ile d'Yeu besluiten we dit eiland niet aan te lopen.

Het is nog maar halverwege de middag  en de haven ligt met dit weer waarschijnlijk bomvol, waardoor je weer verbannen wordt naar de vissershaven en niet op elk gewenst moment weg kunt.
We hebben tijd over en morgen 30 mijl minder is mooi meegenomen aan het begin van de terugreis,
Na wat gepuzzel kiezen we voor Pornichet.
We zijn er nooit geweest, het is een grote haven dus er is plaats en je kunt hier 24 uur aankomen en vertrekken, dus geen last van ondieptes.

Het blijft aan de frisse kant en even na vijf uur komt er een regenbui met flinke windvlagen over.
De aanloop naar Pornichet is gemakkelijk en  de havenmeester vaart ons tegemoet.

Hij  wijst heel ingewikkeld aan waar we kunnen keren en aan wie we mogen afmeren.  
Aardige maar onhandige werkstudent.
Als we het eenmaal snappen liggen we op de betreffende plek en meren keurig af aan een 45 voeter met de kop op de wind.

Na een biertje met chips naar de wal om het havengeld te betalen.
Morgen is het weer vroeg dag en je weet nooit hoe laat het kantoor open is.
Er zijn wat eethuisjes aan de havenkant, dus klaar voor een lekkere maaltijd stappen we naar binnen.
Nou, niks lekker dus.  
De rog is oud en verschroeid met pikzwarte kappertjes en mijn calamaris druipen van de olie.  Gedver.
Hilco legt op zijn Hilco's uit dat het echt niet te eten is, hetgeen door de mevrouw in de bediening wordt beaamd.
Op zijn vraag wat wel lekker is adviseert ze de kabeljauw.  
Nou…misschien is'tie vers, maar zo uit het water op je bord zonder kruiden of wat dan ook is niet lekker en heel erg on- Frans.
We betalen de rekening en ik maak wat snacks.
Met een glaasje Aberlouer komt het gelukkig allemaal in orde.

We zijn moe, dus binnen het uur komt er iemand met een enorme houten hamer langs die ons de kooi in mept.

Het was een kwakkeldag met vies eten.

Bijna in Vannes, vaar je langs dit prachtige kapelletje. Rare stromingen hier.

Het is grijs en het sprikkelt als we wakker worden.

Om 9.00 uur varen we weg.  
Aan het einde van de dag is BF 4 - 7 voorspeld.  

Je weet nooit  het uitpakt, maar….een gewaarschuwd mens telt voor twee !
Na 10.00 uur klaart het op en wordt  het uiteindelijk een heerlijke kalme zeildag.

Even na 14.00 uur liggen we voor de Golf van Morbihan.
We zijn er veel te vroeg om Vannes aan te lopen, althans als we niet op een oor in het praktische droogvallende geultje naar Vannes willen vastlopen.
Op het gemak en met de motor zachtjes bij tuffen we de Golf  binnen en bekijken vol  ontzag alle rare kronkels,  stromingen en dwarsliggende zeilbootjes in de baai
We hebben een paar uur over en gaan lekker voor anker bij het kleine eilandje Holavre, waar genoeg water staat.

ALs er net voldoende water in het geultje voor Vannes staat halen we het anker op; we missen net de eerste brugopening, wat een half uur wachten betekent.
Eenmaal afgemeerd aan de wachtsteiger  komt de havenmeester naar ons toe varen en krijgen we, na wat gesoebat (raar woord eigenlijk) een plek midden in Vannes toegewezen.
We mogen kiezen, afmeren aan een boot met een grote hond aan boord of aan een Ierse boot waarvan de eigenaar er een paar dagen niet is,
Het laatste dus.
Even peuteren met de landvasten en daar liggen we dan, op een prachtige plek midden in Vannes.  
Leuk, leuk, leuk.

We gaan Bretons vanavond en eten een hartige galette als hoofdgerecht  en een zoete crêpe toe.
Nog net geen kop cider erbij, maar een lekker biologisch witbiertje.
Het leven is goed,

Het was een afwisselende dag.

Het was een Vannes dag.

Zonnig en zo nu en dan een bui.
Goed weer voor in een stadje als Vannes.
We relaxen en doen wat klusjes die nu eenmaal ook moeten gebeuren en lezen ons suf tussen de buien door.
Heerlijk aan boord gekookt.

Het was een Vannes dag.

Nog even en het is pikdonker.

We hebben besloten om pas vanavond met hoog water te vertrekken, zodat we nog een dag in  Vannes kunnen blijven.
De brug draait vanavond om 20.00 en 21.00 uur.

Er is een Bretons feest hier en s'middags komt er een grote optocht voorbij .
Doedelzakken, vaandeldragers, kanten mutsen, oude dansen en Bretonse middeleeuwse muziek spelenden muzikanten.
Eigenlijk heel bijzonder dat dit soort verenigingsleven nog zo leeft.
Mooi om te zien hoe veel aandacht er aan is besteed.

Voor we het weten is de dag voorbij en zitten we in de kuip aan een vers gebraden cocqueletje …. en laten de brugopening  van 20.00 uur per ongeluk aan ons voorbijgaan.
Snel afgeruimd en klaargemaakt voor vertrek.
De brug draait stipt om 21.00 uur en met ons vaart nog een andere boot de Golf van Morbihan in.

Het begint al flink te schemeren en we knijpen hem een beetje omdat niet een boei in dit complexe vaarwater is verlicht, laat staan de houten rode en groene boeipaaltjes.
Gelukkig heeft de schipper de route goed uitgezet, maar varen in het donker zonder maan,  met stroom tegen en in vreemd vaarwater is niet echt onze favoriete bezigheid
Alles gaat goed en een uur later zijn we de Golf uit en slaan linksaf richting Crouesty,
Pikdonker op zee en wederom niet een boei verlicht, ook het beboeide geultje naar de haven niet.
De vaarroute loopt heel dicht onder de kust en in de inmiddels verlichte huizen zien we de mensen lopen !

Raar dat afstanden in het pikdonker zo moeilijk in te schatten zijn; de zenuwen spelen uiteraard ook een rol.
De ingang van de haven is zichtbaar, maar er staat een enorme paal in het midden te flitsen, waardoor we ons afvragen of we wel goed zitten.
Hilco kan nog maar net uitwijken voor een enorme onverlichte groene boei pal voor ons.
Pas als we stapvoets tussen de hoge muren van de haveningang varen zien we dat het goed zitten. 

Mijn hemel wat is het hier donker.

Ik knip het deklicht aan om de boot  te beleggen en  op zoek naar  een plek om af te meren.
Op een voor ons qua maat geschikte boot, zitten nog een paar Fransen te borrelen.
Stomverbaasd springen ze op als we langszij varen en pakken mijn landvasten aan.
Als ik mijn excuses maak dat we ze zo laat nog storen, krijg ik als antwoord dat ze me altijd wel van dienst zouden willen zijn.  
Charmante Fransen..ik kan daar echt van genieten.

Met een adrenalinegehalte ver boven normaal maar zeer tevreden dat het gelukt is,  gaat opnieuw de kurk van de wijn bedoelt voor bij de cocqueletjes, weer uit de fles.

Het was een dag  met  een pikdonker einde.

De Raz de Sein.

6.30 uur op, natte washand, tandenpoetsen en om 7.00 uur varen we weg.
Het lijkt een mooie heldere dag te gaan worden.

Eerst motoren, maar in de Golf van Quiberon kan er worden gezeild.
Daarna staat de wind weer pal tegen en zijn we blij met de motor.

We vorderen goed en als we de Glennans zien liggen weten we dat de eindbestemming voor vandaag in zicht komt.
Het is een zonnige wat frisse zeildag, maar ons hoor je niet klagen !
Mooie kust is het hier !

Om 16.30 zijn we afgemeerd in een box in Concarneau, waar veel plek is deze keer.
We gaan te vroeg naar de wal om te eten, maar kunnen nog inkopen doen, dus dat pakt goed uit.

Eenmaal terug aan boord helpen we naast ons een boot uit Helsinki afmeren, die problemen met de gever van de stuurautomaat van het roerkwadrant blijkt te hebben. De schipper is blij is met onze hulp.
Ze zijn onderweg naar de Middellandse  zee, maar dat zat niet echt mee zo vertellen ze.
Grappige mensen, maar niet echt spraakzaam.
Ze komen van Brest en kunnen geen Bretonse muziek meer horen, waar ik me wel iets bij kan voorstellen.
Na een uur of zo heb ook ik er meestal genoeg van.

Heerlijk in het avondzonnetje aan boord gegeten, maar als het vochtig wordt gaan we naar binnen.
Je merkt dat de zomer bijna voorbij is;  twee uur minder daglicht  ten opzichte van vorige maand en elke ochtend een vochtige boot.


Het was een dag met Finse buren.

In de baai van Camaret.

Al weer….  6.30 opstaan en om  7.00 uur op weg. Zucht (je).

De lucht is strak blauw,
Volgens de Franse meteo zouden we al voor de derde dag bewolkt weer  en buien moeten hebben, maar niets van dat alles.
Met de wind op de kop moet de  motor aan, maar de oceaan is kalm en met een mooie lange deining.

We zijn niet echt op het perfecte moment bij de Raz de Sein, maar omdat er zo weinig wind staat valt het alles mee.
Indrukwekkende plek is dit, waar de zeebodem zich omhoog perst van 67 naar 25 meter.  

Dat doet rare dingen met de stroming.
Even na 13.00 zijn we door de Raz heen, zonder bezorgd te hebben gekeken,

Het is nu 15.30 uur en ik werk het reisverslag al varende bij.
Als de WIFI in Camaret goed is, kan ik het straks plaatsen; het blijft altijd een verrassing of dit lukt.

Nog zo'n 5 mijl, dan zijn we er.
We varen inmiddels tussen de " Rocky Mountains"  van Camaret.

Deze baai is en blijft prachtig, met her en der een piepklein strandje.

Inmiddels afgemeerd aan een mooring in de baai van Cameret, nadat  we de tank met diesel hebben volgetankt. 

Het is net 17.00 uur,
Lekker buiten eten in de kuip; het is wat grijzig nu en net nog niet te fris.

Het was een voorspoedige reisdag.

On the road

6.30 uur.  Het is zo ver.
De wind staat West en het ziet er grijs uit als we de baai van Camaret uitvaren, een lange reis voor de boeg.  
Ik heb een beetje een knijpmaag, zoals altijd aan het begin van de terugreis.
De lucht wordt steeds donkerder en er staat een stevige wind.
Na 13.00 uur valt de eerste regenbui en draait de wind naar Noord-West,
De voorspelde BF 5 komt ruimschoots uit.

Maar het zeilt prima, met het voorzeil uitgeboomd en het grootzeil geborgd met de bulletalie.
Als er een pikzwarte lucht aan komt duikt Hilco naar binnen om zijn regenbroek weeer aan te trekken.
Net voordat hij de spieboom kan laten vieren komt er een enorme vlaag wind uit de de verkeerde hoek en…..knal….. de carbon spieboom is dwars doormidden.
Die hangt ineens haaks aan de mast terwijl de golven bokken en reageren op de harde wind.
Geen tijd om na te denken en kop van de wind als Hilco aangelijnd aan dek gaat om te kijken hoe we de spieboom binnen kunnen halen en veilig opbergen.
Dansend op de golven lukt het gelukkig en 20 minuten later hangt de boom omwikkeld met een lijn weer langs de mast en kunnen we verder. 
Super opgelost door de schipper.  Mijn held !
Jammer van de boom en heel jammer dat we deze nu de rest van de reis zullen moeten missen.
Het gebeurde allemaal om  18.45 uur bij positie 4.905.01 N bij 3.51.60 W.

Inmiddels ben ik wat katterig met de wind BF 5-6 en eet ik muizenhapjes van de hoofdmaaltijd voordat de nacht valt.
Om 22.00 uur is het donker en zeilen we, zeilen we, zeilen we.
De wind staat West,  maar de maan en de sterren laten zich zien.  

Dat is zoveel fijner als je 's nachts zeilt !

Je ziet je meer van je schip, de zee, eventuele boeien en schepen om je heen.

Ook kun je fysiek beter instellen als er een flinke golf opdoemt, omdat de witte schuimkragen heel duidelijk worden aangelicht. Waar een mens al niet blij mee kan zijn !
We varen pal langs de shipping lane waar het gelukkig erg rustig is.  

Op maandag 19 augustus  om 6.30 uur, hebben we 182 mijl in 24 uur afgelegd.
Zo…die kunnen worden weggestreept na het ontbijt.
De wind trekt meer aan dan voorspeld, maar de zon komt gelukig in de loop van de ochtend door.
Zo nu en dan heb ik extra moed nodig om achterom te kijken naar de enorme golven die hier oplopen.
Er staat uren BF 6 met uitschieters naar BF 7.
Gelukkig ziet het er met een zonnetje allemaal wat vriendelijker uit.
Verder maar weer, dansend op de golven
Ons wachtsysteem werkt aardig, maar rusten in de voorpunt ligt Hilco beter dan mij.
Ik lig liever op de langsbank zodat ik - als ik iets geks hoor of voel - direct contact heb met Hilco.  
Dat is vast meutig vrouwengedoe, maar dat is dan niet anders…toch ?
Niet  katterig vandaag en het is fantastisch bezeild.
Hongerig zitten we aan de avondmaaltijd, die ik met kunst en vliegwerk onder helling  heb staan koken.  
Na de koffie wordt het donker, maar het is niet echt koud.
Ik ben inmiddels niet meer bang langs de shipping lane, maar als in de buurt van Dieppe en Boulogne  tientallen vissersboten om ons heen aan het netten zijn stuurt Hilco me naar beneden.
Ik zou daar inderdaad heel erg onrustig van worden.
We zeillen door de vissers heen en wijken niet van onze koers.
Een  visser zet zelfs zijn zoeklicht op onze zeilen om ons af te schrikken, maar haalt op het laatst bakzeil.
Mijn  schipper bijt echter door, alle boten inculsief  wij hebben AIS en men kan ons daardoor van mijlen afstand aan zien komen.
Al zigzaggend tussen de vissers doorzeilen en steeds je koers veranderen is geen optie volgens Hilco.
Pfft.....   wel lekker als we die krioelende boten in het pikdonker achter ons kunnen laten.
Tot voorbij Cap Gris Nez zit Hilco aan het stuur en daarna neem ik het over, terwijl de eerste lichtstrepen aan de lucht verschijnen.

Op dinsdag 20 augustus  om 6.30 uur  hebben we de volgende 182 mijl in 24 uur afgelegd.
We zijn Calais ver voorbij als Hilco weer bovenkomt en we ontbijten.
En we zeilen, zeilen en zeilen maar, dat is wel fantastisch.
Wel veel wind en nog steeds zo nu en dan enorme witgekuifde golven
Langs de shipping lane zien we weinig van de Belgische kust, maar in de loop van de middag komen in de verte even de contouren van Oostende voorbij.

Door gaan we, naar de Roompot.  
Wel even de afweging gemaakt of het Kanaal van Walcheren een alternatief zou zijn, maar daarvoor niet gekozen.
Aan het eind van de middag neemt de wind wat af, maar hangt er uren lang een enorme zwarte regenbui achter ons, die gelukkig niet erg opschiet, maar wel heel veel water op zee en aan de Belgische kust laat vallen.
We komen goed weg en het voelt fantastisch als  Roompotsluis in zicht komt.
Om 19.00 uur zijn we gesluisd en besluiten door te gaan naar Zierikzee.
Misschien kunnen we daar nog een hapje eten.
Onderweg op de Oosterschelde gaan de zeilpakken en het thermogoed uit en frissen we ons een beetje op.  
Andere trui aan en niemand die meer ziet dat we "van ver" komen.
Het is druk in Zierikzee en als Hilco de boot indraait  om af te meren aan een ander schip roept iemand " Zo…jullie komen ook van ver ".
Die heeft ons waarschijnlijk via AIS gevolgd.
We moeten er om lachen en kunnen het alleen maar beamen.
Snel aan de wal en met een zeeruis in de oren en een zeeblik in de ogen schuiven we bij Maritime aan tafel.
Moe, trots en voldaan dat we dat toch maar mooi voor elkaar hebben, bestellen we de laatste Oosterschelde kreeftjes uit het aquarium.
Het kreeftseizoen is sinds half juli over, maar ze hebben er nog een paar in voorraad.
Het smaakt geweldig en we soezen kort na bij het staartje van een lekkere Grüner Veltliner.
Nu nog maar een ding…douchen en slapen …. and so be it.

Het was arriveren in Zeeland dag, na 60 uur, 480 zeemijlen en  90% van de route bezeild.

Bijna thuis en de geur van de Grevelingen in onze neus.

Heerlijk uitgeslapen worden we wakker en zitten met een mok thee en een yoghurt in de zon.  
Het is een stralende dag.
We gaan lekker door want Pietertje2 en bemanning ruiken de stal.
Om 10.00 uur opent de Zeelandbrug  en om 12.00 uur zijn we bij Bruinisse gesluisd.
De Grevelingen ruikt lekker…..zoals altijd.
We gaan even langs de werf om over de spieboom te praten.  
Een half uur later is het grijs en komt het water met bakken uit de hemel.
En ik maar steeds zeggen dat het zo fijn is dat we veilig van zee zijn.
Hilco wordt er gek van volgens mij, maar ik kan het de eerstvolgende 24 uur van zee nooit laten om dit te herhalen.
Na de lunch en als de zon weer schijnt tuffen we op het gemak naar den Osse en worden daar hartelijk begroet door onze buren Monique en Albert.
We kletsen met een glaasje bij over van alles en nog wat en het is heel gezellig.

Het was thuis komen dag.