2011. Scillies -Zuid Bretagne

Pietertje2 is er klaar voor

Als we aankomen is Hilco niet fit. Griepverschijnselen en keelpijn.

We doen het rustig aan en gaan een paar keer heen en weer naar Zierikzee voor onze inkopen.

Kilo's fruit, vers voedsel, aanvulling van "de ijzeren voorraad" en uiteraard verdwijnen er wat doosjes wijn in het vooronder. Dat scheelt een hoop gesjouw onderweg, maar is feitelijk vooral erg lekker.

Zaterdagavond ouderwets gezellig met Jan en Henny van De Banjer in de Ossehut gegeten.

We besluiten om zondag te vertrekken.

Het zou leuk zijn als er in ons "GASTENBOEK"  weer reakties komen van familie en vrienden die ons volgen, zodat we ook weten hoe het met hen gaat  !

Passage No Mans Land bij het eiland Wight

Om 10.00 uur varen we weg uit de haven, Uitgezwaaid door Jan en Henny en de buren aan onze steiger.

Het is mooi kalm weer en we hebben er zin in.

De  sluizen naar de Oosterschelde en de Zeelandbrug werken goed mee.

Om 16.00 uur varen we Roompotsluis uit en ligt de Noordzee voor ons.

Bij vertrek ben ik altijd wat nerveus, maar als ik eenmaal de zee zie is dat over.

Ik heb mijn anti-zeeziekte armbandjes om en hoop dat ze helpen. Baat het niet het schaadt ook niet, waarschijnlijk.

De reis voor vannacht is voorbereid met liters thee en andere zaken.

Hopelijk knapt Hilco onderweg wat op, want hij is niet echt fit.

Om 19.00 uur gaat de kant en klaar moussaka de oven in.

Alhoewel gekocht bij de grootgrutter is het helaas geen AH-erlebnis !

De wind en de windrichting werken  niet echt mee en het ziet ernaar uit dat het motorzeilen wordt.

Maar ja, wil je ergens komen, dan zit er soms niets anders op.

Dagen  liggen wachten op wind en goeie wind ligt niet in de aard van de schipper, zoals bekend.

Die blaft trouwens nog steeds als een ouwe zeehond.

Misschien moet ik bij de eerstvolgende apotheek maar op zoek naar codeine, in de hoop dat dat zonder recept lukt

Nu is het vooral thee met veel honing. waarvan we hopen dat het helpt.

Tot bijna 23.00 uur is het licht.

Om 24.00 uur wordt het fris en vochtig en zitten we warm aangekleed in de kuip.

Ik ben nog steeds superfit.

Het is druk met veel voor anker liggende schepen in de waiting area op zee en de schipper manouvreert er perfect tussendoor.

Hilco wil zelf door de shipping lane sturen en daar ben ik wel blij mee.

De drukte daar 's nachts is best spannend.

Daarnaast ben ik wat katterig geworden bij de aantrekkende wind (Bf 5 met wat uitschieters) pal op de kop.

De schipper doet het fantastisch en zeilt mijl na mijl naar de overkant.

Na een frisse nacht wordt het eindelijk weer licht en ontbijt Hilco met een warme beker noodle soup.

Ik hoef nog even niets.

We besluiten door te gaan tot we er genoeg van hebben, passeren Dover en Eastbourne, ronden Beachy Head en besluiten om bij Brighton aan te lopen. Om 17.45 uur zijn we afgemeerd. 

Het is een prachtige eerste afstand en met al dat gemotor moeten we ook brandstof tanken.

We hebben nog zo'n 75 liter in de tank en nog een hele afstand voor de boeg, althans dat is de planning.

Het lukt ons  380 liter diesel te tanken. Oeps....maar daar komen we wel heel erg ver mee als het moet.

We eten bij het ons vertrouwde italiaanse restaurantje.

Na een lekkere salade, mosseltjes en een liederlijk calorierijk toetje, rollen we  in de kooi.

Het was een dag van ruim 31 uur.

Aankomst bij Lymington

Om 9.00 uur starten we de motor.

Het wordt een heerlijke relaxte tocht, zo lijkt het, met  BF 5-6 achter. Wat wil een mens nog meer.

Een van de havenmeesters stelt voor dat hij een dag vrijneemt om mee te zeilen..zo'n dag dus.

Het is heerlijk zacht weer en de IPads met bibliotheek worden opengeslagen.

We kunnen lezen, de hele zeilreis.

Enorm genieten van Nicollo Ammaniti's "Ik haal je op, ik neem je mee".

Wat een briljante schrijver met  een vrije geest.

Als een acrobaat tovert hij de meest fantastische personages tevoorschijn

Veel humor ook;  we zijn diep onder de indruk.

Jo Nesbo's thriller "Sneeuwman" is erg spannend en super Noors qua sfeer.

Een van de personages heet Trygve, een bijzondere naam, met voor ons mooie herinneringen.

Een paar jaar geleden was er een jazzconcert in Lantaren-Venster in Rotterdam, met de jonge Noorse jazz musici Trygve Seim en Frode Haltli.

Het was hun eerste concert buiten Noorwegen.

Als twee elfjes uit het grote Noorse bos stonden ze schuchter de sterren van de hemel te spelen en namen totaal overdonderd het applaus in ontvangst.

Een adembenemend concert, waarbij  je de ruimte en de eenzaamheid  van het Noorse landschap voelde.

Inmiddels heeft ECM records een CD "Yeraz" met hen opgenomen. Jazzliefhebbers, kopen als je die tegenkomt !

We zeilen zorgeloos tussen  de twee boeien van de Looe door en zien het eiland Wight  en de bunkers van No Mans Land voor ons opdoemen.

Even voor 18.00 uur meren we af in Lymington, box E12.

Ik draai een ovenschotel in elkaar met restjes groenten (absoluut geen succes) en de 28 dagen gerijpte biefstuk is taai.

Jakkes, ben ik niet gewend van mezelf.

Het zal de overdosis zoute lucht  en de vrijheid wel zijn.

Het kaasplankje maakt veel goed gelukkig.

Het was kliekjesdag

Haveningang bij Weymouth

Aangezien we met stroom tegen The Needles niet voorbij komen, is het wachten op het moment tot de stroom gaat meelopen. Soms moet een mens geduld hebben.

Om 11.00 tuffen we de meander bij Lymington uit.

Het is altijd verbazingwekkend dat de grote ferries naar Wight en de zeilboten in deze nauwe aanloop elkaar kunnen passeren.

Alweer heerlijk weer, maar het is twijfelachtig of we het hele stuk kunnen zeilen.

Om 12,00 uur racen we The Needles met 9 knopen snelheid voorbij. Je kunt het maar gehad hebben.

Vanaf 13.30 uur moet helaas de motor bij, er staat te weinig wind.

We hebben geen zin om erg laat in Weymouth aan te komen.

We willen ook wat relaxen, plus dat we hebben besloten om in ieder geval morgen nog door te zeilen.

In de loop van vrijdag en voor zaterdag en zondag is veel wind voorspeld.

Weymouth is erg leuk, maar je ligt altijd afgemeerd aan andere schepen aan het ponton.

Met veel wind is dat niet  fijn.

Om 17.00 uur meren we - inderdaad aan een andere boot - af in Weymouth.

We wandelen wat rond en ontdekken een heel leuk nieuw wijkje, waarvan we  het bestaan niet afwisten.

Vlakbij de haven eten we heerlijke scallops en een supervers tongetje. Lekker.

Hilco's knapt  inmiddels lekker op en mijn koppie krijgt al kleine vakantietrekjes, d.w.z. bruin met witte rimpeltjes rond mijn ogen van het turen naar de zee.

Volledig ontspannen genieten we na in de kuip.

Het was een dag met lekkere lokale visjes.

Inner race bij Portland Bill.

De kaap van Portland Bill komen we zeker met stroom tegen niet voorbij, daar hebben we de nodige ervaring mee.

Pas tegen 12.00 uur kunnen we weg, dus alle tijd om inkopen te gaan doen.

Lekker lamsvlees, mooie groenten, fantastische frambozen en clotted cream. Ik heb zin om te koken.

We varen even na 11.30 uur weg.

Het is fantastisch en zonnig weer met een strakblauwe lucht. We genieten !

Uiteraard zouden we willen zeilen, maar er staat amper wind.

Hilco neemt de inner race bij Portland Bill, vlak onder de kant. Het gaat fantastisch. 

Zo dicht langs de vuurtoren  hebben we nog nooit gezeild.

In de outer race staan  gemene golven en zien we flinke schuimkoppen, plus dat we een van de Nederlandse zeilboten die enige uren voor ons was vertrokken uit Weymouth,  zien terugkomen.

Hopelijk is daar  niets ernstigs aan de hand.

We zijn dan ook heel blij dat Angus, een Schotse zeiler die we jaren geleden hebben ontmoet,  ons vertelde over deze inner race bij Portland Bill.

Onder goede omstandigheden is deze route perfect en het scheelt zeker zo'n 10 mijl qua afstand.

Al motorend vreet Pietertje2  zich door de mijlen heen. De bemanning leest en geniet.

Wat is het hier mooi constateren we wederom, als we de baai van Dartmouth binnenvaren.

De groene heuvels, de pastelkleurige huizen, de bootjes op de Rivier Dart, een ansichtkaart waar je met je zeilboot deel van uitmaakt.

Hilco roept Dart Marina via de marifoon op, maar er blijkt geen box vrij te zijn.

We vinden echter een prachtige plek aan een van de pontons op de rivier en meren af, keurig met de kop op de wind.

Als het gaat waaien liggen we hier prima en met de bijboot naar de wal zal ook wel lukken.

Ik kook heerlijk aan boord (ik ben het gelukkig niet verleerd) en we soezen in het late avondzonnetje in deze prachtige baai.

Het was een dag met herinneringen aan Angus.

In de dinghy naar Dartmouth

Relaxed wakker geworden, in het besef dat we hier een paar dagen zullen liggen.

Het is nog zacht en zonnig, maar er tekenen zich wat buien af aan de hemel.

De gribfiles voorspellen ook in de loop van volgende week nog onstabiel weer, we zullen zien.

Na het ontbijt pompt Hilco de bijboot op, zodat deze klaar is om naar de wal te gaan als we daar zin in hebben.

Inmiddels regent het licht, maar laat de wind het voorlopig nog afweten. Houden zo !

Ik ga nu een lekker omeletje bakken.

We rusten lekker uit en het wordt steeds grijzer buiten.

In de digitale NRC lees ik dat het in Nederland echt bar en boos weer is, met enorm veel wind en regen.

Al met al is het hier zo slecht (nog) niet.

Hopelijk staan de potten op het dakterras nog overeind en heeft onze buurvrouw Ria er niet teveel omkijken naar.

Zo, ons eerste tochtje met de bijboot zit erop.

Het buitenboordmotortje sputterde in het begin wat tegen, maar liep daarna vlekkeloos.

Mooi zo op de rivier in je eigen bijboot, ondanks de grijze lucht.

De stroom op de rivier viel gelukkig mee; die kan sterk zijn en dan wil je echt dat het motortje het doet.

We drinken een lager biertje in de pub (uiteraard zonder schuimkraag) en eten een lekker vers Dart-scholletje.

Net voor het gaat regenen tuffen  we terug naar Pietertje2.

In de kuip koffie met cognac; Hilco helpt tussendoor een Fransman afmeren aan het ponton. Het is de laatste vrije plek.

Op naar een nieuw boek en straks lekker slapen.

Het was een niet-zeildag.

De avond valt in Dartmouth

Het is grijs en het regent als we aan het ontbijt zitten.

Kacheltje even aan om de kilte uit de boot te krijgen.

Vannacht is de barometer flink teruggelopen.

We waren al verbaasd dat van de slechte weervoorspellingen nog niets te zien was op de barometer. 

Als het straks droog is gaan we met de bijboot inkopen doen aan de overkant in Dartmouth.

De voorraad vers voedsel moet nodig aangevuld worden.

Een berichtje naar onze vrienden van de koffieclub gestuurd (Rita, Clen en Rien, helaas stond jullie mobiele nummer niet in mijn telefoonlijstje, maar we dachten absoluut  ook aan jullie !).

De barometer zakt nog steeds en inmiddels zijn we terug met een grote tas vers voedsel.

Zo'n tochtje met de rubber bijboot op zo'n prachtige rivier, daar kunnen we echt van genieten.

Qua weer moeten nu de jacks en de laarzen aan en moet je je goed vasthouden vanwege de stroom, golfjes en kolkjes, maar het is veel leuker  dan naar de AH gaan en op een overvolle parkeerplaats je auto zien kwijt te raken.

Ik bedoel maar.

We houden het wel vol zo, dus maak je vooral geen zorgen.

Inmiddels voor de tweede keer naar Dartmouth geweest voor een pint in de pub.

Het weer valt eigenlijk heel erg mee.

De temperatuur is lekker en er zijn veel meer zonnige opklaringen dan buien.

Zowel heen als terug tuften we onder een strakblauwe hemel op de Dart; de foto's zullen het bewijzen !

Wel staat op zee een poeier wind, maar hier in de baai liggen we prachtig beschut.

We snappen er eigenlijk niets van, omdat de barometer is teruggelopen van 1020 tot onder de 1000  mbar.

Zouden de schietgebedjes voor een vakantie zonder storm dan echt helpen ?

De eigenaar van het 500 jaar oude Royal Castle Hotel waar we gisteren zo lekker in de pub hebben gegeten, zegt dat dit vaak voorkomt in het microklimaat waarin Dartmouth ligt.

Je ziet het ook aan de bomen en planten in de prachtige tuinen en parken die hier zijn.

Veel tropische planten en palmen die er perfect uitzien en er niet door wind en regen geteisterd bij staan.

Trouwens erg leuk, dat Royal Castel Hotel; een lange geschiedenis, mooi onderhouden en een prachtig uitzicht.

Het was een microklimaat dag.

Weer terug naar Pietertje2

Gezond ontbijtje met yoghurt en veel vers fruit achter de rug.

Engelse frambozen en blauwe bessen zijn echt de lekkerste die er zijn; komt waarschijnlijk door de traditie van high tea's , scones en marmelades.

Ik begin nu teveel over voedsel te praten, dus het wordt tijd om wat nuttigs te gaan ondernemen.

Het zou wel eens een heel kort hoofdstukje kunnen worden vandaag.

Er komt iemand langs van Dartmouth Harbour; hij vindt het vervelend, maar we moeten weg van het ponton.

De eigenaar van " onze"  ligplek komt vanavond rond 21.00 uur terug; gelukkig hebben we  alle tijd om een andere plek te vinden.

We besluiten uiteindelijk om aan de overkant bij Dartmouth te gaan liggen; daar is nog één plek vrij waar we niet weg hoeven.

Het is even peuteren in z'n achteruit om Pietertje2 achter de brede catamaran ertussen te krijgen,  maar dat is natuurlijk appeltje eitje voor de schipper.

We liggen klem tussen de catamaran en de steiger bij  het veerpontje van Dartmouth en hoeven niet meer in de dinghy over de rivier.

Als we de bijboottripjes missen, gaan we morgen gewoon naar de andere kant om het beroemde tochtje met de stoomtrein langs de Dart te maken.

Die blaast en geeft stoompluimen af bij vertrek, als in de oude filmbeelden.

Het was een dag zonder nuttige zaken.

Aan het Dartmouth ponton waar ook de ferry vertrekt

Jawel, nog steeds Dartmouth.

De gribfiles geven inderdaad een soort van tranendal Manja, Noord-West 5-7 dus nog geen Scilly weer.

Ik heb besloten er een lachtranendal van te maken.

Lekker verwaaid liggen met meer dan 3000 boeken in je IPad,  in een mooie baai en  bij een prachtige plaats.

Wat wil een mens nog meer ?

Straks naar het museum; er is ook een tentoonstelling van 22 kunstenaars uit Devon in Dartmouth en het stoomtreintje

lonkt met grote rookpluimen. 

Count your blessings !

Piepklein, maar interessant, dat Dartmouth museum.

Gerund door vrijwilligers, die hun uiterste best doen je zo hartelijk mogelijk te ontvangen.

Het is hier sinds 1086  bevolkt, d.w.z. gestart met een echtpaar, 2 slaven,  6 runderen, 10 geiten en 40 schapen.

Geen slecht begin toch ?

De ontwikkeling is snel gegaan en heeft altijd in het teken van de zee, de rivier,  handel  en  scheepvaart gestaan.

Zowel de eerste als de tweede invasie van de kruisvaarders is hier vandaan vertrokken en de Pilgrim Fathers lagen voor anker in de baai voor hun vertrek naar New England.

Begin  19e eeuw werden hier al zeer luxe villa's aan de rivier gebouwd; de klimatologische omstandigheden waren goed en de baai met haar nauwe ingang gaf veel bescherming

Helaas bestaat de prachtige scheepswerf die hier qua beeld lang heeft gedomineerd niet meer.

Zowel in de 1e als in de 2e wereldoorlog is het centrum van Dartmouth zwaar beschadigd en gebombardeerd.

We zagen een interessant en voor ons nieuw gegeven in een film over  de 2e wereldoorlog.

Er lagen heel  veel landingsvaartuigen op de Dart, die in juni 1944 allemaal uitvoeren om de geallieerden te helpen bij de invasie van D-day.  

Totaal 485 stuks landingsvaartuigen, de Dart lag letterlijk "bomvol".

Om die vloot te beschermen, lieten ze grote aantallen ballonnen aan staalkabels opstijgen, gevuld met helium.

Een soort grote zeppelins die als een veld bloemen boven de rivier waaierden.

Prachtig beeld, zou ik zo willen maken !

Als de Duiters duikvluchten en aanvallen boven de rivier uitvoerden, moesten ze permanent uitwijken voor de heliumballonnen aan hun lange staalkabels.

Zodra een vliegtuig een kabel of ballon raakte was het foute (?) boel en meestal afgelopen met de vlucht.

Het schijnt een effectieve en goedkope manier ter bescherming van de vloot te zijn geweest.

In een tearoom aardige mensen uit Fowey ontmoet.

Ik ontdekte  dat de uitspraak  Foj is en dat was nieuw voor me.

Hij werkte 20 jaar geleden bij Shell in Vlaardingen; zij is een pittige tengere dame met pretoogjes.

Een mooi echtpaar.

Leuk gekletst  met een lekkere eclair bij de koffie. Zie je, nu doe ik het weer...tijd om te stoppen

Het was een dag met veel geschiedenis.

Vuurtoren de Sound of Plymouth

Gisteren gepland dat we om 10.30 uur zouden vertrekken vanwege het tij, maar de schipper heeft  de onrust in zijn lijf.

De voorspellingen zijn Noordwest Bf  5-6 toenemend naar  BF 7.

We zijn om 7.00 uur klaar wakker en varen om 7.45 uur de baai uit, Engelse tijd 6.45 uur.

Dag mooi Dartmouth, we hebben genoten.

Het is grijs, wat vochtig, maar niet koud.

Wel is de zee nog knobbelig door  de harde wind van de afgelopen dagen.

Ik ontdek dat het log niet werkt, waarna Hilco dit al varend en languit liggende in het vooronder repareert.

Zo.... gepiept, nu kunnen we tenminste de afgelegde mijlen weer goed bijhouden.

Om 10.00  uur passeren we Salcombe, ook een prachtig plaatsje in een mooie baai.

We willen echter verder.

Met de wind pal tegen en een knobbelige zee is het niet echt lekker en zeilen is er al  helemaal niet bij.

Verder gaat alles voorspoedig en meren we om 13.30 uur af in de Marina van Queen Anne's Battery.

Lekker lunchje aan boord gemaakt, dutje  en boodschappen in Plymouth gedaan.

Op de harde wind na, gewoon een vakantiedag dus.

Jammer dat het vandaag zo grijs is; de barometer loopt langzaam op maar echt super is het nog lang niet.

Straks gaan we lekker in de club van de Marina eten.

Het was inderdaad lekker, simpel en goed.

Ze beginnen hier eindelijk te begrijpen dat als je je sirloin steak rear besteld, die ook echt rood moet zijn en niet grijs doorbakken. Ook de gebruikelijke erwtjes liggen niet op het bord.

Jamie,  Gordon en het Master Chef kookprogramma beginnen hun vruchten af te werpen.

Plymouth, stad van waaruit ook de Pilgrim Fathers uit het Rotterdamse Delfshaven zijn vertrokken.

Gek idee, zo'n  groep mensen die alles achterlaat en aan een enorme reis  begint om in een voor hen totaal onbekend gebied het geloof te gaan verkondigen en een gemeenschap te stichten.

Plymouth, ook bekend om de vele marineschepen die er liggen en hun oefeningen doen.

Marineschepen, daar heb ik een leuke anekdote over.

Hilco en ik zeilden enkele  jaren geleden  naar Denemarken en na het Kielerkanaal vond ik het tijd om de Duitse vlag te strijken en de Deense vlag te hijsen.

Kortom, op een mooie vroege zomerochtend ben ik de voorbereidingen aan het treffen voor deze handeling, als Pietertje2 wordt opgelopen door een Duits Marinefregat.

Ik hoor ergens ver weg een fluitje, maar sla daar geen acht op tot Hilco bulderend begint te lachen en alleen nog maar hikkend kan voortbrengen "kijk nou toch eens".

Dat fluitje was het signaal voor alle matrozen; die moesten subiet aan dek verschijnen om te salueren voor de Duitse vlag die werd gestreken.

Zie je het voor je.....komt er een fregat langszij varen met zeker 50 matrozen aan dek, in de houding met hun vingers aan de pet. 

Ik was met stomheid geslagen en kan er nog woeste dromen van krijgen.

Jawel meiden, met van die biceps en een  strakke kaaklijn.....echt wel !

Ondanks dat ik Hilco vertelde dat het vast aan mijn benen in mijn korte broek lag, schijnt dat het absoluut met het strijken van de vlag te maken had.

Het was een dag met spannende herinneringen.

Vertrek bij Port Pendennis in Falmouth

Vannacht heeft het geregend, het is grijs en miezerig weer,

Als ik het afval wegbreng en even goed naar zee kan kijken (we liggen achter een hoge waterkering), is het stikmistig.

Hopelijk miezert de mist uit en wordt het helder.

Wel gaat de wind draaien naar N-O, dus dat is gunstig voor de Scillies.

We besluiten te vertrekken met het goede tij, dat pas vanaf 12.00 uur gaat lopen helaas.

Gelukkig is het zicht nu een stuk beter dan vanochtend vroeg, maar grijs blijft het.

Helaas draait de wind meer Oostelijk en is het daardoor een stuk kouder.

De regenwolken pakken samen en van ons oorspronkelijke plan om wellicht vannacht door te zeilen naar de Scilies blijft weinig over.

Falmouth, besluiten we uiteindelijk. Boven de baai hangen pikzwarte wolken die niet veel goeds voorspellen.

De twijfel slaat toe; de Scillies met goede wind is fijn, maar daar liggen met regen absoluut niet.

Voor anker, geen havens en relatief onbeschut, Nee, voor de Scilly's heb je mooi weer nodig.

We gaan eens heel hard nadenken of we ons zeilplan moeten bijstellen, naar oorden waarvan je aanneemt dat het er warmer is dan hier.

Dat wordt puzzelen vanavond.

Om 18.30 meren we af in een vette bui aan het ponton van Marina Port Pendennis.

Na een lange wandeling  eten we een trawlers pie in Falmouth en verdiepen ons aan boord in de weerkaarten.

Ook in Frankrijk hangen nog dagen regenwolken op de kaart en draait het weer niet aanstaand, maar pas volgend weekend qua temperatuur een beetje bij.

Snel naar huis en een last minute ergens naar toe ? Het lijkt geen optie.

Eerst morgen nog maar eens afwachten.

Het was een dag met veel regen in ons hoofd.  

Toen de gennaker nog mooi stond

Het is fris, maar de zon schijnt.

Uitgebreid inkopen gedaan bij de nieuwe Tesco, net om de hoek.

Na vier keer voor niets te zijn geweest kan ik eindelijk de havenmeester betalen.

Ze zegt  dat het al voor het 4e jaar in juli zo fris is in Zuid Engeland en is bang dat ook nu weer veel mensen

het laten afweten hier op vakantie te komen.

We kibbelen wat over hoe we verder zullen gaan.

Wat ook niet meehielp, is dat Hilco gisterenavond ontdekte dat hij geen Navionic kaart heeft tot Ile de Re in Zuid Bretagne en de papieren kaarten alleen tot aan de Golf van Morbihan.

Heel valsig zeg ik dat het dan wel zo zal moeten zijn, maar feitelijk zie ik 2 dagen+ nachten doorzeilen niet zo zitten.

De meteo geeft t/m zaterdag heavy rain showers op; de windvoorspelling is heel  redelijk tot goed.

Maar....het is echt koud als de zon er niet is en dan vind ik het heel veel mijlen weg.

We varen rond 11.30 uur weg uit Falmouth.

Niks heavy rain showers, de zon schijn en Hilco hijst de gennaker met de bedoeling richting Frankrijk te gaan.

Dat zeilen met de gennaker gaat prima, totdat Hilco wil gijpen, want .......daar leer je van !

Nou, inderdaad; in no time zit het onding vier  slagen om het voorstag en de plastic stripper overdwars en muurvast bovenin.

Gelukkig lukt het al sturend en heel goed oplettend de hele zaak te ontwarren en laten we een half uur later met een diepe zucht van voldoening de gennaker weer in de voorpunt zakken. Zo, luik erop, weg.

Daar moeten we dus nog flink op oefenen.

Inmiddels is het 13.30 uur en zijn we nog maar net de baai bij Falmouth uit.

Hilco stelt voor toch naar de Isles of Scilly te gaan  en ik stem daar graag mee in.

65 mijl en als het meezit komen we vanavond net voor het donker aan.

Het is prima zeilweer en met een BF 4-5 scherp aan de wind vorderen we prima; het blijft zonnig maar erg fris.

Rond 21.00 uur zitten we nog een kleine 3 mijl van de ingang naar de baai van Porth Cressa.

Gezien de wind lijkt het ons beter daar voor anker te gaan, want aan de mooring in de haven van St. Mary lig je met deze NW-wind veel onrustiger.

Om 21.30 liggen we bij de tweede ankerpoging muurvast te dobberen.

Altijd spannend zo'n eerste keer voor anker op dit grote water, dus is het de eerste uren vaak controleren of de boot inderdaad goed ligt en het anker niet aan het krabben is.

Ik braad de kipkluifjes en sta fluitend de saladedressing te kloppen.

Hilco zit zielsgelukkig te mijmeren achter een glaasje whisky

Moeilijk te zeggen hoe het komt, maar wij voelen ons op de Scilly eilanden altijd heel erg gelukkig en noemen ze vaak onze" isles of wonders".

Al die ruimte en  die schone zeelucht, geweldig.

Nog even gelezen en nog zeker 5 keer het anker gecontroleerd voor we  gaan slapen.

Het was een dag met een verrassende eindbestemming.

lunchen met Garry de zeemeeuw

Het is ongelofelijk.

Een strakke blauwe lucht en stralend zonnig. En nee, dit is niet om jullie jaloers te maken.

We weten niet wat ons overkomt, gezien de meteovoorspelling van 3 dagen zware regenbuien.

Wat een geweldige beslissing om hier naartoe te varen; misschien hebben we het toch verdiend ?

Deze eilanden en zeker de baaien kan je alleen maar aandoen met goed weer.

Er zijn geen havens en de hoogste veiligheid is een mooring.

Bij storm op komst wordt je weggejaagd en moet je terug naar Penzance of een andere bestemming.

Hilco pompt de bijboot op en na een relaxt ontbijtje varen we naar het strand.

Broekspijpen omhoog en de boot op het strand getrokken. De watertemperatuur valt best mee.

Heerlijk gewandeld, een ceasar salade gegeten en inkopen gedaan voor vanavond.

Tijdens de lunch in de Atlantic Inn krijgen we bezoek van Garry de zeemeeuw.

Hij zit ons zeker 10 minuten door het raam aan te staren.

Op de Grevelingen kennen we Gerrit.

Die zeilt regelmatig mee en zit dan prinsheerlijk op het buitenboordmotortje uit te rusten.

Wat een geluksvogels zijn we; het water kleurt azuurblauw en de zon schijnt volop.

We besluiten langer te blijven, zeker nu het weer zich zo goed ontwikkelt.

Het is nu 19.15 uur en we zitten nog steeds buiten in de kuip in het zonnetje,  met een wijntje en een hapje en zonder truien, jacks etc.

Als we trek krijgen sla ik aan het kokerellen.

Zo, de schipperse heeft haar best gedaan.

Gegrilde asperges met parmezaan uit de oven; gegrilde zoete puntpaprikas en de sirloin steak is supermals.

Vast van een bio Scilly koe, alhoewel je hier geen runderen ziet.

Waarschijnlijk is het gras op de rotsen niet goed genoeg.

Lieve vrienden en familie; we vinden het zo leuk om jullie berichten in het GASTENBOEK te lezen.

Het zijn net cadeautjes die je uitpakt en we genieten er heel erg van.

We zullen aan onze zeilvrienden in het Waypoint denken vanavond en een glaasje op hun gezondheid drinken !

Aan boord wordt dat zeker niet later dan 23.00 uur, want dan vallen we om óf zijn reeds onder zeil.

Er is live music van 23.00 tot 1.00 vannacht in de pub hier aan het strand.

After midnight kom je niet meer binnen, zo staat op het bord,

Ik zie zo voor me, dat je dan half aangeschoten in de baai rondpeddelt ( want natuurlijk  slaat het buitenboordmotortje steeds af ) en dat je dan je zeilboot niet meer terug kunt vinden.

Jakkes !

Maar....het was een prachtige dag.

Strand en ankerbaai Porth Cressa

Het is alweer een mooie dag aan het worden.

We hebben het plan om vandaag naar het eiland Tresco te gaan, wat het beste kan met hoog water en dat is pas om 12.00 uur.

Alle tijd dus om rustig wakker te worden en inkopen te doen voor de maaltijd van vanavond.

Als we in de bijboot stappen draaien de watermaker en de generator en hangt de was te drogen.

De Scillies bestaan uit de volgende eilanden: St. Mary's, Tresco,   Bryher, St. Martin's,  St. Agnes/Gugh, Samson, Annet en de Eastern eilanden. 

In totaal  liggen in deze archipel 200 rotsformaties inclusief deze eilanden, dus het is uitkijken geblazen als je hier rondzeilt.

Er valt gemiddeld 80 cm regen per jaar en de luchtvochtigheid is 80% !

Het mooie en vreemde is echter het klimaat.....als het weer goed is.

De Scillies liggen op dezelfde breedtegraad als de Newfoundlands, waar het kwik kan dalen tot -24 graden Celcius.

Vanwege de warme golfstroom die via  de Golf van Mexico langskomt, komt de temperatuur hier echter zelden onder de 4 graden Celsius.

Na het anker te hebben opgehaald vertrekken we richting Tresco. Dat doemt al snel op.

We kijken eerst naar een ankerplek vlak onder de rotsen in de buitenbaai, maar vinden toch dat we daar te onbeschermd liggen.

Na wat gezoek vinden we tussen Tresco en Bryher een vrije mooring met vrij uitzicht op de zee en het imposante Cromwell Castle.

Ik vraag me af wat die Cromwell hier heeft uitgespookt, met de serie The Tudors over het leven van Henry de VIII in mijn achterhoofd.

Met de bijboot gaan we naar de wal voor een eerste verkenning.

Het is hier zo vredig.

De vogels en fazanten die je tegenkomt zijn kalm en leiden een niet bedreigd bestaan; ze laten zich bijna oppakken.

Het is hier echt een oase van rust.

Er is een pub, een supermarktje en een hotel. Geen disco's laat staan massatoerisme. 

Ook kun je hier erge leuke -  zowel oude als nieuwe - vakantiehuizen aan het strand huren.

In een brochure lees ik dat de huurprijzen 750,00 tot 5000,00 Pond per week  in het hoogseizoen bedragen, dus dat is toch echt wel voor de happy few. 

Tot aan het begin van de avond is het zonnig, maar ineens zitten we binnen 30 minuten in een dikke mist en begint het te miezeren. Wat een snelle omslag.

Met de luikjes dicht maak ik een lekker stoofpotje van kip in kokosmelk, knoflook, ui, pepertje, een puntpaprika, kerrie, garam masala  en een bos verse  koriander. Tomatensalade erbij voor de vitaminen. Lekker.

Trouwens, over je boot niet meer kunnen vinden.

Even na middernacht hoor ik steeds een bijbootje rondtuffen.

Het is stikmistig en pikdonker in de baai, dus voor je lol doe je dat echt niet.

Hilco ligt al op een oor en ik besluit ons anker en deklicht even aan te doen, omdat ik vermoed dat het onze Franse buren zijn die vanmiddag laat met hun zeilboot in de baai zijn gearriveerd. 

Het bootje stuift er ineens gericht vandoor en ik hoor het een minuut later tegen een romp aanstommelen, waarna er een veraf "merci" door de baai klinkt.

Het was een dag zonder Cromwell's hakbijl .

Abbey Garden in Tresco

Stikmistig als we wakker worden en doodse stilte op de paar andere zeilboten die hier ook in de baai liggen.

Hopelijk knapt het weer straks wat op; koud is het absoluut niet.

Tijd voor de digitale krant.

We zijn compleet van slag  als we over het vreselijke drama in Noorwegen lezen.

Noorwegen !

Als we de foto's van het eiland zien waar zich dit  heeft afgespeeld,  realiseren we hoe snel zo'n vredig beeld van een prachtig eiland kan veranderen in een hel

Dat is het rare van nieuws.

Je wilt het niet missen, maar je haalt soms ook een wereld binnen waar je je niet thuis voelt.

Tegen 12.00 uur klaart het ineens op, is de lucht blauw en de zon heerlijk warm.

We besluiten de beroemde Tresco Abbey Garden te bezoeken.

Met de aanleg van de Abbey Garden is in 1834 gestart door Augustus Smith.

Deze landlord leasde ( jawel !) de Scillies om ze te beheren; hij was een groot liefhebber van planten en de natuur  en had veel kennis op dit gebied. 

Dat hij voor Tresco koos om Abbey Garden te ontwikkelen was niet vreemd.

De monniken van de abdij zijn al sinds de 12e eeuw met bijzondere  planten en bomen bezig, vaak meegebracht door zeevarenden die de eilanden aandeden.

In dit wonderlijke klimaat groeide en bloeide veel meer soorten  dan op het vaste land.

Inmiddels ruim anderhalve eeuw verder is Abbey Garden aangeplant met de meest vreemde exotische planten en enorme bomen uit alle streken van de wereld. Je kunt hier uren wandelen.

Als een stel blije hobbits lopen we rond in dit paradijs.

Onderweg komt er een prachtige goudfazant op ons af; wat een kleuren heeft die vogel.

Niets dan respect voor deze familie Smith, die generaties lang deze enorme tuin heeft ontwikkeld.

Het is de 10 pond entree per persoon meer dan waard.

Aan het einde van de middag komen de mistflarden weer opzetten en varen we met de bijboot naar Pietertje2.

We borrelen, koken en lezen.

Het was een dag in het paradijs.

Prachtige vergezichten op Bryher

Mist, mist en nog een mist. Het is windstil en doodstil in deze baai.

We doen het rustig aan, maar besluiten om 11.30 het eiland Bryher links van ons te gaan verkennen.

Laarzen aan en jacks mee, koud is het niet.

Wat een wonderlijke eilanden zijn dit.

St Mary met haar prachtige baaien, het exotische groene Tresco en het ruige ongetemde Bryher.

Bryher telt 81 zielen (prachtig woord in deze omgeving).

Er staan wat huisjes, er is een pubje en je kunt hier  luxe verblijven in Hotel Hell Bay, dat 25 kamers heeft en een goede kok, althans dat schrijven ze.

We doorkruisen het eiland en wandelen er helemaal omheen, richting Hell Bay.

De mist is redelijk opgetrokken en de uitzichten zijn adembenemend.

Al die geweldige rotsen en onbewoonde kleine eilandjes in zee.

Onze liefde voor de Scillies groeit gestaag.

We komen welgeteld drie mensen tegen onderweg.

Als we bij Hotel Hell Bay zijn besluiten we te gaan lunchen.

Het wordt een matige risotto met peas en ham en daarop een gegrild makreeltje. Weinig smaak, erg jammer.

Ons plan om met een paar vrienden hier Kerst te gaan vieren valt hiermee in duigen.

Hier in de winter komen houdt wel een zeker risico in.

Dat wil zeggen dat als het te hard stormt er geen boten of helicopters naar en van de Scillies komen, dus voor hetzelfde geld zit je met Kerst in Penzance of Southampton of kun je de eilanden niet af.

Het is verplicht om hiervoor een verzekering af te sluiten.

Op de terugweg in Tresco gelijk de boodschappen gedaan, dat is op Bryher moeilijk.

We worden steeds handiger met de bijboot en onze landingen op de strandjes lukt steeds beter.

We besluiten door te varen naar het eiland St. Martin en daar voor anker te gaan.

Dat kunnen we dan morgen gaan verkennen; het ligt ruim 3 mijl verderop.

De mist houdt zich nog gedeisd, dus gelukkig volop zicht op zee.

Ik knijp hem een beetje in de baai met al die rotsen, maar net voor St. Martin moet voldoende water staan om te ankeren.

Bij aankomst blijkt er zowaar een mooring te liggen; er ligt nog een andere een zeilboot van St. Martin  en twee vissersbootjes.

Benieuwd hoeveel zielen St. Martin telt.

Volgens Hilco heeft het een hoog mrs. Bucket gehalte.

Aan het strand ligt zo te zien een hotelletje.

We kunnen het niet laten en - de boodschappen liggen toch lekker in de koelkast - we gaan eten in "St. Martin's on the Isle".

We hebben het mooiste uitzicht dat er is.

Pietertje2 solo in de baai in een wondermooie ruige omgeving.

Helaas zijn we de camera vergeten en ben ik dus bang dat we nog een keer terugmoeten.

Het  eten is perfect; een ragfijn gesneden aardappeltaartje met truffel in truffelschuim, een perfecte tarbot met een kokkeltjes in de saus en een kaasplankje met lokale en Cornishkaasjes toe.

Even na 21.00 uur komt er een soort pilotboot aanvaren en snelt het personeel naar buiten.

De gasten die de hele dag al werden verwacht konden zowel niet met de boot als met de helicopter naar St. Martin, vanwege de dichte mist. 

De koffers worden het hotel ingesjouwd en de gasten kunnen gelijk aan tafel.

Ze zien er behoorlijk opgelucht uit. Verzekering of niet, als je een vakantie boekt wil je ook aankomen.

Bij een aria uit La Traviata kijken we elkaar aan; wat een geluksavond.

Als ik een wolf was zouden ze hier nog wat meemaken vannacht.

Huilen naar de maan omdat je deel uitmaakt van het grote geheel. Je zou er bijna voor op de voorpunt gaan zitten.

Het was een dag met Violetta's aria "Sempre Libera" uit La Traviata. 

Pietertje2 in de baai bij St. Martin

Geen mist vanochtend, wel wat fris.

Vanmiddag gaan we uitgebreid het eiland bekijken  en hopen dat de zon dan wat beter doorkomt.

Je voelt dat het voorspelde betere weer eraan zit te komen.

Het is ongelofelijk dat we zo lang op de Scillies kunnen blijven; meestal is het maximum 3 of 4 dagen en komt er dan een front aan waardoor je weg moet.

We hebben zo vaak Engelsen onderweg gesproken die er überhaupt nog nooit zijn geweest, omdat altijd op het allerlaatste moment de barometer zakt en dus ook de moed in je schoenen.

Ons maximum is 4 dagen, dacht ik.

Eindelijk tijd om meerdere eilanden aan te doen.

Het feit dat we de nodige ervaring hebben opgedaan met ankeren in rotsige omgevingen helpt ook mee.

De monsterkip die Hilco gisteren in Tresco heeft gekocht moet eraan geloven en gaat in de oven voor de lunch.

De grootte doet me denken aan het Kerstfeestje van Mr. Bean en de enorme kalkoen die hij wilde klaarmaken.

Ons formaat kip is bijna vergelijkbaar, maar ik kan hem nog net niet over mijn oren trekken.

Heerlijke geuren stijgen op in de baai van St. Martin; het wordt weer een feestdag.

Het monster was lekker, maar moest wel weggewandeld worden.

Ook zo'n half flesje witte wijn schiet in je kuiten.

We hebben inmiddels een flink deel van het eiland verkend, puffend en wel, vooral in het begin.

We zijn tot aan Middle Town gekomen en dan heb je ongeveer de helft van het eiland erop zitten.

Na Middle Town is het eiland zo goed als onbewoond.

Weer een andersoortig eiland, dat St. Martin. 

Prachtige witte zandstranden, gedeeltelijk met duinen, waar je niemand tegenkomt.

Waarschijnlijk toch nog wat te fris.

Verder is het eiland redelijk gecultiveerd; de huisjes en tuinen zien er behoorlijk onderhouden uit.

Het wordt hier niet uitsluitend bevolkt door vakantiegangers, dat zie je.

Onze gedachten gaan langzaam uit naar een vervolg van onze reis.

Het weer is er de komende dagen goed voor.

Net als Adam en Eva kunnen we niet altijd in het paradijs blijven ronddobberen, maar....de appeltjes zijn hier erg lekker, dus de verleiding blijft.

Vanavond gaan we terug naar  St. Martin's  on the Isle, al was het alleen maar om een mooie foto te maken van Pietertje2 in het bloedmooie baaitje.

Het was een dag met een monsterkip

De mooie witte stranden van St. Martin

Caribean blauw en heerlijk warm.

We besluiten vandaag te verkassen naar St Agnes.

Als we echter langs Port Cressa varen en het mooie strand zien liggen, gaan we er heerlijk voor anker.

Het is zo'n 24 graden en we hebben nog nooit zoveel mensen op het strand gezien. Zeker 20.

We doen inkopen voor het geval we morgen verder gaan en eten een lekker gezonde salade aan het strand.

Hiervoor hoef je echt niet naar de Middellandse Zee.

Wellicht plakken we er nog een dag aan, we zullen zien.

St Agnes bewaren we voor een volgende keer, een mens moet wat te plannen overhouden nietwaar ?

We zullen echt anti zonnebrandmiddel moeten smeren in plaats van thermogoed aan.

Er ligt zowaar een nederlandse boot in de baai, uit Lelystad.

Ze tuffen even langs in de bijboot voor een praatje.

Ze komen uit Schotland dat ze prachtig vinden, maar hebben veel wind en heel veel kou gehad en zijn hard toe aan wat zon.

Ze doen voor het eerst de Scilly's aan en vinden de archipel fantastisch. 

Het was een heerlijke dag met een herhaling van zetten.

De nacht valt op weg naar Bretagne

Bonjour chers amis !

Eindelijk, na 4 dagen weer een internetverbinding, dus tijd voor het logboek.

Donderdagochtend om negen uur vertrokken uit Porth Cressa.

Het heeft 's nachts licht geregend, het is bewolkt en niet koud. De zee is spiegelglad, dus...motoren !

Op weg naar Bretagne; we hebben er zin, maar het is wel erg ver weg. 

In de loop van de ochtend komt de zon door en het blijkt een mooie warme dag te worden.

De IPads komen tevoorschijn en de korte broek gaat aan.

Mijl na mijl vorderen we,  op de motor, het is niet anders.

In de shipping lane is het een drukte van belang en we zullen blij zijn al we daar straks na 22.30 uur doorheen zijn.

Om 21.30 zitten we aan de warme maaltijd, in de avondzon en nog steeds in korte broek.

Als we aan een kopje Nespresso (leve de inverter !) met een Twix zitten, plonzen er ineens twee kleine dolfijntjes langs. Dat kan een mens toch niet verzinnen en het voelt of onze oppassers voor vannacht zijn gearriveerd.

Goed ingepakt vervolgen we de reis, klaarwakker, ook als het om 23.00 uur donker wordt en we Ile d'Quessant passeren.

De grote lichtbakens en vuurtoren zijn goed zichtbaar en dat is fijn.

Blijkbaar zijn we zo goed uitgerust, dat we niet in slaap te beuken zijn.

Drukte in de shipping lane geeft veel extra adrenaline denken we.

Wel gaan we binnen liggen lezen en kijken elke 15 minuten of het nog veilig is op zee.

Eigenlijk best gezellig, zo tegenover elkaar onder je slaapzakje op de bank met je IPad en zo nu en dan wat nachtelijke small talk.

Om 4.00 uur wordt het echt koud en enorm vochtig. Het blijkt ineens stikmistig te zijn en het is aardedonker.

Ook al hou je de wacht, je hoopt vooral geen vissers of zeilboten zonder AIS tegen te komen, want je ziet geen hand voor ogen.

Ineens worden we via de marifoon opgeroepen.

Het duurt even voordat het tot ons doordringt; het is voor de eerst keer dat dit ons overkomt.

De stuurman van een tanker vraagt ons om de koers naar 90 graden te verleggen; hij heeft daar blijkbaar zelf geen zin in.

Hilco volgt uiteraard zijn instructies op en bevestigd dit via de marifoon..

Ik ben een soort van verontwaardigd en ontwikkel spontaan een Klein Duimpje Syndroom, omdat zo'n grote en enorm snel varende tanker zomaar in het pikkedonker onze rust verstoord en we ons rot schrikken.

Maar ja....regels zijn regels  

Niet om 5.00 uur, maar pas om 6.00 uur wordt het eindelijk licht.

We ontbijten lekker uitgebreid; na zo'n nacht heb je wel trek en vallen vervolgens om beurten ieder twee uur in slaap. Blijkbaar moet er toch wat slaap ingehaald worden.

In de loop van de ochtend komt de zon weer vol door  en tegen de middag is het ruim 22 graden.

Kijk, daar gingen we nu voor naar Zuid Bretagne....mooi weer.

En het wordt steed warmer en warmer.

Zo'n 30 meter voor de punt is er ineens een enorm kabaal en gespat.

Er komt een jagende school dolfijnen (wij denken zo'n 15 stuks) voorbij racen, aangevoerd door een hele grote dolfijn, die al duikend zeker een meter boven het water uitspringt.

Het is een fantastisch gezicht, maar ze zijn helaas erg snel voorbij.

Jammer dat ze op visjacht zijn, want meestal  zijn ze zo nieuwsgierig dat ze duikspelletjes om de boot spelen.

Ik hoop dat er een paar goeie foto's bij zijn.

Om 17.00 uur komt onze bestemming in zicht. 

Belle Ile en Mer in de Baai van Quiberon.

We willen naar Sauzon, waar een baaitje is waar je zowel kunt ankeren als aan de mooring.

Bovenop de rotsen van Belle Ile zien we het mooie kerkje van Locmaria liggen, dat hier door de pelgrims De Notre Dame du Bois-Tors wordt genoemd

We zijn echt blij als we het prachtige baaitje  invaren en een vrije mooring vinden waaraan we om 18.00 uur beleggen.

Pffffft.  ruim 240 mijl in 33 uur.  Het is niet niets zo'n afstand.

Niet eens dat je heel erg moe bent, maar je krijgt een soort afstandelijke brainwave van de werkelijkheid alsof je in een soort cocon zit.

Het schijnt dat je pas na 3 dagen+nachten doorvaren in een nieuw biosysteem komt, waarbinnen zo'n slaap/waakritme past.

Hilco pompt de bijboot op en na een uitgebreide douche varen we  naar het prachtige Sauzon.

Zo gezellig en zo mooi, waar de baai leegstroomt bij eb en er honderden bootjes op het droge liggen.

Het is puzzelen om een goeie plek voor het bijbootje te vinden, zonder dat bij terugkomst de boot aan de kade hangt

vanwege het afgaande water.

We meren af aan het trapje van de kade en klauteren een paar meter omhoog waarna we in het hart van Sauzon staan, vol met terrasjes en restaurantjes.

De eerste Bretonse oesters en een visje vergezeld van een ijskoude witte wijn zijn zo verorberd.

Morgen blijven we hier om de omgeving te verkennen.

Het is nog licht als we teruggaan en er nog maar net water onder de bijboot staat.

De bijboot ligt inmiddels op een soort betonnen balken die hier aan de kade zijn verankerd.

Als de enige echte schipper lukt het Hilco de boot weer in goed vaarwater te krijgen en pikt hij me op aan de hellingbaan van de kade. Wat een luxe !

Het is nog licht als we in slaap vallen met het ruisen van de zee onder ons hoofdkussen.

Het was anderhalve dag met de verre lokroep van de Kelten.

De drooggevallen baai bij Sauzon.

Sauzon. Wat mooi.

Met een lange baai naar binnen en waar wij op voldoende diep water in de buitenbaai liggen.

Honderden bootjes liggen bij eb in de blub, scheefgevallen en aan lange  kettingen verankerd.

Daartussen kimkielertjes die hoog op de poten over de drooggevallen baai uitkijken.

Het is een paar dagen niet gelukt een internetverbinding te krijgen, dus moet er wat achterstand in het logboek weggewerkt worden.

Het weer is schitterend en de temperatuur is heerlijk. Niet te warm, zodat je ook nog wat kunt ondernemen.

Alhoewel het is hier zo mooi, dat je dagen in je boot om je heen kunt kijken zonder je te vervelen.

Het is rustig in de baai, er zijn zo'n 15 a 20 boeitjes om aan te beleggen, dus druk is het niet.

We kopen heerlijke dingen in voor de lunch, want ja, het is toch echt afzien aan boord van een zeilboot.

Het flesje wijn staat al een paar uur koud.

Uitgebuikt na de lunch kijken we op ons gemak rond in Sauzon.

Wat echt opvallend is, is dat hele families met elkaar op vakantie zijn en uitgebreid samen tafelen.

In meer dan de helft van de gevallen zie je drie generaties aan de maaltijd; in Nederland is dat toch anders.

Wel erg leuk, want je ziet dat iedereen het erg naar zijn zin heeft. Zelfs de pubers hebben lol.

In de Nouvelle Coincidences Galerie zien we mooi werk van Vanessa Fanuelle.

Leuk om eens een keer geen zeegezichten en bootjes te zien op schilderijen.

Ik heb een goed gesprek met de galeriehoudster, die in de herfst en de winter  een galerie in Parijs runt.

Ze wil graag werk van me zien en ik beloof haar te informeren als mijn nieuwe website klaar is.

We bespreken een tafeltje voor vanavond laat bij Cafe Restaurant de La Cale.

Over hoe het was zal ik geen verslag doen, maar wat we op de bordjes voorbij hebben zien komen zag er veelbelovend uit.

Het was een Sauzonnige dag.

Ja, het is echt afzien op zo'n zeilboot

Beetje fris als we op weg gaan naar Crouesty, ruim 15  mijl verder op het vasteland.

Niet dat we veel zin hebben om van ons mooie eiland Belle Ile weg te gaan, maar we moeten tanken.

Ook wil Hilco wil graag de Navionic kaart van dit zeilgebied hebben.

In Falmouth konden ze ons daaraan niet helpen en op de Scilly's hebben we alleen de ontbrekende papieren kaarten kunnen kopen.

Crouesty heeft  een enorme Marina, met 6 afzonderlijke basins die vol boten liggen.

We vermoeden dat ze ons hier wel kunnen helpen.

Het is bijna laag water als we bij de Golf van Morbihan aankomen en we slippen de aanloop naar de Marina binnen.

Wat een enorm aantal boten. Echt teveel en niet fijn na de rust op Belle Ile.

De kade is zeker 3 kilometer lang bezaaid met eethuisjes, terrasjes en winkels en het is er enorm druk met flanerende mensen. 

Je brein moet echt even bijstellen in deze drukte.

Maar.......... Hilco vindt de Navionic kaart die hij zocht en feitelijk voor een nog veel groter zeilgebied.

De kaart voor heel Europa  kost 238 euro, dus we kunnen nog even doorzeilen als het moet.

We kijken wat rond en gaan bijna op een drafje terug naar de rust van Pietertje2.

Naar de Golf van Morbihan komen we abslouut nog terug, naar Crouesty alleen als het moet.

Het was een schipperdag met grote zeekaart.

Le Palais met de Citadel van Vauban

Even na 12.00 uur gaan de trossen los; er staat net genoeg water bij de havenuitgang om weg te komen.

Zeer zonnig en een beetje benauwd weer.

De voorspelde onweersbuitjes zouden best wel eens kunnen losbarsten.

We gaan lekker terug naar Belle Ile, maar nu naar de haven van Le Palais.

Voor a.s. woensdag is er wat meer wind en voor donderdag is een dag regen voorspeld.

Oppassen dat we niet verbranden, dus faktor 30 wordt ruimschoots gesmeerd.

We zijn heel blij met dit fantastische weer.

In Crouesty spraken we de buurman van de boot naast ons, die net 14 dagen vakantie erop had zitten. 

Hij woont in Nantes en zijn vaste ligplaats is in Crouesty.

Het schijnt bijna twee weken geregend te hebben in Zuid Bretagne, dus we hebben het geluk aan onze kont hangen deze reis.

Goed weer in Zuid Engeland, heerlijk weer op de Scilly's en de zon meegenomen. naar Zuid Bretagne.

Om 16.30 varen we Le Palais binnen, waar het een drukte van belang is.

De Citadel van Vauban kijkt als een stuurs bolwerk op de haven neer.

Zowel aan stuurboord als aan bakboord liggen er moorings en de havenmeester helpt - volkomen terecht - met het beleggen van alle  jachten, want dat is niet eenvoudig hier.

De neus van Pietertje 2 ligt naar de kade en de havenmeester voert onze landvast door een dikke ketting aan de kademuur.

De achterlandvast wordt belegd aan een grote mooring waaraan nog een boot en soms twee boten liggen.

Als je wegwilt en je buren blijven liggen, helpen ze je altijd met het losmaken.

Vanwege de stroom die er staat perst de havenmeester met zijn bijboot de nieuwkomers er soms tussen, maar het gaat prima en er is uiteindelijk toch voldoende ruimte tussen de stootwillen van de verschllende boten.

Ineens horen we een keiharde toeter en klinkt er gejuich van de kade en van sommige bootjes in de haven.

Met hoge snelheid komt er een enorme ferry binnenvaren en staan er hoog aan dek allerlei mensen te zwaaien en te roepen.

Het ziet er heel feestelijk uit, een soort Titanic gevoel, zeg maar.

Het fenomeen blijkt zich een aantal keer per dag te herhalen en de ferries varen op Vannes in de Golf van Morbihan, op Lorient, op Queberon  en nog een plaats, die ik nu even kwijt ben.

Ze varen zo hard, dat je de eerste keer echt denkt dat ze de kade eruit zullen rammen.

Op de een of andere manier veroorzaken ze relatief weinig golfslag, dus zullen niet zoveel diepgang hebben.

Hilco pompt de bijboot op en via een kruip door sluip door van allerlei landvasten aan moorings word ik ( jawel ! ) als een prinses naar de kant geroeid.

De oefeningen op het roei-apparaat thuis hebben spierballen opgeleverd zo te zien; ze zijn een lust voor het oog.

Voor 13 euro eten  we een heerlijk menuutje.

Super vissoep, mosselen met frietjes en Ile Flottante, waarvan het eiwiteilandje met de heerlijke Bretonse  caramel au beurre salé gezellig over de rand van het schaaltje hangt. 

Terug op Pietertje2  zijn we echt blij weer op Belle Ile  te zijn.

Le Palais heeft een niet te grote en  zeer gezellige haven en bij slecht weer kan je ook nog binnen liggen achter het sluisje.

Het was een dag met een overhangend  zoet eilandje.

Pietertje 2 beneden in de haven van Le Palais

Alweer een mooie dag.

Deze constatering is nooit te saai om op te schrijven, althans dat vind ik.

Na een yoghurtje landen we met de bijboot op de hellingbaan van de kade en wandelen vervolgens  om de binnenhaven achter het sluisje.

Die loopt behoorlijk ver door en er ligt vol met vooral lokale bootjes.

We besluiten de Citadel van Vauban te bezoeken.

Rond 1594 is op bevel van Hendrik II door de architect  Vauban met de bouw gestart.

Vauban ontwierp  veel beroemde militaire complexen.

Het is een imponerend bouwwerk dat hoog boven Le Palais gelegen het stadje domineert.

Na de zevenjarige oorlog    (ook de Ruyter en Tromp vochten hier 5 dagen mee)   is de Citadel lang in handen van de Engelsen geweest.

Zij raakten het pas in 1763 door het verdrag van Parijs weer kwijt.

Het is behalve als militair bolwerk ook lang een gevangenis geweest en de Citadel heeft tot 1960 als kazerne gefungeerd.

Nu is er een museum over de historie van Belle Ile  en een luxe hotel in gevestigd.

We bezoeken het museum, bekijken de kasematten  en maken de prachtige hoge wandeling rond de Citadel.

Mooi om onze boot ver beneden  in de haven te zien liggen.

Onze pastis op het terrasje smaakt heerlijk en de visjes  zijn supervers.

Er liggen hier maar een paar vissersbootjes, maar de hoeveelheid die ze aan land brengen is heel divers en toereikend voor al die lekkerbekken op het eiland.

Het zal niet meevallen om afscheid te nemen van Belle Ile, het eiland dat haar naam meer dan waard is.

's Avonds nog even genoten van " de Titanics " van rederij Compagnie Oceane.

Na negen uur is dat afgelopen en wordt het stil in de haven.

Het was een zonnige dag op Belle Ile.

Juichende mensen als "de Titanic" arriveert in Le Palais

De dag begin wat grijzig, maar het zonnetje lijkt het van de wolken te gaan winnen.

Er staat een windje, maar nog niet de voorspelde BF 4-5.

Rond 10.30 lossen we de landvast voor en helpt de havenmeester ons bij het loskoppelen van de mooring.

De bijboot is aan dek gehesen, dan hebben we daar geen last van onderweg.

Heerlijk....zeilen.  Daar hebben we zin in na al dat motoren bij weinig wind.

Omdat ze morgen regen voorspellen hebben we besloten om Quiberon aan te doen, dat ingeklemd op het schiereiland tussen de Baai van Quiberon en de Atlantische Oceaan ligt.

Er staat hier op sommige plekken in de baai  een hele vreemde stroming;  soms vaar je bijna achteruit of wel ligt de boot praktisch stil en dan ineens staat de stroom vol mee en klok je ruim 6 knopen.

Al die rotsformaties  en enorme verschillen in diepte doen vreemde dingen met het water.

Maar, we zeilen !

Het is heerlijk weer en de barometer blijft hoog staan.

We kunnen ons bijna niet voorstellen dat het hier kan regenen.

Even voor de haveningang doeken we de zeilen op, vinden een goeie plek aan het bezoekersponton en meren af aan een Engelsman.

Als we op de kade lopen valt de baai al bijna droog; het verval zal hier ca. 9 meter zijn schatten we in.

Terug op de boot krijgt onze engelse buurman bijna een rolberoerte als er een enorm zeiljacht  weer  aan óns wil afmeren.

De ZW wind neemt flink toe en zou zijn boot met de 2 boten eraan vast, veel te hard tegen de steiger drukken.

Gelukkig accepteert de nieuwkomer onze argumenten en zoekt een andere plek.

Daarna wil een enorme stoethaspel aan ons afmeren; het lukt hem maar net  om schadevrij weg te varen.

Tot slot  arriveert er een roestige stalen zeilboot, waarvan mevrouw  op de voorplecht staat met een te kort touw en niet weet wat ermee moet gebeuren.

Gelukkig grijpt de havenmeester in en stuurt ze naar een andere ligplaats.

Verder doen de havenmeesters hier niet zoveel.

Ze varen onzeker rond en zijn blij als de zeilboten zelf een plek veroveren aan het ponton.

Dat was in Le Palais wel anders.

Daar runnen een vrouwelijke en drie mannelijke havenmeesters de haven.

De mannen noemden haar  liefkozend "wonder woman" , een naam die ze verdiende.

De hele dag sjeesde ze staande aan de helmstok  (dat doen de Bretonners hier) supersnel  in de dinghy door de haven.

Waarschuwde iedereen voor in- en uitgaande  ferries, kroop als een duveltje in een doosje tussen alle landvasten door om de boten te beleggen en commandeerde waar nodig iedereen in het gareel.

Haar collega's vonden het allang prima; ze zag er erg leuk uit en "wonder woman"  nam hen  veel werk uit handen.

Al met al hebben wij  het ondertussen hardstikke druk om huis en haard schadevrij te houden.

De rust keert weer als een Franse solozeiler zijn kleine bootje aan ons belegd en de schemering valt.

Het was een dag met behoefte aan een Vauban bolwerkje.

En altijd de zee op je netvlies

Het kan toch...regen.

Vannacht begon het al, maar het is nu echt grijs en nat buiten.

We slapen uit, meuten met koffie en koekjes en lezen ons suf.

Volgens de berichten gaat het ergens in de middag droog worden, we zullen zien.

Het klaart inderdaad wat op en we lopen naar het havenkantoor voor de laatste berichten.

Die zijn niet fijn.

Morgenochtend nog regen,  maar de BF 6 met windstoten tot BF 8 staat ons nog veel minder aan.

Dat wil zeggen, voor  wat betreft de plek waar we liggen.

Inmiddels is er vanochtend nog een 46 voeter extra aan ons afgemeerd en met de verwachte toenemende wind

wordt het knarsen tussen de boten en blijft er morgenochtend van de stootwillen van de buurman niets over.

We bepleiten een andere plek in het Havenkantoor, maar in eerste instantie geven ze geen sjoege.

Als ik wijs op een lege box, die dat gisteren ook al was en Hilco zegt dat we dan naar Crouesty zullen gaan, wordt een telefoontje met de eigenaar gepleegd.

Hiep hoi, die blijft vannacht weg en wij mogen naar box J55.

Als het inderdaad morgenochtend gaat spoken liggen we er meer dan prima.

Onze engelse buurman besluit ter plekke dat hij wél  vertrekt naar Crouesty, iets waar hij vanochtend ook al aan dacht.

Afgemeerd in J55 lekker aan het electra en de watertank gevuld met prima water.

We testen het water tegenwoordig vantevoren.

Onderweg hebben we een keer enorm veel chloor in het water gehad en daar kan de watermaker niet tegen, waardoor het hele systeem gespoeld moest worden.

Al doende leert men, dus tegenwoordig, eerst proeven.

We kijken wat rond in Quiberon. Het plaatsje is eenvoudig en niet bijzonder mooi.

De baaien en de stranden zijn prachtig en super Bretons.

Al eeuwen worden in de baai van Quiberon veel sardines gevangen en verwerkt.

Er staat hier ook een grote conservenfabriek die je kunt bezoeken, maar dat lijkt ons niets.

We hadden graag fietsen gehuurd , maar het weer is er helaas niet naar.

Zojuist in een van de weinige restaurantjes hier gegeten.

Hilco aan de gegrilde sardientjes en ik een risotto met vis. 

Hij vindt ze niet lekker, niet mooi schoongemaakt en bijna verbrand, waardoor ze nogal bitter zijn.

Mijn risotto is gewoon lekker.

Het toetje maakt veel goed en aan de fles wijn markeert niets.

In de miezer lopen we terug naar Pietertje2 en drinken onder de opgezette cabrioletkap nog een kopje koffie.

De temperatuur is nog steeds hoog en het is zelfs een beetje benauwd.

Het was geen lekkere sardines dag.

De mooie oude binnenstad van Vannes

De harde wind met windstoten is niet gearriveerd vannacht, dus  we hebben heerlijk rustig geslapen in ons boxje.

Hilco trommelt me om 9.00 uur uit de kooi en stelt voor om naar Vannes gaan.

Daar kan je alleen overdag en met hoog water binnenlopen, binnen een relatief korte periode.

Ze draaien uitsluitend tijdens kantooruren, dus als het water toevallig vóór 9.00 uur of ná 18.00 uur hoog is en je wilt aankomen of vertrekken, dan lukt dat niet. 

O ja ...en de havenmeesters hebben lunchpauze van 12.00-15.00 uur.

Het is grijzig, maar heel zacht weer.

De wind is ruim, NE 12 knopen, dus we hebben het lekker bezeild tot aan de Golf van Morbihan.

Daar stroomt het enorm, dus zal eenmaal in de Golf de motor wel bij moeten staan. 

Onderweg komen we er achter dat we moeten opschieten.

Uiterlijk 13.15 uur moeten we binnen zijn, anders moeten we terug en liggen we met een beetje pech in het bij eb droogvallende geultje naar Vannes.

Eenmaal in de Golf zet Hilco de motor flink bij, want droogvallen  is zijn eer te na.

Vannes is een prachtig stadje met een beroemde oude  binnenstad.

Mooi die Golf van Morbihan, een enorme binnenzee die vol ligt met groene eilanden en rotsen en vooral ook heel veel bootjes.

Er zijn veel Neolitische nederzettingen met dolmen en menhirs uit de periode 5000-2000 voor Christus, dus het gebied wordt al heel lang bewoond.

Het eilandje Cairn schijnt prachtig bewerkte megalitische dolmen te hebben, die op een heuvel (le petit mont)

in een tempelachtige vorm zijn neergezet.

We kunnen ons zo voorstellen dat de rijke Parijzenaars hier ook graag een vakantieverblijfje willen hebben.

Het gaat lukken en we halen net de laatste brug, die gaat draaien  als we aan komen varen.

Langzaam vaart Pietertje2 via de smalle aanloop naar het haventje, dat midden in Vannes ligt.

Box 31 die de havenmeester ons toeriep is bezet (organisatie in Frankrijk blijft moeilijk), dus we beleggen maar aan de overkant, waar wél een box vrij is. 

Even na 13.00 uur zijn we afgemeerd.

De lucht blijft grijs met dreigende zwarte wolken, maar de temperatuur is heerlijk en het is nog steeds droog.

We wandelen wat rond, eten mosseltjes en bezoeken de prachtige oude  binnenstad vol vakwerkhuizen.

Er is braderie, dus het is een drukte van belang.

Als we aan een glaasje Ricard zitten horen we dat er vanavond een concert vlakbij het VVV is.

Onze boot ligt daar schuin tegenover, dus dat krijgen we mooi mee.

We hebben een leuk gesprek met mensen uit Soest die hier in de buurt kamperen.

Niet om 20.00 zoals gepland, maar om 21.00 uur staat er een orkest opgesteld, van zo'n 50 man.

Ze blijken generale repetitie te houden voor het festival van traditionele Bretonse muziek in Lorient, dat deze maand plaatsvindt. 

Veel oude instrumenten, 10 doedelzakken en veel slagwerk.

De eerste compositie die ze spelen is van een van de orkestleden.

Degene die het concert inleidt verteld dat er op enkele conservatoria nog steeds opleidingen zijn waar klassieke Bretonse muziek wordt onderwezen.

De dirigent is jong, ik denk niet ouder dan 25 jaar en dirigeert superstrak.

Nou, zo kom je dus wel in de sfeer van Bretagne.

Als de wolken steeds dreigender van kleur worden, lopen we terug naar het piepkleine steigertje waaraan Pietertje2 ligt afgemeerd.

Het was een dag in Bretonse toonzetting.

Stilte in de kathedraal St. Pierre

Het regent pijpenstelen en dat is vannacht al begonnen.

Tegen 11.00 uur is het even droog en net als we boodschappen willen gaan doen arriveert de volgende lading plensregen.

Even gewacht, maar we besluiten het weer te trotseren en nemen de paraplu mee.

Ik geef niet om winkelen, maar nu is het wel leuk en ik scoor een prachtige en handige tas, waar ik erg blij mee ben.

De gratis wifi van het havenkantoor werkt niet (dat is in Frankrijk  heel vaak het geval), dus koop ik  een pasje bij het VVV voor een paar uur.  De foto's moeten hoognodig in het logboek.

We keutelen zo'n beetje tussen de buien door  en maken een deel van de avondmis mee in de St. Pierre, de grote Kathedraal van Vannes waaraan van de 13e tot de 19e eeuw is gebouwd. 

Mooi kerkorgel en een goeie voorzanger.

Fijn even die stilte in het toch wel drukke Vannes, dat 50.000 inwoners telt.

Vanavond geen uitgebreide maaltijd, niet aan boord en niet in Vannes.

Met al dat Franse geschrans moeten we even een maaltijd overslaan, anders raakt ons systeem enigszins overbelast.

Het regent en regent en het koelt enorm af. 

We raken wat in de war van de tegenstellingen tussen  de gribfiles en de meteoberichten..

We hopen dus maar dat de meteoberichten juist zijn, want die geven veel beter weer dan de gribfiles.

De gribfiles geven tot en met maandag veel wind op; de meteo weinig wind en redelijk weer.

Eerst morgenochtend maar afwachten.

Het was een misdag.

Tuin omringd door de Tour du Connetable

Jeetje wat was het een koude nacht.

Normaliter hebben we voldoende aan ons fleece dekentje, maar nu moest er een slaapzak bij.

Maar...na regen komt zonneschijn !

Het is opgeklaard en lekker warm als we om 9.00 uur in het zonnetje in de kuip aan de koffie zitten.

We moeten zo langzamerhand onze terugreis een beetje gaan plannen,  er rekening mee houdend dat je altijd wel een paar dagen verwaaid kan komen te  liggen.

Als we echter de gribfiles en de meteoberichten vergelijken,  spannen die ineens samen en geven eenzelfde beeld.

Veel wind de komende twee dagen en vanmiddag weer kans op buien.

We besluiten in Vannes te blijven.

Om met windkracht 5-6 ergens in een baai op eigen anker rond te zwalken of gedubbeld aan een bezoekersponton te liggen omdat iedereen een veilige haven zoekt, is niet echt aanlokkelijk.

Ons steigertje is wel piepklein en meters te kort, maar we liggen er prima.

Met de buien in het vooruitzichten gaan we lekker inkopen doen om aan boord te koken.

Wat is dat toch heerlijk op een vroege zondagmorgen.

Krokant verse stokbroodjes bij de bakker en alle taartjes worden in mooie doosjes met strik verpakt. 

In Vannes is een enorme markthal, waar ongeveer alles wat ooit rondliep of zwom, groeide of aan bomen hing te koop is. Supervers en het ruikt er naar heerlijke kaasjes en andere zaken

We verheugen op een soortgelijke  markthal die in het centrum van Rotterdam is gepland en waarvan de bouwput al klaar is.

Als ze daar nu ook nog van die lekkere dingen gaan verkopen komt het helemaal goed.

We maken een lange wandeling door de prachtige openbare tuin van Vannes, die ommuurd is door de 14e eeuwse stadsmuur de Tour du Connetable.

We lunchen lekker buiten in de kuip en zien even na 14.00 uur de wolken samenpakken.

De wind neemt flink toe en we vermoeden  dat het in de Golf inmiddels aardig zal waaien; zelfs hier buigen de boomtakken flink in de wind en beginnen her en der wat verstagingen te tinkelen.

Het zou morgen wel eens een museumdag kunnen worden.

Inmiddels is het 19.30 uur en komen de heerlijkste geuren uit ons oventje.

Om  20.15 is de bretonse poulet ongeveer gaar en ik ga zo aan de slag met lekkere groentjes, zoals onze Belgische buren dat altijd zo mooi zeggen.

Het was een dag met samenspannende weerberichten.

Pietertje1 op de Pietertje 2 op maandag in Vannes

Het leek vannacht wel of we onder de Niagara Falls lagen.

Ik heb zelfs alle ramen gecheckt op lekkage, zo ging het tekeer.

Als dat water richting Nederland komt kan je de zandzakken maar beter klaarzetten, dus julllie zijn gewaarschuwd.

Volgens de berichten gaat het pas morgen echt opknappen, maar dan ook echt.

Een weekje met  volop zonnige dagen en temperaturen die oplopen naar 27 - 29 graden.

Vanochtend vroeg voordat ik weer terug de kooi in dook was het stralend zonnig.

Inmiddels zijn er wat wolken en er staat nog steeds een behoorlijk windje.

Een plan voor vandaag hebben we nog niet.

We hebben zojuist een bezoek aan het museum van Vannes gebracht, waar een tentoonstelling is van de Franse beeldhouwer Etienne Martin, overleden in1995. We kennen zijn werk niet, maar het is een echte beeldhouwer. Hij werkte veel in hout, maar niet als een veredelde houthakker wat je zo vaak ziet.

Autonoom sterk werk en eigenlijk nog heel eigentijds.

Doet een beetje aan het werk van Brancusi denken, ook op mooie zelfgemaakte sokkels, maar dan grofstoffelijker.

We hebben ervan genoten en het museum zelf is gevestigd in een prachtig hoog en oud bouwwerk in de oude binnenstad. 

Op weg naar Pietertje2 hoor ik ineens iemand prachtig op een Kora (afrikaanse grote luit met aan 2 kanten snaren) spelen.

We hebben veel koraspelers in Mali ontmoet en het roept gelijk gevoelens van heimwee op.

Mali met de fulani, de dogons, de toearegs en nog veel meer stammen die daar al eeuwen samenleven.

We waren er 5 jaar terug en hebben in de buurt van Timboektoe het "Festival au Desert" meegemaakt.

Samen met geweldige musici en  's nachts  schouder aan schouder met de toearegs met je kont in het zand.

Ook verplicht een tulband op tegen het woestijnstof, waarmee je 's morgens een kwartier staat te worstelen om die 5 meter lange strook stof goed om je hoofd en hals te krijgen.

Zand tussen je tanden, zand in je haar en verder overal waar het maar kan gaan zitten, geen douches en 's morgens de tent uitkomend ontdekken dat ze naast de tent een schaap hebben geslacht dat in de struiken hangt en waarschijnlijk 's avonds taai en zanderig je hoofdmaaltijd zal zijn.

Maar.....heel veel heimwee .....naar de ruimte van de woestijn, de ongelofelijke sterrenhemels, de geluiden van de honderden prachtige witte slanke kamelen en de paardjes waarmee de nomaden in grote aantallen naar dit bijzondere festival komen. Maar vooral MUZIEK met hoofdletters.

De toearegmannen kunnen prachtig dansen en zingen de blues uit de hemel in hun lange djellaba's.

De vrouwen dansen ook, maar die mogen niet zingen. Wel begeleiden ze vaak de dansers  op kalebassen.

De enige Malinese vrouw uit deze streek  die wél zingt, is  "de nachtegaal van Timboektoe" Kaira Arbi.

Een kleine vrouw met een dijk van een stem, die toen ook optrad. 

De toearegmannen bedekken hun gezicht, de vrouwen niet.

Er zijn prachtige vrouwen bij met mooie sierraden in hun haar en met kohl  opgemaakte diepzwarte ogen.

Ons is verteld dat de toearegmannen hun gezicht bedekken, om eventuele emoties bij het zien van mooie vrouwen niet kenbaar te maken.

Dat intrigeert me en spreekt me veel meer aan dan andersom, waarbij de vrouw zich zo nodig moet bedekken om de man niet in verleiding te brengen.

Het is feitelijk een bevrijdingsfestival dat de Touaregs bij Essekane, midden in de woestijn in de buurt van  Timboektoe van de regering mogen vieren.

Dit omdat ze de wapens hebben neergelegd, na hun jarenlange strijd wegens het niet erkennen van grenzen vanwege hun nomadische bestaan.

Ze zijn bijzonder aardig en hun mierzoete thee doet het glazuur van je tanden springen.

Sterk en trots volk zoals ze aan komen rijden, hoog op hun kamelen, vrouw en kinderen vaak achterop.

Pezig en schoon en in hun mooiste kleren vanwege het feest.

Ondanks dat Mali ook toen een negatief reisadvies had, is het een van onze mooiste reizen zonder problemen geweest.

We  "waren"  muziek na deze reis, waar elke dag voor ons werd gespeeld en gezongen in de mooiste West-Afrikaanse traditie.   Heimwee !

De CD die we in Vannes van  de koraspelende Cheick Tidiane Dia hebben gekocht is mooi en heet Harmattan. 

De lucht is inmiddels aardig aan het schoonwaaien, dus het betere weer lijkt er inderdaad aan te komen.

Om 21.00 wandelen we de binnenstad in voor een maaltijd en dat lukt.

Het was een dag in Malinese toonzetting.

Samen aan de mooring toen het nog gezellig was

Er is vannacht een wonder gebeurd met de barometer, d.w.z. dat deze van 1012  naar 1027 Mbar is gegaan.

Dat ziet er goed uit.Vandaag trekken we verder, maar we hebben geen haast.

Het water is pas vanmiddag hoog en de eerste  brug draait om 14.30.

We doen uitgebreid boodschappen voor de lunch en voor  vanavond in Les Halles, zodat we bij aankomst kunnen koken.

Hoedic is ons plan. Het eiland heeft een kleine haven en je kunt op een paar plekken ankeren.

Om 14.20 gooien we de trossen los van de kade die vernoemd is naar Eric Tabarly, de beroemde inmiddels overleden Franse zeiler.

Het wordt filevaren zo blijkt en het kanaaltje naar buiten richting brug ligt vol met dobberende en stapvoets varende bootjes.  De brug blijkt regelmatig weer dicht te gaan om het autoverkeer niet volledig stil te leggen.

Het duurt ruim een uur voordat we de brug zijn gepasseerd en de Golf van Morbihan voor ons ligt.

De zon schijnt en er staat een stevig beetje fris windje.

Met de wind pal tegen staat de motor bij en hebben we alle tijd om de omgeving van de Golf met tientallen prachtige groene eilandjes te bekijken.

Als we eenmaal uit de Golf zijn kunnen we zowaar lekker zeilen in de baai van Quiberon, richting Hoëdic.

De temperatuur is zo'n 24 graden, dus je hoort ons niet klagen.

Om 18.30 zijn we voor de haveningang.

Het eiland ziet er interessant en ruig uit, met mooie duinen en wat strandjes.

De havenmeester dirigeert ons in zijn bijboot naar een grote mooring, waaraan inmiddels al zo'n 10 zeilboten liggen, allemaal met hun neus naar het midden en voert de landvast door de ring van de mooring.

Ik ga aan het koken en voordat we aan de maaltijd zitten, zijn er nog 4 boten aan de mooring afgemeerd en is de cirkel met boten rond; we zijn  er   een beetje beduusd van, maar het ziet er wel bijzonder uit.

Maar, het kan erger.

Er komt een Ovni aanvaren met een kleine geblondeerde Franse schreeuwlelijk op de voorpunt.

Ze wil er perse ook tussen en ondanks dat iedereen in de cirkel protesteert en ook de havenmeester zijn best doet om de Ovni een andere plek te geven, madame wil niet.

Niet op anker en niet aan de andere mooring waaraan uitsluitend één motorbootje ligt.

De Ovni vaart rondje na rondje om onze cirkel van boten en haar stem snerpt door de haven en boort zich in onze hersens.

De havenmeester en twee schippers van de boten in onze cirkel geven het uiteindelijk op en met enorm veel gedoe wringt de Ovni zich er ook nog tussen.

Helaas kan de schipper niet goed varen, dus het duurt wel even voordat de rust is weergekeerd.

15 boten aan een mooring, dat moet toch een record zijn !

Schippers, u bent gewaarschuwd, zie je een Ovni en snerpt er een blonde kleine heks doordringend op het dek, maak dat je wegkomt !

We eten lekker buiten in de kuip en duiken vroeg de kooi in

Totdat...

Ik schrik om 1.00 uur wakker  van vreemde geluiden en hulpgeroep en vlieg naar het luik.

Bounty eiland is veranderd in Hell Bay.

Wat blijkt, de wind is gedraaid en toegenomen en staat volop in de havenopening te blazen. 

De schepen met wind en stroom op de kont dansen - allemaal op verschillende hoogtes - zeker een meter op en neer en dringen langzaam op een kluitje naar voren.

Iedereen is aan dek en probeert met handkracht de schepen uit elkaar te houden, wat heel gevaarlijk is met die dansende voorpunten.

Het ziet er spookachtig uit.

Overal zaklantarens en hoofdlantarens die bijschijnen.

Wij en onze buren links en recht hebben het geluk dat we voldoende lijnen aan boord hebben en dat Hilco bij aankomst al extra springlijnen  had gezet, die in deze situatie absoluut noodzakelijk blijken.

Hilco zet het deklicht aan en nu is pas duidelijk hoe erg het is.

Preekstoelen in elkaar geschoven en onder zeerelingen door, kapotte zeerelingen, gebroken landvasten en de kluit boten danst maar op en neer, soms met de masten tegen elkaar slaand. 

Oorlog op het water !

Het wonderlijke is dat het heel lang duurt voordat er echt aktie wordt ondernomen.

De meeste mensen  staan apathisch en vol ongeloof te kijken naar wat er plaatsvindt en verder dan proberen de boten zoveel mogelijk uit elkaar te houden komt het niet.

Pas als de onstane schade bij ons deklicht duidelijk wordt proberen sommige boten achteruit uit de cirkel weg te varen, maar alles zit vast en in elkaar. 

Lijnen worden doorgekapt  en er heerst chaos.

Na 20 minuten zijn er 4 boten vrijgevaren, die we langzaam in het donker zien verdwijnen.

Niemand weet op dat moment waarnaar toe en het is droevig, daar in de haven van Hoëdic.

Als we denken dat we het hebben gehad en de adrenaline in golven door de haven stroomt, komt er een boot langsvaren waarvan de schipper roept dat hij panne de moteur heeft.

Weer iedereen aan dek en we zien de pechboot langzaam richting strand en basaltkeien drijven.

Paniek en niemand weet zo snel hoe dit aan te pakken, totdat we de mevrouw aan boord van het wegdrijvende schip in de verte  horen roepen of er dan echt niemand is die iets kan doen.

Hilco is bezig ons motortje op de bijboot te zetten, maar er varen gelukkig ook  al een paar andere  bijbootjes naar het onfortuinlijke schip.

Op het strand lag vanmiddag een drooggevallen catamaran, die nu vanwege het hoge getij weer drijft.

Het lukt de schipper een lijn naar de catamaran te gooien, maar dat is helaas maar een tijdelijke oplossing en de lijn is ook te kort dus biedt uiteindelijk geen echte,oplossing.

Het schip met motorpech ligt inmiddels gedeeltelijk op het strand dat hier gelukkig stijl oploopt, waardoor niet het hele schip erop schuift en dan muurvast zou liggen.

Er worden diverse landvasten aan elkaar geknoopt en de enorme tros wordt in een bijboot naar onze cirkel gevaren.

Hilco roept dat ze die aan hem moeten geven, omdat we een electrische winch hebben en hij  dan in ieder geval kan proberen de boot vrij en weer op dieper water te trekken.

Volgens mij verhoort Onze Lieve Heer de vele schietgebedjes die in de haven opstijgen.

Heel   langzaam lukt het Hilco - steeds als er wat ruimte op de lijn komt - het schip  vrij te trekken van het strand en klinkt er een hoeraatje in de haven als het weer doet wat hoort.......drijven.

Besloten wordt om het schip  met hulp van duwende en trekkende bijbootjes naar de cirkel terug te brengen en daar weer af te meren

Het lukt uiteindelijk en om 3.30 uur knip ik het deklicht uit.

We gaan van weeromstuit de situatie analyseren en lezen wat met een beker thee.

Slaap hebben we nog even niet.

Als we eenmaal naar de kooi gaan blijft het onrustig in ons hoofd.

Het was een dag met een nacht in Hell Bay.

De duinen van Hoedic.

We zijn vroeg wakker en Hoëdic is weer een bounty eiland.

Blauwe lucht, stralend zonnig en heerlijk warm.

De bijboot brengt ons naar het strand, waar we een heerlijke lange wandeling door de duinen maken.

Het is hier intens stil en vredig en Hoëdic doet een beetje aan de Scilly's denken.

We bezoeken het prachtige zeemanskerkje van Port de L'Argol .

Het heeft een hemelsblauw mooi beschilderd houten gewelf en er hangen allerlei bootjes in de nok.

Het wonderschone kerkhofje ligt ernaast en op bijna alle graven liggen verse bloemen.

Over bloemen gesproken.

Dit hele eiland ruikt heerlijk zoet en we kunnen de bloemige geur niet thuisbrengen op basis van wat we hier aan bloemen en planten zien staan. Zo'n geurig eiland zijn we nog niet tegengekomen, maar het is heerlijk.

We doen boodschappen in het dorpje en tuffen weer terug naar Pietertje 2.

De cirkel aan de mooring begint zich al weer te vullen en naast ons is een motorboot belegd, die niet eens heeft gecheckt of zijn stootwillen wel goed hangen.

De franse schipper draaft in een (te) piepklein zwembroekje (niet doen mannen !) nerveus aan boord rond en kijkt niet op of om.

We zeggen gelijktijdig "wegwezen" , starten de motor en zijn binnen een paar minuten weggevaren.

karakteristieke huisjes en waterput in Houat

We besluiten vandaag ook het eiland Houat aan te doen, dat zo'n 5 mijl verder ligt.

Er staat amper wind dus, jawel, motoren.

We varen langs de prachtige goudgele stranden van Houat.

De zee is hier bezaaid met rotsen.

Het is in een nieuw vaargebied toch weer wennen,  om de werkelijke afstanden tussen de rotsformaties en die op de kaart goed in beeld te krijgen.

Als we het haventje  van St Gildas binnenvaren blijkt dit praktisch vol te liggen en besluiten we om in de mooie baai voor anker te gaan.

We vinden een prima plek en na een tweede ankerpoging liggen we als een huis.

Alweer brengt onze onvolprezen bijboot ons naar de wal, waar het wat lastig afmeren is en wandelen het dorpje in.

Mooie huisjes met prachtige blauwe luiken en oude waterputten.

Rustig rondgekeken en bovenaan de rotsen zien we Pietertje2 lekker in de zon dobberen.

Het gepenseelde afscheidscadeau van Belle Ile

Hilco oppert dat het misschien verstandig is om nu richting Belle Ile te gaan.

Het gaat flink afkoelen vannacht en er is mistvorming voorspeld, wat niet leuk is als je 's morgens vroeg wilt vertrekken vanuit een rotsig gebied.

Ik vind het prima, het is maximaal 2 uur varen en ik kan onderweg in onze cuisine aan de slag.

We hijsen de bijboot aan boord en het loopt tegen zevenen als we het anker ophalen bij Houat.

Het is een prachtige avond als we Sauzon op Belle Ile naderen en de zee is spiegelglad.

We laten het anker aan bakboord van de buitenbaai zakken en liggen in een keer goed.

Het eten smaakt heerlijk en Belle Ile geeft ons een van de mooiste avonden op zee als afscheidcadeau.

Water en lucht kleuren in alle tinten blauw en oranje.

Hilco herhaalt als een mantra " Pien wat is het hier prachtig en wat maakt me dat  gelukkig".

Ik heb daar niets aan toe te voegen en we zitten buiten te genieten tot het laatste streepje blauw ingekleurd wordt door de nacht.

Het was eilandendag.

Het bolwerk bij Port Louis,

We zijn vroeg wakker; Pietertje2 had vannacht een klotskont door de stroming, maar gelukkig zonder veel wind.

Het is flink fris als we om 7.30 uur het anker hijsen, half bewolkt en vochtig.

Richting Loc Tudy op Ile de Groix of richting Lorient op het vaste land, we zullen zien.

Het is zowaar goed bezeild en met 15 knopen NW wind en stroom mee schieten we behoorlijk op.

Als we Ile de Groix passeren en de vele mastjes in het binnenhaventje van Loc Tudy zien liggen, besluiten we door te gaan.

Even geen eilandjes vandaag !

In de Reeds lezen we dat er 5 marinas bij Lorient zijn, waarvan de 4 grootste dag en nacht aangelopen kunnen worden.

We besluiten voor Port Louis, omdat dit volgens dezelfde Reeds een vriendelijk en interessant stadje is.

Even puzzelen om de ingang te vinden die in een soort haakse bocht ligt, maar de havenmeester komt ons al tegemoet varen.

We krijgen een mooie box toegewezen waar  we om 11.30 uur afmeren en de havenmeester ons van harte welkom heet.

Het ziet er goed uit hier, leuke niet te grote haven,  een oud stadje bovenaan de kade en een groot bolwerk met lange en hoge muren dat de haven bewaakt. Het zou me niet verbazen als dat ook van de architect Vauban is.

We eten moules frites en nemen een lekkere sorbet toe.

Het wordt wat grijzig buiten en ik besluit om het logboek bij te gaan werken, waarin vanaf Vannes niet veel mee is gedaan.

Hilco doet de boodschappen en ik zit nu achter het toetsenbord.

Het is bijna 21.00 uur en Hilco gaat zo de biefstuk bakken; de salade heb ik al voorbereid.

Nou, hij bakt ze lekker bruin, die schipper van mij, we hebben heerlijk gegeten.

De dag is teneinde, het sprikkelt buiten en ik ga lekker aan een nieuw boek in de IPad beginnen,

Het was een dag op weg naar het vasteland.

"Onze dolfijn" kan geen afscheid nemen

Het heeft geregend vannacht, maar als we om 7.00 uur wakker worden zijn de buien opgelost.

Het is een zachte grijze ochtend als we een half uur later wegvaren.

Gisteren hebben we besloten om naar Concarneau te gaan.

Ze geven regen op dit weekend en dan is het leuk om in of bij een leuke plaatst te liggen en dat is Concarneau.

Ongetwijfeld toeristisch, maar dat is niet voor niets.

Ik realiseer me ineens dat we nu een goeie maand onderweg zijn.

Wat hebben we al veel gedaan, gezien maar ook heerlijk geluierd.

Het lijkt of we al veel langer onderweg zijn, maar het sijpelt wel door dat de terugweg voor ons ligt.

Uiteraard moet je die plannen, rekening houdend met ergens verwaaid te moeten liggen, maar we willen zo lang als mogelijk genieten in het geweldige Bretagne en van het meestal lekkere weer.

Als het zonnetje doorkomt kunnen de truien een paar uur uit.

Helaas staat in het begin de wind pal tegen, maar de laatste twee uur kunnen we zeilen.

Tegen 12.00 uur komt Concarneau in zicht.

De bezoekerssteiger lijkt erg vol te liggen, maar we varen helemaal naar achteren om te checken of er nog een plaats vrij is. Helaas, niets.

Rustig in zijn achteruit vaart Hilco terug; dat is best heel lastig met de stroom in deze haven en maximaal anderhalve meter speling  links en rechts van de boot.  Het gaat hem erg goed af gelukkig.

Ineens beginnen er mensen te roepen en te wijzen; wat blijkt ......er hangt een flinke dolfijn aan onze kont.

Hij is niet weg te krijgen bij de boot.

Waar Pietertje2 gaat, gaat de dolfijn.

Het is echt heel bizar en prachtig.

Hilco vaart heel langzaam om te voorkomen dat we het dier schade berokkenen.

Hij blijft tegen de boot aanliggen, zwemt rondjes en steekt zijn snuit regelmatig boven water en ademt luidruchtig uit.

Het  is een flinke, zeker 2 meter lang

Hilco meert van weeromstuit af aan een steiger aan de overkant, maar de dolfijn blijft in de buurt op een halve meter afstand van de romp en maakt prachtige duikbewegingen.

Allerlei mensen komen aanlopen en maken foto's.

Als Hilco de motor uitzet volgt er een laatste diepe duik en is hij weg, "onze dolfijn".

Ik noem ze meestal  wachtertjes, maar deze heeft ons wel erg mooi de haven binnengebracht.

Gelukkig vaart er een motorboot weg van de bezoekerssteiger en vinden we alsnog een prima plaats.

Gelukkig, omdat in de Reeds wordt ontraden om Concarneau op vrijdag aan te lopen omdat er dan veel boten van de beroemde zeilschool van de Glenan eilanden liggen, die op vrijdag de wisseling van zeilgroepen hebben.

We lunchen lekker in de kuip, terwijl het er inderdaad naar uitziet dat er regen op komst is.

We relaxen en doen een dutje, dat lukt altijd heel goed met al die zeelucht.

's Avonds verkennen we Concarneau, waar Bretonse muziek op de kades klinkt.

We vinden een restaurantje waar we perfect eten.

Foie gras (sorry, maar dat vinden we soms heel lekker !) en choucroute a la mer.

Zuurkool met een stukje zeebaars, een stukje vis die we niet kennen, een coquille, een langoustine en alles in een romige saus met een gestoomd aardappeltje erbij.

Thea....als het volgend jaar weer zo'n "zo zo " zomer is, moet je dus naar Bretagne voor de zuurkool !

De witte wijn is heerlijk en na de tarte tatin besluiten we om hier morgenavond ook te gaan eten.

Je moet wat met die voorspelde regen en we reserveren een tafeltje voor 20.30 uur.

Het was een dag met een dolfijn aan de kont van Pietertje2.

La Ville Close in Concarneau tussen de buien door

Het heeft vannacht geregend en er valt  nu een vette miezer .

Stikmistig buiten en we zijn blij dat we voor Concarneau hebben besloten.

Om de paar minuten blaast de brulboei voor de ingang van de haven haar waarschuwingssignaal.

Het is een naargeestig geluid.

Uiteraard hebben wij zeilend ook vaker die brulboeien meegemaakt, maar  ze houden je absoluut goed bij de les dat het oppassen geblazen is.

Wonderlijke taal dat Bretons. Een paar voorbeelden.

Port is Ar Porzh en Office de Tourisme is Ti An Douristed.

Ik krijg net een kopje koffie van Hilco en we zijn met onze gedachten bij onze vrienden in PP.

Inmiddels is het 13.00 uur, droog en het zou best eens kunnen dat de zon straks doorkomt.

De mist is in ieder geval aan het wegtrekken.

Konk-Kerne is de Bretonse naam van dit oude en beroemde stadje.

De houten (!)  stadswallen uit de 13e eeuw zijn halverwege de 14e eeuw vervangen door stenen wallen en het hele bolwerk is uiteindelijk door Vauban voltooid.

Het prachtige La Ville Close ligt op een eilandje in de stad en dit eeuwenoude gesloten binnenstadje is via twee toegangspoorten bereikbaar.

Concarneau, stad van de Bretonse muziek.

Er zijn altijd concerten en op de kade en in veel eethuisjes en cafe's is vaak live muziek.

De sardinebanken in de baai zijn inmiddels verdwenen, maar de stad kent een enorme tonijnproduktie.

Van 18-21 augustus  is hier het vissersfeest Festival des Filets Bleus, een naam die verband houdt met de blauwe netten die vroeger werden gebruikt om de vissen te lokken.

Wij zijn dan al vertrokken maar het schijnt een beroemd festival te zijn.

Helaas zijn de wolken terug en barst de regen in alle hevigheid los.

Tussen de buien door doen we de boodschappen en tijdens een bui kijken we wat rond buiten de oude binnenstad.

Er ligt inmiddels een cruiseschip in de baai en de gasten worden in gesloten oranje  tenders (ook een soort bijboot, maar ze zien er uit als een duikboot) naar de wal gevaren.

We lezen wat totdat we in de stortregen en onder de paraplu naar ons restaurantje "Le Belem" lopen.

De coquilles zijn super en we hebben nog nooit zo'n lekker kreeftje gegeten; een kleine soort, zachtjes gaar geknuffeld in een beetje saus en kort gegratineerd.

Voldaan lopen we terug over de uitgestorven kades, waar om 22.30 uur bijna niemand meer is en de muzikanten blijkbaar ook  lekker thuis voor de televisie zitten.

Dat kost de stad een hoop omzet, zo'n dag regen; normaliter zit alles vol met etende en drinkende mensen.

Het was onze eerste totaal verregende dag, maar wel met een lekker kreeftje.

En altijd klinkt er muziek in Concarneau

Gelukkig is het vannacht gestopt met regenen en de zon piept tijdens de koffie om 10.00 uur langzaam tevoorschijn.

Hilco heeft net wat lekkers voor bij de koffie gehaald; de temperatuur is zo'n 20 graden, dus niet slecht

We blijven vandaag nog hier en vertrekken morgen om 6.00 uur omdat we alleen maar met slack   (dood tij) door de

Raz de Sein kunnen.

We hebben stroom tegen bij vertrek, dus dat is nauwkeurig plannen.

Duimen jullie maar een beetje voor ons als we bij die lastige strook water arriveren, zo tussen 12.00-13.00 uur graag.

Voorlopig gaan we er vandaag een rustig en toeristisch dagje van maken, als het weer goed blijft.

De voorspellingen voor de komende dagen zijn goed, kalm weer, zonnetje wolkje en oplopende temperaturen aan het einde van de week.

Wat grappig Manja dat je over "Zout op mijn huid" schrijft in het gastenboek.

Ik had het er gisterenavond met Hilco over dat ik dat boek graag opnieuw wil lezen nu we in de omgeving uit het  boek liggen en....... het staat in mijn IPad.

Ik vond het destijds een prachtig boek over een zeer gepassioneerde verhouding.

We houden het droog vandaag zo lijkt het.

Zojuist hebben we Le Marinarium bezocht, onderdeel van het biologische onderzoekstation in Concarneau

We weten nu een hoop meer van het onderzeegebeuren, de stromingen, plankton en zeepaardjes en alles wat hier al eeuwen leeft met de getijden van eb en voed.

Prachtig, die wonderlijk  slapende zeepaardjes, wiegend tegen de plantenstengels in zee.

We moeten absoluut zuinig zijn op de rijkdom van dit gebied.

Even een overzicht van de periode die volgens het instituut alle in zee gegooide afval nodig heeft om afgebroken te worden:

toiletpapier                         :  3 maanden

krantenpapier                     :  6 maanden

restanten sigaretten            :  2 - 3 jaar

blikjes                                :  5 - 50 jaar

polystyreen                         :  80 jaar

limonade of melkpakken      :  200 jaar

verpakkingen van Mars e.d. :  200 - 400 jaar

aluminium blikken               :  100 - 500 jaar

plastic zakken                     :  450 jaar

nylon vissersnetten              :  650 jaar

plastic flessen                      :  100-1000 jaar

glas                                    :  400 jaar

We zijn altijd zeer zorgzaam met ons afval en meestal mikken we alleen slablaadjes en vruchtenpitten overboord, maar dit zet je toch echt extra aan het denken, wat goed is.

Volgens mij heb ik ooit gelezen dat er in de oceanen een afvalberg ronddrijft ter grootte van Europa en dat gespecialiseerde bedrijven onderzoeken of dit gerecycled kan worden, omdat men er vanuit gaat dat dit winstgevend

moet zijn

Na een ijsje in La Ville Close vertrekken we naar de boot, want met het betere weer  is  het in de oude binnenstad nu een drukte van belang.

Het is een prachtige avond en we eten lekker buiten in de kuip.

Om zes uur komt  er een charmante dame langs, die vraagt of we morgenochtend vroeg vers brood, iets lekkers of een krantje willen.

Zo ja, dan kunnen we dat nu bestellen er komt er een gele boot langsvaren tussen 7.15 en 10.00 uur.

Als we zeggen dat we om 6.00 uur wegvaren wenst ze ons "bon vent", een goede wind toe.

Welke bakker in Nederland komt op dat idee ?

Wij vinden het een prachtige groet.

Het is bijna 21.30 uur en nog steeds lekker buiten.

Hilco checkt de motorolie die in orde is en maakt een lekker kopje espresso.

Het was een dag met dromende  zeepaardjes.

Er gaat wel eens wat fout in Camaret

Even voor 6.00 uur varen we weg.

Het is nog pikdonker en de volle maan staat boven de baai met de kleine golfjes,  die prachtig worden aangelicht

Het is extreem zacht op dit vroege tijdstip; pas tegen 7.00 uur als de dag de nacht inhaalt is het even echt fris.

Ik dommel na op de bank en rond 11.00 uur gaat Hilco ook nog even plat.

Het is een mooie dag en we vorderen goed.

De planning van de schipper klopt perfect en even na 12.00 uur zitten we midden in de Raz de Sein.

Ondanks dat er weinig wind staat en het dood tij is, staan er golven en klokken we er met max 9.2 knopen doorheen.

De Raz is een versmalling tussen twee rotsgebieden in zee, met  Ile de Sein aan bakboord.

Doordat het in de Raz ineens veel ondieper wordt kan het water geen kant uit en giert het er doorheen met de karakteristieke lange hoge golven van de Atlantic.

Op dat Ile de Sein zou ik  niet graag wonen; als het echt waait kom je volgens mij nooit van dat eiland af.

De prachtige hoge rotsen bij  Camaret komen in zicht en we varen de lange baai in, waar Camaret verstopt om de hoek ligt.

Er is ruimte genoeg aan de pontons en we vinden een ruime  plek met de kop op de wind.

Er is feest vandaag zo blijkt, het Festival des Chasseurs, dat is weer eens wat anders dan een vissersfestival.

Maar goed, de jagers hebben blijkbaar hier ook iets te doen in de heuvels van Camaret.

We maken een korte wandeling en stappen het bijzondere kerkje op de kade in tijdens de avondmis.

Volle bak, dat maak je niet vaak meer mee.

Blijkbaar is  Camaret een gelovige gemeenschap of de pikzwarte priester die de dienst leidt is zeer geliefd.

Iedereen zingt volop mee, wat ook al bijzonder is.

Zelfs in Rome hoorden we vorige jaar alleen maar schrale stemmen van oude dametjes die meezongen tijdens de mis.

We vinden vlakbij de haven een restaurantje waar lekkere Cubaanse muziek klinkt en krijgen het allerlaatste vrije tafeltje.

Zelfs de choucroute a la mer heeft  een Cubaans smaakje  met een paar flinke pittige sauzen, maar is desondanks best lekker.

In het donker terug naar de boot, waar we de luiken achter ons dichtschuiven omdat het wat fris geworden is.

Het was een dag met een Cubaanse twist.

Aanloop naar L'Aberwrac'h

Het is bewolkt maar zacht weer.

We hebben geen haast, want pas als de stroom mee gaat lopen kunnen we het bijzondere stuk water door wat voor ons ligt om in L'Aberwrac'h te kunnen komen.

Ze klinken echt lekker moet ik zeggen en lopen grotendeels parallel door dit lastige vaargebied.

"Chenal du Four"  en "Chenal de la Helle", ga er maar aan staan.

Doordat Chenal de la Helle iets meer eilandjes om zich heeft is de stroom daar zeer berucht en deze nare  naam graaft zich onwillekeurig een beetje in je hoofd.

We kiezen voor het vagevuur en zet Hilco  de route uit door Chenal du Four.

We zeilen met een lekker Westenwindje van zo'n 12 knopen  de baai bij Camaret uit en hebben het idee dat dit wel eens een heel lekker zeiltochtje van zo'n 37 mijl kan gaan worden.

Als we echter de bocht om zijn en Chenal du Four aanlopen valt de wind weg.

Alle baggerverhalen die je  over deze route  leest kloppen vandaag voor geen kant en we dobberen het Chenal door met 3.5 knopen snelheid.

Het vagevuur is blijkbaar aan ons niet besteed en de hel hadden we zelf al aan bakboord laten liggen.

Na een halfuur dobberen zet Hilco de motor aan; we willen toch graag aan het einde van de middag in L'Aberwrac'h

aankomen.

Het is heerlijk weer en in onze t-shirtjes zitten we lekker te lezen.

Eenmaal uit het Chenal du Four bouwen zich mooie lange golven op en wordt het zelfs een beetje knobbelig.

Je merkt dat vanwege het veel grotere verval tussen eb en vloed in Noord Bretagne het water onvoorspelbaar gedrag 

vertoond.

De golfbeweging is veel langer en ook hoger, zelfs met kalm weer.

De omgeving in de buurt van L'Aberwrac'h is mooi en ruig; om 17.00 uur zijn we afgemeerd aan het visitorsponton.

We doen wat boodschapjes; de supermarkt is zo'n 1,5 kilometer verder en in die wandeling hebben we nu even geen zin. We eten uiteindelijk in La Palue ons avondeten.

Het was een dag zonder vagevuur.

Verrassing....waterskiër in de mist

Het is nu 1.00 uur 's nachts en - geloof het of niet - ik heb zojuist met hand en tand de Nederlandse vlag verdedigd.

Hilco slaapt aan het begin van de nacht altijd heel diep, bij mij is dat andersom.

Ik word wakker van een vreemd geluid en denk even dat iemand aan ons aan het afmeren is.

Nee dus.

Op de  een of andere manier is het een geluid, dat niet thuishoort bij de vele andere geluiden die bij zeezeilen horen.

Als ik het gordijntje aan de achterkant van onze kooi openschuif zie ik het ineens "DE VLAG IS WEG".

Ik vlieg naar het luik en zie twee jonge gasten met onze vlag op het ponton staan.

Rotgeintje natuurlijk, maar ik wil hem wel terug !

Ik storm naar buiten en vloek in het Nederlands dat ze de vlag moeten neerleggen.

Een stuift er vandoor, de andere verstopt zich met onze vlag achter een van de grote pilaren waaraan het drijvende ponton is opgehangen.

Ik sprint op blote voeten naar hem  toe en ook hij rent weg, met roffelende voeten.

Hilco is inmiddels  wakker geworden en gelukkig vinden we onze driekleur met vlaggestok half op het ponton, half in het water achter de pilaar en lopen we trots en blootsvoets terug naar Pietertje2.

Nooit geweten dat ik dat voor onze vlag "in den vreemde" overhad.

Goedenacht landgenoten,  onze natie kan rustig doorslapen bij  zoveel verantwoordelijkheidsbesef van een van haar burgers !

Het is nu bjna 9.00 uur en grinnikend zitten we aan onze koffie en croissantje.

De vlag hangen we zo dadelijk weer uit; die hebben we vannacht maar opgeborgen in het vooronder.

Ik bedenk dat als we ooit nog eens op Hoëdic komen, wij  aan de Ovni met die kleine heks met snerpstem zullen denken, maar dat die gastjes van vannacht het met een  vloekende Nederlandse met wapperende haren in een rood nachthemdje moeten doen.

Vanmorgen vroeg was het flink mistig, maar die is nu aan het optrekken.

We hebben Trebeurden gepland, de eerste haven met een floating sill die we in Noord Bretagne tegenkomen.

Deze floating sill zie je niet zo vaak en hij  wordt uitsluitend gebruikt om bij extreem laag water - bijvoorbeeld bij springtij - de sill zodanig af te stellen, dat het water niet de haven uitgutst en de boten droogvallen..

Plannen dus.  Dat maakt toch veel uit ten opzichte van Zuid Bretagne.

Daar is het verval maximaal 4 meter, hier ergens tussen de 8- 9 meter en tijdens springtij kan het oplopen tot zo'n 12 meter.

Rond. 17.30 zou er voldoende water boven de sill moeten staan om Trebeurden aan te lopen.

We vertrekken om 12.00 uur en de mist is er helaas nog steeds. 

Hilco had gepland om de route af te snijden tussen de rotsen door, maar besluit vanwege de mist om er toch omheen te varen.

Tot onze stomme verbazing komen we ineens een waterskiër tegen in de dikke mist.

Ziet er een beetje raar uit, maar hij zal het wel erg leuk vinden.

Na een paar uur trekt de mist op, maar de wind trekt aan en staat pal op de kop.

Het knobbelt flink hier en de stroom staat ook behoorlijk tegen.

Dat wisten we wel, maar de vooruitzichten van 2-3 BF kloppen niet en er staat een hele dikke 5 BF.

Gelukkig komt de zon door waardoor het er wat vriendelijker uitziet, maar de zee is erg bokkig vandaag.

Misschien zijn we het een beetje ontwent na al dat kalme weer.

We zijn blij als we om 19.00 uur Trebeurden in beeld krijgen.

De omgeving is echt prachtig en we gaan nadenken of we wellicht een  dag extra zullen blijven.

Het is een lastige afweging.

We zijn op de terugweg en met rustig weer moet je echt doen wat je moet doen om je planning niet in gevaar te brengen, maar de verleiding is wel erg groot hier.

De vrije box is breed en heeft een lange steiger, wat een luxe.

We tanken water en gaan aan het elektriek.

We eten superdelux aan de wal en kijken op verschillende baaien uit.

Met mooi weer is dit echt een kust die het waard is om de ontelbare eilandjes die hier liggen te verkennen.

Hilco neemt zich voor om de komende winter uit te puzzelen wat er kan, omdat je heel goed moet weten wat er met het enorme verval en de stromingen mogelijk is.

Mij krijgt hij in ieder geval mee,  "bij leven en gezondheid" , zoals mijn moeder altijd zei.

Het was een dag met rood, wit en blauw aan de vlaggestok.

Floating sill bij Trebeurden, 's avonds bij hoog water

Toch vertrokken, verstandig zijn, ook in je vakantie !

Het is een superzachte ochtend, maar nog wel een beetje mistig.

Het zicht op zee is redelijk en we moeten de eerste uren motoren nadat we rond 10.30 uur vertrokken zijn.

De wind is NE en we rollen aan het begin van de middag de zeilen uit.

Het gaat niet snel, maar we zeilen heerlijk rustig richting Trequier.

Eenmaal op de rivier concluderen we dat dit een van de mooiste, zo niet de mooiste rivier is die we kennen, maar dat schreven we vorig jaar ook al.

Rita en Clen wat zouden jullie genieten van deze prachtige "terre e mer" omgeving en alles wat er bijkomt.

Na een uurtje op de rivier komt het stadje in zicht en er blijken volop vrije steigers te zijn.

Het lijkt er bijna op dat het hoogzeizoen in Frankrijk is afgelopen.

Straks gaan we bij madame van Le Ponton, het restaurant bij de haven,  eten.

Vriendelijk maar met solide  regels runt zij het restaurant

Het is er altijd druk; je schuift meestal aan lange tafels aan en het eten is vers, eerlijk  en goed klaargemaakt.

Jawel, madame is er nog, de kok is er nog en haar man tast nog steeds de prachtigste schalen Fruits de Mer op.

Het was genieten en nu gaan we lezen. Doei !

Het was een dag met weinig inspiratie

De wir-war van bootjes op weg naar het wachtponton van St.Peter Port

We gaan weer door vandaag.

Het is superzacht en het zou een mooie zonnige dag moeten worden.

Uitgebreid boodschappen gedaan in het stadje, een steile klim omhoog.

Luie wijven eten voor vanavond in St. Peter Port gekocht, waar rond 21.00 uur voldoende water boven de sill zou moeten staan om binnen te kunnen lopen.

Een lekker pasteitje vooraf en een stukje kabeljauw in witte wijnsaus als hoofdgerecht; het hoeft alleen nog maar even in de oven bij aankomst, wanneer het waarschijnlijk al donker is.

Tegen 11.00 uur varen we weg en het wordt een prachtige dag. Volop zon, maar weinig wind.

Hilco hijst het code-0 zeil dat we nog hebben van onze Victoire.

Het is wat gemakkelijker te hanteren dan de grote gennaker en de code-O werkt fantastisch vandaag.

Met een windje 8 lopen we 6 knopen, dat was niet gelukt met de gewone zeilen.

Tegen 20.00 uur komt de ingang van Peter Port in beeld; we zijn wat vroeg, plus dat het hier nog een uur vroeger is dan volgens onze klok.

Tussen de wir war van bootjes die hier altijd liggen zoeken we onze weg  naar het wachtponton en meren op instructies van de havenmeester af aan een veel kleinere boot, met een geweldig echtpaar aan boord met drie jonge kinderen.

Een extra spring voorkomt dat er al te rare dingen gebeuren.

Het is bijna 22.00 uur als we naar binnen mogen; de pasteitjes staan alvast in de oven.

Tot onze stomme verbazing blijkt er nog een box voor ons te zijn en prinsheerlijk meren we af met uitkijk op de sill.

De kant een klaar gerechten smaken heerlijk en we eten buiten, totdat we luiken dichtschuiven omdat het afkoelt.

Het een dag met het  afscheid van Bretagne.

Sint Peter Port is een vakantieplaatje

Wat een ongelofelijke mooie zonnige dag !

Sint Peter Port is een vakantieplaatje.

We zijn vroeg wakker en om 10.00 uur vertrekken er bij het eerste hoge water de nodige boten.

De vakantieperiode lijkt bijna  over en er is voldoende ruimte in de haven.

Meestal liggen buiten veel boten op hoog water te wachten, totdat de havenmeester komt aanvaren.

Die zegt wanneer je, gebaseerd op de diepgang van je kiel, naar binnen kunt en wijst een plaats aan.

We maken een lange wandeling en constateren dat Sint Peter Port een hele logische, maar ook een hele mooie tussenstop is op onze terugreis.

We kopen in voor vanavond en besluiten tussen de middag ergens een pasta te gaan eten.

Een pasta met zeevis en chorizo is het geworden, een vindingrijke en zowaar lekkere combinatie. 

De mooie kerk vlakbij de haven bezocht, waar we meestal op zaterdag niet in kunnen omdat er dan trouwerijen zijn en de klokken volop beieren over  het stadje.

Die trouwpartijen zijn overigens  erg leuk om te zien, omdat de Engelse dames van lange jurken en grote hoeden houden.

Ascot is er niets bij en we kunnen daar erg van genieten.

Verder geluierd in het zonnetje en ons niet al te druk gemaakt.

Het was een luie dag.

Altaar in de Basiliek de la Sainte-Trinité

Omdat ze voor maandag regen voorspellen gaan we vandaag alvast maar naar Cherbourg.

Nu is van de voorspelling  niet veel van te merken. Het is  bewolkt, maar nog steeds superzacht weer.

Ergens tussen 11.00 en 12.00 uur gaan we weg.

Cherbourg is 43 mijl, dus een afstand die prima te doen is en met een beetje geluk kunnen we het grootste deel zeilen.

Nou...we hebben geluk gehad  en hebben er een mooie zeiltocht op zitten.

Net buiten bij St. Peter Port loopt de stroom al goed mee en klokken we ruim 8 knopen.

De wind draait een beetje naar het zuiden en de zeilen kunnen worden gehesen.

Rond  14.00 uur passeren we Alderney en racen we de Race van Alderney door met ruim 10 knopen, zonder al te grote kolken in het water.

Ook die zit erop en we laten de Kanaaleilanden met weemoed achter ons.

Cap La Hague is een poepie en lijkt in niets op het gewelddadige water van een paar jaar terug,  toen we ineens in een storm met fikse  windstoten terechtkwamen.

Voor de kust naar Cherbourg  hebben we stroom tegen, maar we blijven zeilen omdat we alle tijd hebben om aan te komen.

Om 18.00 uur zijn we afgemeerd in Cherbourg, waar het ook erg rustig is.

Tientallen boxen zijn nog vrij, dus de vakantie loopt echt ten einde.

Cherbourg heeft een oude en vooral maritieme geschiedenis.

De Basiliek de la Sainte-Trinité is in de 11e eeuw in opdracht van Willem de Veroveraar gebouwd en heeft veel oorlogen en plunderingen meegemaakt, met als gevolg dat o.a. een van de klokketorens moest worden herbouwd en de Basiliek pas in 1865 volledig is gerestaureerd.

In de Tweede Wereldoorlog is Cherbourg tijdens de Slag om Normandie ingenomen door de Amerikanen.

Sinds februari 2000 heet de stad officieel Cherbourg-Octeville, vanwege de toevoeging van de gemeente Octeville. 

We ontkurken een fles Cider en  borrelen in de kuip, voordat we een visje gaan eten.

Gezien de voorspelde regen voor morgen, maar vooral vanwege de ongunstige windrichting, hebben we het plan een dag in Cherbourg te blijven.

Dinsdag wordt het beter.

Het was een good morning en bonsoir dag.

Napoleon Bonaparte "de kleine korporaal"

We hebben gisterenavond niet voor niets de cabrioletkap gezet en de regen is vannacht gearriveerd.

Niet al teveel, maar ook vanochtend is het nog grijs en miezerig.

Als het opklaart doen we boodschappen, ruim en voldoende voor de eventuele terugreis.

De kilo's Frans zomerfruit vliegen er doorheen.

Zo lekker hier, niet te vroeg geplukt waardoor de suikerproduktie doorgaat en niets uit de koeling. Dat proef je.

Als we onszelf bekijken, zien we hoe goed deze vakantie ons doet.

De rust, de zeelucht, de visjes, het fruit, alles bij elkaar een super botoxkuur die rimpels en andere ongemakken doet vervagen.

Hilco mompelt zelfs bij een van mijn laatste foto's  op weg naar St. Peter Port " a star is born" ,  maar volgens mij zit hij te slijmen en  wil hij gewoon nóg een maand doorzeilen. 

Het standbeeld van Napoleon Bonaparte te paard staat prominent midden op de boulevard van Cherbourg.

Het was natuurlijk een klein etterbakkie, maar zijn beeld is mooi.

De geschiedenis van Cherbourg  en Napoleon zijn nauw met elkaar verbonden.

Hij was Consul van de stad en gaf opdracht tot uitbreiding van de haven om een mogelijke invasie van de Engelsen te voorkomen.

Ook werden er onder zijn bewind twee militaire dokken gebouwd en wordt de stad een maritieme prefectuur.

Dat alles bracht de lokale bevolking handel en welvaart en het leverde Napoleon "de kleine korporaal" een standbeeld op.

Wat de dag van morgen ons gaat brengen is onzeker.

Op basis van de voorspelde steeds wisselende windrichtingen, kunnen we nu nog niet besluiten of we over de Engelse of over de Frans-Belgische kant zullen terugvaren.

Ik word daar wat onrustig van, maar Hilco zegt dat hij morgen al varende besluit wat te doen.

Vrijdag gaat het hard waaien en veel regenen, dus dan willen we dat traject  achter de rug hebben en dat zou moeten lukken.

Op de een of andere manier gaat er steeds iets fout met het scrollen,  waardoor L'Aberwrac'h nu ineens als laatste wordt vermeld. Even uitzoeken wat er aan de hand is.

Simsamsodamineraalwaterstralendegodfriedvanbouillonblokkies....zullen jullie aan ons denken als we morgen onze weg zoeken naar de Nederlandse kust.  Laje harses is werke of schijte zullie bagger ?

Het was een dagafsluiting uit het boekje met Rotterdamse wijsheden.

Bokkige zee voor de kop van Walcheren

Even na 6.00 uur loopt de wekker af en drie kwartier later zijn we onderweg.

Het is net licht geworden en daaraan merk je dat de zomer op begint te schieten.

Ten opzichte van het begin van de vakantie scheelt het ruim 2 uur daglicht en dat is wel jammer als je een lange tocht voor de boeg hebt, maar we zullen het er mee moeten doen.

Vannacht heeft het enorm geregend, nu is het droog en  hangt er alleen nog wat mist op zee.

Er staat een klein NE windje dus de eerste 4 uur motoren we door de mijlen met de stroom tegen.

Aan het begin van de middag kunnen de zeilen hun werk gaan doen en zetten we de gennaker.

Het loopt fantastisch en tot ver in de avond gennakeren we maar door.

Het is een zachte dag en we zitten tegen 20.00 uur aan de kant en klaar maaltijd uit de oven, waarbij gezegd moet worden dat die van Carrefour stukken smakelijker zijn dan die van onze eigen grootgrutter.

Na de maaltijd bergen we de gennaker op, oefening baart kunst en het is zo gebeurd en boomt Hilco de fok uit.

Dat genereert bijna twee knopen extra snelheid en is 's nachts prettiger dan met zo'n grote gennaker voor je snufferd.

Om 22.00 uur is het praktisch donker, maar het is een zeer relaxte tocht tot nu toe.

Tussen Fecamp en Dieppe zijn er aardig wat vissersboten aktief, die we goed in de gaten moeten houden.

Zij doen dat ook en een zet zelfs een grote schijnwerper op Pietertje2.

We varen aardig wat mijlen uit de kust en hadden eigenlijk niet deze aantallen vissersboten verwacht.

Tegen 7.00 uur zitten we op de hooge van Boulogne en zit er 24 uur en 180 mijl op.

Het is inmiddels weer licht.

Cap Gris Nez is 8.00 uur gepasseerd en de uitgeboomde fok moet weer wijken voor de gennaker. 

Het loop allemaal perfekt en we zeilen en zeilen maar door met een lekker ZW windje van rond BF 13

De rust van het niet motoren is heerlijk en de snelheid die we maken ligt rond de 7 knopen.

Het ziet er naar uit dat we nu eens niet met een storm in de staart van onze vakantie zullen aankomen.

Via radio Oostende  komt er een melding binnen dat in de buurt van Zeebrugge een mijn zal worden opgeblazen door de Nederlandse Marine; de positie waar de mijn ligt en het tijdstip van de aktie worden doorgegeven.

Toch maar even goed genoteerd en gecheckt of we daar niet zullen varen, want het tijdstip dat we in de buurt van Zeebrugge zullen zijn komt in ieder geval overeen.

Schepen wordt geadviseerd om minimaal een mijl afstand van de opgegeven positie te houden.

Gelukkig loopt onze route  er een paar mijl buiten.

Ik neem aan dat er wordt gecheckt of er geen schepen in de buurt zijn, want anders sta je toch raar te kijken met zo'n exploderende mijn.

BAFFFFF......  einde vakantie en minstens een hartverzakking.

We verwachten rond 22.00 uur bij Roompotsluis aan te komen,

Er is gelukkig niet veel in- en uitgaande scheepvaart bij Zeebrugge, maar er ligt een enorme rij wachtende schepen buitengaats.

Als de kop van Walcheren in zicht komt is de zee flink bokkig.

Je begrijpt dat hier vroeger veel schepen - ook van de Oost Indische Compagnie  -  die in herfst moesten vertrekken om van de passaatwinden gebruik te kunnen maken, hier bij de kop van Walcheren zijn vergaan.

We vorderen goed en als we Domburg passeren is het praktisch donker.

Het is ook écht donker, geen maan en sterren en we vinden het eigenlijk heel raar dat de rode en groene boeitjes in de aanloop voor de kust met de vele zandbankjes niet zijn verlicht.

We kennen dit stuk vrij goed, maar als je hier voor het eerst komt en je vaart bijna over de boeitjes in het donker, is dat niet echt fijn.

Maar goed, met de volle stroom op de kont lopen we de haveningang in.

Via de marifoon roepen we de sluis op om te checken of we nog geschut kunnen worden qua masthoogte.

Nee dus, pas vannacht om 1.30 uur voor het eerst.

Dat zien we niet zitten en het  wordt dus een overnachting in Roompot buiten; ik zet alvast de oven maar aan.

Er is nog een plaats vrij aan de wachtsteiger, we draaien de boot met de kop op de wind en meren af.

Wat heerlijk....zonder storm of narigheid aan de poort van de Zeeuwse wateren  gearriveerd.

We eten lekker en super ontspannen met een extra lekker flesje wijn uit de voorraad (of twee ?)

Daarna is het over en uit en rollen we de kooi in. 

Het waren 2 lange dagen, totaal  39 uur en 292 zeemijlen

Om 7.00 uur worden we wakker van de golven die de eerste uitvarende vissersboten veroorzaken.

Wakker, nog niet uitgerust, maar van slapen komt het niet meer.

We hebben nog even tijd om geschut te worden, maar besluiten om direkt met de volgende schutting naar binnen te gaan.

Het gaat heel snel en ik zet de waterketel voor de thee maar even af.

Het schutten is in no time gebeurd en om 7.15 varen we op de Oosterschelde.

Wat een rustig water, geen onverwachte bewegingen in de gangboorden als je de stootwillen en landvasten opbergt.

De mok thee en het fruit smaken prima, maar echt wakker worden we er niet van.

Bij de Zeelandbrug is het zo'n 10 minuten wachten voor deze draait en eenmaal erdoor kunnen we lekker zeilen op de Oosterschelde.

Prachtig water, ook hier en het is lekker rustig met weinig binnenvaartschepen. 

Voor we het weten zijn we gesluisd naar de Grevelingen en ruiken we de karakteristieke geur van onze thuisplek.

De zon schijnt volop en het voelt  geweldig, om zonder schade en rare stormen met zulk mooi weer terug te komen.

Het is inmiddels 11.30  uur, geloof ik. 

Als we de box aanvaren staat er een waar ontvangstcommittee op ons te wachten.

Wat blijkt, Hans en Manja hebben ons gevolgd via de AIS en waarschijnlijk een sprintje getrokken toen we de haven naderden.  Ook enkele  buren van onze steiger staan in het zonnetje te wachten.

De vaste lijnen van onze box worden aangereikt  en we worden aan alle kanten gezoend en geknuffeld.

Als dat geen thuiskomen is !

Na even bijgekletst te hebben op de steiger drinken we aan boord een kopje koffie met Hans en Manja en horen we de laatste nieuwtjes uit de haven.

Hilco krijgt de geest en van enige moeheid is geen sprake meer.

Morgen gaat het waaien en regenen, dus besluiten we de zaken die van boord moeten alvast in de auto te laden.

Voor we het weten zijn twee karren vol in de auto verdwenen en ligt Pietertje 2 enkele centimeters hoger op de waterlijn.

Morgen geen gesjouw in de regen, mooi niet. 

We hebben genoeg andere zaken te doen die nu eenmaal moeten gebeuren.

Ik zie ineens de Rooie Rakker de ingang van de haven invaren en nu is het onze beurt om een sprintje naar hun steiger te trekken. 

Zij hebben er 3 maanden zeilen opzitten en zijn naar Zweden en Denemarken geweest.

We helpen even met afmeren en voor we het weten zitten we - jawel hoor -  heel gezellig met Nan en Riet aan de borrel (ik aan de limonade, echt waar !).

Leuk om hun verhalen te horen en we genieten in het zonnetje.

Halverwege de middag gaat bij mij het lampje uit en moet ik een dutje doen.

Zo'n lange zeereis is niet na een kort nachtje slapen uit je lijf en hoofd verdwenen, daar is meer voor nodig.

Ik blijk niet de enige.

Volgens mij snurken we alle twee binnen 5 minuten de bruinvissen uit de Grevelingen omhoog, om ruim twee uur later weer wakker te worden.

Rustig aan boord gekookt, geluierd en vroeg naar bed.

Het was een dag met een warm welkom.

Wow, wat 10 uur slaap met een mens kan doen.

De wereld ziet er ineens weer een stuk helderder uit.

Hilco besluit de twee karrevrachten naar Rotterdam te brengen en ik heb daardoor de ruimte om de boot binnen eens goed te poetsen.

Dat is soms best leuk, maar zeker ook nodig na zo'n reis.

Het regent en waait flink, dus we hebben goed op het voorspelde weer ingespeeld.

Tegen de tijd dat Hilco terug is,  is het interieur van Pietertje 2 geheel op orde en alles gesopt.

Nu buiten nog en het teakdek en de stootranden in de sealer, dan is de klus geklaard.

Of we aan het teakdek toekomen valt te betwijfelen, want het regent pijpenstelen.

We doen boodschappen in Zierikzee en praten even bij met moeder en dochter van het Dwarstuig.

Zij waren net voor ons voor het eerst op de Scilly's en  hebben erg genoten.

Vanavond organiseert Tom Witteveen een whiskeyproeverij in het Waypoint, waar we ons op de valreep voor hebben

ingeschreven. 

Volgens mij hou ik helemaal niet van whiskey, dus ik ben benieuwd. 

Een beetje op tijd gekookt, halen we net het geplande tijdstip.

Het is interessant, lekker en gezellig met de nodige voorlichting over de diverse soorten whisky of whiskey, waarvan de naam van het Iers-Gaelische "Uisce Beatha" afstamt.

We krijgen een proefformulier om aantekeningen te maken, speciaal water en een pipetje om aan te lengen en 5 glaasjes. 

Wat een enorm verschil bestaat er in smaak en geur tussen Amerikaanse bourbon, Ierse en Schotse whiskey en tussen de verschillende soorten uit hetzelfde land en/of gebied. 

Het water uit de bron, de vaten, het wier, de turf, de lucht, alles speelt mee in de smaakvorming.

Het moet gezegd, nosing and tasting van whiskey is een erg leuke bezigheid en uit mijn glaasjes verdwijnt niets in de daarvoor neergezette bokalen.

Na afloop is het blind proeven en krijgt de winnaar een fles whiskey naar keuze.

We zakken door tot 2.00 uur en wandelen enigszins beneveld, maar volgens mij wel lichtvoetig terug naar de boot.

Het was een dag met zeilherinneringen aan het eiland Islay in Schotland.

We besluiten ons laatste weekend keutelend door te brengen en - als het droog wordt - het teakdek aan te pakken.

Daar komt in september vaak niets meer van terecht.

Hilco heeft al gedroomd van nieuwe meubelontwerpen  en gepopnagelde Bentleys en in mijn hoofd begint de volgende expostie in Italië gestalte te krijgen.

Ik krijg weer zin in het atelier, dus...op alle fronten werk aan de winkel en de komende wekend dromen van de Scillies en Zuid-Bretagne !

Het was een vakantie met een gouden randje.